Ook morgen schijnt de zon.

Eet en zweet met me mee.

In de bar waar ik gisteren mijn verhaaltje maakte kon ik dat helaas niets uploaden. Er was wel wifi, maar alleen voor de 2 computers met muntautomaat die er stonden, zei de dame achter de bar. Dan niet, dacht ik. Dan ga ik toch effe lekker terug naar mijn eigen alberge, die doen niet zo moeilijk. Nou, wel dus. "Hier ook geen wifi" was de reactie van de Spaanse señorita. En op mijn vraag waar dan wel iets van een draadloos internet te vinden was in deze wereldstad moest ze het antwoord schuldig blijven. Ook het derde en laatste pand in de "stad" was niet voorzien met iets wat me met mijn volgers op het world wide web in verbinding kon stellen. Ze moeten een eenzaam leven leiden hier in Areixa.

Ondertussen was ik toch wel wat hongerig geworden. Als je loopt merk je niets. Als je net als ik vandaag wat tijd over hebt lust je op een gegeven moment wel een keer iets. Restaurant Le Garage gunde ik die paar Euro niet in verband met de lullige pinautomaat op de PC. En daarbij had ik ook nog mijn survivalpaketten bij me.
In de keuken van de Alberge zocht ik maar wat kookgerei om wat water warm te maken. Ik zocht en vond . . . bar weinig. Een pannetje en een vork. In principe voldoende dacht ik om te overleven in dit gehuchtje. Maar ook dat werkte niet. De kookplaat was met geen mogelijkheid warm te krijgen. Een geldautomaat heb ik ook niet gevonden, daar kon het dus niet aan liggen. Wel een magnetron. En daarna ook nog een schaaltje.
Magnetron bestendig of niet, ik ben alleen in de keuken en het ding gaat erin. En hij overleeft het, 2 keer een minuutje lang. En mijn in Burgos aangeschafte survivalpakketje bevatte precies wat ik verwacht had; gedroogde noodles met wat zakjes met smaak. Na de eerste oplosronde heb ik het hele zootje nog een minuutje in mini Tsjernobil geplaatst en het werd nog warm ook. Eetbaar en op temperatuur, wat wil je nog meer. Koken ken ik ondertussen dus ook al.

Terwijl het spul nog een beetje ligt te weken heb ik Wilma even gebeld. Ik ben weer op de hoogte. Ook Ronnie heb ik nog gesproken, hij wil mijn rugzak volgend jaar lenen. Hij gaat een jaar naar Australië en vraagt of het ding goed is. "Natuurlijk, je kunt geen betere vinden,?"
Daarna heb ik ook Generaal Schwartzenegger nog even gebeld en hem de stand van zaken op het slagveld meegedeeld. Komt helemaal goed, maat.

Vervolgens is er geen fluit meer te doen in het Staphorst van Galicië. Dus maar weer op zoek naar de bar en iets serieuzers om te eten. En dat komt goed. In de keuken van de bar staan 2 dames. Een met een normaal postuur, de ander heeft een kont van minstens 80 cm breed. Groot, en als ik zeg groot dan bedoel ik eigenlijk; GIGANTISCH! Ze zijn druk bezig. Waarmee weet ik niet want er zitten maar 3 klanten in de wereldtent.
Als ik aan een tafeltje plaats neem wacht ik eerst maar eens af op wat komen gaat. Niks dus. Mij krijg je niet gek! Maar na een Spaanse quiz te hebben gevolgd wordt ik het toch wat beu en vraag maar eens naar het menĂș. De aarde trilt en er komt beweging in de tent. Ik kan mijn bestelling doen. Vooraf Galicische soep en daarna paella. Beide niks mis mee. Daarna een toetje. Bessie vertelt dat ze zelfgemaakte rijstepudding hebben en daarnaast de gewone andere zaken zoals yoghurt, flan, fruit, ijs, etc. Zelfgemaakte rijstepudding bestel ik dus. Met zo'n enorme kokkin kan dat niet verkeerd uitpakken. En dat blijkt te kloppen. Het blijkt een goede keuze.
Voor €10,= heb ik weer gegeten en gedronken en besluit maar in bed te kruipen. Morgen weer vroeg op, er moeten nog als het even kan 36 kilometer worden weggetrapt. Mijn doel voor morgen is ArzĂșa Centro. Mijn benen en voeten hebben rust gehad dus dat moet goed komen.

Ik slaap vandaag met 4 personen op een zaal voor 18. Ruimte en rust in overvloed. Helaas wordt ik s-nachts regelmatig wakker omdat ik als een uitgewrongen handdoek in mijn slaapzak zit opgeknoopt. Maar uiteindelijk ben ik om halfzeven wakker, eigenlijk te laat naar mijn zin. Ik wil vandaag nog een keertje 36 kilometer lopen. De rest kan ik dan op mijn gemak invullen. Snel inpakken en op weg dus.
De deur is nog op slot, ik ben dus toch de eerste. Naast de deur van de alberge valt me nog een tekst op. In 5 talen staat er: "Pelgrims met fietsen, bussen of andere hulpmiddelen krijgen alleen de overgebleven plaatsen" Kijk en zo hoort het dus ook, denk ik.

Als ik op straat sta trek ik toch maar mijn handschoenen weer aan. Het blijft erg fris 's-morgens. De lucht is open en het lijkt een mooie dag te gaan worden. De route is eenvoudig, rechtsaf de weg vervolgen waar ik die gisteren beëindigde. Het gaat meteen bultje op. In de verte zie ik een hond en een dame wandelen. Vermoedelijk de stevige kokkin en de hond uit de bar. Ik kom snel dichterbj maar mijn vermoeden is slechts half juist. De hond klopt, de dame blijkt de pelgrim die ik al enkele dagen tegenkom en die de vorige nacht in de bar van de alberge heeft geslapen. Ze maakt dus langere dagen dan ik. De hond is met haar meegelopen en ze probeert hem terug te sturen. Het beestje kent waarschijnlijk geen Engels want hij blijft maar volgen. Tot aan een kruisende weg loopt hij met haar mee. Daar stopt ie en wacht ie op mij, zo lijkt het. Ik heb gisteravond met het beest gespeeld en misschien verwacht ie weer zoiets. Ik durf hem niet te aaien omdat ie dan wellicht met mij mee loopt. Maar hij blijft voor de rijweg wachten en steekt niet over. Misschien een vast ritueel voor hem. Hij volgt niet meer en loopt hopenlijk het stuk weer terug. Er is opnieuw geen kip, of zelfs maar een ezel, op de weg.

De zon komt snel op en ik groet mijn ochtendwandelaarster. "It's gonna be a nice day!" zeg ik haar. "The sun is back!" reageert ze. We lachen een keer en zien elkaar morgen mogelijk opnieuw.
Ik loop een groot stuk langs de doorgaande weg. Wat verderop gaat het gelukkig weer via de paden binnendoor. Diverse kleine gehuchtjes worden doorkruist. Het is erg rustig en wandelt lekker. De zon komt steeds meer door en mijn zonnebril kan zelfs weer op. Mijn jas en handschoentjes blijven nog aan. De zon is niet sterk genoeg om ook al voldoende temperatuur af te geven, maar dat hoeft ook niet, het is prima zo.
Via de smalle paadjes en diverse gehuchtjes gaat het naar mijn eerste doel van gisteren, Palas de Rei. Ik vond het een chique naam maar mijn handboek voor de zoekende pelgrim beschrijft het stadje anders dan mijn gedachten deden vermoeden. Daarbij was de afstand gisteren ook voldoende. Onderweg loopt een pelgrim voor me. En ook deze heb ik al eerder gezien. Het was even zoeken op mijn fototoestel maar 16 mei ben ik hem al tegen gekomen, in Lédigos. Het is de foto van de Pelgrim met het hondje in zijn rugzak. Ze zijn samen in Logroño vertrokken en hebben er nu dus zo'n 562 kilometer op zitten. Zijn beesie loopt nu zelf maar wordt vlug teruggeroepen en opgepakt zodra er een grote hond in de buurt blaft, meestal van achter een hek maar je kunt nooit weten. Ze doen het goed samen en zijn joekeltje komt meteen naar me toe om te spelen. Leuk, maar ik vraag me af hoe hij dat gedaan heeft. Dat zijn veel kilometers per dag en hij moet iedere dag zijn eigen tent opzetten omdat honden niet worden toegelaten in de Alberges of restaurants. Even lopen we samen op maar ik ga snel weer verder. Hij is op zoek naar een pauzeplaats, ik nog niet.
Na anderhalf uur bereik ik Palas de Rei. De naam betekent zoiets als het paleis van de koning en dat heeft hier vroeger ook gestaan. Nu is daar niets meer van te zien. Het is een saaie stad waar ik zo snel mogelijk weg wil. Als ik langs de kerk loop bedenk ik dat ik minimaal 2 stempels per dag nodig heb. De kerk is al open en een bord voor de kerk verwijst naar de stempelmogelijkheid in de kerk. Dan gauw effe een stempeltje scoren. De koster is druk bezig kaarsjes te verwijderen. Maar hij heeft tijd voor me. In de pastorie is een tafeltje waar alles klaar staat voor de operatie. Stempel met bijbehorend stempelkussentje en een lijst waarop de betreffende pelgrim zijn gegevens in vult. Plaats van vertrek, nationaliteit, leeftijd, alles moet ie weten. Als de verplichte gegevens zijn ingevuld wordt ook het felbegeerde stempeltje gezet. Gevolgd door een dwingend vingertje richting donatiepot. Die had ik effe niet in de gaten, dus. Hij wel en het lijkt me veiliger er ook maar iets in te deponeren en een veilig heenkomen te zoeken. D'r wordt hier niet gelachen hĂš.
Tijd voor een pauze gun ik me in Palas de Rei niet. Ik zal mijn doel voor vandaag halen. Dat maakt de komende dagen eenvoudiger. EĂ©n dagje doorstampen nog.
De route gaat door Palas de Rei maar daarna gelukkig weer verder via de bekende binnendoor paadjes zonder verkeer. Het wordt ondertussen weer wel drukker met de loopgroepen. Die hebben hun ontbijt op en zijn in hun eigen tempo op pad. Ik haal ze maar weer in en probeer ze voor te komen. Dat gaat goed maar regelmatig loop ik toch weer tegen het volgende groepje aan. Het is niet anders en zodra het kan ga ik ze voorbij. ÂĄBuen camino e adios!
Het gaat goed, geweldig weer, mooie paden en weinig zware beklimmingen. Lekker dus. Voor me ineens weer een loopgroepje. Terwijl ik dichterbij kom denk ik iemand te herkennen. Geen rugzak, da's vreemd. Tempo laag, ook vreemd. Maar het loopje en mutsje herken ik. Hij loopt met een leuke, donkergetinte dame naast hem te kletsen. Het is Jack, de Engelse jongen wiens voeten in een nacht waren gegroeid. Naast hem loopt zijn kennis uit Malta. Dit is het groepje waarover hij me vertelde. Samen met hem lopen ze de laatste 100 kilometers. 20 kilometer per dag en hotels vooraf vastgelegd. Het watje!!!
Ik loop wat stil dichterbij, daarna langzaam naast hem. Hij blijft druk in gesprek met de aardige dame, dat zou ik ook doen. Ik steek mijn hand naar hem uit en eindelijk kijkt ie. Ik krijg meteen een stevige handdruk. Lachen! "This is Simon. I met him some weeks ago" legt Jack de Malteese schone uit. "He's writing a long blog every day and I'm in it." "Who isn't?" antwoord ik hem. Zijn vriendin vertel ik dat Jack erin staat als de jongen met de groeiende voeten.
We kletsen wat en ik vraag hem uit pesterij waar zijn rugzak is. Hij heeft hem vandaag voor het eerst meegegeven aan zijn zus, die is met de auto vooruit. "Sissy!" Hij verwondert zich dat ik al zover ben. Ik leg hem uit wat ik wil en dat ik enkele dagen extra kilometers heb gelopen om in Santiago tijd te krijgen. Zelf heeft hij eerder al iedere dag 40 km. gelopen om op tijd bij zijn vrienden te zijn. Ik vroeg me deze ochtend nog af of ik hem nog ooit terug zou zien, gezien zijn planning moest dat mogelijk zijn maar je kunt elkaar overal missen natuurlijk. Hij vertelt de dat hij met zijn vrienden naar Santiago loopt. Daar verwacht hij een anti-climax. Voor iedereen zit de tocht er dan op maar hij gaat vervolgens terug naar Saint Jean Pied de Port ( daar hebe je die naam verdorie toch weer!) en maakt dan zijn route af naar Burgos, waar hij begonnen is. Pas dan is zijn tocht compleet. Als dat erop zit gaat ie naar Madrid om een kennis te bezoeken en na een paar dagen door naar Lissabon. Daar begint ie aan de route vanaf Portugal, opnieuw zo'n 600 kilometer naar Santiago. Die paar dagen zonder rugzak zijn 'm hierbij vergeven. Tot slot gaat ie nog naar de Seychellen om een bruiloft van een kennis bij te wonen. Waarom heb ik niet zo'n kennissen?
Het is leuk hem weer gezien te hebben en we nemen weer afscheid. Hij wil nog weten wat mijn doel van vandaag is. ArzĂșa, zeg ik hem. Dat van hun ook, dus wie weet kom ik hem toch weer een keer tegen. Het maakt niets uit.

Onderweg naar mijn pauzeplekkie kom ik door Polligono industrial da Gåndara, een voorstad van Mélide met voornamelijk industrie. Mijn oog valt op een grote silo naast een fabriek. Een bekende naam! Papa op de camping kon hem een paar dagen geleden nog niet uitpakken. Zijn barbecue wel te verstaan. Alleen de échte barbecue kenners weten waar ik het over. WEBER. De ultieme barbecue, vlees wordt erop geroosterd volgens een geheim procédé. Niet te vergelijken met eender welke andere houtskool gestookte roosterplaat. Snel maak ik een foto als bewijs dat ik dit heiligdom aanschouwd mag hebben.
Na een goede 4 uur bereik ik dan toch eindelijk eens Melide. Mijn ontbijt sla ik maar over, een brunch wordt het vandaag. Koffie en stokbrood met ham en kaas. En een zumo de narnaja natuurlijk. Er is ook wifi en ik kan ondertussen mijn verhaal en foto's' van gisteren uploaden. Dan is dat ook weer gebeurt.

Na de pauze gaat het weer geweldig met mijn voeten en benen. Mijn jas blijft uit, het weer wordt steeds beter. Snel weg uit Melide en op weg naar ArzĂșa, nog een uurtje of twee en een half schat ik. Het gaat wederom via mooie paadjes. Soms moet ik een stroompje kruisen of loopt de weg door het stroompje. Het maakt niet uit, aan alles is gedacht. Er is een bruggetje of een pad van stenen waarmee de obstakels genomen kunnen worden. Geen gezeik over trede hoogte of andere flauwekul. Gewoon doen en genieten.
Even overweeg ik te stoppen bij een barretje. Maar gezien de naam ben ik al snel weer weg; "Cafeteria El AlemĂĄn, das Deutsche Cafe". Ja, dat denk ik ook! Vandaag geen grote potten bier en Schnitzels van een halve kilo. Ik zit in Spanje! Daar drinken we cerveza en eten we menĂș peregrino, paella of callimares. Niks anders! Dus ik maak me uit de voeten op weg naar mijn einddoel.
Onderweg begint het toch wat te regenen, niet veel. Maar diverse schijtluizen zonder Pelleboer-gevoel vinden het noodzakelijk de poncho's weer aan bij te trekken. Ze doen maar. Ik vertel ze nog dat het niet nodig is maar niemand gelooft die racende Hollander. Volgens mij worden ze meer nat van het zweten in dat ding dan van die paar druppels. Ik loop wel door in mijn T-shirt en doe iedereen voorbij. Mijn handboek voor de weerkundige pelgrim heeft namelijk aangegeven dat het klimaat hier merkbaar zachter wordt. Ik heb er ondertussen alle vertrouwen in.

Om even voor drie uur bereik ik ArzĂșa/Centro. Ik kan op zoek naar een leuke alberge in de stad die volgens mijn bestaat uit een paar straten. De meeste liggen aan de doorgaande weg. Ik zie de eerste en keur hem goed, nee, toch maar af. De tweede idem dito. De derde wordt mijn keuze. Een leuke, nette tent en ik waag mijn kansen.
Moedertje achter de bar heeft haar handen vol. Ze staat alleen en moet bedienen, afrekenen, pelgrims inboeken en hun plaats wijzen, afwassen en eigenlijk alles wat er nog meer voorbij komt waaien. Als ik vraag of ze nog een slaapplaats heeft knikt ze bevestigend. Grandioos! Iets anders heb ik niet nodig.
Ik wacht nog 10 minuten voor ze me kan helpen maar het is een goede keuze. Keurige zaal, nette douches en al wat gewenst is. Ze vraagt of ik problemen met een bovenbed heb. "Ben je gek meid! Als ik maar iets heb om op te slapen vind ik het allemaal goed." Ik wil alleen maar slapen.
Ik krijg de keuze uit en paar plaatsen en beslis voor een plekkie in de hoek. Maar als mijn benedenbuurvrouw binnen wandelt is die allerminst gecharmeerd van een bovenbuurman. Als ze kon keek ze me de tent uit. En als ze even de deur uit is besluit maar voor het naastgelegen bed. Daar ligt nog niemand onder en dat mogen wat mij betreft de oude mensen hebben. Wat ben ik toch een fijne gast denk ik nog.
De enige stoel bij de bedden heeft het lachebekkie ook in beslag genomen voor haar kleertjes. Daar gaat vanavond dus mijn zweetzooi overheen, bij voorkeur mijn (ondertussen veel te grote) onderbroek. De rest komt ook wel goed. Na de douche eerst een pintje en mijn blog schrijven. Mijn volgers wachten in spanning.

Eet en zweet me mee.

ÂĄbuen camino!

Reacties

Reacties

Bea

Hallo Simon,
Een beetje ongerust op de heenweg naar Charlerois was je wel. Zouden die twee (Wilma en ik) de weg wel weer terug naar Nederland weten. Instructies voor de tom- tom kreeg Wilma van jou en we moesten vooral twee franse namen onthouden die zouden staan op de wegwijzers tijdens onze terugreis. Ook moesten we onthouden als we uit de kennedytunnel kwamen om wat rechts te blijven rijden zodat we de afslag niet zouden missen. Ik voelde dat er aan jou kant weinig vertrouwen was dat wij ooit in Nederland terug zouden komen. Maar ondanks dat Wilma en ik de franse namen allebei niet meer wisten is de terugreis sneller gegaan dan de heen reis! Je kunt trost zijn op Wilma ze heeft ons beide weer naar Nederland gereden met de tom-tom en het lezen van de franse wegwijzers. Over 5 weken komen we jou weer ophalen als dat nodig is in Charleroi. Maar dan zonder tom-tom !
Simon heel veel succes toegewenst met deze uitdaging.

groetjes Bea

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!