Ook morgen schijnt de zon.

Morgen schijnt de zon.

Na de mis in de kathedraal moet ik de straat terug zoeken waar mijn rugzak staat maar dat is even zoeken. Ik heb namelijk een andere uitgang genomen dan waar ik ben binnen gekomen. Maar na een paar bochten te hebben genomen sta ik weer bij een bekend punt. Terug naar de opslag en mijn rugzak ophalen. Ik moet hier weg, het is echt te druk.
Mijn rugzak heb ik zo terug. Ik moet opnieuw over het plein van de kathedraal om op mijn route te komen. Terwijl ik het plein oversteek richting het vijf sterren hotel klamp ik nog snel een Spanjaard aan om een goede foto van me te maken voor de kathedraal. Het is gelukkig droog en het plein is gevuld met mensen. Heb ik toch nog een aardige foto op het plein. Zo komt alles toch nog goed. Bij het hotel moet ik de trappen af en vervolgens blijven dalen tot ik buiten de stad ben. Ik had dus toch gelijk, het ding staat zoals verwacht op een bult.

De route staat goed aangegeven en ik vind gemakkelijk mijn weg. Het eerste paaltje buiten de stad geeft nog ruim 88 km aan. Als ik een eindje verder terug kijk heb ik een mooi overzicht over Santiago en de kathedraal die er boven uit steekt. Het is een foto waard. De route daarna gaat opnieuw via paadjes naar de diverse dorpjes. Het zijn geweldige mooie paadjes. Aan weerszijden, ja wel (met dank aan onze eerste prijswinnaar; Rein), de eucalyptus bomen. De aanvraag voor een kapvergunning heb ik direct ingetrokken. In de dorpjes ook weer de vreemde gebouwtjes met, ja wel (met dank aan onze tweede prijswinaar; Hancito) de graanopslaghuisjes. Met dank voor de oplossingen, het maakt voor mij het verhaaltje compleet en logisch. De routebeschrijving naar Santiago de Compostella ligt voor u klaar.

De tocht gaat voorspoedig maar het zal toch nog altijd een uur of half zes zijn voor ik in Negreira zal aankomen. Mijn eerste bedoeling was een kleine 8 kilometer minder, Alto do Vento, maar dat bleek een hotel. Verder was er niks te doen en het is nog vroeg. Daarnaast is het érg rustig op straat. En als ik zeg érg rustig dan bedoel ik ook rustig! Geen enkele diersoort te bekennen. Maar ook geen pelgrims, geen enkele. En zelfs geen bewoners in de diverse dorpjes na Alto do Vento. Alles lijkt wel uitgestorven. De komende alberges kunnen dus niet vol zijn met zo weinig pelgims. Ik kan dus wat riskeren schat ik in en loop maar verder naar Negreira. Mijn handboek voor de gokkende pelgrim geeft aan dat er nog een klim komt maar daarna is het eenvoudig naar mijn eindbestemming.
Ik volg bijna automatisch de gele pijltjes. Pablo heeft goed zijn best gedaan. Het kan niet missen. Ik krijg een voorspelde afdaling en op het juiste tijdstip sla ik rechtsaf en volgt een klim naar boven. Het is een behoorlijke klim en er komt geen einde aan. Opnieuw geen mens te bekennen, geen zijwegen maar ook geen pijltjes meer. En dat loopt niet fijn. Want wat als het fout is. Terug? Maar mijn handboek voor de hulpeloze pelrim geeft duidelijk aan dat ik de rijweg moet volgen, bult op. Ik blijf dat dan ook maar doen, stap na stap. Toch twijfel ik nog en raadpleeg mijn telefonische Tom tom toch nog maar eens. Hij geef nog 11 km aan naar mijn einbestemming en dat zou best wel eens kunnen kloppen. Doorlopen dus maar. 10 minuten later nog maar eens controleren. Ik ben in de tussentijd nog altijd geen mens tegen gekomen. Mijn routeplanner geeft nu nog 12 km aan . . . Dat kan maar één ding betekenen, ik zit dus toch fout. Inwendig, nee sorry, uitwendig vloek ik. Hoe kan ik nou fout zitten? Maar er zit maar een ding op. Omdraaien en afdalen.
Na enkele minuten komt er dan toch eens leven in de brouwerij, een auto. Die dus eerst maar eens aanhouden. Het blijkt bovendien een taxi, die weet zeker de weg lijkt me. "Donde Esta el camino de Finisterre? Aqui?" vraag ik op mijn beste Spaans. "No no!" is zijn motiverende antwoord. En ik krijg het advies mijn weg naar beneden maar te vervolgen. Onderaan de kruising moet ik rechtsaf. "De kruising, niet de zijweg" wordt me extra duidelijk gemaakt. Ik vervolg mijn afdaling en een dikke 20 minuten later sta ik weer bij de kruising. Waarom ben ik hier nou fout gelopen, vraag ik me af. Er staat toch duidelijk een gele pijl bult op. Als ik wat beter kijk staat er met viltstift "alberge" op geschreven. Om de hoek inderdaad een andere gele pijl en wat verderop een paal met bekende schelp erop. Vloeken heeft een zin, ik weet het, maar het lucht wel effe op.
Verder dus maar weer, het kost me ruim 45 minuten extra. Ik heb nog geen pauze gehad en het wordt nu toch gauw half zeven voor ik op mijn plaats van bestemming ben. Doorlopen dus.

De route is verder duidelijk. De voorspelde klim volgt ook. De niet voorspelde regen echter ook. Mijn poncho wordt dus weer uit de verpakking gehaald en ik kan weer verder in mijn 4 persoonsbungalowtent met slaapvertrekken. Het regent met tussenpozen stevig. Er is geen mens te zien en er zitten meer beklimmingen in mijn route dan mijn handboek voor de gefrustreerde pelgrim staan vermeld. Diverse bulten volgen nog. Ik krijg last van mijn rug en ook mijn voeten zijn het er niet helemaal over eens of ze nog wel verder willen. Maar stilstaan is helemaal geen optie. Doorgaan en wel zo snel mogelijk is de enige oplossing. Ondanks de regen en de onbedoelde route is het op veel plaatsen best mooi. Ik kruis via een brug een riviertje en kan het zelfs nog opbrengen een foto te maken. Dan zal het nog wel meevallen bedenk ik maar. Vanonder mijn favoriete vakantieverblijf worstel ik mijn fototoestel naar boven en neem mijn foto. Het is de moeite waard om te delen. Maar ik moet echt weer verder. Geen tijd om te lanterfanteren. "En route, nondeju!"

Het blijft regenen en ik besluit in Negreira de eerste de beste alberge te nemen. Er staan er diverse aangegeven bij binnenkomst van de stad. Ik besluit de route te nemen waar ik er de meeste tegenkom. Je moet je kansen spreiden. Uiteindelijk duurt het me allemaal te lang en is er eindelijk een verwijzing naar de alberge die apart vermeld stond. Het is ook de enige met een afstand erbij, én een hotel eronder. Het zal me allemaal mijn . . . . als ik maar een bed heb onderhand. En eten, want dat heb ik ook nog niet gedaan.
Na 10 minuten sta ik dan toch eindelijk bij "Alberge San Jose" Binnen wel te verstaan. En druppend, want mijn tent iheb ik nog niet afgedaan, ik zou nog eens verder moeten. Het is ondertussen dik half zeven geweest. Als ik vraag of er nog een bed vrij is zegt de dame achter de balie "Si señor. Uno, dos, tres?" Eentje is zat, lieve meid. Ik wordt ingeboekt, betaal 12 euro wat ik best veel vind maar hé, ik heb een bed !!!
De dame begeleid me naar mijn slaapplaats nadat ze me heeft voorzien van lakens. "Wat zegt ie nou weer?" vraagt u zich wellicht af. Ja, lakens! En nog mooier, een handdoek! Een mooie schone GROTE handdoek! Het is hier een 5 sterren verblijf vertelt ze vol trots. En dat klopt, het is keurig netjes. Ik krijg op mijn eigen verzoek een mooi plekkie waar nog niemand boven ligt en er zijn voldoende stopcontacten. Ik kan 'r wel om d'r nek vliegen maar blijf zoals ik ben, monogaam tot in den treuren.
Er zijn dekens en ik maak mijn bedje op. Vanavond geen wurgende slaapzak. Het liefste had ik er een half uurtje blijven liggen maar ik moet nog eten. Mijn natte zooi hang ik zoveel mogelijk op in de hoop dat het droogt maar ik ben bang dat het niet veel uit zal halen. Ik zie wel.
De dame aan de balie heeft advies voor een restaurantje wat verderop. Het regent nog volop maar ik moet toch maar even door de regen. Morgen wordt het beter beloofd ze me en in Finisterre zal ik in de zon staan zegt ze. Ik heb er alle vertrouwen in en zoek het aanbevolen restaurantje op. Het eten is er goed en ik kan mijn verhaal over Santiago schrijven én versturen. Ik heb daarna geen puf meer om de rest van de dag te schrijven. Na een paar pintjes zoek ik mijn bed met lakens, deken en 2 kussens maar op en slaap als een roos. Wat een genot.

Om zes uur ben ik wakker. Ik heb nog 2 dagen voor de boeg. Eén van 33 en eentje van 32 kilometer. Ik wil op tijd vertrekken om ook op tijd te kunnen stoppen. Graag mijn voetjes op tijd omhoog vandaag.
Mijn natte zooi is nog even nat als de avond ervoor. Ik trek aan wat ik nog droog heb en de rest wat nodig is gaat er nat overheen. Dat droogt onderweg wel, hoop ik. Wat verder nog nat is gaat apart in mijn rugzak. Een oplossing volgt wel.
Om half zeven kan ik op pad. Het is droog en het ziet er goed uit.
Ik vind de route weer snel. Negreira ben ik snel uit, via de oude stadspoort. Enkele meters ervoor staat een mooi standbeeld. Het is een beeld dat gescheiden wordt door een muur. Aan de ene zijde een moeder met kind en een zoon die uit het raam hangt, aan de andere kant een vader die op pad gaat en de zoon die hem probeert tegen te houden. Het is een mooi beeld en spreekt me wel aan. Waarom, ik weet het niet.
De stadspoort is mooi en ik heb er gisteren niets van meegekregen dat Negreira een mooi stadje is. Maar ik ga maar op pad. Er moeten nog enkele kilometers worden afgelegd en ik wil dit graag snel doen.

De route gaat via duidelijke aangegeven wegen. Er lopen nog 2 andere pelgrims voor me en laat hen deze keer de route maar uitzoeken. Ik maak het me vandaag maar wat makkelijker. Ze hebben er flink de pas in en zijn amper bij te houden. Onderweg moet ik toch nog een keer zo'n geweldige zonsopkomst fotograferen. Het blijft een magnifiek gezicht.
De route gaat vlot en de paden zijn op een enkele verzopen plek na prima te belopen. Mijn handboek voor de horecazoekende pelgrim geeft aan dat de eerste koffiepauze na 12 kilometer gevonden kan worden. Da's een goeie 2 uur kuieren dus dat moet goed komen. We lopen om beurten voorop. Dan weer de twee andere pelgrims, dan weer ik. Het gaat via in mijn ogen uitgestorven eucalyptus bossen. Maar ik betwijfel of ze ook werkelijk dood zijn, op de grond komt veel nieuw blad weer tevoorschijn. Verder lopen we via diverse mooie dorpjes en kan ik genieten van prachtige vergezichten. Het is stevig doorlopen en gaat vooral bergop, zoals mijn alwetende handboek voor de ondertussen ervaren pelgrim ook heeft aangegeven. Maar vaak vraag ik me af of ik de top heb bereikt. Evenzo vaak is er altijd weer een nieuwe klim in aantocht. Maar het gaat goed en na een kleine 3 uur bereik ik, en diverse andere pelgrims de eerste koffietent. Ik zoek binnen een plekkie en wacht op mijn beurt om te kunnen bestellen. De barman is namelijk druk in discussie met een klant. Ondertussen komen ook de andere 2 pelgrims van vanmorgen binnen, en daarna nog een paar meer. Direct bestelt Jan Joker naast me zijn consumpties. Ik slik even en bedenk dat ik me niet druk moet maken. Maar daarna bestelt de oetlul naast hem ook zijn consumpties. En dat schoot me toen toch echt effe verkeerd. In heerlijk Brabants vraag ik of ze zich wel helemaal lekker voelen. En dan blijkt Brabants verder te reiken dan alleen onze provinciegrenzen. Mijn standpunt is zowel in het Spaans als in eender welke andere taal direct duidelijk. Ik wordt tenminste meten geholpen. Mijn ontbijtje met toast, zumo naranja en koffie is zo geregeld. Brabants wordt bij deze op de Unesco lijst van werelderfgoed geplaatst. En Frans wordt daarnaast verboden.
Ik kom als eerste binnen en ben als laatste weg. Mijn voeten hebben rust gehad en dat was misschien ook nodig. Het landschap verandert. De route gaat nu via lange paden tussen akkers. Het weer is wederom verandert. Het wordt weer donkerder en mijn jas die ik juist had uitgelaten gaat toch weer aan. Door het ontbreken van bos heb ik vergezichten met donkere lucht. Daarnaast kan ik mijn route via de paden vooraf zien liggen. Ook hier staan nog de opslagplaatsen voor het graan bijn de woningen. Dankzij Hancito is duidelijk de bedoeling van de graanopslag herkenbaar. Maar als gevolg van de vlucht van de andere pelgrims loop ik wederom alleen en twijfel soms of ik wel goed loop. Ik kom te weinig pijltjes tegen. Op een gegeven moment herken ik een punt uit mijn handboek voor de voortrazende pelgrim. Het lukt me nagenoeg dezelfde plek te vinden als waar de foto genomen is. Bomen staan in dezelfde volgorde, en ook het huisje klopt. Ik zit nog goed dus.
Vandaag gaat het dus goed. Gelukkig. Ook mijn tweede rustpunt vind ik zonder problemen, Santa Mariña. Ik neem een koffie en een sappie. Ze hebben zoals de meeste gratis wifi en ik kan ondertussen WhatsAppen met Maarten. Gezellig effe meuten over zijn kraamkamer voor zijn schildpadden.

Na mijn pauze kan ik weer op weg. Aan de weg en het uitzicht verandert niet veel. Het gaat voorspoedig en voor ik weet ga ik over de brug over de Rio Jallas en is Ponte Olveira bereikt. Nog een kilometer of vijf. Het weer is goed en om twee uur ben ik in Olveiroa. Sneller dan verwacht. Een bed is nog voorradig. Er is ook een bar en wat te eten zijn aanwezig. Ik ben verkocht! Dit keer opnieuw 12 euro maar geen echte lakens, wel van die papieren dingen. Ik vind het wel prima. Nog een paar dagen en ik ben weer thuis. Mijn eigen bedje komt eraan!
Na een heerlijke douchebeurt kan ik naar de bar, waar overigens ook de receptie is. Er blijkt ook een wasmachine en droger. Het is een klein uurtje wachten op mijn beurt dus ik kan, wakend bij de wasmachines, beginnen aan mijn verhaal voor vandaag (en gistermiddag) Als er eindelijk eentje vrij is werp ik het hele zootje maar weer in het apparaat. Er staan ook nog wat kannen met wasmiddel, denk ik. Het deurtje gaat dicht. 3 euro verdwijnt in de gleuf van de gokkast en ik zie wel waar het schip strand. In geval van nood heb ik voor de laatste 2 dagen de kleren nog die ik aan heb.
Terwijl 't machine zijn werk doet waar ik geen zin in heb kan ik in de bar verder aan mijn verhaal, natuurlijk onder het genot van mijn eerste Grande cerveza van vandaag. Ik heb hem verdient zegt mijn handboek voor de . . . Nee, dat zeg ik! Schaaltje pinda's erbij en de inspiratie blijft vloeien. Na 50 minuten droger is mijn kloffie ook weer rugzak droog en ik ben dik tevreden. Mijn verhaaltje is klaar en zometeen gaan de foto's er nog achteraan.
Vanavond vroeg naar bed en morgen wordt Finisterre ingenomen. Eerder dan verwacht.

Morgen schijnt de zon!

¡buen cmino!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!