Nog een week te gaan. Afgelopen weekend heb ik rust gehad. Het was Pasen, en dus Paaspop in Schijndel. Even niet wandelen maar genieten van muziek en alles wat er bij hoort. Dankzij Wil en Jack een perfecte afwisseling voorafgaand aan mijn vertrek, waarvoor dank. Vandaag dus nog één keertje de spieren losschuddden. Mijn rugzak heb ik vrijdag definitief ingepakt. Hij zit (te) vol maar ik los dat nog wel op mocht het nodig zijn. Mijn vlucht naar Biarritz heb ik bevestigd en het is me gelukt dit zonder bijbetalen te doen. Je moet alleen wel de vinkjes uitzetten bij Ryan-air. Vandaag loop ik eens een keer niet alleen. Mijn oude maatje Bart loopt mee. Samen hebben we ook al een keertje de 4-daagse gewandeld. Mooie ervaring, ik vol blaren en hij met een ontstoken been. We weten dus waar we het over hebben. Na de koffie vertrekken we om 07.45 u richting Sparrenrijk. Ik bepaal het eerste deel van de route. Dat is bekend terrein voor mij. Na Sparrenrijk lopen we over Hal richting de Esschestroom. Een prachtige stukje waar nagenoeg overal door bossen lopen. Bij de Esschestroom geef ik Bart nog uitleg over de aanpassingen die worden gedaan. Een prachtige stukje civiele techniek, zeg ik nog. Ik wacht troosteloos op een beetje erkenning maar een reactie blijft uit. Ik bedenk me dat ik dit eigenlijk dagelijks mee maak . . . Verder dus maar. Op de grens van Boxtel en Vught neemt Bart de leiding over. Ik voorzie op dat moment nog geen enkel probleem. Bart is uiteindelijk een oud militair, nagenoeg scherpschutter en kan zelfs! met een Leopard tank rijden, zonder rijbewijs, ja wel! De golfoorlog zou een personeelsuitje voor hem zijn geweest. Wat kan er dan nog fout gaan denk ik nog. Ik had beter moeten weten. Feitelijk ben ik vanaf dat moment aan de leeuwen over geleverd. We gaan via het tunneltje onder de A2 richting St Michielsgestel. Direct na het tunneltje komen we op een splitsing (50 meter hebben we op dat moment al afgelegd) en de eerste opmerking van Rambo is; " Effe kijken waar we nu zitten . . ." Dat schiet lekker op, denk ik. Maar ik hou me in en volg mijn leider. De eerstvolgende zijweg volgt de tweede hint die ik achteraf niet had mogen onderschatten. "Zullen we hier rechtsaf gaan of gaan we rechtdoor?" Twijfel alom, maar we besluiten het pad naar rechts maar te volgen. Na een paar honderd meter lopen we vast. Ik neem de leiding over en zorg dat we weer op de juiste route komen. De misstap wordt weggepraat met opmerkingen over de mooie lokatie voor een woning. Tja, wat moet je anders. Bart praat honderd uit en het lijkt er op dat het toch nog goed komt. Het is inderdaad een mooie route en we besluiten om maar via Zegenwerp te wandelen. Hier is ook de golfbaan van St Michielsgestel. Het pleps ramt er op deze regenachtige ochtend lustig op los. Niks voor ons, dat zien we wel. Vrachtwagen rijden, da's tenminste geinig. We worden in de gaten gehouden of we niks verkeerds doen. Even twijfel ik om voor de gein "fore" te roepen en te kijken wie er in de bunkers duiken maar ik kan me inhouden. Bart leid ons verder door dit prachtige gebied. Een keertje links en rechts en na verloop van tijd staan we weer zo'n honderd meter naast de ingang. Inderdaad, rondje gelopen. Omdraaien dus weer en op zoek naar de juiste weg richting Gemonde, een wereldstad die toch niet te missen is. Onderweg komen we langs mooie velden die mijn maatje nog eens ooit omgeploegd heeft. Er volgen hele verhalen over maïs akkers die hij ooit bijna verkeerd liet afmaaien toen hij de leiding had. En nog blijf ik in mijn onschuld geloven in de kennis van deze veteraan. Eerlijk is eerlijk, het is een mooie route (bedoeld danwel onbedoeld) en we genieten van de rust, de koeien en een hoop verhalen. Vanwege een kleine kater ben ik vergeten brood mee te nemen. Dat was ook niet nodig want we zouden maar een uurtje of 4 gaan wandelen. Maar onderweg wordt het noodrantsoen dat GI Joe meegenomen heeft gedeeld. Waarvoor dank, hoe hadden we het anders kunnen redden. Maar een bakkie koffie blijft vooralsnog uit. Uiteindelijk vinden we de "big river" Dommel genaamd. We voelen ons bijna Livingstone die zojuist de bron van de Nijl heeft ontdekt. De metropool Gemonde kan niet meer ver zijn denk ik. Daar blijft het dan ook bij, bij denken. Bart zoekt en vind hem, El Camino. (De weg) We lopen via paadjes en langs stroompjes. Mooi, dat wel, maar nog altijd geen Gemonde. En na geruime tijd volgt dan eindelijk het verlossende woord; "Kijk, helemaal buiten Gemonde omgelopen! Mooi hé!" Ik houd me in. Slikken gaat al niet meer bij gebrek aan een bakkie troost. We vervolgen onze weg en besluiten dan maar bij familie langs te gaan. Ik heb een pelgrimspas en wordt natuurlijk overal geholpen. Het eerste adres is niemand thuis. "Naar de Efteling" is de verklaring van generaal Schwartzenegger. Ik twijfel toch of ik niemand achter de bank zag wegduiken. Gelukkig is er bij het volgende adres wel iemand die het troosteloze van onze situatie inziet. Koffie wordt spontaan gezet, zelfs een koekie ontbreekt er niet. Wilhelmien: DANK! Mijn tweede bakkie wordt op aanwijzing van onze ras John Wayne naar binnen gejaagd, we moeten verder. Na het vertrek van ons rustpunt besluiten we het heilige der heilige te bezoeken, namelijk de Kathedraal van Gemonde. De bouw blijkt alleen realiseerbaar geweest dankzij de inzet van de inwoners van Gemonde. En het is inderdaad een pracht stukje werk. Bart besluit een kaarsje voor me aan te steken voor een goede afloop van mijn wandeling. Buiten gaat het lopen direct beter. Het moet nu écht goed komen. Santiago, here I come! Na het bezoek aan de kapel vervolgen we onze weg naar Boxtel. De weg is weer bekend terrein en verloopt voorspoedig. Dat moet ook wel want we hebben allebei nog afspraken staan. Ach, we hebben veel gelachen, en maatje, bedankt voor de mooie wandeling.