Na een goed ontbijtje, koffie en een stuk stokbrood met jam gaan we op pad. Het is 8 uur. Eerder vertrekken mocht niet van herberg mama, het ontbijt komt pas om half acht. We zijn toch bijna de eerste die op pad gaan. De weg voor ons is nog vrij van andere pelgrims. Terwijl we op weg zijn en links lopen (zoals we op school geleerd hebben) missen we een aanduiding van de route. Gelukkig worden we terug geroepen en zijn weer onderweg naar Pamplona. De weg gaat over smalle paadjes tot we op een punt komen waar we 2 kanten op kunnen. Naar links betekent de makkelijke route maar dan mis je een kerkje. Naar rechts is moeilijker maar wel mét kerkje! Het kerkje waar ook een stempel gekregen kan worden maakt voor zowel Alfons als voor mij en twee andere pelgrims niets uit. We hebben de stempel ook niet nodig. Alfons zegt dat ik maar moet beslissen terwijl ik dat juist niet wil. Ik moet normaal gesproken altijd al beslissen, vandaag dus niet. Ik wil de weg lopen zoals die komt. De oplossing is simpel, ik hou mijn handen achter mijn rug, kiest hij rechts dan wordt het rechts, kiest hij links . . . Het lot beslist, het wordt rechts, gelukkig vind ik eigenlijk want waarom makkelijk als er ook een moelijke weg is, dat moet een reden hebben. De andere pelgrims op dit punt nemen links. We gaan rechtsaf en de weg is inderdaad zwaar, de beklimming is kort maar stijl. Boven aangekomen zien we het kerkje en het lijkt gesloten. Eigenlijk niet veel bijzonders en we besluiten verder te lopen. Maar onze komst is niet onopgemerkt gebleven. Een ware moeder Theresa nodigt ons uit binnen te komen. De vergelijking is niet spottend bedoelt maar de bescheidenheid en vroomheid straalt er vanaf. Ze lijkt er in mijn ogen ook op. Ze wacht vermoedelijk iedere dag op pelgrims, niet wetend wie er komt. Het dorpje Zabaldika bestaat uit 40 personen een kerkje en verder . . .niks dus. Voor we binnen gaan wordt gevraagd waar we vandaan komen. Tenminste dat neem ik aan want we worden gewezen op een aantal informatie blaadjes in diverse talen. Nederlands dus voor mij, Duits voor Alfons. Ik bedank met gracias. Mijn fout natuurlijk want een waterval in spaans volgt. Ik probeer el senorita nog te temperen met "yo habla español un mucho pequiño" (let effe niet op de schrijfwijze, moeder Theresa had begrijpelijk ook geen boodschap aan mijn uitspraak) maar dat werkt averechts. We vluchten de kerk in, gevolgd door de goedwilse oudere dame. Bij binnenkomst start ze het bandje met religieuze muziek. En dan lijkt het tot nu toe alsof het allemaal niks is maar we zijn zeer verbaasd. Het is een klein kerkje met een prachtig altaar, prachtige wandversiersels. Zeker overweldigend wat aan de buitenkant niet te zien was. We blijven even binnen en na enige tijd wil ik graag opschrijven wat ik hier beleef. Moeder Theresa wijst me echter op een deurtje en maakt duidelijk dat ik naar boven kan, de toren in naar de klokken. De beschrijving geeft aan dat het geluid van de klokken zeer mooi is. We moeten ook zelf 2x bellen maakt ze duidelijk. We gaan de 50 treden van de smalle toren naar boven en komen bij de klokken. Alfons luidt de eerste klok en klinkt inderdaad goed. Ik luid de tweede (gescheurde) klok en ach 't zal wel aan mijn oren liggen. We stempelen onze pas toch maar, bedanken de overaardige senorita (nog even op de foto) en gaan weer op pad. Even verderop komen we weer op de gebruikelijke route en ontmoeten de twee anderen die op het keuze punt links namen. We vertellen wat ze gemist hebben. Het vreemde is dat ze gewoon doorgelopen zijn (weliswaar in hun tempo) niet gestopt zijn en nu even ver zijn. Eigenlijk willen ze terug maar besluiten toch om maar verder te lopen richting Pamplona. Pamplona bereiken we om ongeveer 10 uur. We lopen door de oude stadskern naar het centrum. Op het plein nemen tijd voor een kop koffie en treffen andere wandelaars waar we de eerste dag gelijktijdig mee zijn vertrokken. Ze misten gisteravond hun slaapplaats in Larrasoaña en moesten met een taxi verder. Ze hebben de nacht doorgebracht in een klooster. Ook mooi! Na de koffie gaan we weer op pad en ik zoek de juiste route. Alfons roept me tot de orde want ík wilde juist de straten lopen waar jaarlijks de stieren doorheen lopen. Hij meent dat we die tijd dus ook moeten nemen. Ik twijfel want we moeten nog een heel stuk en zijn helaas al laat vertrokken. Het wordt echter (gelukkig) de straten van de stieren en we eindigen bij de arena waar de stieren hun kunnen mogen tonen, in mijn ogen geheel oneerlijk. Maar goed, ik ben er geweest en ben blij naar Alfons geluisterd te hebben. We zoeken de route weer op en vervolgen onze Camino. Om 12 uur laten we de hektiek van Pamplona achter ons en vinden de rust terug in het heuvellandschap. Op dat moment willen we nog 17 km verder naar Uterga. De weg is rustig en omdat er niet veel zon is is het erg aangenaam om te wandelen. De paden bestaan uit grind en puin. Niet het meest ideale en ik vraag me af hoe men kan adviseren dat ook minder geoefende wandelaars de route kunnen lopen. De meeste mensen zijn namelijk ouder dan mij. Het is niet makkelijk en we krijgen nog een stevige klim voor onze kiezen. Onderweg (ik loop wat sneller dan Alfons) wordt ik door een vermoedelijk spaanse pelgrim aangesproken. Hij lijkt op zoek naar iets. Hij maakt duidelijk dat hier vlinders zitten. Ik vermoed dat mijn relatie met vlinders nog niet tot helemaal in Spanje is doorgedrongen is en beloof plechtig alleen op de verharde wegen te blijven. Alfons heb ik een heerlijke cerveza beloofd. Vanwege het verlies aan vocht gedurende de dag een goed vooruitzicht. De klim naar boven, onze laatste van vandaag is zwaar. Boven aangekomen sta ik ineens bij de stalen figuren die ik ken van foto's. Op dit punt kun je tegelijk twee grote valleien inkijken en dit is simpelweg niet op één foto vast te leggen, dit moet je beleven! Om zeker te zijn van een slaapplaats beginnen we snel aan de afdaling. De opmerking van gisteren dat we de twee laatste slaapplatsen hebben en de wetenschap dat anderen verder moesten bij gebrek aan een plek in de herberg (je weet maar nooit wat dat voor gevolgen heeft) zorgen dat we met verhoogd tempo de afdaling maken. Er is nog plek en om 15.15 u. kunnen we de voetjes omhoog gooien. De schoenen en sokken gaan uit. Een grote cerveza wordt getapt. Wat wil een mens nog meer! ¡buon camino!