Het is goed 6 uur als ik wakker wordt. De afsluiting van de dag verliep wat hectischer dan voorgaande dagen. Met 16 vrouwen en 5 mannen (waarvan één 74 jarige Indiër met bekend engels accent op jacht naar jonge vrouwen) op een kamer is eigenlijk niet verantwoord ben ik achter gekomen. De kamer is zoals gebruikelijk ingedeeld met stapelbedden. Stapelbed, een "kast" met planken om wat spullen voor de nacht neer te leggen, gevolgd door een stapelbed. Dan volgt een schot en het systeem herhaald zich. Ik lig boven, naast me heeft een feministische amerikaanse haar bed gereserveerd. Onder mij ligt haar collega wandelaarster. Ze hebben voor het gemak de bovenste planken maar ingenomen. Niet geheel logisch maar het zal wel. Ik heb op een stopcontact en er is op de bovenste plank naast me toch nog zo'n 20 cm ruimte voor mij beschikbaar, da's mooi voldoende om mijn tablet op te laden. Het laadsnoer zal namelijk nooit een plank lager halen. Helaas was dat niet helemaal de bedoeling want mijn spullen moeten toch nog wat schuiven. Natuurlijk, geen probleem . . . Na het eten gaan we om een uur of negen naar bed. Dat lijkt vroeg maar de meeste liggen al op bed. Morgen willen we ook weer op tijd weg. Er ligt 30 km klaar om gelopen te worden. Helaas kan er pas om 08.30 u. ontbeten worden dus dat doen we dan maar onderweg. Slapen dus. Maar de amerikaanse heeft hele andere ideeën. Eerst moet alles netjes opgehangen worden. Alles? Volgens mij wel. Niet alleen haar bed is voldoende, ook mijn matras wordt gelicht omdat ook daar spullen kunnen hangen. Na 20 minuten is ze klaar en wordt eindelijk weer stil. De lampen gaan uit en ik ligt mijn matras maar eens op. Zo, dat slaapt een stuk plezieriger. Ik wens de 16 dames met 1 wc en douche veel succes morgenvroeg. Om kwart voor zeven zijn Alfons en ik zover dat we weg kunnen. Omdat het warm gaat worden gaan we dus ook meteen op pad. De eerste kilometers gaan voorspoedig. De weg is goed begaanbaar en bestaat voornamelijk uit een soort van mergelweg. De omgeving is schitterend maar dat is eigenlijk nog niet anders geweest. Even voorbij Puente la Reina volgt de eerste klim. De zon is ondertussen op gekomen en de temperatuur stijgt voelbaar. De klim is wederom zwaar, kort maar steil en mijn hemd en shirt vullen zich met zweet. Ik gun me geen tijd om mijn jacket uit te trekken. Vanwege de wind lijkt me dat ook niet verstandig. Tijdens de klim gaat de rits ook soms weer dicht omdat de wind te veel afkoelt. In ons tempo lopen we zoals alle dagen de meeste peregriños (pelgrims) voorbij. Het is een tempo wat ons beide goed ligt en zo loopt iedereen zijn eigen tempo. Alfons heeft geen water bij zich. Hij drinkt alleen water uit de winkel. Ik vul daar waar mogelijk maar vraag wel of dat verantwoord is. Tot zover is het water geen probleem. Alfons wil in Puente la Reina water kopen. Als we het stadje voorbij zijn ziet hij zijn vergissing pas maar weigert nog altijd water van mij te nemen. Dan maar op naar het volgende dorp. Om 09.15 u. arriveren we in Mañera. Opnieuw een wereldstad maar wat geweldig om binnen te lopen. Rust, authentieke huizen, een plaatselijke bar en een winkeltje zo groot als een woonkamer; de supermarkt. We nemen hier ons ontbijtje, koffie met stokbrood en ham. Alfons vult zijn watervoorraad aan en na een half uurtje kunnen we weer op pad. Nog maar 18 km. De route is vandaag een glooiend landschap tussen wijngaarden, olijfbomen, korenvelden en klaprozen. De route wordt voornamelijk aangegeven op betonpaaltjes met daarop een bordje met St. Jacobsschelp, op een ANWB blauwe ondergrond. Eigenlijk niet te missen. Daarnaast staan op veel plaatsen gele pijlen geschilderd. Die vind je overal, op lantaarnpalen, de weg, stoepranden, huizen, rotsblokken. In Pamplona hoefde je zelfs niet te zoeken. Bij twijfel werden we door volwassenen en kinderen zonder vragen gewezen op de juiste weg naar Santiago. Een gebruikelijk ritueel hier. Zie je het al gebeuren dat iemand in Stavoren een twijfelende wandelaar met rugzak wijst op de route naar Parijs. Volgens mij gaan hier alle vermoeide koppen dus richting westen. Maar onderweg vraag ik me af wie die pijlen allemaal schildert. Gaat dit via het genootschap? Het zijn er veel en keurig bijgehouden. Onderweg wordt mijn vraag beantwoord. Voor me loopt Pablo. Een 70 jarige met plamuurmes, een emmertje gele verf en een kwast. Gezien de kwaliteit van de afbeeldingen moet het absoluut een volle neef zijn van die andere Pablo. Deze is alleen in zijn gele periode blijven hangen en komt er, ben ik bang, ook nooit meer uit. Ik volg Pablo op gepaste afstand. Bij het volgende paaltje verlaat hij het pad, er zullen wel geen vlinders zitten hoop ik nog. Het plamuurmes wordt getrokken en de losse schilfers van paaltje verwijderd. Met volle overtuiging wordt vervolgens de pijl opgefrist, een waar spektakel speelt zich voor mijn ogen af. Met handen en voeten vraag ik Pablo of ie dit helemaal doet tot in Santiago? Met hetzelfde systeem en veel spaans gebrabbel maakt Pablo me duidelijk dat ik waarschijnlijk volslagen idioot ben, hij dit slechts doet tot het volgende dorpje en daarna weer bij moeders aardappels gaat eten. 's- avonds natuurlijk weer vroeg onder de wol want morgen zijn er nog meer pijltjes die over geschildert moeten worden. Het kan zijn dat mijn fantasie een beetje op de loop ging maar het was een leuke ontmoeting alhoewel we elkaar niet verstonden maar wel begrepen. We zwaaien en ik kan verder met mijn Camino. Er volgt opnieuw een klim gevolgd door het uitzicht naar het volgende dorpje. Bij de bron neemt Alfons, begrijpelijk, geen water. Ik wel, hij spoelt alleen zijn hoofd wat af. Het is ondertussen zo'n 25 graden. Een pauze willen we nog niet want er komt nog één klim voor we Estella bereiken. Ik wil rusten voor we aan de klim beginnen om daarna nog 45 minuten te lopen naar onze volgende slaapplaats. In Villatuerta nemen we pauze. We nemen een lekker koud glas bitter lemon. Alfons bestelt en ik zie in mijn gids dat de verwachtte klim al achter de rug is. Niet dat we hem niet gemerkt hebben maar we verwachtten er nog eentje meer. Een fijne meevaller bij deze temperatuur. Uiteindelijk zijn we om 14.00 uur in Estella en is er tijd voor wat huishoudelijk werk, de was. Als eerste richten we onze slaapplaatsen maar in en wordt er gedoucht, het kan maar gebeurt zijn. Vandaag liggen we onder, dat scheelt wat klimmen. Daarna de was. Ik heb dat alleen nog nooit gedaan. Alles wat ik kan vinden wordt verzameld in mijn "waszak" Vervolgens op zoek naar een machine. De gebruiksaanwijzing maakt alles duidelijk, zo moeilijk is dat dus ook weer niet. We besluiten alles maar in één trommel te deponeren en zien daarna wel wat er uit komt. Bont, wit, fijn, wol, ik weet het niet. Vermoedelijk is alles over een half uurtje bont. dat maakt het de volgende keer weer makkelijker. Allebei wat vloeibaar wasmiddel erbij, 3 euro erin en een half uurtje wachten onder het genot van een San Miguel. Wat wil een mens nog meer? De was heeft het overleefd en hangt nu te drogen. Of ie schoon is weet ik niet, hij stinkt in ieder geval niet meer. En als de zon zijn werk ook doet wordt alles weer droog ingepakt. Ik heb namelijk wel begrepen dat je geen natte was mag opbergen. ¡buon camino!