Het is vandaag moederdag, ik zou eigenlijk even thuis moeten zijn. Maar vandaag loop ik een dag met ons mam. Ik hoop zo'n 30 kilometer te volbrengen. Als het goed gaat slaap ik in Castildelgado. Ik wel, Alfons niet. We hebben gisteren eigenlijk al afscheid genomen. Hij wil niet zover, zijn voeten willen niet. Ik wel hoewel ik weet dat het lange tocht is. De gids geeft aan dat er eigenlijk geen restaurantje is dus of ik een menu del perigrino kan bemachtigen moet ik maar afwachten. Omkomen van de honger zal wel mee vallen. In geval van nood worden het er 34 naar Villamayor del Rio. Ik zie wel. De weersberichten zijn niet goed. Het wordt kouder en er wordt regen verwacht. Ik ben blij dat ik gisteren nog mijn wasje heb gedaan. Tegen de kou ('s-morgens) heb ik zo'n blitse piratendoek. Het ding zit geweldig. Het spaanse kapsel dat Jaqueline me een paar weken geleden heeft bezorgd is niet te warm. Maar ach, het arme kind kon natuurlijk ook niet weten dat het hier 's-morgensvroeg nog verrekte fris kan zijn. Ik trouwens ook niet. Voor ik wil ga slapen belt Ronnie nog. We hebben het over zijn werk en koetjes en kalfjes. Maarten heb ik via WhatsApp al gesproken over vissen en bloemen. Het is plezierig beide jongens nog even gesproken te hebben. Mijn dag kan niet meer stuk. Kerels om trots op te zijn. Even voor zessen ben ik wakker en maak me klaar om te vertrekken. Ook alfons is zover. Samen vertrekken we om kwart over zes. Al na een paar minuten verlaten we Alzafro. Het is nog donker, Spanje is nog in diepe rust. In de verte zien we het schijnsel van een dorpje, vermoedelijk alleen van de straatverlichting. We zijn niet de eerste maar dat hoeft ook niet. Dan moet je wel erg vroeg vertrekken. Onze weg wordt regelmatig gekruist door slakkensporen. Ze hebben er een nachttaak aan de weg te kruisen. Sommige zijn nog maar halverwege en moeten haast maken. Er volgen snel weer vele voeten die hun afdruk in de stoffige ondergrond zullen achterlaten. Het gaat zoals gewoonlijk voorspoedig. Ik heb een stevige pas want ik moet nog een stuk en wil verzekerd zijn van een bed en eten. Ook wil ik nog even ons mam bellen. Doorlopen dus. Alfons houdt zijn eigen tempo. Er komt weer een heuveltje en langzaam maar zeker raakt hij achterop. Inhouden heeft geen zin want hij stopt vandaag toch eerder. Dat heeft hij gisteravond al aangegeven. Uiteindelijk hoor ik geen voetstappen meer en Alfons is nergens meer te bekennen. Ik kan verder in mijn eigen tempo. Na een kleine 2 uur bereik ik het volgende dorpje, Cirueña. Complete nieuwbouw met daarnaast een golfbaan. De sproeiers zorgen dat het gras vandaag niet zal verdrogen. Ik verwacht echter dat dat toch niet gebeurt. De zon is nog nergens te zien en mijn bril wordt al nat van wat motregen. Ik besluit maar om een ontbijtje te gaan zoeken. Even van de route af en de oude stad in. Het cafeetje is zo gevonden. Koffie en een croissantje en tijd om mijn verhaal te schrijven. 10 minuten later komt Alfons naast me zitten. Na ons ontbijtje vertrekken we richting Santo Domingo de la Calzada (prachtige naam hé) We twijfelen over de juiste kleding. Ik besluit dat mijn gewone jacket voldoende moet zijn. Na 50 meter moet ik dit aanpassen. Voor mijn vertrek heb ik mijn zwaardere zomerjas nog geruild voor mijn lichtere Smits en Lammers jas met logo van mijn vroegere duikvereniging. Het zal vandaag dienst moeten doen, het regent namelijk harder dan verwacht. De grote poncho, formaat bungalow tent, die we ook nog hebben is nog niet gewenst. Het landschap is duidelijk anders dan gisteren. De wijngaarden hebben plaats gemaakt akkers met voornamelijk grasland en daarnaast wat akkerbouw. Grote beklimmingen blijven achterwege. De weg gaat langdurig langs een snelweg maar omdat het nog vroeg is en waarschijnlijk geen weer is om de kust op te zoeken is het rustig. Alfons zijn tempo blijft merkbaar achter en ik wacht soms. We lopen het stadje met de prachtige naam binnen. In de verte staat wat politie en er is muziek. Feestje of zo? Bij de politie is echter niets te zien. De muziek komt van verderop en wordt steeds luider. Op het kerkplein staat de plaatselijke fanfare te spelen. Het is wellicht een oproep aan de andere leden want eigenlijk spelen er maar vier, de rest hangt wat tegen een muurtje of komt aangerend. Eentje speelt op de trommel, de drie andere op een of andere fluit met apart geluid. Het is vrolijke muziek. Ik luister even en maak wat foto's. Alfons sjokt voorbij. Terwijl we verder gaan worden we gevolgd door de fanfare van 4. We gaan door het smalle straatje, ik kan zelfs nog dansen. Bijna buiten het stadje is de muziek op en ik bedank met applaus. We kunnen opgeladen door de muziek weer op weg. Het blijft miezeren, mijn medepelgrim zijn tempo is laag. Hij zegt dat ik, wat hem betreft, door mag lopen want zijn voeten willen niet meer. Ik zeg hem in het volgende stadje op te wachten voor een kop koffie. Ik wil hem daar nogmaals de hand schudden en mijn eigen weg gaan, is mijn plan. Het weer en mijn niet kapot te krijgen voeten besluiten echter anders. Aangekomen in Grañón lijkt het mij verstandiger door te lopen. Ik weet niet wat het weer gaat doen. Het gaat nu nog goed en wil nog een stuk. We hebben het er al eerder over gehad maar hier scheiden dus onze wegen. Gute nacht Freund(e), es wird Zeit für mich zu gehen. (bedankt, Reinhard Mai) Ik vervolg mijn weg. Nog 5 kilometer en ik ben in (ik wil het niemand onthouden) Redecilla del Camino. Ik besluit daar pauze te houden en mijn voeten rust te geven. De regen is ondertussen weer wat minder en de temperatuur stijgt ook wat. Mijn jas is van buiten net zo nat als van binnen. De ritsen gaan open. Het ziet er weer goed uit. Het kroegje tegenover de kerk wandel ik binnen en bestel een koffie en een jus d'orange. Vers geperst, die heb ik verdient vind ik zelf. Kort na 1 uur vertrek ik weer. Nog 7 kilometer naar Villamayor del Rio. Ik wil daar overnachten en na een warme douche even "mi madre" bellen. Ik bereik de alberge al om kwart over twee. Ik ben tevreden en meld me bij de Spaanstalige hospita. Voor €5,= overnachten, een pelgrimsmenu voor €8,= Ik ben benieuwd wat het wordt. De kamers zijn ingericht voor 8 personen maar het is niet druk dus de bovenste bedden mogen gebruikt worden voor de rugzak en het drogen van wat natte rommel. De douche is heerlijk warm, een waar genot. Mijn kamergenoot blijkt, hoe kan het ook anders, een duitser met zeer pijnlijke voeten. Hij kan niet meer. Nee, niet Alfons, maar een gelijkwaardig slachtoffer. Het zal wel, morgen op tijd weer weg en even geen duits praten, denken en als gevolg daarvan zelfs schreiben, sorry schrijven. Het riante onderkomen heeft helaas geen wifi hetgeen de prijs weer verklaart. Ik moet dus weer 300 meter terug op mijn badslippertjes, zonder jas en in mijn pyama shirt. Ik ben er ondertussen namelijk achter gekomen dat ik geen fatsoenlijk T-shirt heb ingepakt. Ik hoor Wilma al zuchten, komt goed wijffie! Maar ik heb het graag over voor mijn trouwe volgelingen. De laatste foto's komen morgen. Nu nog even bij Casa Leon uploaden, een grote pint bestellen en mama bellen. Gute Nacht Freunde und bis Morgen. ¡buon Camino!