Gisteren een geweldig stuk gewandeld. Niet warm, wel wat regen. In mijn herberg geen wifi dus was ik genoodzaakt de dichtsbijzijnde bar op te zoeken met wifi. Dat is dan ook meteen meestal de dichtsbijzijnde bar, ze hebben namelijk allemaal wifi. Het uploaden duurde zoals gewoonlijk weer veel te lang naar mijn zin en ondertussen heb ik me maar wat onderhouden met het barpersoneel. Morgen zijn de weersvooruitzichten goed. Mijn spullen heb ik ondertussen laten drogen in de zon en wind en waren bijna weer inpakbaar (klam dus nog) In de alberge slapen vanavond 3 mannen en 5 vrouwen. De eerdergenoemde Duitser met bijbehorende logopedistische problemen, een Amerikaans echtpaar en ik slapen op dezelfde kamer. Ik heb op verzoek van Miss America maar van bed geruild omdat ze vanavond aan de zuurstof of zoiets ligt en dus dicht bij het stopcontact wilde liggen. Als ik maar kan slapen, mij maakt het niets uit. Het eten was goed, een allergaarsoepie en daarna sla met frites en mijn favoriete vlees, karbonade. Knauwen dus. Maar als je honger hebt maakt dat niets uit. Ach, d'r was niks mis mee. Na het eten nog even met zijn allen gezellig nagepraat over de diepere gedachten van het hoe en waarom van de Camino. De amerikanen lang over de tocht. Gemiddeld 17 km per dag. Het wandeltempo komt aardig overeen met het tempo en volume waarmee ze dat vertellen. Ik zit te knikkebollen, zij denken dat ik me in hun verhaal kan vinden. Een in Engeland geboren en reeds lang in Spanje woonachtige dame verteld over haar beweegredenen. Ze woont samen met haar zoon in een appartement in een grote stad. Ze vind dat we tegenwoordig te veeleisend zijn en alles willen hebben. Haar wijze zoon heeft haar na een diepgaand gesprek opgedragen het huis na te lopen op alle spullen die ze kan missen en deze apart te zetten in een kamer. Dat heeft ze gedaan. De zoon heeft dit met haar bekeken en de uitslag was dat het te weinig was. Ze moest het huis nogmaals nalopen. De oprechte Amerikaan herkent zich in haar verhaal en vind ook dat we te veel bewaren. Bewaar waardevolle spullen in je hart en maak er een foto van; "They are for free!" is zijn advies. De zoon is echter na de tweede keer nog niet tevreden en volgt een derde ronde voordat de overbodige spullen afgevoerd kunnen worden. Ze is tevreden. Ik knik instemmend om aan te geven dat ik haar volledig begrijp. Een discussie blijft daardoor gelukkig achterwege omdat ik geadviseerd zou hebben haar zoon het huis uit te doen. Alfons 2 heeft ondertussen in het handboek "Für den anfangende Pelgrim" ontdekt dat het naast gelegen establishment met dames van lichte zeden is. Voor Duitsers wordt duidelijk beschreven dat het overnachten daar duurder is. Even denk ik dat we de bloementjes gaan buiten zetten maar om 6 uur staat iedereen weer op zeggen ze dus dat maakt dat we weer op tijd weg kunnen. Nu dus lekker om 20.50 u naar bed en slapen gaan, hoop ik. Het openstaande raam zorgt er wederom voor dat ik mijn nest uit waai. Mijn tip in het handboek voor de beginnende pelgrim wordt, een dikke slaapzak, een windscherm voor rond je bed en de volledige verzamelde werken van een 70 jarige Amerikaanse pelgrim op Ipod, natuurlijk door de auteur zelf ingesproken. Inslapen verzekerd! Om 06.30 u vertrek ik als eerste. Iedereen is al wakker. De meeste hebben geen haast, ik ook niet maar uitstellen heeft geen zin, er komen nog vele kilometers vandaag. De weg is in het begin hetzelfde als gisteren, het eerste stukje langs de autoweg, vervolgens meer in de heuvels. Het geluid van de weg verraad nog af en toe zijn ligging. Om even voor 10 u. bereik ik Villafranca Montes de Oca. Het is tijd voor een ontbijtje en rust voor de voetjes. Er staat blijkbaar een fikse beklimming voor de deur, waar de Duitser al schrik van had voordat we vertrokken. Bijna net zo hoog als de Pyreneeën schrijft zijn duitse handboek. In het cafeetje bekijk ik ter voorbereiding van de klim mijn handboek. Begin vanaf hier op 945 meter, de top ligt op 1162 meter. Waar hebben we het over? Ik ga om half elf op weg en zie wel. Ik wil nog zo'n 16 kilometer. Ik vertrek zonder jas. Het werd warmer voor ik pauze ging houden maar dat heeft zich niet doorgezet. 25 meter verder stop ik dus en trek toch mijn jas maar weer aan. Mijn stokken maak ik klaar want de "grote klim" komt eraan. Ineens veel gelach van een medepelgrim. Het is een jongen uit Oekraïne die ik enkele dagen eerder al in een herberg heb ontmoet. Hij loopt als een idioot, is simpelweg niet bij te houden. Hij had het voornemen om 3 etappes in 2 dagen te doen, ca. 40 km per dag. Hij loopt dus niet alleen als een idioot, het is ook een beetje in zijn bol doorgeslagen. We besluiten samen verder te gaan. Op mijn vraag waarom hij nu ineens hier is (hij zou ver voor mij moeten zijn) antwoord hij dat hij last van zijn spieren heeft gekregen en het wat rustiger aan wil doen. Dat lukt hem dus, maar samen lopen we toch nog iedereen in rap tempo voorbij. Dit is dus zijn rustigere tempo en ik betwijfel of hij dit volhoudt want het redelijk gestresst. De bult omhoog wordt zonder veel problemen genomen. Ukraïnië naast me raakt echter buiten adem, zijn mond staat niet stil. Een wonderlijk figuur. Ik zeg hem rustig aan te doen "take it easy". Hij spreekt duits, engels, russisch, ukraïens, redelijk frans en een beetje spaans. Maar "rustig aan" begrijpt ie kennelijk niet. Dat past ook niet bij hem. De meeste mensen onderweg kennen hem ondertussen ook, vanwege zijn drukke gedrag, de ontmoetingen onderweg of in de herbergen. Zijn mond staat niet stil. We hebben het over van alles en nog wat. Hij is over-positief maar de Fransen moeten het ontgelden. De wandeling gaat tussen bomen verder. Het weer is goed. De omgeving doet me denken aan thuis, de Drunense duinen, bomen en openliggende zandvlakten. Verderop lijkt het landschap weer meer op Oostenrijk. Het blijft afwisselend, indrukwekkend en erg mooi. Volop genieten dus. Uiteindelijk moet ik zijn naam toch maar eens weten voordat ik er zelf een verzin voor mijn blog. Het is Igor . . . zoiets verzin je niet. Igor is 30 jaar en getrouwd met een russische. Hij woont ondertussen in Wenen. Hij heeft zijn ontslag genomen (met 3 mnd salaris) bij een expeditiebedrijf omdat hij bijna een burn-out had. Wat ie gaat doen weet ie nog niet. Eerst effe snel naar Santiago, dan naar Barcelona om samen met zijn vriendin daar 4 dagen rond te kijken en dan weer naar huis. Zijn familie woont nog in Ukraïne, heeft een broer, geen zussen en alleen Igor woont buiten Ukraïne. Verder heeft ie nog een oom en tante in Kiev en 2 neven. Hij wil kinderen. En hij is bang voor honden. Zijn hele verhaal in een notedop. De ontmoeting met Igor is weer even abrupt teneinde alsdat ie begon. Plotseling stopt ie omdat hij zijn sokken wil drogen vanwege de blaren. Ik ben in ieder geval de bult over en twee uur verder. Het is snel gegaan en besluit afscheid te nemen en verder te lopen naar San Juan de Ortega en daar pauze te houden. Na mijn rust wil ik nog 6 kilometer verder en zoek een bed en eten in Atapuerco. Op die manier kan ik morgen Burgos veroveren en hoef ik niet in de stad te overnachten. Regeren is vooruitzien. Atapuerco is een klein dorpje met een klooster en een kerk. Daarnaast twee cafeetjes. Overnachten kan in het klooster. Het klooster of een gedeelte ervan wordt gerenoveerd. Alleen het draaien van de erbij geplaatste torenkraan bevestigd dat er ook gewerkt wordt. Een mooi pleintje maakt dat ik twijfel om verder te gaan. Eerst maar een koffie en een bitter lemon, daarna zie ik wel. Mijn schoenen gaan uit en mijn voeten kunnen even rusten. Ik schrijf mijn verhaal en vertrek na een half uur toch maar richting Ages en Atapuerca. Beide dorpjes zijn mogelijk. De start is weer even pijnlijk als altijd. Schoenen aan en opstaan, tot zover geen probleem. De eerste stappen zijn echter pijnlijk. Het is iedere keer hetzelfde ritueel, vergelijkbaar met het aantrekken van een nat duikpak. Je weet dat het ellendig is maar dat het na een paar minuten weer over is. En zo ook dit maal. Na een paar minuten ga ik weer als een speer. Nog een goed uur en ik ben er. De eerste alberge is al vol. Als dat maar goed gaat hoop ik want er is er nog maar één meer. Anders krijg ik nog eens 7 kilometer voor mijn kiezen én een stevige klim. Die heb ik juist voor morgen bewaard. Na wat zoeken en vragen vind ik Alberge el Hutte. Een verbouwde schuur naast een klein hotelletje. Ziet er leuk uit. Het dak bestaat uit de oude balken en pannen. Maar er zijn dekens, dus het komt wel goed vanavond. Eerst even douchen, da's zóóó lekker als je binnen komt. De douche is afwisselend zéér koud en warm, de ruimte te klein en ontsnappen is onmogelijk. Alle vitale onderdelen worden snel onder handen genomen. Daarna de natte zooi aan de waslijn en wassen doe ik over een paar dagen wel. Ik maak mijn verhaal af lees het nog een keer door en naast me zit ineens . . . Igor. Zijn overnachting in het klooster ging niet door, het was er te koud en er was geen restaurant of zelfs maar een winkeltje. Hij heeft daarom besloten verder te lopen. Het leven van een pelgrim gaat niet over rozen maar het is volop genieten. ¡buon camino!