Na een GEWELDIGE nacht ben ik om kwart over zes weer op pad gegaan. Het is fris. Even twijfel ik om vandaag eens een rondje te lopen zodat ik vanavond weer in El Fabrico moet overnachten maar weet me te hervatten. Ik moet verder! Het is een rustige weg en al snel ben ik in het volgende dorpje. Dit is Rabé de las Calzades, het alternatief waar ik gisteren aan heb gedacht. Ik denk dat ik goede keuze heb gemaakt. Onderweg zie ik een kerkje en aan de klok te zien lijkt de tijd plots te zijn stilgezet. Na het dorpje gaat de weg weer door glooiiend landschap. Het pad ligt tussen talloze akkers met gras en af toe koren of wat anders. De zon heb ik in mijn rug maar is verre van warm. Het blijkt vannacht tegen het vriespunt te zijn geweest. Mijn mutsje gaat weer op, mijn handen diep in mijn zakken. Onderweg wordt ik bijgestaan door mijn eigen schaduw. Samen lopen we onze camino. Inhalen lukt niet. Ik twijfel om een extra jas aan te trekken maar gun me de tijd niet die er met het uit- en inpakken van mijn rugzak gepaard gaan. De noodzaak is daar nog niet hoog genoeg voor. Ik loop me wel warmer. De weg gaat langzaam omhoog tot ik de top bereik. Geen bomen, wel nog meer wind. Ik kan kilometers ver kijken. Windmolens in de verte. Daar is in Spanje geen gebrek aan. De afdaling komt eraan en in de verte zie ik Hornillos del Camini liggen. Koffie en mijn ontbijtje komt eraan. De wind snijdt in het begin nog door het kloofje waarin ik aan de afdaling begin. Even verderop wordt het gelukkig minder en de zon wordt wat warmer. Onderweg wordt ik begeleid door vogeltjes naast me die in de berm in struiken en op takken zitten te fluiten. Ik kan er zelfs kort bij komen en er foto's van maken. Om half negen wandel ik de Kalverstraat van het dorpje binnen en zie de bar. Helaas ook een feestje gehad ben ik bang want alles zit nog op slot. Op naar San Bol, een kleine 5 kilometer verderop. De weg wordt drukker met pelgrims maar het uitzicht en de temperatuur blijft hetzelfde. Ik ben echt toe aan iets warms en kijk in spanning uit naar San Bol. Er is echter in de verre omgeving nog geen kerktoren te bekennen. Na een uurtje begin ik me toch wel wat onbehaaglijk te voelen, ik zal mijn tussenstop toch niet gemist hebben? In de verte komt ineens een kruisbeeld boven de horizon uit. Het is een meter of 3 hoog en van ijzer, verroest. In gedachten bedenk ik dat dit daar staat ter nagedachtenis aan San Bol, wellicht verdween van de aardbodem als gevolg van de een of andere natuurramp. Dichterbij gekomen staar er inderdaad een bordje en ik herken de tekst "San Bol" Het zal toch niet hè? Maar het blijkt 800 m verderop te liggen. Even doorlopen dus nog, de koffie komt eraan. Na een minuut of 10 zie ik een vreemd dak boven wat heuvels uit komen en het blijkt de beloofde stad. Het bestaat uit: één huis; de Alberge San Bol. Het ligt 100 meter naast de route en ik neem de extra meters natuurlijk voor lief. Binnengekomen staat een alleraardigse dame die me uitlegt wat er in de aanbieding is, koffie met croissantjes, boter, jam en een glaasje jus d'orange (uit de fles) voor €3,50 Het zal wel. Ik loop naar de enige tafel in de ronde koepel en naast me staat plots Sandra, de bloemen etende duitse bankwerkster met oostblok uiterlijk en dito handen, en ruim 2 maanden geleden uit de Harz vertrokken. Die dus. Lachen, "Jij hier?" Sorry; "Du hier?" Inderdaad dus, ook ik ben al hier maar Sandra wilde verder zijn. Ze heeft last van haar knie en slikt pijnstillers om verder te komen maar het valt niet mee. Ik vraag haar of ze dat nu pas heeft gekregen omdat ze al ruim 2 maanden onderweg is. Maar ze blijkt er al veel langer last van te hebben, het wordt nu alleen erger. Ze wil het een paar dagen rustiger aan doen. Ze zou graag met me verder wandelen zegt ze, maar is bang dat ik te snel ga. Omdat mijn geweldige ontbijtje klaar staat gaat ze met een aangeplakte duitser die ze volgens mij maar niet kan kwijt raken weer op pad. "Schüss, wir sehen uns" Mijn koffie is warm, de croissantjes zitten in celefaan verpakt, de boter is hard en kan ook niet zacht worden bij deze temperatur. De jam is OK. Je hoort mij niet klagen. Wel de 2 oudere Nederlanders die ondertussen ook zijn binnen gekomen. Aan het tongval te horen zijn het golfers. Niks mis mee hoor, mijn broer is morgen ook al 57 en golft ook. Maar deze zijn van het duurdere type. Ho, mijn broer heeft ook geld zat hoor, net als ik, dat zeg ik niet. Maar zij hebben meer van dat goedje. En waarschijnlijk ook een boot, een grote. Niet mijn types dus en ik maak mijn verhaal voor vanavond in stilte af en geniet tegelijkertijd van mijn ontbijtje. Zij keuren de Alberge en hebben commentaar op de toast, de prijs en de wc. Nog voor ik klaar ben zijn ze al weer op weg. De groeten en hasta la vista. Herbergmama is de tent aan het schoonmaken voor de volgende gasten en heeft de ramen tegen over elkaar open staan en ik zit ondertussen te blauwbekken. Maar als je ooit in de buurt bent, alberge San Bol is een aanrader (wel bespreken of zéker op tijd aankomen!) Voor ik weg ga nog even naar het toilet en tegelijkertijd ook maar een extra T-shirt aan trekken. Het lijkt niet warmer dan een uurtje geleden. Ook op het toilet staat het raam wagenwijd open en zit je bijna in een etalage. Ik doe het raam maar dicht voor wat privacy, de temperatuur is onaangenaam. Vervolgens reken ik af en vraag waar ik mijn flesje kan vullen met water. "In de bron, het is prima water en je mag er ook zwemmen", zegt de lieve schat. D'r hersencellen zijn aan elkaar gevroren vannacht ben ik bang. Ik vul mijn flesjes toch maar bij de bron en ga op weg. Onderweg gaan mijn handschoentjes aan, daar zit na het vullen van mijn flesjes in de bron geheel geen gevoel meer in. Het gaat verder over de openliggende hoogvlakte. In de verte zie ik weer bergtoppen bedekt met sneeuw. Het is geweldig mooi en geniet volop. Na een uurtje bereik ik Hontanas, ik daal af, de wind wordt minder en de temperatuur gaat omhoog. Op een terrasje zie ik Sandra weer zitten, druk in gesprek dus ik loop verder. Die kom ik wel weer een keertje tegen. De temperatuur blijft ondertussen stijgen, de weg gaat nu langs een klein pad langs een bergrand. Niet hoog maar wel heel mooi. Mijn jasje gaat weer uit en ik wil nog een keer stoppen voor ik mijn einddoel van vandaag ga bereiken. Het volgende dorp heet San Antón en bestaat uit een kerk met aanliggend klooster. Beide zijn ondertussen ingestort. Bijzonder is dat de rijweg en de historische (maar ook huidige) pelgrimsroute door het booggewelf loopt dat kerk en klooster met elkaar verbond. Buiten een ernaast gelegen boerderij, verder niks. Dus ook niet even de voetjes omhoog. Door naar de laatste wereldstad, Castrojeriz. Ik bereik het uitgestorven gehuchtje na een klein uur. Mijn telefoon is gegaan maar die hoor ik niet. Ik bel vanavond wel even terug als het uit komt. Het is nog geen 2 uur en ik heb nog tijd voor mijn was. (alweer???) Ja, ik ben een propere pelgrim en zo te ruiken heeft mijn jasje en T-shirt een kuisbeurt nodig. Wassen dus, mijn favoriete hobby. Ik zoek een auberge en maak mijn slaapplekkie in orde. Mijn nieuwe slaapzak wordt in stelling gebracht. Ik loop naar voren om te gaan wassen en zie . . .Sandra voor de deur, samen met haar onverbiddelijke zwaan kleef aan. €9,= voor overnachten met ontbijt blijkt teveel voor haar en ze gaan naar de volgende slaapplaats. Ik prik een paar blaartjes, niets bijzonders, daar kunnen Jolanda's wonderzooltjes helaas niks aan veranderen. Ik ga op zoek naar een kroegje waar ik onder het genot van een koele ceveza en in alle rust mijn verhaal kan maken. Het gat is uitgestorven, er wonen wel mensen maar er is niks te beleven. Een bar is na veel slenteren gevonden. Ik maak mijn verhaal af en de rest wordt zometeen ge-upload en is daarmee geschiedenis. Onderweg naar mijn hotel (met wifi) ontmoet ik nog de 2 Belgen uit een eerder hotelletje, lachen! We spreken niks af en zien wel. Ik hoop dat mijn was droog is anders moet ik morgen nat vertrekken. I never walk alone. ¡buon camino!