Ook morgen schijnt de zon.

Wel tipi, geen wifi

Mijn slaapzak is geweldig! Goed geslapen en om 6 uur pas wakker. Maar het kan natuurlijk ook aan de cervezas, de wijn en paella hebben gelegen, we zullen het nooit precies weten. Om kwart over zes is herbergpapa druk doende met het ontbijt. Koffie wordt in pannen gemaakt, liters tegelijk, en daarna overgegoten in een thermoskan. Maar hij smaakt goed. Naast de koffie ook uitgedroogd stokbrood, jam en muffins. Het gaat erin als koek. Naast me zit een engelstalige jongen zijn schoenen aan te trekken. Met moeite, zijn voeten blijken vannacht te zijn gegroeid. Na wat inwendig gevloek komt hij erachter dat ie de verkeerde schoenen te pakken heeft. Exact dezelfde als de zijne alleen een maatje kleiner. Het foutje wordt hersteld en hij kan op pad. Herbergpapa maant hem nog het rustig aan te doen maar hij wil snel op weg. Nog geen minuut later staat ie weer in de deuropening want hij moet nog naar de wc. Ik ken geen Spaans maar herbergpapa zei gegarandeerd, "Zie je wel, het gebeurt dagelijks." Ik betaal mijn overnachting en herbergpapa schrijft me bij in het grote boek met ontvangen pelgrims. "Ziemon Petroes?" "Si, señor." Er volgt een stortvloed aan Spaans over alles wat Ziemon Petroes in het verleden uitgevreten heeft. In het verhaal komt ook Gésoes en Maria voorbij. Met meer vragen dan antwoorden kan ik uiteindelijk op pad. Ik moet dat boek toch eens lezen want ik weet werkelijk niet waar hij het over had. De weg begint eenvoudig en ik kan de spieren weer losgooien. Na het dorpje begint de laagvlakte. Voor me de maan en achter me de zon, in een ongelijke strijd verwikkeld. Wie gaat winnen staat vooraf vast. In de verte zie ik de eerste klim weer verschijnen. Het pad naar boven is goed zichtbaar. Aan het begin wordt je gewaarschuwd dat het een klim is van 12% Maar het is nog vroeg en de benen zijn nog fris. De beklimming is mooi en is snel genomen. Al snel ben ik aangeland op de top van een tafelberg. Achter me het uitzicht naar Castrojeriz, voor met het uitzicht over prachtige vergezichten met akkers. Rechts zie ik in de verte nog altijd de besneeuwde bergtoppen. Het is fris en de handschoentjes gaan weer aan. De afdaling volgt snel en opnieuw worden we gewaarschuwd, de afdaling bedraagt maar lieftst 18% De weg bestaat uit een nieuw betonpad en is prima te doen. Voor me strekt het landschap zich kilometers ver uit en ik zie de komende route voor de eerste uren uitgestrekt me klaar liggen. Het is een prachtig gezicht en ik probeer het op foto's vast te leggen. De wandeling gaat voorspoedig. De weg is prima en ligt tussen akkers met diverse (5 horizontaal) graansoorten. Daarnaast ook velden met klaprozen. Het wordt stilaan minder glooiiend en dat maakt het wandelen er eenvoudiger op. Ook de ondergrond is beter. Het maakt dat ik snel vooruit kom. Het is weer eens tijd voor een selfie. Onderweg ook weer stapels stro, zo groot als pakhuizen. Aan de vele akkers te zien komt er binnenkort nog veel meer. Aan het einde van de laagvlakte zie ik de weg weer wat stijgen. Tegen de helling ligt iets wat lijkt op een vervallen stadspoort. Het blijkt echter een rustplaats. Enigzins beschut tegen de wind zitten aan de overzijde van de rustplaats twee mannen met koffie en wat fruit en ik trakteer mezelf op koffie en een banaantje. "La cuenta?" vraag ik. "Nada, donation" is het antwoord. Verrast van deze geweldige tractatie doneer ik (voor mijn begrippen) ruimhartig. Naast me zit een Amerikaanse dame te genieten van haar zelf meegenomen koekies. Haar vriendin loopt binnen en vraagt wat de mannen daar doen. "It's nothing, not worth anything" zegt de doos. En dat schoot me net in het verkeerde keelsgat. Ik leg de vriendin uit dat het prima koffie is en er slechts om een donatie wordt gevraagd. Ze waagt het erop en komt terug met een warm bakkie troost. "It's very good" antwoord ze haar vriendin met verstand van koekies. Zo, steek die maar in je zak denk ik. Na mijn koffie weer snel op pad, er liggen nog wat kilometers te wachten. Na een paar uur komt er eindelijk weer eens een zo'n prachtig bruggetje in het zicht. Dat is alweer effe geleden. Het is Ponte Fitero, met aan weerszijden de prachtige rivier. Het blijkt de grens te zijn naar Provincia de Palencia. Vanaf hier is de weg langgestrekt, bestaat uit asfalt en is nagenoeg vlak. En lang, héél lang. 8 kilometer lang akkers, asfalt en slechts af en toe wat bomen. De wind is sterk maar gelukkig niet meer zo koud. De enkele bomen die er staan krijgen het stevig voor hun kiezen. Het suist hard. Het verwondert me dat er nog blad aan zit, zo wordt eraan getrokken. Maar ik ben op weg naar Boadilla del Camino en daar wacht mijn eerste pauze, die wil ik vandaag eens tijdig nemen, ik heb de tijd. Het is rustig met pelgrims, we zijn wat uit elkaar getrokken door het verschil in tempo. Voor me ligt een eindeloze weg met in de verte Boadillo del Camino, iets van een weg dus. Het enige wat ik in Boadillo in de weg kan vinden is een bar. Die is weg, nada, noppes. Er is geen koffie te bekennen en ik ben genoodzaakt door te lopen naar Frómista. Het wordt eenzelde weg als ik al achter de rug heb. Maar het is mooi weer, de weg is rustig en het uitzicht mooi. Langs de weg diverse akkers die bevloeid worden met de betonnen goten. Een is er in werking en ik bekijk de werking van het transportsysteem. Eenvoudig maar functioneel. Na een uurtje bereik ik tegen half twaalf eindelijk Frómista en vind een cafeetje aan het begin van het dorpje. Eindelijk even de voeten rusten en kan ik mijn laatste etappe gaan bepalen. Het wordt Villarmentero de Campos, 9 kilometer verderop. Het heeft geen restaurant volgens mijn handboek maar dat zie ik daar wel. In geval van nood heb ik mijn noodpakketjes nog. De eerste stappen zijn na een uurtje rusten toch weer pijnlijk maar ook nu vind ik in een paar minuten mijn ritme weer. Mijn flesjes vul ik weer bij de plaatselijke bron en ben op pad voor de laatste kilometers. Even buiten de stad kruis ik de snelweg. Het valt op dat ook deze erg rustig is, slechts af en toe rijdt er een auto. Na de snelweg wordt de camino weer netjes aangegeven. Ook een bord met een toekomstig bouwplan. Dik bedrag aan investering. Een werkplek voor Ronnie. Prima lokatie. Ik volg je! Het wordt wederom een lange rechte strip langs een weg met aan weerszijden prachtig landschap. Voor me loopt de enige andere pelgrim, zelfde snelheid, zelfde afstand, het lukt me niet dichterbij te komen. Ergens halverwege stopt hij bij een bron. Ik besluit mijn lege fles ook nog maar een keer te vullen omdat ik niet weet wat er nog komt. Omdat ik begroet met "hello" verwacht hij dat ik engels spreek. We raken aan de praat en hij komt uit Engeland en heet Peter. Hij slaapt in zijn tent en dat is de reden dat hij geen haast heeft. We lopen samen de laatste kilometers naar mijn eindbestemming voor vandaag. We hebben het over mijn naam omdat ie ook in het Engels makkelijk is. Vreemd want vanmorgen kwam die ook al ter sprake vertel ik hem. Samen komen we eruit dat het waarschijnlijk ging over het 3x kraaien van de haan. Ik heb vermoedelijk toch nog wel iets onthouden. Ik neem bij de eerste alberge afscheid omdat ik verzekerd wil zijn van een bed en eten. Ik kom hem nog wel een keer tegen verwacht ik. In het dorp wonen slechts 7 personen. De Alberge lijkt op een camping, er lopen ezels vrij rond en je kunt ook overnachten in een tipi. Kunt! Voor alle duidelijkheid; ik niet, ik wil een bed. Binnen in de camping kantine vraag ik of er nog plek vrij is en in de gebruikelijke stortvloed aan Spaans wordt ik naar het onderkomen met slaapplaatsen gebracht. Kijk zelf maar verder, ergens is een douche, ergens is een bed, iets over vijf en zeven uur. Alles kan hier, niets moet! Helemaal mijn idee! Ik zoek dus maar ergens een bed. Mijn voeten hebben de lange tocht van vandaag bijzonder goed overleefd. Ik ben blij dat ik mijn schoenen en sokken kan uitgooien en blijf even op bed liggen. Op dat moment komt de engelse jongen van vanmorgen binnen. Hij is net voor mij al gearriveerd. We raken aan de praat, hij wil/moet 35 tot 40 km per dag lopen omdat zijn vriendin uit Malta samen met andere mensen de laatse 100 kilometer met hem wil lopen. Morgen wil ik dezelfde afstand lopen en hoop tegelijk metvhem te kunnen vertrekken. Ik neem een verfrissende douche en nadat ik mijn slaapplaats heb ingericht komt Uwe binnen. Wie??? Uwe, je weet wel, de zwaan kleef aan van Sandra. Ze vonden het ook welletjes en zijn op zoek naar een slaapplaats. Uwe vind de zijne in de Alberge, Sandra probeert vannacht de tipi maar eens. Ik raap mijn rommeltje voor mijn weblog maar bij elkaar ga naar el cantino. De muren staan vol teksten en graffiti. Aan de muur hang de Europese vlag, niet met sterren maar met cannabis logo's. In de asbak nog een halve joint. Herbergpapa staat buiten de planten water te geven. Tijd zat, tranquilo. Ik begin maar aan mijn blog, mijn welverdiende cerveza komt zo wel. En binnen komt; Sandra. Ze heeft d'r slaapplekkie in de tipi ingericht en is blij dat ze er is. Sandra besteld de eerste cerveza en we kletsen en wat. Ze gaat nog als een speer hoewel het met haar soms moeilijk afgaat. Haar schoenen zijn versleten en moet binnenkort andere kopen, ze wil proberen in León andere te vinden. Maar eigenlijk wil ze ook graag snel naar huis, naar haar vriendin. Vandaar haar tempo en sterke wil om door te lopen. Ik heb het al gezegd, een klasse wijf! Ze vertelt me over haar leven. Ze werkt in een werkplaats voor treinstellen. De camino heeft ze al een keer voor haar baas uitgesteld omdat ze goed met hem overweg kan. Ze heeft het er goed naar haar zin en het betaald prima. Maar ze wil meer bij haar vriendin zijn, die ziet ze nu alleen in het weekend. De tranen kan ze net bedwingen maar ze heeft het er merkbaar moeilijk mee. De camino heeft haar zoveel geleerd dat ze besloten heeft bij terugkomst haar ontslag te gaan nemen. Haar baas zal ze vertellen dat ze nog enkele maanden doorwerkt om hem de gelegenheid te geven iemand anders voor haar te zoeken. Daarna vertrekt ze naar Berlijn, 240 kilometer verderop, en zoekt ze daar wel wel werk, desnoods als schoonmaakster. Als ze maar vaker bij haar vriendin is. Je maakt wat mee. Gelukkig komen de ezels weer voorbij gelopen en moet er natuurlijk een foto van gemaakt worden. Uwe is ook weer aanwezig. Ik bestel nog maar wat cervezas en vraag naar wifi. Geen wifi, wel tipi. En nog veel meer zaken die niet gebruikelijk zijn. Het beloofd dus een mooie avond te worden. Mijn ouwe broer bel ik zo nog even, gefeliciteerd met je 57e verjaardag, je schiet al lekker op. ¡buon camino!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!