Het eten in het cafeetje is goed. Noodle soep en ei met worstjes en friet. Volgens mij kennen ze niks anders dan friet. Vanavond ga ik op zoek naar iets anders, wie weet wat ik vind. Terwijl we zitten te eten belt Wilma. Die moet ik toch even aannemen. Ik heb gezien dat ze al een keer eerder heeft gebeld maar door het lawaai van de voetbalfans heb ik dat niet gehoord. Aannemen dus want het is plezierig haar weer even te horen. Ik hoor op de achtergrond vogeltjes fluiten en vraag of we nieuw vee in huis hebben. Nee, ik zit buiten bij je moeder en we gaan scrabbelen. Het is dus goed weer in Boxtel en het wordt nog beter hoor ik. We kletsen nog wat en ik moet ophangen want mijn friet met ei en worst staat klaar. Oh ja, en mijn Duitse vrienden zitten aan de wijn, dat gaat zomaar niet zonder mij! Wijffie, ik bel je zodra ik weer tijd heb. Eten doen we hier tussen 7 en 9 of zoiets. In het café was wel wifi maar verbinding met Internet blijkt niet mogelijk. Mijn verhaaltje en foto's moesten dus even wachten. In de alberge is wel bereik en ik probeer het daar nog eens. Mijn verhaal plaatsen is geen probleem, de foto's is een heel ander verhaal. Telkens verbreekt de verbinding of wordt het uploaden niet afgerond. Ik besluit om het maar eens buiten de poort van ons reservaat te proberen. Er staat een bank, ik zit uit de wind en in de zon. Het is hier niet veel beter maar vaak staan de foto's er wel maar krijg ik dat niet te zien. Sandra staat voor me te telefoneren met haar vriendin. Ze is dolgelukkig en dat is haar aan te zien. Afgeleid door het gesprek met haar vriendin valt ze languit over straat. Ze heeft een stoeprandje niet gezien. Even later loopt ze druk kletsend en met een buik vol vlinders tussen de naastgelegen velden. Daar stoort haar niemand en kan ze zich laten gaan. Ik besluit maar af te ronden en naar bed te gaan. Mijn deken nog even naar de kamer van Sandra en Uwe want het schijnt daar kouder dan ze dachten. Mijn slaapzak voldoet meer dan voldoende, het kost wat maar dan heb je ook iets. Vanmorgen zoals altijd weer vroeg op pad. Om kwart voor zes wakker en als een getraind commando kleed ik me in het donker aan. Mijn kleren liggen volgens een vooraf gepland schema klaar. Ik probeer stil te zijn maar dat gaat natuurlijk niet. Er is altijd overlast. Probeer maar eens een slaapzak op te rollen en in te pakken zonder geruis. Sterkte. Er zijn meer mensen wakker en iedereen doet zijn best stil te zijn. De langslapers moeten zich maar een keertje omdraaien, het is niet anders. Waarschijnlijk kennen ze het ondertussen ook wel. Buiten trek ik mijn schoenen aan en mijn rugzak gaat zijn vaste plekkie. De pakezel kan weer op weg. Buiten de poort gekomen sta ik op het pleintje waar ik de avond tevoren mijn foto's probeerde te versturen. Van links komt er een pelgrim. Ongewild lopen we in nagenoeg hetzelfde tempo de wereldstad uit. Buiten de dorpsgrens staat de route weer aangegeven. Ik neem het naast de weg gelegen pad, hij de rijweg. Er is misschien nog geen verkeer en loopt het wat beter maar geef mij maar het veilige pad. Het ligt er niet voor niets. Mijn medewandelaar heeft echter alles over voor zijn veiligheid. Zijn nachtlampje, je weet wel, zo'n ding dat je met een elastiek op je hoofd kunt hangen moet zijn aanwezigheid aangeven. Ik heb zelf ook zo'n ding en hij werkt perfect maar buiten heb je er geen fluit aan. Het ding geeft alleen dichtbij volop licht. Onderweg wordt er nog wat gefoeseld door ons lichtpunt op de rijweg en hij heeft er verdorie ook nog eentje die naar achteren schijnt, rood nog wel. Hij is van alle gemakken voorzien. Lampje blijft dus de rijweg volgen, ik het pad. Onderweg kom ik langs een sproeiinstallatie, van die lange bogen die een grote breedte in één keer kunnen besproeien. Ik verbaas me over de lengte en met mijn landmeetkundige achtergrond probeer ik de lengte van een boog te bepalen. Het zijn 8 bogen van elk ongeveer 55 meter. Aan het eind nog een halve boog als contra gewicht en een sproeier naar opzij om de laatste planten te besproeien. In totaal neemt het ding 500 meter in één keer mee! Verbazingwekkend en ik zou het graag een keer in werking willen zien. Rechts naast me blijven in de verte de bergtoppen volgen, zoals ze al dagen doen. De reis gaat voorspoedig en na een uurtje besluit ik mijn muziek maar eens op te zetten. Ik loop nog op het pad, lampje rechts voor me, nog altijd midden op de rijweg alleen even opzij zodra er een auto komt. Twee keer dus. ERA zoek ik op mijn telefoon en de muziek start op een laag volume maar gaat al snel door naar standje festival. In korte tijd sta ik in Reliegos, het eerste rustpunt van mijn etappe van vandaag. Maar het gaat voortvarend en ik besluit door te lopen. Lampje loopt ook door maar komt op zijn stappen terug. Het wordt toch koffie voor hem. Ik besluit door te lopen naar Mansilla de las Mullas, nog een uurtje. Terwijl ik door loop bedenk ik me dat ik ook nog mijn flesjes moest vullen. Dat was ik al vergeten toen ik vanmorgen op pad ging. Dom, ik weet het maar ach, dan maar op rantsoen. Er komt wel weer wat. Even buiten het dorp is weer een van de gebruikelijke hangplekken voor de jeugd waar ook een wand is waar ze een balletje kunnen trappen. Een soort van Fernando Torres veldje zeg maar. Daarnaast wat bankjes en een beeld van de een of andere bekende Spanjaard. Hij ziet eruit als een bekend schrijver of wijsgeer, je weet wel, zo'n serieuze kop met baard. Maar goed, ik denk nog "Een beetje bron was me aangenamer geweest, het is nog een eind" En verdomd, terwijl ik het denk zie ik mijn ooghoek iets. Ik loop terug en het is prijs, een tappunt. Als dat geen hulp van bovenaf is weet ik het ook niet meer. Ik verzin het niet, het gebeurt waar ik bij sta. Echt! OK, flesjes dus gevuld en weer volle goede moed op pad richting mijn rustpunt, Mansilla de las Mulas. Even buiten het gat staat onderweg zo'n gesorteerd groepje pelgrims. Busje erbij voor het ontbijtje vermoed ik en een auto om de achterblijvers na te brengen. De stempeltjes in de pelgrimspas zijn gezet, ze kunnen weer. Ik heb er mijn gedachten bij. Even een klein uurtje door stampen maar dan heb ik er ook wel een aardig stukkie op zitten dacht ik zo. Manilla de las Mulas, dat kan alleen maar zoiets betekenen als: Het huis van de muilezels. Dat is het met die mooie namen, je gaat je er iets bij voorstellen. Hier is geen plaats voor Oss, Esch of Acht. Wie verzint die fantasieloze namen? Daar maken ze hier iets van zoals, Osscha de la Messas, of Esche al la Pompe of nog mooier Ocho ay Buen (Acht bij Best, voor wie geen Spaans kent) Het is zo makkelijk en geeft zoveel karakter aan het gat waar je het over hebt. Maar waar was ik gebleven, oh ja bij de naam van dat gat, iets met muilezels. En het eerste wat ik zie als ik binnen kom: peerden, niks muilezels, nada, nikkes, noppes. Alleen een paar knollen. Daar gaat mijn inburgeringscursus voor Spanje. Even verderop loop ik de stadsgrens binnen, voor me een Japans (of Koreaans, ik zie het verschil niet maar zij zien het denk ik wat anders) echtpaar. Ze gaan op de eerste het beste bankje zitten, bekaf. Papa Lee dirigeert me nog richting stadsingang maar hé, het is ook voor mij wel weer effe mooi geweest hè. De voeten gaan nu even omhoog en wel in de bar hier naast me! Niks nog effe verder. Muchos gracias e adios. Ik loop de bar binnen en zoek een tafel. In mijn haast mijn rugzak te kunnen lozen vergeet ik te groeten bij binnenkomst. Dat wordt me niet in dank afgenomen. Ik verontschuldig me en begroet natuurlijk netjes met "Buenos dias señorita" maar eigenlijk denk ik; loop zelf eens dik drie uur met dat pokkeding op je rug! Eens kijken waar jouw normen en waarden dan blijven. Maar ik krijg een geweldig ontbijtje, schrijf mijn verhaal en de voetjes hebben een uurtje rust. Heerlijk. Vader en moeder Lee komen ook binnen, nemen een bakkie troost en vragen hoe laat de bus gaat vertrekken. Niet vandaag dus, het is weekend. Het wordt dus een taxi, want mama Lee verzet geen poot meer. Om een uur of elf ben ik weer op weg. Bij het verlaten van de stad zie ik voor me wederom een leuke brug maar ook ineens de geweldige stadswallen achter me. Beide moeten op de foto. Ook het er onderliggende riviertje moet! op de foto. Geweldig. Daar moet ik nog een keer met Maarten gaan vissen. Ik vervolg mijn weg via het wandelpad links van de weg. Het ligt wat lager en veilig van de rijweg. Fietsers moeten gelukkig de rijweg volgen. Mijn oortjes blijven uit en ik geniet van de krekels en vogels. Zwaluwen vliegen erg kort voor me voorbij, 2 mussen proberen het ook maar halen het bijlange niet. Voor schiet af en toe een hagedis weg, soms wel ruim 30 cm lang. Weliswaar geen Komodo varaan, maar toch groot. Verder regelmatig ook geritsel in de struiken en bladeren op de grond. Sprinkhanen haasten zich weg, mieren kruisen het pad. Van alles en nog wat. Het is simpelweg: genieten! Onderweg kom ik weer wat waterputten tegen van waaruit het water via goten verspreid wordt. Een mooi systeem wat dus blijkbaar nog veel gebruikt wordt. Bij sommige blijf ik wat langer kijken, het gekletter van het water trekt denk ik ieders aandacht en het kind in je komt daarna vanzelf weer boven. De weg gaat verder langs de rijbaan richting Puente Villarente, nog altijd op een pad gescheiden van de rijweg. Het is een rechte weg en het schiet wederom lekker op. Het weer is goed, de wind is gaan liggen en de zon is warm. De jas gaat uit en ik geef voor het barbecuen voor vanavond een acht. Toe maar zeg, een acht nog wel! Voor de stad moet ik het pad weer verlaten en ligt de route opnieuw op de rijweg. Ik zie de aanstormende auto's aankomen en hoop dat ze het recht houden. Dat gaat goed maar is eigenlijk niks. Puente Villarente is een "grote" stad. Er is van alles te doen. Leuk om er eens een keer terug te komen en te verblijven lijkt me. Ik heb nu helaas geen tijd. Achter me hoor ik opeens een raar deuntje. Op de fiets komt de plaatselijke Malle Pietje, met panfluit en ingestudeerd deuntje. "Scharen, messen" zal ie wel geroepen hebben. Maar niemand komt met botte messen of zo naar buiten. Malle Pietje gaat vol overgave verder. Hij kent zijn pappenheimers en vind ergens wel een klant. Als ik hem op de foto wil zetten geeft hij aan dat niet te willen. Ik respecteer dat natuurlijk en druk daarna af. De foto is helaas ook niks geworden. Maar voor het beeld; hij heeft een fiets met voorop twee slijpschijven. Da's eigenlijk alles. Ik zie hem in de verte verdwijnen maar het gat is nou ook weer niet zó groot, dus Malle Pietje komt ook weer terug. Ik probeer ongemerkt dan maar een tweede foto. Nog niet geweldig maar ach, het is beter als niks. Voorbij de stad loop ik nog altijd naast/op de rijweg. Aan de overzijde een graffiti met een groet aan de pelgrims. Hij is mooi en leuk en ik loop terug om er een foto van te maken. Nog wat verderop mag ik de rijweg gelukkig weer verlaten en gaat het richting bos. Na enkele meters volgt een bruggetje over een watertje, prachtig. Als ik wat water wil drinken merk ik dat een van mijn flesjes lek is. Het eerste slijtage geval, het zal wel. Het was niet veel en ik zoek wel iets anders. Na een uurtje loop ik dan toch eindelijk Arcahueja binnen. Een klein dorp met diverse alberges geeft mijn handboek aan. Ik ververs mijn nog goede flesje en herinner me dat er iets in mijn handboek stond over de plaats van de alberge die ik zoek en de bron. Oh ja, honderd meter verder linksaf. Ik vind de tent zonder moeite en het is er al stervensdruk. Nee hé, niet weer, ik ben ruim op tijd. Maar het blijken voornamelijk wandelaars met een rustpauze voordat ze door lopen naar León. Binnen is het spitsuur, ook de Spanjaarden hebben vrij, het is zondag en zitten ook in of bij het plaatselijke cafeetje. Geduldig wacht ik mijn beurt af. Er is nog volop plek, geen probleem. In een routine werk ik mijn werkzaamheden af, douchen, de laatste was met eindelijk (warm) water, bed inrichten, voeten verzorgen en de hond aaien. Inderdaad, een perro, een brave perro nog wel. Hij heeft geen aandacht voor een Spaans sprekende gast, wel voor mij. Het is een braaf beesie en wil graag aangehaald worden. Dat kan ie krijgen. En dan na alle werkzaamheden dan toch eindelijk, last but not least, una grande cerveza! Herbergpapa begrijpt dat ik 'm verdient heb en zet er ook nog wat tapaz naast, "de la caza". Ik kan met een gerust hart aan het laatste deel van mijn verhaal beginnen. Ook Sandra en Uwe zijn weer gearriveerd. Vanavond dezelfde slaapplaats. Daarna nog een paar keer maar dan is het mooi geweest denk ik. Morgen wordt León ingenomen en daarna op weg naar Cruz de Ferro, mijn steentje bijdragen. ¡Buen Camino!