Gisteren heb ik wat inkopen gedaan, een nieuwe drinkfles en verder wat versnaperingen om vanavond weg te werken. Daarna heb ik met Uwe gegeten, ik paella hij een soort pizza. Hij lust geen vis zegt ie. De avond is gezellig. In de gezamenlijke keuken werken we met zijn drieëen een fles vino rosso en een potje olijven weg. Daarna naar bed. Om 10 uur moet het stil zijn heeft pater Alberto gezegd en om 11 uur gaat de deur op slot. Om 6 uur gaat die weer open en om uiterlijk 8 uur wordt verwacht dat iedereen vertrokken is. Uitstel wordt niet verleend. Naar bed dus maar vooraf alles in de juiste volgorde klaar leggen. Ik ben benieuwd of het een beetje stil zal zijn op de kamer. Santa Cruz op het bovenbed lag vanmiddag al zijn Stihl op te warmen. Maar het blijft gelukig boven verwachting stil deze nacht. Het kon ook niet altijd zo blijven. Dus vanmorgen kwam Santa Cruz binnen met de jofele opmerking; het regent. Gisteren heb ik helaas te laat mijn regenspullen aangetrokken. Vanmorgen dus als eerste mijn regenbescherming over mijn rugzak en mijn Smits en Dinges jackie aan, de letters vallen er gaandeweg vanaf. Een regencape die over mijn complete ensemble heen kan heb ik ook. Ik wil het gebruik echter zolang mogelijk uitstellen. Ten eerste vangt het ding veel te veel wind, daarnaast moet je hem maar weer droog zien te krijgen en wat heel belangrijk is, zie hem ook maar weer in dat kleine zakje terug te krijgen. Daarbij loopt de regen eraf over je broek of zo. Dus het ding komt alleen bij noodzaak tevoorschijn. Vandaag nog niet. Het regent wel maar volgens mijn eigen Jan Pelleboer instinct zal het zo'n vaart niet lopen vandaag. Ik zie dus wel. Ik ga om half zeven op pad. Volgens mijn handboekje komt er een stevige klim en ik wil die in mijn eigen tempo doen. Astorga loopt ik uit en kom daarbij langs de prachtige kathedraal die ook deze stad heeft. Het is nog vroeg en mede vanwege het sombere weer ook op dit tijdstip nog behoorlijk donker. Ik waag er toch maar een foto aan, wie weet wordt het toch iets. Verder is het eenvoudig de route te vinden en ik ben snel de stad uit, op weg naar Manjarin, een stukje voorbij het Cruz de Ferro. Vanaf Astargo verandert het landschap. Mijn handboek geeft dit aan maar er is nog weinig van te zien, het zicht is nu te slecht. Foto's maken heeft ook geen zin, helaas. Gisteren zag ik al heuvels, vandaag is daar weinig meer van terug te vinden maar ze komen eraan en ik ben daar blij mee. Het is eindelijk gedaan met de eindeloze Mesata waar ik de laatste dagen doorheen gelopen ben. Yes! Langzaam komen er wat heuvels. De hoofdweg wordt zoveel als mogelijk gemeden en via paadjes lopen we naast de rijweg. De omgeving wordt merkbaar anders, mooier, natuurlijker weer. Het is wederom enorm genieten van alles om me heen! Niet van het weer, dat wordt er niet beter op. Het is van dat echte Hollandse campingweer. Zoiets van: het regent net niet genoeg om de zooi in te pakken en naar huis te gaan maar je weet wel dat vandaag alles nat wordt en je het niet mee droog kunt krijgen. Maar de tocht gast voorspoedig, de klim valt nog mee en voor ik het in de gaten heb sta ik al in Santa Catakina de Somoza. Ik verbaas me er zelf over en gun me dus tijd om op mijn gemak een ontbijtje te nemen in de eerste de beste bar. Even lekker wat opdrogen en na een half uurtje weer op pad. Ik verwacht nog bijna 3 uur nodig te hebben voor mijn volgende pauze en probeer wat stevig door te blijven lopen. Daarn wil ik de laatste etappe die naar het kruis en de daarna gelegen alberge. Da's de planning in ieder geval, natuurlijk afhankelijk van het weer en mijn voeten. Op weg dus en een tandje erbij want het is droog als ik buiten kom. Ik wandel door en geweldig landschap door de heuvels. Geen akkers meer maar heuvels met bloeiende hei en struiken, een prachtig gezicht. Het gaat via smalle paadjes langzaam omhoog. Zo smal zelfs dat je jezelf er engzins tussendoor moet worstelen maar het is echt weer genieten, ondanks het toch weer slechter wordende weer. Ik kom niet veel andere pelgrims tegen. Op de paar plaatsen aar de route over de asfaltweg gaat komt soms een taxi voorbij. Ik verwacht dat het pelgrims zijn die een stukje overslaan nasr de volgende Alberge omdat het weer zeer wisselvallig is. Alles moet ook weer droog worden vanavond, hoe? Ik zie het wel. Ook dat komt wel weer goed, voor alles is en oplossing. Ik kom door El Ganso, opnieuw een leuk klein plaatsje met een kerk, bar en alberge. Dit is overigens niet overal gegarandeerd. Ze hebben hier een alberge in western stijl. Een avondje rodeo lijkt me zelfs nog wel leuk maar het is nog te vroeg om te stoppen. Een eindje verder is de kerk die ook niet misstaat in dit wild west stadje. Echt geweldig. Ik zou willen stoppen maar er komt nog een stevige klim zegt mijn handboek (soms lees ik het) Verder dus op weg naar Rabanal del Camino, mijn laatste rustpunt voor de door menigeen gevreesde klim. Maar na 2 uur in plaats van de voorspelde kleine 3 uur sta ik al in het plaatsje. Zelf snap ik het niet. Er staan ook andere pelrims die enigzins verbaasd zijn over hun aankomst in het plaatsje. De voorspelde tijd in het handboek is duidelijk aan de ruime kant. Ik heb daardoor wel weer wat extra ruimte in mijn mijn planning voor rust. Da's dan weer mooi meegenomen. Ik bestel een koffie en een sappie. Die zijn erg lekker. Tegenover zit een man en hij is druk in de weer mijn zijn telefoon. Op een gegeven moment vraagt ie me (in het Duits, hoe anders? ) waar ik nog naar toe ga. Hij wil verder en dat is eigenlijk wel vreemd want dat is nog een behoorlijk stuk. Hij rekent en vind het zeer goed mogelijk. Succes dan ermee, denk ik, wie ben ik om dat tegen te spreken? Hij vertelt dat zijn vrouw zijn pas en paspoort nog heeft. Als ik hem vraag waar ze dan is vertelt hij, "In Frankfurt" Het zal ook wel ergens hier in de buurt liggen denk ik nog maar ik ken dat gat alleen in Duitsland. Helaas voor hem is mijn geologische kennis niet geheel verkeerd, in Duitsland dus. Da's mooi klote. Maar vertel eens beste man, hoe komt dat zo? vraag ik. Nou, vertelt ie, mijn vrouw heeft me vanmorgen in Frankfurt op het vliegveld afgezet voor mijn vlucht naar Astorga. Ze hebben een nieuwe auto, een automaat, en daar kan ze eigenlijk niet mee rijden. Ze heeft hem afgezet en DIRECT weg gereden. Hij heeft nog geprobeert haar te bereiken maar dat ging dus niet meer. Nu probeert ie een nieuwe pelgrimspas te bemachtigen zodat hij stempeltjes kan sparen. Ik vertel hem dat een nieuwe pas te koop is in de Alberges of "In einen Fremdenverein in irgend ein grosser Stadt" "Wo????" Ja, ho eens even! Wie is hier de Duitser, vraag ik me af. Du doch, glaub ich. "Im Fremdenverein!" Gelukkig begrijpt ie me, bedankt me en zal dus doorlopen tot hij er eentje vind. Ik had natuurlijk ook kunnen zeggen dat ie er eentje in Santioga moest gaan halen en dan oonieuw moest beginnen maar zo ben ik niet. Nu niet. Terwijl hij zijn spullen aantrekt vraagt hij me nog of ik uit Nederland kom. Inderdaad, hoe zo? Nou hij in verbaasd over mijn geweldige Duits en had pas later in de gaten dat ik niet uit Duitsland kwam. Ho ho, beste man. Zoiets moet je wel een beetje voor je houden! Wat zullen mijn vrienden wel niet denken? Maar mein Ausweiss met Adler leg maar klaar! Ik geniet nog van mijn sapje en leeg nog wat in mijn handboek over mijn geplande onderkomen en alle faciliteiten in het pand, en natuurlijk de daarbij gepaard gaande kosten. Het is goed dat ik mijn gids even raadpleeg. Manjarin heeft namelijk de volgende mogelijkheden; 1 Alberge, verder niets. Manjarin blijkt te bestaan uit één inwoner, ik lieg het niet! Daarnaast is er geen stromend water, dus ook geen douche en natuurlijk bestaat het toilet in dat geval uit een emmer. Succes ermee bedenk ik, dan zie ik wel. Sandra informeer ik via een smsje over de faciliteiten en zeg dat ik eerder stop. Morgen dus maar naar het kruis en daarna verder. De planning moet dus worden aangepast. Tegenover heeft ondertussen een bejaarde milieufreak plaats genomen. Lange grijze baard en geiten wollen sokken, je kent ze wel. Alleen onbespoten groente uit eigen tuin, waarschijnlijk vegetarisch, moeders doet nog zelf wol spinnen en sokken breien en de hele wereld deugd verder niet. Zo eentje dus, hij loopt vandaag nog net niet op sandalen. Maar volgens hem is het volgende plaatsje ruim voorzien in slaapplaatsen. En opnieuw overweeg ik mijn mogelijkheden. Joker, die ik ben! Ik drink mijn sappie op en ga maar op pad. Ik zie wel hoever ik kom en wat mijn voeten willen. De klim gaat ook voorspoedig. Het is geweldig mooi. Het lukt de zon zelfs om af en toe een schaduw voor mijn voeten te leggen. Maar dat wordt evenzogoed weer afgestraft door een miezerbui. Het blijft wisselvallig. Het weer heeft gelukkig geen invloed op mijn humeur, de omgeving is te mooi. Terwijl ik de klim bedwing als een echte berggeit blijf ik mijn mogelijkheden overwegen. Verder naar El Acebo of stoppen in Foncebadón. Alles blijft mogelijk en beide hebben voor en nadelen. Belangrijk blijven de vragen, heb ik een slaapplaats en krijg ik mijn natte spullen droog? Eten is niet van bekang want ik heb altijd nog mijn survival eten uit Burgos bij me. De klim gaat vorspoedig. Onderweg naar boven wordt de wind stilaan meer en ik weet niet wat dit betekent. Mogelijk minde regen en drogen mijn kleren sneller? Maar het kan ook slechter weer betekenen. Inwendig weet ik dat ik zal doorlopen omdat het mogelijk is. Een definitief standpunt blijf ik uitstellen. En ook Foncebadón bereik ik meer dan voorspoedig. Het gaat nog altijd perfect, afgezien van de gebruikelijk gevoelige voetzolen. Mijn hoofd blijft ratelen: wat te doen? Ineens hoor ik naast me "Simon!" Het is Christine (Goldie) Geweldig opgewekt zoals ik haar ook leerde kennen. Samen lopen we het dorpje binnen. Het lijkt wel of we 1000 jaar terug gaan in de tijd. Als ik vraag wat ze doet zegt ze hier te zullen stoppen, ze heeft genoeg gedaan vandaag. En ik moet haar gelijk geven en kan eindelijk iets beslissen. Ik stop ook en zie mijn natte spullen te drogen. Mijn kleren zijn niet van buiten nat maar juist van binnen. De temperatuur was goed vandaag maar het was niet mogelijk je regenjas uit te doen. Eigenlijk heeft iedereen hetzelfde probleem. We zoeken de gemeentelijke alberge. Deze blijkt gehuisvest in een oude kerk en we kunnen niet inschrijven voor 13.30 u. We mogen gelukkig wel onze rugzak achterlaten. We kunnen dus op zoek naar een cerveza, die heeft de kerk namelijk niet. Herbergpapa adviseerd een vino rosso, da's warmer. We vinden de plaatselijke bar enkele meters terug. Als we binnen komen belanden we opnieuw in een andere wereld. Rasta, yoga, meditatie etc. etc. is wat hier leeft. We worden gemaant de deur zo snel mogelijk dicht te doen, de kachel brand hier namelijk. Het is er lekker warm. Erg lekker warm !!! Ik bestel 2 Estrella's en wil afrekenen maar ook deze hippy is ineens spoorloos. Het duurt me te lang en ik betaal bij zijn commune collega. Ondertussen komt papa terug, bij de cervezas hoorden ook nog twee hapjes. Ik was zoals gebruikelijk weer te gehaast maar het is ook zo koud met mijn natte zooi nog aan. Met onze natte spullen nog aan zoeken we een plek bij de kachel en genieten van onze cerveza. Sandra zit een paar meter verderop en ik blijk haar al een paar keer voorbij gaan gelopen te zijn. Om half twee kunnen we "inchecken" in de kerk en haast is geboden. De raegge alberge zit ondertussen al vol en de rest volgt dus snel. Omdat we al op tijd ons gemeld hebben krijgen we ook direct een slaapplek. De kosten zijn een donatie. Geweldig, ik heb een bed en warme douche voor €5,= Eten zie ik wel. Ik zoek vlug een bed en een extra deken, je weet maar nooit. Een redelijke kachel is er niet in de oude kerk, het electrisch straalkacheltje moet de klus vandaag klaren, de hele ruimte! Ik richt mijn plekkie in maar zal nooit mijn spullen droog krijgen. Ik ga maar op zoek naar een douche, natte zooi uit en iets droogs aan. De douche blijkt in de wc ruimte en blijkt niet groter dan 40 x 80 cm. Een versleten douchegordijn zorgt voor nog wat privacy. Een ondermaatse Italiaan is me net voor. Ikmbesluit toch maar mijn natte zooi alvast uit te trekken, het kan nooit kouder worden. Pizzaman duikt in de douche en de eerste Italiaanse vervloekingen vullen de toch al te kleine ruimte. De douchekop kun je niet ophangen. Douchen met één hand dus. Ik stel voor de sproeier voor hem vast te houden, vanaf de veilige zijde van het gordijn natuurlijk. Ik ken geen Italiaans maar mijn service blijkt niet gewenst. Er wil iemand naar het toilet en de deur gaat dus open. Onze pizzaboer heeft de kraan ondertussen dichtgezet om zich goed te kunnen inzepen en een tweede stortvloed in het Italiaans volgt. Iedereen lacht, ook de pizzaboer. Ik ben vlug aan de beurt en kan me aardig in de ruimte redden. Na mijn kuusbeurt besluit ik de kroeg en met name de kachel maar op te zoeken. Misschien kan ik nog wat spullen drogenzodat ik morgen droog kan vertrekken. Dat lukt geweldig. Ik maak mijn verhaal bij de kachel, Sandra voorziet me van wijn. Even is er nog wat opschudding in de bar. Het is ondertussen gaan . . . . sneeuwen! Ik voel me hier al helemaal thuis. Alleen de Elfstedentocht ontbreekt nog. ¡buen camino!