Gisteravond hebben we in een tentje genaamd Maes de Flandes gegeten. Een Belgisch restaurantje denk je dan, ik wel tenminste. En het klopt gedeeltelijk, ze hebben Belgisch bier. Voor de rest niks wat ook maar iets met onze zuiderburen in verband staat. Oh ja, toch een ding, de Euro, maar dat is dan ook écht alles. Uwe bestelt via zijn vertaalprogramma op zijn telefoon zijn menuutje. Ik vertrouw meer op het gebrekkige Engels van onze Spaanse ober. En het wordt beloond, ik heb een prachtig bord met allerhande soorten worst en kaas. Doe daar wat stokbrood en een serveca bij en ik ben verkocht. Wilma; het is net de Jautze in Oostenrijk. Maes de Flandes heeft ook wifi. Het wachtwoord met wederom en onzinnige code wordt graag vertrekt. Na 84 pogingen ben ik het beu. Ik ga nog even uit van mijn ongeduld en onkunde met de digitale snelweg. Ik kom namelijk nog uit het KI-tijdperk. Kroontjes pen en Inktpotje. Daar heb ik nog mee leren schrijven. Kun je mijn frustraties dan een beetje begrijpen? Maar Juan bemerkt mijn frustraties. Juan zet zijn modem even uit en aan en alles is weer opgelost en ik heb verbinding. Mijn verhaal is in de kortste keren verzonden. Na het eten probeer ik ook nog wat foto's en de verbinding is optimaal. Het gaat razendsnel. Uwe en Sandra willen ondertussen terug naar het hotel en ik verzend ongestoord voor 3 dagen foto's onder het genot van een laatste pint. Om kwart over tien ben ik terug in het hotel en kunnen we naar bed. Aangezien het ontbijt pas om half acht geserveerd wordt is het verplicht uitslapen. Ik ben dus zoals gebruik gewoon om 6 uur wakker maar weet me in te houden. Om 7 uur is het dan toch echt voldoende en pak ik mijn rugzak maar eens in, alles ligt nog uitgestalt rondom mijn bed omdat ik geen zin en tijd meer had het in te pakken. Ook Uwe pakt zijn rommeltje in. Sandra kijkt of er nog ergens een onbewaakt Trabbantje staat wat ze kan verschalken. Een goeie morgen kan er niet vanaf. De lieve schat heeft niet alleen keelpijn, er is vannacht een ontstoken kies bij gekomen, daarnaast de zere knie,en is snotverkouden (gekregen van een Koreaanse een paar dagen geleden) Der Josef mag weten wat ze nog meer mankeert wat ze mij gelukkig niet verteld. Ik vlucht maar naar beneden om mijn ontbijtje te zoeken. Ontbijtje zegt u? Een buffet vol! En we zijn de eerste. Dus vandaag eens koffie, 2, ik zeg TWEE croissantjes, genoeg jam, een glaasje versgeperste jus d'orange en een glas melk ( da's ondertussen 3 weken geleden! ) Eigenlijk dus gewoon 2 ontbijtjes, voor de prijs van, inderdaad; 2 Ik wil na het ontbijt op pad, we willen vandaag een stevig stuk verder. De komende kilometers zijn redelijk vlak en er komt een stevige beklimming de komende dagen zeggen de kenners; O Cebreiro komt eraan. Ik wordt al bang als ik weer denk aan alle verschrikkelijke waarschuwingen die ik daarvoor heb gehad. Dat beloofd dus nog wat. Ik wil dus op pad, Uwe ook wel geloof ik. Maar Frau Sonnenschein is een héél ander verhaal. Die is vanmorgen alleen met een Houwitser vooruit te krijgen. Maar uiteindelijk zijn we dan toch eindelijk een keertje op weg. Buiten gekomen is het vandaag zo'n weer dat papa op de camping blij is dat moeder ook inspraak heeft. Het is beter geworden maar nog altijd geen reden de barbecue uit de verpakking te halen. De poncho formaatje bungalowtent wordt dus weer in stelling gebracht, klaar om over mijn kop te trekken indien noodzakelijk. Mijn Dinges & Dinges jasje blijft daardoor achterwege en voorkomt dat alles wederom van binnenuit nat wordt. Ponferrada zijn we snel uit. Het weer is redelijk, de zon schijnt zelfs af en toe. Hoewel het soms regent, weliswaar geen hoosbuien, is het aangenaam wandelweer. Aan de horizon verschijnt een regenboog. Dat betekent dat er dus ook ergens zon is. Ik probeer Frau Merkel nog aan het lachen te krijgen maar het is eigenlijk onbegonnen werk. De gehele Deutsche economie is ten dode opgeschreven. Het zal wel aan mij liggen. Na anderhalf uur is het tijd voor koffie en een sanitaire stop, Uwe houdt het niet meer. Even koffie en dan graag weer snel op pad. We zijn al 2 uur later dan gewoonlijk vertrokken en hebben nog wat voor de boeg. In mijn ogen is er wel enige spoed gewenst, het is niet alle dagen feest! Na een half uurtje zijn we weer op pad. Ondertussen heb ik via WhatsApp begrepen dat mijn zoon ook een coureurtje is. Ik ben trots! Zijn eerste snelheidsovertreding en nog wel in mijn auto, ik hoop op eentje waar ie met enige trots op terug kan kijken. Dat doe ik ook altijd. Het resultaat heb ik nog niet ontvangen. Maar weer op pad dus. En ik loop in mijn eigen tempo, redelijk snel maar dat doet Sandra ook. Uwe raakt daarom snel uit het zicht. Sandra blijft me op de voet volgen. Eigenlijk loop ik liever alleen en zie wel of we elkaar weer ergens tegen komen. Dat gebeurt iedere dag opnieuw met andere pelgrims. Je komt elkaar wel weer ergens tegen. Of niet, ook mooi! We stoppen na een paar uur maar weer eens in Pieros, een klein plaatsje waar we kunnen kiezen uit 2 routes, een makkelijke en korte route of de zware en langere. Vanwege de grote afstand vandaag kiezen we daarom voor de kortere route naar Trabadelo. Terwijl we aan een pintje zitten wandelt ook Uwe binnen. Het is niet afgesproken maar je treft elkaar toch weer ergens. Nadat onze voeten, of in ieder geval die van mij, weer tot rust zijn gekomen kunnen we weer op pad. Ik, zoals ik graag wil in mijn eigen tempo, Sandra en Uwe in mijn voetsporen. Ik krijg wederom zo'n zwaan kleef aan gevoel. Maar zo we gaan op weg naar Villafranca del Bierzo. De kortere route ligt langs de openbare weg, de langere door de binnenlanden. We staan in redelijke tijd in de volgende stad. Uwe heeft een navigatiesysteem en weet wederom een kortere route. Ik volg echter liever de aangegeven route door de stad, dan zie je tenminste nog iets. Daarnaast wil ik zeker niet blijven afsnijden. Dan kan ik net zo goed de bus pakken vertel ik. Uwe en Sandra nemen toch de kortere route, ik volg echter Pablo's met zorg aangegeven pijltjes. Ik groet nog een keer en verwacht eindelijk alleen verder te kunnen. Twee straten verder lopen we weer tegen elkaar aan. . . Het moet zo zijn ben ik bang. We overleggen weer even en besluiten toch maar de route te volgen. We lopen de stad uit en op de brug zie ik Sandra nog achter me lopen, Uwe al niet meer. Even verderop is ook Sandra ineens weg. Hé, is dat nou effe vervelend. Dan moet ik maar alleen verder, het zij zo. De aangegeven route blijft zo'n beetje de rijweg volgen. Het is een route door een bebosde omgeving. Af en toe een auto. Aan weerszijden bergwanden en het is simpelweg genieten. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, het stromen van het riviertje naast me begeleid me en ik ga mijn eigen weg. Ik zou niet anders willen. Probleem blijft alleen dat ik nog op tijd een bed en eten moet zien te vinden. Maar omdat ik alleen ben mg dat geen probleem, houd ik me maar voor. Desnoods in een koude kerk, ik zie wel waar het schip strand. De luxe van gisteravond hoef ik zeker niet meer, da's leuk voor een keertje. Ik loop in mijn eigen tempo. Vanaf Villafranco de Bierzo zie ik echter ook geen enkele pelgrim meer. Dat is vreemd en ik twijfel of ik geen pijltje heb gemist. Veel kan er eigenlijk niet fout gaan. De rijweg gaat simpelweg naar het volgende dorp en veel alternatieven zijn er niet. Ik verwacht dat gezien de tijd en het wisselvallige weer al veel pelgrims een onderkomen hebben gezocht maar dat zou betekenen dat het voor mij lastiger wordt nog iets te vinden. Ik blijf bedenken wat wijsheid is, stoppen of doorgaan? Ach dat 't hoest! Ik zie wel, er is altijd wel ergens nog één matrasje vrij. Desnoods bij de dochter van de koster. Doorlopen wordt het dus, moet je maar op tijd vertrekken! Het weer blijft wisselvallig en af en toe ben ik genoodzaakt de voortent dicht te ritsen. De slaapruimte van mijn bungalow tent blijft de hele dag mijn rugzak bedekken. 5 minuten nadat ik alles ingepakt heb schijnt de zon weer en kan alles weer open en luchten. Het maakt me niets uit, het is rustig (héél erg rustig) mooi wandelweer en de omgeving is prachtig! Pereje ben ik snel voorbij. Onderweg probeer ik nog wat foto's met de timer te maken maar het apparaat zet alles scherp, behalve mij. Voor én achter mij is nog altijd geen mens te bekennen. Ik ben echt alleen ergens in de heuvels van Noord Spanje. Een eindje verder tref ik een Pool met een camper die ik al vaker ben tegen gekomen. Misschien begeleid hij iemand op zijn camino. Maar hij wil me helpen met mijn foto. De route blijft de doorgaande weg en de ernaast gelegen rivier volgen en ik kruis dus ook regelmatig Rio Valcare. Soms is er een aftakking naar een plaatsje en dat maakt de route afwisselend. Boven me ligt de nieuwe snelweg en gigantische viaducten overbruggen de heuvels. Als ik in Trabadelo aankom betrekt het opnieuw en twijfel ik of het verstandig is om door te lopen. Ik besluit daarom maar in een barretje een korte pauze in te lassen. Ik bestel een koffie en een zummo de naranja (jus d'orange, ik leer iedere dag weer wat bij) en bedenk dat ik doorloop. Wat het wordt, ik zie het wel. Achteraf kijk je een koe in zijn kont, zeggen ze. Ik ga dus weer snel op weg naar mijn einddoel, La Portela de Valcarca. Als ik vertrek wordt het wederom donkerder en de wind wordt steviger. Was dit wel snugger? vraag ik me af. Op weg maar en het regent weer wat. Maar zoals gebruikelijk komt na regen zonneschijn. Mijn muziek gaat op en ELO begeleid me het laatste half uur. Om kwart over vier bereik ik ongeschonden de eerste Alberge in de eerder genoemde wereldstad. Als ik binnen loop is het ook hier opmerkelijk rustig, er is eigenlijk geen zak te doen. Alleen de jeugdige herbergpapa zit wat op zijn tablet te klooien. De TV staat zoals gebruikelijk aan met bijbehorend volume. Voor wie???? Ik meld me en er is gelukkig nog een bed vrij. Daarnaast is er een tap, een douche, eten vanaf half zeven en het is er erg netjes. Doen dus. Eerst een cerveze? vraagt papa. Nou dat dacht ik niet, eerst de poten omhoog, die hebben wel even rust verdient. Ook een verfrissende douchebeurt zou me zeer aangenaam zijn. Herbergpapa begeleid me daarom naar boven en wijst me mijn slaapvertrek aan. Er staan twee stapelbedden er is een douche en toilet op de kamer en geloof het of niet, alles is nog vrij. Ik ben de enige! Nog wel, zegt papa. Ach ik zie wel, mooier kan het nooit worden denk ik. Na mijn rust en kuisbeurt neem ik mijn digitale rommeltje onder mijn arm en ga maar eens de bar opzoeken. Die grote cerveza heb ik vandaag wel weer verdient. Aan een tafeltje maak ik mijn verhaal. Ik lig nog altijd alleen in de Alberge en het is 7 uur. Er komt geen hond meer. Morgen ga ik vol zelfvertrouwen de berg op. Morgenavond maak ik mijn planning voor de route naar Santiago, nog maar 178 km te gaan. Soms loop je toch alleen en kan het echt nog mooier worden. Wilma, ik bel je zo. ¡buen camino!