Vandaag mijn eerste wandeling gemaakt, met rugzak etc. En daarbij meteen ook mijn eerste probleem gehad. Ik had mijn route uitgezet van Boxtel naar Oirschot, Liempde en daarna weer naar huis. Wat kan daar nou moeilijk aan zijn denk je. Maar voor ik Boxtel uit was ben ik al 3 keer verkeerrd gelopen. Waarom? Nou, ik ben gewend auto te rijden of te fietsen. En voor wandelen gebruik je voetpaden. . . Dus zat ik regelmatig van mijn geplande roude af omdat ik op mijn automatische piloot de rijweg of het fietspad volgde en daarme de meest stompzinnige routes en (langere) kilometers liep. Maar goed, na een uur was ik Boxtel uit en kwam ik op "onbekend" terrein. Lennisheuvel voorbij en op pad naar Oirschot. Het kan dan wel zondagmorgen zijn maar wat een rust onderweg! Echt geweldig gewandeld en in Oirschot aangekomen lekker een bakkie koffie gepakt in een gezellig en druk bepakt cafeetje. Overigens waren de meeste klanten oudere wielrenners in akelig strakke en felgekleurde pakkies. Enge gassies! Na mijn pauze mijn route hervat en vergeten mijn route planner op voetgangers te zetten. Dus prompt weer de verkeerde route richting Best genomen. Na een kleine omweg kreeg ik mijn foutje in de gaten en heb ik mijn route aangepast. Via de Oirschotse grindweg en Velderen naar Liempde, op zoek naar een koffiepot. Mijn rugzak zit na wat aanpassingen als gegoten. Dat is geen enkel probleem. Maar mijn voeten beginnen wat branderig te worden en dus onderweg maar een paar keer gerust op een van de weinige bankjes. Wat ga je zo'n ding waarderen zeg. Om de vaart er een beetje in te houden heb ik mijn muziek maar eens opgezet. Het was nog een stukje richting Velder en een wat rustige weg. En genietend van Within Temtation prompt weer de verkeerde route gevolgd en maar wat extra kilometers gemaakt. Maar hé, het is wandelen en niks ligt vast of moet, dus ik zie het maar als extraatje. Mijn voeten zien het overigens heel anders. De route is erg mooi en de rust is vreemd. Na wat kleine aanpassingen in mijn route de definitieve eindfase bepaald via Liempde en niet een stuk afsnijden via de saaie Eindhovenseweg. Dus de A2 overgestoken richting Liempde-city. Daar hebben ze wel ergens koffie en een stoel. En zo belandde ik bij Jose en Kees. Mijn voeten beginnen al aardig tegen te stribbelen en ik weet ondertussen ook dat ik voor fietsen andere spieren gebruik dan voor wandelen. Het is nog maar een kilometer of 7 en dat is maar een uur of anderhalf kuieren. Maar wat is dat nog een kolere eind als alles begint tegen te stribbelen. Glukkig bepaalde Jose het grootste deel van deze etappe, de erg (mooie) omweg en het tempo. Na een kilometer of 4 scheidde onze wegen en ik in aangepast tempo mijn laatste mertel kilometers naar huis. lopen. Ik denk dat iedereen nu begrijpt waarom ik dus zo kreupel liep eind februari.