Koffie in Deba.

Aangezien de jeugdherberg gisteren vol was moest ik verder lopen naar Getaria. Deze herberg was nog leeg. Het was nog vroeg en we zijn maar naar het strand gewandeld. Er was van alles te doen. Het is echt vakantieweek hier. Volop drukte.

Om in aanmerking te komen voor een menu voor lokale prijzen moet je wachten tot minstens 20.00 u. Op veel plaatsen wordt zelfs niet eerder dan 21.00 u. gegeten. En dan wordt het toch wel wat laat. Een plaatselijke schone verwijst ons naar een barretje om de hoek waar we eerder kunnen eten. Omdat we nog moeten wachten beginnen we maar alvast met een goudgele dorstlesser. Om stipt 20.00 u komt de kaart op tafel en volgt in een razend tempo het voorgerecht. Pasta voor mij natuurlijk. Gevolgd door iets dat lijkt op een niet goed gebakken omelet. De zachte friet sopt er heerlijk in. Ach, het is warm en de lokale bevolking overleeft deze feestmaaltijd al jaren. Er kan dus weinig mis mee zijn. Na nog een paar glazen rode wijn om de feestdis te neutraliseren volgt een toetje. We staan voor €10,= weer buiten en kunnen terug de bult op naar onze slaapplaatsen.

Het is ondertussen drukker geworden. De meeste bedden zijn ondertussen vol en het gezelschap bestaat grotendeels uit jeugd. Inderdaad, ik word oud.

Ik lig er op tijd in maar wordt regelmatig wakker van het gesnurk links, rechts en boven mij. Als ik toch weer inslaap wordt ik om 05.45 u. wakker van een telefoon. Iemand krijgt een berichtje. Ik herken dat, ik heb namelijk net zo'n geluidje. Om half zeven loopt de eerste wekker af maar de eigenaar kruipt weer terug in bed. Het wordt voor mij dan toch tijd om op te staan. Er komt weer wat op me af, zegt mijn handboek voor verontruste pelgrim.

Het ontbijtje, twee sneetjes geroosterd brood met boter en jam uit een knijpfles, sla ik maar snel naar binnen. Bakkie koffie er achteraan en ik kan op pad. Het berichtje dat ik hoorde blijkt van mijn telefoontje afkomstig. Het is van Wilma. De eerste heuvel heeft ze genomen. Een hele prestatie weet ik uit eigen ervaring. We mailen wat en ik ga weer op weg.

Mijn wandelmaatje gaat weer mee. Ik denk dat dit tot Santander wel zo zal blijven. We vullen elkaar aardig aan maar voelen geen behoefte elkaar ook maar iets verplicht te zijn. Samen hebben we de wandeling voor vandaag maar weer eens bekeken. Het begint langzaam aan door te dringen dat dit toch effe iets anders is dan de route Francais van vorig jaar. Het handboek geeft voor vandaag opnieuw weer fikse klim en afdalingen aan. Omdat we gisteren al iets zijn ingelopen op de route van vandaag bekijken we nog maar eens de mogelijkheid om wat extra te lopen. Maar helaas, er zijn te weinig herbergen. Daarnaast is het niet bekend of ze open zijn en er eigenlijk wel plaats is.

We besluiten dus maar de etappe naar Deba af te ronden en daar verder te kijken. De afspraak wordt; koffie in Deba!

Het handboek zegt niks te veel, eerder te weinig. De route is zwaar en dat wordt niet echt vermeld. Alleen het hoogteprofiel in mijn handboek maakt duidelijk dat er weer wat bultjes klaar liggen. Om 9 uur is mijn rug weer doordrenkt. Mijn wandelmaat heeft geen zin in mijn tempo, hetgeen ik alleen maar kan waarderen. Bij een beklimming ben ik hem dan ook iedere keer kwijt en kunnen we allebei in ons eigen tempo verder. Perfect, we zien elkaar wel weer ergens.

Ik besluit om na 3 uur klimmen en dalen maar eens wat koffie te zoeken. Niet lang daarna gevolgd door mijn pelgrimmaat. Ik zit dan al de koffie én een zuma naranja. Mijn Spaans was dus zo slecht nog niet, zij begreep me meteen. Het is dan nog een uurtje naar Deba en na een korte pauze gaan we maar weer op pad. Om 12 uur bereik ik als eerste Deba en besluit bij de plaatselijke VVV maar eens te informeren of er nog slaapplaatsen binnen enkele kilometers te verwachten zijn. Er blijkt 4 kilometer verder op de route nog een hotelletje. Het staat niet in het pelgrimshandboek vermeld. Het blijkt nog open ook. Ik krijg een route beschrijving mee want het vervolg van de Camino de Santiago staat blijkbaar niet duidelijk aangegeven. Menig pelgrim blijkt al verdwaalt en misschien nog wel altijd spoorloos. We zullen het nooit weten.

De route vanaf Deba is echter helemaal niet zo beroerd aangegeven. Het kopietje met de duidelijke routebeschrijving is op een enkele plaats zelfs eerder verwarrend. Vanaf Deba moeten we weer 285 meter klimmen. En er zijn nu momenten dat ik jaloers wordt op mijn ex collega en zijn maatje die pas in Santander aansluiten. Graag had ik wat minder vrij gehad en verderop gestart. Deze martelgang blijft namelijk zo tot Bilbao, vanaf daar wordt het parcours aanmerkelijk vlakker. Nog 3 dagen stevig doorzetten dus. Ach, ook dat komt goed, denk ik.

Het is dus een stevige klim naar Mutriku. Maar na een goed uur hebben we de herberg bereikt. Opnieuw als eerste. Een slaapplaats hadden we al vanuit Deba gereserveerd want er komt de eerste 20 kilometer niets anders meer. Mijn slaapplaats heb ik zo geïnstalleerd, de douche is perfect en ik zoek snel droge kleren. Binnen een kwartier ben ik een ander mens en is het klimmen snel vergeten. Het weer, de omgeving, de herbergen, de mensen, alles is perfect. Wat kun je dan nog meer wensen?

Morgen weer klimmen, ik weet nu dat dit nog duurt tot Bilbao. Daarna vlakker en kan ik misschien weer wat meer lopen. Door de weinige herbergen en zwaarte van de route is dat nu niet mogelijk. En dat hoeft ook niet. Als het gaat zoals ik denk sta ik op dag 11 in Santander. Ik zal zorgen dat de eerste pint klaar staat.

Ik ga kijken of mijn natte zootje een beetje wil drogen. Over een paar uur eten en op tijd naar bed. Morgen weer vroeg op pad.

¡Buen Camino!