Dieter, ik was hem bijnal vergeten.

Ik ben gisteren om half acht maar eens in bed gekropen. Na mijn mix-salada, kip met friet en flan na voelde ik me niet echt lekker. Niet van het eten, daar was niks mis mee. Ik snotter al een paar dagen aan een stuk. Of misschien heb ik iets opgelopen op een slaapzaal of is het de toch wel wat boven verwachting noodzakelijke inspanning. Wie zal het zeggen, ik niet!

Ik lag er dus vroeg in. Maar viel uiteindelijk pas erg last in slaap. Daarna hebben ze in New York mijn oude Renault nog even gejat en er bleek geen sheriff in staat mijn voertuig met geel kenteken op te sporen. Frustrerend! Uiteindelijk werd ik uitgerust om half acht wakker.

Iedereen werd laat wakker, alleen een paar dames zaten al aan het ontbijt. Mijn wandelmaat volgde snel en om half negen konden we op pad. Voor ons lag een zware etappe van 27 km klaar met naar verwachting 1000 m klimmen en 700 m dalen, tenminste dat zegt mijn alwetende handboek.

Het weer is veranderd. Geen zon maar miezerregens. Vannacht heeft het ook al een paar keer geregend en de paden zijn opnieuw in moddersloten verandert. Mijn stokken komen dus tevoorschijn en het loopt zeker een stuk eenvoudiger. Zowel stijgend als dalend heb ik er veel voordeel van. En ik kan de fysio voor vandaag overslaan. Met dank aan Carlo heb ik goed houvast. Heeft dat geklier van hem toch wel nut gehad. Vanwege de stokken krijg ik ook geen koude of dikke vingers. Vanavond oefen ik wel wat extra aan de bar.

Ik ben mijn wandelmaat al na een paar minuten kwijt. De paden zijn soms grote moddersloten maar gelukkig soms ook mooie betonpaden. Ik schiet lekker op en besluit bij een overdekte wasplaats waarover het handboek met toeristische tips heeft gesproken maar te rusten. Ook verwissel ik daar maar eens van jas. Mijn binnenjas wordt te warm en is prima tegen koude wind. Mijn overjas is bedoelt als regenjas en die heb ik nu wel nodig. Het blijft miezeren, soms ook wat steviger.

De rest van de wandeling verloopt voorspoedig maar is misschien eenzelfde verhaal als afgelopen dagen. Onderweg besef ik me ineens dat ik Dieter helemaal ben vergeten te vermelden.

Wie is Dieter? Nou, dat is die dikke grijnzende Duitser die de eerste dag binnen gescheisst kwam op de slaapzaal. Hij is onderweg ook al ter sprake gekomen bij landgenoten van hem. En gisteren zaten we voor groot overleg in Deba, tegenover het station. En ik ben hem helemaal vergeten te vermelden. Terwijl we genoten van koffie en onze opties bespraken stopte de trein uit Zarautz. En even later komt Dieter vanuit het station gewandeld. Op zijn gemakkie Deba in, op zoek naar weet ik veel. Da's ook een manier.

Vandaag gaat de wandeling dus voorspoedig. Na 3 uur krijg ik toch echt wel zin in koffie maar de horeca voorzieningen zijn hier niet ruim voorzien. Ik loop nog een uur langer en om 12.30 u. bereik ik eindelijk Markina (Xemein voor de gewone Spanjool) Op de voet gevolgd door mijn landgenoot. Hij heeft de afdaling in ras tempo afgelegd. Dat gaat hem goed af.

We besluiten de eerste de beste gelegenheid op te zoeken en koffie met lunch te scoren. Ook hier liggen de eettenten in eerste instantie niet voor het oprapen maar uiteindelijk vinden we er eentje naast een bushalte. Buiten een terrasje met overdekt gedeelte. Er zitten al meer mensen in het overdekte deel, voornamelijk rokers is onze conclusie want het is eigenlijk veel te fris. We gaan daarom maar op zoek naar een stoel bij de kachel. Binnen gekomen is het erg druk en rumoerig. Veel Spanjaarden in gesprek. En in de hoek . . . Dieter!

Hij is met de bus gekomen zo blijkt. Mijn landgenoot blijkt hier nogal wat moeite mee te hebben en weigert bij hem te gaan zitten. Het zal mij mijn kont roesten. Hij ziet maar. Ik vind het best komisch maar vraag me alleen af waarom ie niet gewoon meteen naar Bilbao gaat als ie een hekel heeft aan heuvels. De enige verklaring kan zijn dat ie stempeltjes spaart om thuis te kunnen vertellen dat ie alles heeft gelopen.

Ik zoek dus nog even uit waar ie vandaan komt en wie weet kan iemand het "irgendwo mal zur Sprache bringen. Spass!"

In het cafeetje hebben we wifi en ik besluit mijn geluk eens te wagen. Het is 13.00 u. dus een uur of 22.00 u. in Australië. Tijd om er een WhatsApp aan te wagen, mischien is zoonlief paraat. Er is in eerste instantie geen reactie. Zoals vertrouwd in Spanje staat de TV op standje bejaardenhuis en kijkt er geen hond. Behalve ik omdat ik geen zin heb om te kletsen. Er is te veel volk in de bar met bijbehorende herrie.

Na een kwartiertje blijkt ons menneke Down Under toch gereageerd te hebben. Kijk, dat gaat wel in de herrie. Te gek, effe contact.

Het gaat goed met hem. En om iedereen dan maar helemaal op de hoogte te brengen, hij heeft nog een paar weken werk op de boerderij in Swan Hill, hij doet mee aan een tennistoernooi maar heeft al 2 keer nipt verloren (ons talent), hij heeft een karper gevangen van 75 cm. en waarschijnlijk de schedel ingeslagen, zoals dat hoort met uitheemse exoten. Of te wel, hij maakt het goed en ik had niet anders verwacht. Hij is druk met WhatsApp-en met meerdere tegelijk. Wij willen verder en gaan na een klein uurtje weer op pad. Ik spreek hem binnenkort wel weer ergens onderweg.

Mijn landgenoot besluit langs de weg te gaan lopen. Zelf neem ik de aangegeven route met gele pijltjes. Even bedenk ik dat hij natuurlijk óók de bus had kunnen nemen maar dát is niet eerlijk, vind ie. Het zal allemaal wel. Succes ermee!

Na een aantal modderpaden en slippartijtjes volg ik de gele pijlen. Ik kom een medepelgrim tegen waar ik gisteren mee gegeten heb. Hij is het spoor bijster en samen gaan we op zoek naar het juiste pad. Dit blijkt aanzienlijk moeilijker dan verwacht. We vinden geen pijlen meer maar misschien komt dit omdat de weg die we volgen eigenlijk is afgesloten. Wegenbouwers, gek wordt je van die gasten.

Terwijl we steeds verder het bos in gaan vinden we niets meer en besluiten we toch maar rechtsomkeerts te maken. En na wat speurwerk en een omweg van een half uur vinden we toch weer de juiste weg. We blijken allebei een pijl gemist te hebben. Achteraf blijken we niet de enige te zijn geweest.

Ook mijn Duitse medestrijder raak ik bij de eerste beklimming binnen de kortste keren kwijt. De verdere weg is moeizaam en eindigt uiteindelijk met een stevige klim naar Monasterio de Zenarruza. Mijn landgenoot loopt ineens voor me. Het afsnijden van de weg heeft achteraf blijkbaar toch niet zoveel voordeel gehad. We komen aan bij het klooster waar we kunnen overnachten hoewel ik daar weinig voor voel. Een jonge god als ik in een klooster vol maagdelijke nonnen. Ik geef nergens garantie op.

De nonnen blijken minder gastvrij dan verwacht. Na herhaaldelijk bellen, zoals zowel het Nederlandse als een Duits handboek aan geeft komt er geen pinguin tevoorschijn. Het blijft stil rondom het klooster. Een paar honderd meter terug ligt nog een privé herberg en we besluiten daar ons geluk maar te beproeven. En verdomd, we zijn weer de eerste! Voor € 27,= liggen we in een 3 schelpen herberg, vol pension. Alleen heeft ie geen wasdroger, en dat is dan weer vervelend met de natte zooi die we hebben.

Maar de douche is goed, de bedden perfect en de San Miguel op de juiste temperatuur. Ik doe dus geen stap meer.

En terwijl ik zit te schrijven komt ineens Dani binnen. Wie????

Nou, Dani. We hebben haar in Gertaria leren kennen. En nou komt het mooiste, ze heeft een paar dagen met Dieter gesproken. En ze weet dus ook waar ie vandaan komt. Kan het nog mooier?

Of te wel; als je toevallig kennissen in LUDWIGSHAFEN hebt . . .

Morgen weer fris op pad, te voet zoals het hoort. Paaspop sla ik maar eens over.

!Buen Camino!