Even een rustdag.

Eerste paasdag en geen blog. Het was ook eigenlijk een herhaling van voorgaande dagen. Niet veel bijzonders te melden. Het weer was zeker een stuk beter, droog in ieder geval. Mijn kleren zijn nog wel wat klam maar de temperatuur moet het laatste vocht maar uit mijn kleren verdrijven.

Mijn wandeling begint goed, ik loop al snel alleen want mijn landgenoot en wandelmaat van de laatste dagen is al weer snel uit zicht verdwenen. Ik mag het misschien niet zeggen maar aangezien ik van mening ben dat dit mijn blog is en ik wil delen wat ik voel, denk en ervaar dan ook maar mijn mening over Storm. Ik verwacht dat ie over een paar dagen helemaal uit het zicht verdwijnt en mijn blog kent hij nog niet.

Niet dat het een verkeerde vent is, maar hij begint toch wel wat op mijn zenuwen te werken af en toe.

Kijk, ik heb er een hekel aan als mensen papier onder mijn neus vandaan trekken terwijl ik iets aan het opzoeken ben. Of als een ander mijn zin af maakt als ik in gesprek ben, ook al spreek ik niet zo goed Spaans. Dat moet je niet doen. Het is een gepensionerrde leraar en woont in Limburg. Hij blijkt echter geboren in de Taalstraat in Vught. Hij heeft er ook jaren gewoont masr ook hij kan zich niet herinneren dat de pomp op het Marktveld ooit gewerkt heeft (dat ter informatie). Maar het is een man die alles weet, alles heeft meegemaakt en eigenlijk boven de rest staat. Storm dus uit debiteuren, crediteuren.

Maar hij praat Nederlands en dat maakt het voor mij weer wat makkelijker om wat gezelschap te hebben 's-avonds. Hoewel ik met mijn medepelgrims uit voornamelijk Spanje en Duitsland ook steeds meer in contact kom. We komen regelmatig dezelfde mensen weer tegen. Hoewel aanmerkelijk minder dan afgelopen jaar.

Om dat ik Storm dus snel kwijt ben loop ik weer alleen. Geen probleem zolang er maar wat pijltjes op de juiste momenten staan aangegeven. Op een splitsing blijkt er ineens de mogelijkheid om rechtdoor of rechtsaf te gaan. De pijlen staan in beide richtingen. Ik besluit maar wat te wachten om de eerste de beste volgende wandelaar om samen te besluiten wat nu wijsheid is. Binnen een paar minuten staan we dus met 5 pelgrims in overleg. De meeste willen linksaf, Storm rechtdoor. Ik besluit mijn landgenoot maar te volgen en de route volgt de openbare weg. De andere route loopt via bospaden. Vanwege de regen en de modderpaden misschien een juiste keuze maar niet mijn Camino. Zodra de mogeli Ik heid zich voor doet keer ik toch maar terug op de barre modderpaden. Het is niet anders en ik vind dat je dan ook zeker geen commentaar op Dieter moet leveren. De route, en anders niets!

Storm verlies ik weer snel uit het zicht. Het is weer klimmen geblazen en mijn jas gaat uit. De pijlen staan redelijk goed aangegeven maar op een splitsing is de juiste route onduidelijk. Er zijn geen andere pelgrims te bekennen en ik volg dus de meest voor de hand liggende route, bergafwaarts richting Gernika. Terwijl ik af daal over een pad dat tot bagger gereden is door cross motors zoek ik opnieuw de pijltjes. Er is geen andere mogelijkheid maar pijltjes ontbreken. Ik wordt er moedeloos van, alleen en onduidelijk of ik wel de juiste weg op ga. Ik merk dat ik ondertussen hardop loop te sakkeren, hetgeen mij volledig onbekend is. Maar er komen geen pijltjes. Afdalen dus maar, Gernika ligt uiteindelijk toch onder aan de berg. Onderaan gekomen hoor ik een beek en de hoofdweg. Dit moet de weg naar Gernika zijn, dat kan niet anders. Zoveel dorpen liggen er hier niet. Onderaan draai ik me nog even om en zie gelukkig weer een gele pijl met de route naar Santiago. Alleen staat die klote pijl bergopwaarts. Heel Spanje kan wat mij betreft omhoog. Ik zeker niet.

Ik volg het pad een stukje verder richting rijweg. Bijna kan ik de weg op ware het niet dat er nogeen beek tussenin ligt. Geen bruggetje te bekennen. En er zit niks anders op dan mijn schoenen en sokken maar uit te trekken, mijn broekspijpen omhoog en mijn weg over de glibberige keien te zoeken. En na wat gestuntel bereik ik de overkant. Met natte broekspijpen, het bleek toch net wat dieper dan gedacht.

Terwijl ik langs de weg mijn voeten droog, het koude water was zelfs zeer aangenaam voor mijn warm gelopen voetzolen, gaat de telefoon. Het is Storm. Hij zit al in Gernika. Hij heeft opnieuw besloten af te wijken van de originele route zit op een terrasje. Het is voor mij nog een half uurtje en uiteindelijk tref ik hem in een barretje. Aan de muur een foto van een Nederlands landschap, met molens natuurlijk en boven de bar vlaggetjes van FC Twente. De eigenaar is Nederlander dus koffie, een broodje en een jus d'orange gaat in begrijpelijk Brabants.

N een half uur zijn we weer op pad en we hebben besloten wat verder te lopen. Daardoor is de etappe van morgen wat minder. Wie het ooit verzonnen heeft om de ene dag een route van17 km te maken en de volgende dag een route van 33 km, ik weet het niet. Maar mijn alwetende handboek gaat hier toch zeker even de mist in. Het is goed dat we al een herbergje hebben gevonden die beide etappes beter verdeelt. Ons doel voor vandaag wordt; Eskerika.

Na Gernika ben ik Storm weer snel kwijt. Soms wacht ik nog op hem maar hij blijft te lang buiten zicht. Ik besluit dus door te lopen, zolang de pijltjes duidelijk de route aangeven. Na de zoveelste klim kom ik op een splitsing. Links gaat de route naar Santiago, op de grond staat aangegeven dat er 280 meter verder een Alberge is. Normaal geen probleem maar het is wel bergatwaarts. Als dit niet de juiste herberg is moet ik het klote stuk ook weer omhoog, nutteloze meters en die heb ik vandaag al genoeg gehad. Na wat wachten en iedere keer wat afdalen bereik ik toch de Alberge Eskerika. Het blijkt gelukkig de herberg die we in gedachten hadden.

Mijn schoenen moeten uit, terecht. Er zijn voldoende bedden en twee mede-pelgrims die ik al eerder heb ontmoet hebben zich al geïnstalleerd.

Frits, een Duitse pelgrim die jaren in Spanje heeft gewoont heeft onderweg al voor ons gereserveerd. Dit blijkt gelukt. In mijn beste Spaans vertel ik de Spaanse herbergbaas dat ik niet Frits ben die gebekd heeft. Maar dat we vanvond wel effe wat te eten willen hebben. We moesten dit vooraf aangegeven en Frits heeft dit gegarandeerd ook gedaan. Maar Jose blijft maar aangeven waar de gaspitten zijn en wat er allemaal te koop is in zijn tot herberg omgebouwde koeienstal. Si si, het zal wel hombre, ik ga douchen en mijn bed in orde maken.

Als uiteindelijk ook Storm en Frits (vergezeld van de Deense Frida) binnen zijn wordt alles duidelijk. Het menu was alleen tot vorig jaar te regelen. Vanaf dit jaar heeft Jose zijn buik ervan vol en kook je zelf maar.

Ik blijk niet de enige die de alternatieve route heeft gehad. Ook Frits en Frida hebben de beek moeten doorkruisen. Gelukkig. Hoewel Storm van mening is dat ie wel zoiets verwacht had . . .

Uiteindelijk hebben we voor €7,50 goed gegeten en gedronken. Koken deden we samen, de afwas bleef voor mij en Frits. Storm onderhield de sociale contacten.

Morgen op pad om Bilbao in te nemen. Op weg naar een Camino voor een paar dagen zonder bergen.

¡Buen Camino!