Ook morgen schijnt de zon.

Het goede werk van de pater en zijn helpers.

Gisteravond was er opnieuw geen wifi. De plaatselijke herberg was prima maar wifi is in dit deel van Spanje niet rijk bedeeld. Of ze willen het niet delen, dat lijkt me eerder want ik vind voldoende netwerken. Alleen geen wachtwoorden. Het uploaden van een verhaal kan daarom soms even duren.

Vanmorgen bleek er ook in de bar waar we om half acht onze koffie en een broodje konden kopen geen wachtwoord. Het is niet anders en om kwart over acht zijn we vertrokken. Felix (voorheen Frits. Ik weet zelf ook niet waar het fout is gegaan want ik spreek hem de hele dag . . .) heeft vooraf zijn voeten nog maar eens stevig ingetaped omdat hij bang is om blaren te krijgen. Hij heeft ergens gelezen dat ervaren Santiago wandelaars opgeven zodra ze blaren krijgen. Ik heb daarna toch maar geprobeerd hem evan te overtuigen dat blaren zelden een reden zullen zijn om op te geven. Ik denk dat ie ondertussen er ook meer vertrouwen in krijgt.

Om kwart over acht dus op pad en vrij snel vinden we de vertrouwde gele pijlen ook weer. Felix twijfelt omdat ze niet in de richting gaan zoals het handboek aangeeft. Toch staan ze duidelijk aangegeven en het is maar hoe je het boek leest. "Links langs de kerk verlaat je het dorp . . ." Maar dat ligt er dan toch ook weer aan van welke kant je de kerk benaderd. Na zo'n 3 kwartier blijken Felix zijn twijfels terecht, de pijlen stoppen plotseling en we staan voor een bergwand. Een grap? We weten het niet, het slaat nergens op want er is geen pad te vinden. Ook mijn GPS op mijn telefoon geeft aan dat we helemaal verkeerd zitten en er zit niets anders op dan weer terug te gaan op zoek naar de juiste route. Na een half uur zitten we dan toch weer op de goede weg richting Laredo.

Deze stad ligt aan zee. Aangezien we veel door de heuvels lopen zien we Laredo in de verte liggen. Opnieuw schijnt de zon volop en mijn jas is al uit. Het handboek geeft weer vanalles aan maar opnieuw is het vaak maar net hoe je het leest. Soms blijkt een regel nog lang niet van toepassing, soms snap je hem pas nadat je de aanwijzing allang gepasseerd bent. En omdat de gele pijlen ook niet overal voor het oprapen liggen is het soms veel zoeken of moeten we de route maar op gevoel volgen. Ook in dit geval, we lopen richting Laredo. Het handboek heeft het over een rond hotel waarna we de trap moeten afdalen naar de poort van Bilbao. We hebben nooit een rond hotel gezien en terwijl ik de route probeer te begrijpen ziet Felix ineens de trap naar de 13e eeuwse poort van Bilbao. Ik zou de afdaling zo voorbij gelopen zijn.

We zijn snel in Laredo en moeten vanaf daar een lange promenade volgen. En geloof mij maar, een promenade van ruim een uur is een lange promenade! Wat een gesjouw maar uiteindelijk staan we aan de andere kant en is het tijd voor koffie en kunnen we even de voetjes wat rust gunnen. Omdat het nog geen 11 uur is, is de plaatselijke koffietent eigenlijk nog gesloten. Of beter, hij gaat net open maar heeft nog niks te eten. Felix heeft al honger en zou graag wat hebben. De uitbater biedt hem daarop de tortilla van gisteren aan, gratis. En daar is niks mis mee. Goede tortilla volgens Felix. Na ons rustpunt vertrekken we en moeten op zoek naar de veerboot die ons naar de overzijde van de baai moet brengen. Er staan wel bordjes maar als we die volgen staan we plotseling op het strand maar er is geen veerboot of steiger te vinden. Alleen een visser. Terwijl ik zijn vangst bewonder, een sepia, spreekt Felix met de visser. We blijken gewoon op het strand te moeten wachten, de veerboot komt vanzelf wel. Terwijl we rustig wachten komen er stilaan meer pelgrims en uiteindelijk staan we met 8 personen te wachten op wat komen gaat. En inderdaad, vanaf de overzijde zien we ineens een boot onze kant op komen en deze legt uiteindelijk voor onze voeten een loopplank neer. Iedereen aan boord en voor €2,= mogen we mee naar de overkant. Het duurt even voordat we vertrekken. Terwijl ik in de zon zit te genieten en de overkant probeer in te schatten op het vervolg van de route hoor ik ineens; " Jij mag niet mee hoor" Het is Storm, hij is vanmorgen extra vroeg vertrokken en is weer bij. Aan de overzijde wil hij eerst een pauze maken maar omdat wij die al hebben gehad willen graag weer verder. Het blijft bij deze korte ontmoeting en we gaan weer op pad.

Het blijkt in eerste instantie een saaie wandeling langs de hoge muur van de EBI van Dueso. Na een lange wandeling beschrijft het boek een zanderig pad in de bocht. Het blijkt het begin van een stevige klim. Het pad is smal, vol puntige rotsen en aan weerszijden nagenoeg alleen doornenstruiken. Vallen is hier duidelijk geen optie. De beklimming gaat daarom voorzichtig maar is zwaar. De klim is vooral steil en plaatselijk is er een langer stuk met zicht op zee. Dit eindigt plotseling op de top even abrupt gevolgd door eenzelfde afdaling. Voor me ligt op dat moment een kilometers lang strand, in de verte is er zicht op Noja waar ik landinwaarts moet. De afdaling gaat vanzelfsprekend zeer voorzichtig maar ik sta toch redelijk snel op het strand. Andere pelgrims gunnen zich wat rust op de rotsen maar ik wil verder. Er liggen dan nog zo'n 20 kilometer voor mijn voeten.

De wandeling over het strand is goed te lopen. Het is er redelijk druk maar vanwege de uitgestrektheid is er een deel waar gasten liggen, lopen of kinderen spelen. Waar ik loop is het erg rustig. Na ruim een uur over het strand beginnen mijn voeten toch wel oververhit te raken. In de eerste de beste bar van Noja besluit ik een pauze te nemen.

Het duurt niet lang of Felix heeft ook het strand achter zich gelaten. Na een dikverdiende pauze kunnen we weer op pad. Ons doel voor vandaag is Güemes. Opnieuw 38 kilometer vandaag. Ik heb dan voor vrijdag nog 15 kilometer naar Santander. En dat wordt een makkie.

Vanaf Noja volgen de vaste punten die in mijn handboek voor de vertwijfelde pelgrim omschreven staan, elkaar snel op. De eerste 12 kilometers zijn snel voorbij en we besluiten toch nog maar even een terras op te zoeken. Er moet even bijgetankt worden, cola voor alle duidelijkheid. Je mocht eens gaan denken dat het hier van bier aan elkaar hangt. Gelukkig hebben ze hier ook wifi en het lukt me eindelijk om mijn blog bij te werken. De foto's moeten dan nog even wachten, zo snel is internet hier nu ook weer niet. Zodra ik klaar ben gaan we weer op pad. Er liggen nog zo'n 10 kilometer te wachten. En omdat we soms een eigen invulling aan de route moeten geven, er ontbreken regelmatig pijlen of aanwijzingen belanden we van de route af. Maar na een paar uur bereiken we dan toch de voorspelde alberge. Alberge la Cabaña del Abuelo Peuto, deze wordt gerund door pater Ernesto Bustio en zijn vrolijke vrijwilligers.

We worden hartelijk ontvangen door de gastheer. En omdat Felix vloeiens Spaans spreekt blijf ik maar stil en zoek de ruimte waar een cerveza bemachtigd kan worden. Tevergeefs. Dus.

Nee, we krijgen eerst een glaasje agua, agua potable. Vervolgens volgt de rondleiding door de alberge en de plaatsaanwijzing. We liggen allebei op de tweede verdieping van ons 3 verdiepingen hoge stapelbed. Verder geen probleem, het is er prima. Er is alleen helaas geen droger. En omdat het laat is drogen mijn natte kleren ook niet meer.

Tijdens de rondleiding kom ik ook een van de Ieren tegen die ik de eerste dag al ontmoet heb. Zijn maat zit even verderop. Na wat handenschudden kunnen we ook meteen even bijpraten. Ze hebben ook de hele route gelopen en zullen morgen in Santander stoppen en terug naar huis gaan. Ik mis alleen Margreth zeg ik hen. Maar die blijkt al na 2 dagen de handdoek in de ring gegooid te hebben. Ze is de eerste dag naar San Sebastián gelopen en daar de tweede dag weer vertrokken. Haar rugzak was keurig op het juiste adres afgeleverd. De tweede dag is ze weer vertrokken maar na 1 uur begreep ze dat dit niets werd en is omgedraaid. Ze is nog een paar dagen in San Sebastián gebleven in afwachting van haar vlucht naar huis. Voor zover de Route del Norte voor Margreth. Haar vrienden hadden uiteindelijk ook al aangegeven dat dit niets uithaalde en haar ook al geadviseerd twee rugzakken te dumpen en er 1 goede voor terug te kopen. Maar de heuvels bleken te zwaar voor Margreth. Nadat ik vroeg dat ze vorig jaar toch ook al de camino Francais had gelopen bleek ze uiteindelijk alleen de laatste 100 kilometer gelopen te hebben. Of te wel; voor wie zich al geprikkeld voelde om te beginnen; bezint eer ge begint! Zo iedereen weer op de hoogte met de Ieren.

Na mijn douche probeer ik een tweede poging een pint te scoren. Bij de grote houtkachel zitten diverse medepelgrims. Sommige Engelsen, een Amerikaan en een paar rasechte Beierse Duitsers, qua formaat en taalgebruik wel te verstaan.

Maar naast een prima haard opnieuw geen pint in de buurt. Bij de kachel schrijf ik ondertussen mijn blog in afwachting van wat komen gaat. Onze gastheer heeft ons namelijk al wat informatie over het entertainmentprogramma van vanavond gegeven.

En om half acht staat het eerste evenement van het programma klaar. We worden allemaal, dus ook de niet zo fanatieke Bim Bam Beieren in de bibliotheek verwacht. Als ik er aankom zitten de meeste al in spanning te wachten. Ik zoek een plekkie naast de Amerikan van boven gemiddelde leeftijd en het spektakel kan wat mij betreft beginnen. Er volgt een uitleg over de oorsprong van de herberg. Van alles over opa en oma die er al eeuwen leefde en uiteindelijk in 1940 zijn gevlucht naar Barcelona. Waarom? Ik zou het niet weten, mij hoor je niet.

Maar na jaren van leegstand is de tent door de eerder vernoemde pater Ernesto over genomen. De goede man had veel gereisd in donker Afrika en Zuid Amerika, waar hij zich bezig hield met negers witten en andere absoluut goed bedoelde zaken. En dat gaat natuurlijk niet zonder bijdrages. Even lijkt het erop dat ik in een sekte ben beland want regelmatig moet er op het juiste moment geklapt worden. Zoals wanneer de foto van de pater voorbij komt of als zijn goede werk en dat van de vrijwilligers vernoemd wordt. Het is alleen lastig dat ik de vertaling iedere keer te laat hoor.

En dan ineens, op het hoogtepunt van de voorstelling komt hij plotseling binnen. Pater Ernesto zelf! Of het is de reïncarnatie van een persoon die voornamelijk begin december bij ons in Nederland verblijft. In dat geval weet ik nu eindelijk waar hij woont en dat ie echt bestaat.

Maar ach, voordat iemand zich beledigd voelt, het was interessant en ik begrijp dat het erbij hoorde. Uiteindelijk doen ze perfect werk en moet het ergens van betaald worden. Neem niet alles wat ik schrijf te zwaar!

Na de voorstelling is het dan eindelijk tijd om te gaan eten. Iedereen is daar ondertussen wel aan toe. De VVPVVPE (Vereniging Van Plaatselijke Vrijwilligers Van Pater Ernesto) heeft de hele middag in de keuken gestaan en het wordt opscheppen geblazen.

De eerste pannen komen op tafel en ik zie "soep" voorbij komen. Mijn buurman neemt de soeplepel ter hand en schept voor iedereen op. Borden worden doorgegeven. Het is een en al samenwerking wat de klok slaat. Als uiteindelijk ook mijn bord voor me staat begrijp ik de term één-pans gerechten weer een stuk beter. Want naast de soep zit ook meteen mijn aardappelen, mijn groente, mijn vlees en waarschijnlijk ook mijn yoghurt in mijn bord. Maar het zal wel, ik verrek ondertussen van de honger, het is warm en ook de keukenprinsessen eten mee, dus het moet wel vertrouwd zijn. En ik schep uiteindelijk nog maar eens een tweede keer op. Er is niks mis mee, hooguit een beetje flauw maar dat zal dan wel weer goed zijn voor mijn bloeddruk. En bovenal; er is wel wijn! En daarme sluiten we de avond dan maar af, met een enkel glaasje wijn.

Na het eten kan ik onder de wol. Mijn kleren zijn dan inderdaad nog niet droog en die hang ik maar aan de zolder van onze 3 verdiepingen slaapzaal. Morgen zien we wel weer verder.

¡Buen Camino!

Reacties

Reacties

Wilhelmien

Wat een verhalen, geweldig om te lezen. Ik kan zonder de foto,s bijna zien wat jij ziet. Zo mooi beschrijf je alles. Je hebt idd je roeping gemist, je had schrijver moeten worden ( kan altijd nog )eerst maar eens deze reis voltooien, en dat gaat helemaal goed komen.. Nog veel plezier en vooral genieten gr Bart en Wilhelmien

moeder

geweldig zoals je het beshrijft, ik loop helemaal mee.
hou vol .plus de foto.s mooi
liefs en wel te rusten weer. morgen weer geen croissantje

marij

hoi simon.
als frits felix heet kan het zomaar zijn dat storm
zonnetje heet je weet maar nooit,
verder blijf schrijven dan blijven wij je volgen, vandaag
11 april je weet ervan.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!