Het werd uiteindelijk een lange dag.

Na de luxe van een eigen kamer en bed met lakens was de ochtend meedogenloos. Mijn rolluik was nog naar benenden en het was stil en donker op mijn kamer. Iets na zeven uur werd ik wakker, eerder dan me lief was. Ik had graag nog wat blijven liggen maar na de rustdag van gisteren was er geen tijd meer voor luieren. We moeten weer aan de bak.

Na een ontbijtje met koffie en cake dat de alleraardigste moeder voor ons klaar gelegd had konden we om acht uur al op pad. Aangezien het de eerste dag voor mijn wandelbroeders was hadden we afgesproken het langzaam op te bouwen zodat ze er een beetje in de Camini modus konden komen. Wat mij betreft geen probleem.

En zoals ik al wat gewent ben ontbreken op diverse plaatsen nogal wat pijltjes of aanwijzingen. Omdat ons onvoorspelbaar ondersteunende handboek ook niet alles blijkt te weten zaten we regelmatig op de verkeerde route. Er moest hier en daar dus wat aangepast worden zodat we toch enigzins de bedoelde richting in liepen. Vaak bijgestaan door de plaatselijke bevolking.

In het begin was de route niet echt spectaculair. We liepen veel langs of in de buurt van het spoor en hebben op een moment ook een stukje op een spoorbrug gelopen om de (officiële) route te volgen. Het uitermate veilige handboek waarschuwt ook om hier goed op te letten voor de treinen die stipt iedere 20 minuten de spoorbrug oversteken. Daartussenin zitten dan ook nog wat goederentreinen zegt mijn handboek. Maar gelukkig niet op zondag, dan is het rustig, zo blijkt.

Nadat we de brug als een stelletje landlopers hebben gepasseerd is het tijd voor koffie. Op de TV die zoals gebruikelijk aan staat is de formule 1 te zien. Max Verstappen ligt op dat moment achtste en het is spannend maar het komt goed met nog 6 rondjes te gaan. 3 rondjes verder is dat ook helaas weer voorbij . . .

Na de pauze gaat het opnieuw niet zoals verwacht en zitten we niet op de gewenste route. Maar met wat aanpassingen bereiken we uiteindelijk toch Requejada. We passeren de grote fabriek van Solvay en ik zal nog op zoeken wat ze maken. Ik denk de naam te herkennen maar kan me niet herinneren waarvan. Na de fabriek wordt het meer landelijk en mooier. Het weer is geweldig en mijn jas is allang uit. De zonnebril is op en als het zo doorgaat gaat de korte broek ook weer aan. Na veel zoeken lukt het uiteindelijk ook om mijn tweede kaartje naar mijn moeder op de bus te doen, die is dus ook weer onderweg. Postzegels en brievenbussen, ze zijn zeldzaam in dit deel van Spanje!

We willen vandaag naar Oreña, een wandeling van een kleine 30 kilometer door enigzins heuvellandschap. Het pakt anders uit. In Oreña blijkt er geen herberg die open is. De enige die we kunnen vinden is (nog) dicht en er is op ons kloppen of bellen geen reactie. Wat verderop ligt Padruna, daar vinden we wel een bar maar is er geen mogelijkheid om te slapen. We blijken verder te moeten naar Cóbreces. Daar zijn een paar herbergen en is er wat te eten. Het alwetende handboek heeft het ditmaal blijkbaar niet juist. En we lopen uiteindelijk zo'n kleine 40 kilometer. Het is warm en prachtig weer om te wandelen, dus op zich geen probleem. Maar alle 3 kijken we uit naar een Alberge waar we kunnen overnachten. De voetjes beginnen letterlijk warm te lopen.

Om een uur of 6 bereiken we de eerste alberge van Cóbreces. En terwijl we de tent proberen te beoordelen zie ik ineens en bekende, Jose, mijn slaappie uit Santander. Helaas moeten we er zelf koken en besluiten we ons geluk even verderop maar te proberen.De volgende tent kunnen we wel overnachten voor € 20,= pp indien we een laken willen. Voor € 5,= minder kan het ook zonder lakens en eten heeft hij niet. Tja Pablo, wat denk je nou zelf?

Dus nog maar wat verder en we bereiken de kerk alwaar de pelgrimsherberg is gevestigd. Daarnaast ligt een prachtige bar met bier, zonneterras en we kunnen er ook nog wat eten. Dat wordt hem dus.

We melden ons bij de artiesteningang van het klooster. En geloof het of niet, een goedgemutste éénogige monnik doet open. Ik durf in dit geval niet te vragen om een foto dus bewijsmateriaal ontbreekt. De herbergmonnik waarschuwt ons nog de ramen van de slaapzaal gesloten te houden omdat de katten uit de buurt anders meteen binnen zitten en alles onder pissen.

We blijken op dat moment nog zijn enige gasten en hebben de gehele voormalige jongensslaapzaal van de abdij voor ons zelf. Tja, en wat doe je dan? Maar met uitzicht op de bar is de keuze snel gemaakt. Dit wordt hem!!! Snel douchen en naar de bar om ons verhaal te schrijven natuurlijk. We doen dit niet uit eigen belang.

Wat het verder wordt, ik zie het wel. Maar ik wens iedereen een prettige nachtrust. Morgenvroeg weer op en onderweg richting Gijón. We zien wel wat er morgen komt.

Ondertussen meldt Bob dat de bar geen wifi heeft, mijn bericht komt dus misschien wat laat. Ach, wat dan nog?

¡Buen Camino!