Na een onrustige nacht omdat dat de veren uit het originele matras van 1956 bij iedere beweging in mijn lijf prikten was ik al voor zeven uur wakker. Daarnaast hoorde ik de hele nacht gesnurk, ondanks dat ik oordopjes in had. Wij lagen met drieën op een slaapzaal voor 15 personen. De "zaal" naast ons was in gebruik door een Nederlandse dame die in gezelschap van een Franse walrus die na ons waren gekomen. De laatste bleek de oorzaak van de het geronk, tenminste dat leek mij de meest logische oorzaak.

Omdat de monniken nog op een oor lagen was er geen ontbijtje, hetgeen ik ook niet mis. Koffie daarintegen was wel aangenaam geweest. En om dat te bereiken moest er dus eerst wat gewandeld worden. De eerste plaatsjes, Barrio de Sierra, Capillo San Roque, Pando en Concha, volgen elkaar snel op. Maar nergens is er koffie te vinden. De kleine cafeterias zijn nog gesloten en gaan zeker niet voor negen uur open. De zonsopgang is vanmorgen weer te gek en het beloofd een geweldige dag te worden. Als het net als gisteren wordt hoor je mij niet klagen. De temperatuur liep gisteren op naar een kleine 30 graden. Mijn jas gaat dus ook vandaag al weer snel uit.

De eerste kilometers verlopen zoals verwacht voorspoedig. Als gevolg van de snel stijgende temperatuur wordt mijn rug al snel nat maar wordt dit even snel wordt aangevuld met het water uit mijn fles. Elke bron die we vinden wordt gebruikt om de watervoorraad op peil te houden. Onderweg krijgen we al vroeg een pracht zicht op ons eerste reisdoel van vandaag en even na 10 uur bereiken we Comillas. De route gaat midden door het centrum maar de lokale horeca heeft blijkbaar nog geen haast. Gelukkig is er een plaatselijke vutter welwillend genoeg een van de weinige bars die al open is ons te wijzen. Op het pleintje zijn diverse cafeterias en stoelen zijn er ruim voor handen. Er blijkt echter maar één tentje open maar dat is ook voldoende voor ons. De koffie met croissantje en een zumo naranja gaan er goed in. Er is zelfs wifi en mijn verhaal van gisteren kan dus ook mooi gelanceerd worden zodat iedereen weer op tijd op de hoogte is. Omdat we vandaag nog wel wat meer te doen hebben moeten de foto's nog maar even wachten, de zaken gaan voor!

Na deze welverdiende pauze kunnen we weer verder, op weg naar San Vincente de la Barquera. Geweldig hé, zulke namen verzin je toch niet! Daar wil je alleen al om de naam gaan kijken, ik wel tenminste. En ook de route van vandaag verloopt voorspoedig. De pijltjes zijn redelijk aangegeven en we hebben weinig moeite ze te vinden. Op een gegeven moment moeten we zelfs over een golfterrein. Tijdens de afdaling over de met keien geplaveide weg maakt Hans ineens een vervelende schuiver. Hij maakt een val maar overleeft het verder zonder kleerscheuren. De temperatuur blijft verder stijgen en het is noodzakelijk tijdig wat te rusten en het vocht aan te blijven vullen. Aangezien de bronnen en cafetarias niet erg voor het oprapen liggen is het noodzaak dit een beetje te verdelen en op tijd een stop te maken.

Het klimmen gaat me nog altijd goed af en ik heb er weinig moeite mee als ik mijn eigen "snelle" tempo loop. Bob loopt wat rustiger en terwijl ik weer omhoog loop hoor ik naast me een hijgende knol de bult op stampen. Het blijkt Hans en zijn excuus is het roken wat hij in het verleden heeft gedaan en dat ik al getraind ben. Tuurlijk knul!

Na een rustpauze waar ik toch maar weer wat kleding uit doe om niet helemaal als een natte dweil over straat te moeten, bereiken we de stad met de prachtige naam. Vooraf hebben we een pracht uitzicht op de brug die ons er naartoe zal brengen. De laatste meters worden dan ook snel afgelegd om hier weer even te bekijken hoe we verder willen en kunnen gaan. Net over de brug zoeken we de eerste de beste cafetaria op en deze blijkt bij het busstation. Terwijl ik snel een plekje zoek omdat ik ook wel graag even de schoenen los wil gooien wijst Hans me op een reeds aanwezige pelgrim die mijn naam roept. Het blijkt José. Hij zit te wachten. Hij gaat met de bus verder naar Gijón om vandaar de camino te vervolgen naar Santiago. Hij heeft volgende week maandag aan vlucht naar huis en moet die halen. Verder kent hij de route vanaf hier al omdat hij hem eerder heeft gelopen. We nemen nu dan toch maar definitief afscheid en na een kwartiertje is hij vertrokken.

We besluiten vandaag verder te lopen naar Serdio, zo'n 8 kilometer verderop. Mijn alwetende handboek beschrijft de aanwezigheid van een herberg, klasse 2,5 schelp. Voor ingewijden betekent dit een redelijke herberg waar je op mag vertrouwen. Er blijkt ook mes en vork bij te staan wat dan weer betekent dat er ook nog verwacht mag worden dat de plaatselijke horeca de pelgrims van een eenvoudige maaltijd kunnen voorzien. Kortom: een bed en wat te eten.Geweldig toch.

De thermometer geeft ondertussen 31 graden aan en de weg gaat weer omhoog. In de cafeteria wordt de fles nog maar eens gevuld en de vriendelijke dame achter de bar kletst er ook nog wat ijsklonten bij. Het is direct weer klimmen geblazen, hoewel de weg goed begaanbaar is. Van de volle fles wordt dit laatste stuk dankbaar gebruik gemaakt. En om de gang er helemaal in te krijgen zet ik ook mijn muziek maar weer eens op waardoor ik in no time in Sedio sta. Geen enkel probleem. En ook de herberg is zo gevonden.

We melden ons maar in de bar op de route, de herberg ligt dan nog net wat verder. Op het terras zitten de 4 dikke Bim Bam Beieren die ik al eerder in de herberg met Pater Ernesto ben tegen gekomen. Aan een borrel en een menuutje. En dat willen wij ook wel; een pint dus!

Aan de aardige bardame vraag ik of er plaats is in de herberg en dat is geen probleem. OK, dan eerst een pint dus. En die gaat erin als . . . Volgens Hans heeft het bier zijn tong zelfs niet geraakt. Nou, zo lekker was die dus. En ik bestel dus maar een tweede. Zelfde bedrag en ik krijg van de señorita ook meteen wat Spaanse les in afrekenen. Het eerste pintje en de cola voor Bob staan klaar en die breng ik dus alvast weg in afwachting van mijn pint. Als ik afgerekend heb neem ik ook mijn pintje mee maar ik wordt terug geroepen omdat het glas niet netjes vol is. Nou, dat is nog eens netjes vind ik. Ik bedank deze schoonheid en voeg daarnaast in mijn beste Spaans er meteen aan; "Una segñorita de mi corazon" En ik weet niet of ik het goed gezegd heb maar ik mag in eerste instantie niet in de herberg slapen . . .

Wilma, ben maar gerust, ik ben zo monogaam, ik zou er een boek over kunnen schrijven.

¡Buen Camino!