Waar het aan gelegen heeft weet ik niet maar de aardige bardame zette wel 2 glazen bier, een schaaltje olijven en een bord chips voor ons neer. Ze sloot namelijk vanaf half vijf tot zeven. Wij bleven met de klaar gezette drankjes en hapjes op het lege "dorpsplein"achter.

Het uploaden van foto's kost me een vermogen aan rust. Het wil maar niet vlotten. Bar La Gloria heeft weliswaar wifi, én open da's al helemaal nog nooit vertoond, maar het uploaden van mijn foto's is een regelrechte ramp. Mijn verhaal was geen probleem en ik begrijp er niks van. Het zal wel aan mij liggen. En anders; mañana nog maar een poging.

Terwijl ik zit te wachten en mijn geduld probeer te bewaren is de plaatselijke jeugd druk doende de automaat met chips, frisdrank en condooms te plunderen. Het maakt wat lawaai en het lijkt dat ze weinig geluk hebben. Het is een mooi gezicht en ik wens ze succes.

Om iets voor half acht is de bardame, inclusief een nieuwe voedselvoorraad weer terug. Wij hangen ondertussen buiten wat op een stoel, genietend van het zonnetje. De familie Bim Bam Beieren is indertussen ook weer paraat en beklaagd zich over het niet zo gründliche tijdschema van de bardame. De dikke duitse stuurt haar man op drankjacht zodra de segnorita ook maar even de deur open draait. Het is wel duidelijk wie daar de broek aan heeft, dat is duidelijk afhankelijk van wie de grootste broek heeft.

Als het Spaanse moederke haar zaken op orde heeft besluiten we maar binnen een plekje te zoeken, de zon begint te zakken en ik heb stroom nodig voor mij tablet. Binnen nemen we dus de tafel waar ook een stopcontact bij aanwezig is. Het uploaden van de foto's blijft een ramp, er zit geen vooruitgang in. Ondertussen komt ook ons eten en dat ziet er wederom geweldig uit. Aan de kanten met mijn tablet en eten geblazen. Ik sluit dit af met een café carajilo. Zoek het zelf maar op maar het smaakt verrekte goed. Inclusief drank €10,= pp. Wilma, pak de koffers, we gaan emigreren. De dochter geven we toch maar wat fooi maar dit blijkt ongebruikelijk omdat het joch compleet uit haar dak gaat. Zo, die ook weer tevreden.

Ondanks de toezegging van moederke neem ik toch maar mijn intrek in de herberg. We hebben onze slaaplocatie voor vertrek naar de bar al duidelijk gemarkeerd met niet geheel droog ondergoed en ander zweet materiaal. De bovenste verdiepingen van onze stapelbedden blijven daardoor gevrijwaard van enig Beiers bezoek. De twee dames uit het gezelschap hebben besloten de enige twee bedden in te nemen, in een kleine ruimte waar de wc deuren zijn. En ze liggen al in bed. Voor de rest nog niemand en het duurt dus ook even voor ze eindelijk kunnen gaan slapen. Wij vonden het eigenlijk ook de slechtse plekken maar het is maar hoe je het bekijkt.

Afgezien van het geblaf van een waakzame duitse herder heb ik een prima nacht. Om een uur of acht zijn we op weg. Het is de bedoeling vandaag een wat kortere route te nemen. Doel voor vandaag is Andrin, een kleine 28 kilometer.

De route is mooi maar niet bijzonder spectaculair. Het gaat voortvarend en na een aantal pauzes, Hans zijn voeten staan op een gegeven moment op ontploffen en moeten omhoog, bereiken we Bufones de Arenillas.

Om even op adem te komen en de voeten wat rust te geven nemen we plaats op een plekkie waar mijn handboek voor de spektakel zoekende pelgrim beschrijft, dat hier de golven door de rotsen omhoog geperst worden. Letterlijk; " Bij woelige zee dringt het water met grote kracht in de gaten van het kalkgesteente en schiet als fonteinen met huiveringwekkend geblaas in de hoogte." Aangevuld met de belangrijke opmerking; (afstand houden!)

Nou, wij klaar zitten dus, op afstand natuurlijk. Laat dat spektakel dan maar eens komen. En we hadden tijd zat, het was wederom 30 graden en de wind had een rustdag. Wachten en wachten. En het enige spektakel dat we hebben gezien was een uit de kluiten gewassen hond die de geiten om ons heen bewaakte. Vanaf het moment dat ie ons zag heeft ie zijn aanwezigheid duidelijk gemaakt met geblaf en zenuwachtig rondlopen. En toen dat geen indruk bleek te maken nam ie zijn ligplaats op een kleine 50 meter van de geiten maar weer in. Uit de zon.

Het zal wel aan het weer gelegen hebben maar het spektakel bleef uit. Nadat we het idee hadden dat onze voeten het weer zouden redden tot Andrin konden we weer op pad. Een Spaanse medewandelaar heeft besloten door te wandelen naar Llanes, in onze ogen een volslagen idiote afstand omdat hij nu al slecht wandelt. Maar ieder doet wat ie wil.

En na een uurtje bereiken we Andrin. Het is dan en uur of drie. In volgens mij de enige bar van de wereldstad zit onze Spaanse wandelmaat te eten. Hij moet nog een stuk. Wij niet, we hebben besloten hier te blijven en op zoek te gaan naar een onderkomen. Er zijn 2 hotels en het moet toch raar gaan als daar niks voor ons tussen zit. Een pintje hebben verdient en die gaat erin als, tja als een grote boodschap die wegspoelt in een vliegtuig. We nemen even rust en beloven de bardame om vanavond in het leuke tentje te komen eten. Even later gaan we dus op zoek naar een onderkomen.

En het kan dus inderdaad raar lopen, beide hotels zijn gesloten en er is verder niets. Het is slikken. Opnieuw moeten we verder, nog 7 kilometer naar Llanes. Er zit niets anders op. Bij de bardame vul ik mijn fles nog snel en verontschuldig me omdat we vanavond niet komen eten. En we kunnen weer op weg. Er komen minstens anderhalf uur bij.

Het handboek met de routebeschrijvingen blijkt even wazig als de markeringen langs de weg. Ook de 1 kilometer kortere weg naar Llanes missen we dankzij het ontbreken van een duidelijke markering. Maar uiteindelijk bereiken we om half zes de eerste alberge. De bordjes wijzen ons de kortste weg omdat deze niet op de route ligt. We moeten ons melden bij het ernaast gelegen hotel, dus er is ook eten is dan onze conclusie. En opnieuw een teleurstelling. De alberge is gesloten . . . Waarom de borden dan niet afgedraait zijn, we zullen het nooit weten. En wederom moeten we verder, nu nog een kleine 2 kilometer naar de pelgrimsherberg in de stad. Deze bevindt zich in een oud station. Als we uiteindelijk ook deze gevonden hebben en er plaatst blijkt te zijn kunnen eindelijk de rugzakken af. We hebben een kamer voor ons drieën en er komt verder niemand meer bij. De douche is een waar genot en mijn voeten blijf ik maar spoelen met het masserende warme water.

Na het douchen kom ik de Spaanse wandelmaat weer tegen en hij verbaasd zich dat wij ook hier zijn. Ook hij heeft het laatste stuk als een zeer zware etappe ervaren, zeker omdat hij ook nog last van zijn been heeft. Er kwam geen einde aan.

De herberg is prima in orde en heeft zelfs wifi. Alleen is er nu een ander probleem, wij hebben geen puf meer om ook nog een blog te schrijven.

Dat wordt mañana! De foto's zullen de rest moeten doen.

¡Buen Camino!