Ik word vanmorgen om kwart over zeven door Hans gewekt. Hij kan het niet hebben dat ik nog mijn kleppen dicht heb. Dan is Bob toch een heel andere vent, die gunt me mijn nachtrust tenminste.

Maar goed, we moeten weer op weg. Het ontbijtje bestaat vanochtend uit een bakkie automaten koffie. Het kreng doet er zelf voor het gemak de suiker maar bij. Maar ach, het is "warm" en we hebben dan toch iets binnen.

De stad zijn we snel uit. De weg die we moeten volgen is dan weer een heel ander verhaal. Voor we het weten lopen we ergens tussen de paarden en we zoeken maar snel weer een normale weg. Het uitzicht hadden we trouwens niet willen missen en dat is dan weer mooi mee genomen.

Onderweg is er geen enkele bar open, als er al een te vinden is. Onderweg naar Niembro worden we door ons alwetende handboek gewezen op een kerk die gelegen is aan het water. Het is nu al een mooi gezicht en dat zal het zeker zijn als het vloed is. De kerk ligt nu eigenlijk op een zandplaat. Maar mooi is het wel.

De weg vervolgt zich via paden naar Playa San Antolin de Bedón. Een strand voor surfers en we nemen de tijd er even te kijken. Ook hier weer een enkele surfer die op "zijn" golf ligt te wachten die hem voort stuwt. En als ie er al eentje vind is die eerder thuis dan hij. Dus maar weer terug om een nieuwe poging te wagen.

Na een half uurtje hebben we voldoende gezien en kunnen we op pad naar Naves. En hier is er gelukkig wel koffie en een broodje. Geen zumo de Naranja, maar daar komen we wel over heen.

We hebben het makkelijk vandaag. We gaan niet verder dan Piñeres de Pria. Dat is nog 8 kilometer van Naves. Het geeft ons dan ook de mogelijkheid weer even te wassen nu het weer nog goed is. Er wordt namelijk regen verwacht de komende dagen.

De eerste alberge is snel gevonden. Hij blijkt alleen nog een uurtje gesloten. We besluiten daarop om dan de volgende maar nemen. Een beslissing die we toch eens wat beter moeten gaan afwegen. De weg vervolgt zich door een weiland en eindigt uiteindelijk boven op een bult bij een kerk. De alberge wordt beheerd door Rosa Cuerto. Maar dan alleen in juli en augustus. Ook mooi, in juli en augustus dan.

Voorzichtig kijk ik in mijn handboek en er blijkt nog een hotel aanwezig in het volgende dorp. Als dat niks wordt komen er opnieuw 8 kilometer bij en wordt het wassen en drogen niets meer. En inderdaad, ook het hotel is nog dicht. Dat wordt dus weer extra kuieren.

Maar het is niet anders, op weg dus.

En als we dan net op weg zijn volgt er een heuveltje. Daarbij een huisje met een bord en in het Duits lees ik; "Peregrino, Du kannst hier bleiben"

Zou het kloppen? Zou het iets zijn? We proberen ons geluk en ik bel aan. En hoewel we nog te vroeg zijn wordt er open gedaan. Een man op leeftijd doet open en stelt zich voor als Manfred. Zijn vrouw Birgitta slaapt nog, ze heeft siësta.

Maar we worden enorm gastvrij binnen gelaten. Zonder verder overleg wijst de man ons naar de kamers boven. Er zijn 2 kamers met elk 6 slaapplaatsen. Daarnaast ook 2 badkamers en een gastruimte met keuken. In de koelkast ligt bier en er is wijn. Alles ziet er keurig netjes uit. In de kasten staat voldoende te eten mochten we honger hebben. We kunnen ook onze kleren wassen en buiten te drogen hangen.

We vragen of we zelf moeten koken of dat er een mogelijkheid is om ergens te gaan eten. We blijken om half acht gezamenlijk beneden bij hen te gaan eten. Geen probleem. We zijn toch wel enigzins verbaasd!

Er wordt eerst gedouched. Vervolgens doen we de was en hangen deze in de tuin aan de wasmolen. Daarna is er tijd om onder het genot van een pilsje aan ons blog te werken. Herbergpapa komt even later vragen of alles naar wens is. En dat is het natuurlijk. Hij voegt er aan toe of we om 7 uur willen helpen met de salade, de rest doet zijn vrouw, natuurlijk. Oh ja, en hij heeft de was binnen gehaald want het is gaan regenen. Zijn vrouw droogt de kleren wel en zal ze later afgeven. Het moet niet gekker worden.

Even later worden onze pelgrimspassen afgestempeld en als we vragen wat dit geintje ons gaat kosten . . . is herbergpapa zijn antwoord; niets!

Nichts, nada, noppes, rien, zero!!!!!! Eine donation wenn ihr weggeht reicht.

Ja, nou moet het echt niet geen gekker meer worden. Hans en ik overleggen zelfs nog even of we de volgende dag een rondje zullen lopen.

Om zeven uur krijgen we de materialen voor de salade die we gezamenlijk kort snijden. De rest wordt beneden geregeld. Een half uurtje later worden we aan tafel geroepen. Beneden leren we dan ook Birgitta kennen.

Het blijken mensen uit Duitsland. Hij was leraar en ze hebben een aantal jaren in Spanje gewoont. Ze hebben ook 3 kinderen en wilden graag een huis in Spanje met een alberge erbij. Het blijken goede vrienden van Pater Ernesto waar ik enkele dagen eerder met Felix heb geslapen.

Ze runnen het geheel op donaties van de pelgrims die er blijven slapen. Het huis hebben ze een paar jaar geleden hier gebouwd. De pelgrimsroute hebben ze zelf natuurlijk ook al een keer gelopen.

Het eten is prima, eindelijk eens een keer geen gebakken patatas. Die komen mijn strot uit. Nee, lekkere tortilla met salade en nog wat ander eten. En rode wijn natuurlijk, of bier voor de liefhebber. Maar vooraf moet er natuurlijk wel eerst even een kort dankwoord gesproken worden. Ik heb er alle begrip voor.

Het is een fijne avond met fijne mensen. Naast ons is er ook nog 1 Amerikaan met een Spaans paspoort. Hij blijkt camera man en heeft mee gewerkt aan de film "The way" met Martin Sheen. Deze film gaat over de Camino de Santiago.

Voor we naar boven gaan krijgen we ook onze gedroogde kleren. Morgenvroeg moeten we zelf maar kijken wat we willen eten. Er ligt meer dan voldoende.

En voor we aanlopen zullen we natuurlijk een juiste donatie achterlaten. Al was het alleen maar omdat we vandaag niet een extra stuk moesten wandelen.

Wat kan het leven soms mooi zijn.

¡Buen Camino!