Het eten was weer eens wat anders, eindelijk een keer pasta. We kregen een grote schaal pasta bonito en een bord. Opscheppen maar! Bob een salade vanwege de gluten in de pasta. Daarna een bord stoofvlees met, hoe kan het anders, friet. En die heb ik nu toch wel genoeg gehad. En als laatste een ijsje. Het geheel wordt begeleid door een heerlijke cerveza. Het was eigenlijk teveel maar wel een vullende maaltijd.

Onder het eten zien we de eigenaar regelmatig een glas cider vullen volgens plaatselijke traditie. De fles gaat daarbij zo hoog mogelijk in de lucht, het glas daarentegen zo laag mogelijk. De wijn klettert vervolgens in het glas ende ogen blijven strak vooruit kijken. Het is tijdens het schenken niet de bedoeling dat je kijkt of je ook werkelijk de wijn in het glas krijgt. Waarschijnlijk kunnen alleen de hele goeie herbergiers dit. Om te voorkomen dat het echt een grote kliederboel wordt speelt het taferel zich af boven een houten emmer of een soort van metalen pisbak. Beide staan strategisch opgesteld in het 5 sterren etablissement met tentzeilen dak en dito wanden. En misschien ook volgens traditie, maar we betwijfelen dit ten zeerste, krijgt de schenker ook iedere keer een glas van het brouwsel. En toch blijft hij het glas raken zonder te veel kliederen. Toch knap.

Na het eten en plaatselijk vermaak wordt het tijd ons bed maar eens op te zoeken. We hadden als eerste onze intrek genomen in de oude school met (bijna) zeezicht, de beste plaatsen waren dus al ingenomen. Benieuwd hoeveel er bij gekomen zijn gan we op weg naar de alberge. Onderweg nog snel even gestopt bij de enig plek in het dorp waar ze wifi hebben, het huis van Señora Ángelita, om de laatste digitale gegevens uit te wisselen. Helaas blijkt 3 man tegelijk op het plaatselijke netwerk een onmogelijkheid.

In de herberg aangekomen blijken we nog altijd de enige pelgrims voor vanavond. Er worden dus slechts 3 bedden bezet van de 24. Het wordt ee nieuw rustige nacht.

De volgende morgen volgen de dagelijkse ochtend rituelen. Terwijl ik mijn zonden zit te overdenken verbaas ik me over het vele water dat Bob ondertussen verbruikt. Ik hor het rijkelijk stromen. Het duurt even voor ik door heb dat het niet Bob is wat ik hoor maar het stromen van regenwater bij het wc raampje. Het is dus gan regenen maar dat was binnen niet te horen. Even later hebben we overleg en vllgens onze eigen Pelleboer is het maar een buitje. Even wachten, zegt Hans, en het is voorbij! Voor alle zekerheid trekken we toch maar regenkleding aan en wordt de rugzak met de erbij geleverde beschermhoes afgedekt. We kunnen even later op weg, de regen is inderdaad verdwenen.

We moeten een stukje terug o weer op de route te komen. Colunga is daarna snel gevonden en we hebben er onze eerste koffie. Nadat we weer op weg zijn volgt even verderop een Empanada op advies van Hans, en er is niets mis mee. Met een volle maag kunnen we op weg. Sebrayu wordt ons volgende doel waar we een pauze zullen (willen) inlassen. De route is eenvoudig. We zijn weg van de kust en gaan langzaam aan landinwaarts. Het vlakkere land wordt ingeruild voor glooiend berglandschap. Het is, ik mag het misschien niet zeggen, gelukkig weer wat anders.

En na wat behoorlijke heuvels met lekker klimmen bereiken we Sebrayu. Onderweg naar het centrum van de stad worden we getrakteerd op een plaatselijk meningsverschil tussen 2 buurvrouwen. Voor zover als ik het begrijpen kan gaat het erover dat de ene haar klotehond bij zich moet houden omdat het kolerebeest haar haan uit de kippenren gejaagd heeft. En het zal wel niet de eerste keer zijn geweest. Elk ander verhaal had ik trouwens ook geloofd maar dit leek mij het meest waarschijnlijk gezien de medespelers in het tafereeltje.

We lopen verder op zoek naar een cafeteria, koffie hebben we namelijk wel weer verdient. Even verderop vinden we de alberge en 15 meter verderop zijn we het episch centrum van Subrayu al weer uit. Ik besluit mijn handboek voor de vermoeide pelgrim er toch nog maar eens op na te slaan. En ik moet helaas lezen dat Sebrayu bestaat uit wat woningen en een pelgrimsherberg met 14 bedden. De metropool bezit daarnaast 30 inwoners (en minimaal 2 honden en een haan, kan ik u uit eigen waarneming verzekeren) Maar geen koffietent. Dus.

En maar weer verder op weg. De regen kleding is dan allang uit. De temperatur gaat alweer aardig omhoog en het is behaaglijk wandelweer. We hoeven na Sebrayu nog maar 6 kilometer naar het reisdoel van vandaag, Villaviciosa.

En ook dat bereiken we zonder al te veel problemen. Ik zal hier mijn route del Norte afsluiten en morgen gaan we vanaf hier op weg voor de route Primitivo. De route voor de echte bikkels. Wij dus.

We lopen om goed 1 uur de stadsgrens voorbij en kunnen op zoek naar een hotel. Ons tweede handboek, het handboek voor de ware pelgrim, noemt een hotel del Sol als goed onderkomen als vertrekpunt richting Primitivo. Dat wordt hem dus, helemaal op ons lijf geschreven!

En terwijl in de appelhoofstad van Spanje lopen te zoeken hoor ik ineens, "Simon!!!!" En het is . . . . . . Storm. Dus.

Hij heeft samen met een alleraardigste rondborstige Zweedse al een paar dagen samen gereisd en ze zijn ook op zoek naar een hotelletje. Ze zitten al op hetvterras en wij besluiten toch maar om eerst ons onderkomen te regelen. We praten even bij en nemen weer afscheid. Tijdelijk denk ik.

Ons hotel is snel gevonden, niets bijzonders maar wel een bed met lakens en handdoeken. Bob krijgt als groepsoudste de luxe van een eigen kamer. Hans en ik delen de kamer wel. Als het koud wordt kunnen we altijd nog lekker lepeltje-lepeltje gaan liggen. Maar na een heerlijke douche met shampoo en zeep van het huis zoeken we toch ook maar een terrasje op. De dorst moet namelijk ook gelesd worden!

In het cafeetje waar we al eerder langs kwamen nemen we inze dorstlessers en kan ik mijn verhaal schrijven. Terwijl ik schrijf bezoeken Hans en Bob de plaatselijke grutter om wat fruit en eten voor onderweg in te slaan. Even later zijn we weer terug in Hotel del sol en terwijl ik even met Wilma skype breekt de hemel open en valt er volop regen. Mijn foto's staan ondertussen op mijn blog en mijn verhaal volgt.

Mañana weer een dag en een andere camino.

¡Buen amino!