Er is niets mis met Hotel del Sol. De hele tent heeft de inrichting van 40 jaar geleden er is in die tijd niets verandert, zelfs de verf niet. Het grootste probleem van de tent is de laatste tree voor we boven zijn. Die is aanmerkelijk hoger en hospita heeft ons er al op gewezen bij de grand tour door het paleisje. Als we na het eten boven komen blijkt de laatste tree toch weer een obstakel maar ik overleef het.

De volgende ochtend wordt ik wakker door de veegmachine die om 6 uur door de straten komt. Het lijkt Gibraltar wel, daar doen ze dat ook. Maar het lukt me toch om weer in te slapen. Maar om halfacht is het dan toch echt zover, we moeten weer op pad.

Het weerbericht voorspelde gisteravond niet veel goeds, er wordt veel regen verwacht. Buiten is het redelijk betrokken en we besluiten om regenbestendige kleding aan te trekken; regenjas, (regen-)broek en de rugzak ingepakt. Je kunt maar beter goed voorbereid vertrekken. Hans en Bob hebben zelfs hoezen om de kuiten te beschermen tegen nat gras. Ik heb die niet en maak ze daarom maar meteen uit voor en stelletje mietjes. Als de dames klaar zijn kunnen we op pad. En na 10 minuten kunnen de rugzakken weer af omdat de eerste cafetaria open is en we liever vertrekken met een bakkie koffie achter de kiezen. Als we genieten van de koffie zien we Storm en zijn Zweedse slaappie voorbij komen, ze zijn ook op pad.

Na de koffie kunnen we Villaviciosa verlaten en op weg naar de volgende pauze. Waar die precies zal zijn weten we nog niet omdat het nieuwe handboek voor de originele pelgrim toch wel wat anders van opzet is dan de vorige. Maar dat is ook niet vreemd want het is eigenlijk Das Handbuch für die orginale Pilgren, in het Duits dus. Gründlich natürlich aber sehr schwierig zu verstehen. Maar ook dat zullen we zeker onder de knie krijgen voordat we in Santiago aankomen.

Nadat we de stad uit zijn is het eenvoudig om de gele pijltjes te volgen. Soms beschrijft het handboek een andere route en we volgen dan ook een keer de route zoals wij hem begrepen hebben. Na ruim 500 meter belanden we daarna ook prompt in een rijkelijk van stront voorzien weiland. Verder geen uitweg, in eerste instantie. Omdat we niet van plan zijn om het stuk terug te lopen gaan we dus maar op eigen verantwoording verder en nadat we 2 hekken hebben beklommen staan we weer op iets dat misschien wel de route is. Er staat tenminste iets van een wazig gele vlek, het zou zomaar een oude pijl uit vergane glorie kunnen zijn. Maar onze overtuiging leidt ons naar Santiago denk ik want even later zien we toch weer de originele pijlen. We zitten weer op de goede weg. Halleluja!

Na een uurtje komt dan het belangrijkste punt uit de route van vandaag: de splitsing van de noordelijke en de primitivo. Eén paaltje met beide routes. Het is een mooie foto waard. Linksaf, er is vanaf hier geen weg meer terug.

De route vervolgd zich daarna al snel met een behoorlijke klim. Deze duurt enkele uren en wordt natuurlijk afgewisseld met wat vlakkere of dalende delen. Maar alles bij elkaar is het behoorlijk inspannend en de eerder aangetrokken regenkleding is duidelijk te veel en moet daarom uit omdat ik gewoon te warm wordt en er veel nattigheid door de poriën wordt afgevoerd. Kortom, ik zweet me te pletter.

Terwijl we op pad zijn komen we opnieuw oog in oog te staan met mijn eerste wandelmaat, Storm. Hij heeft afscheid genomen van de rondborstige Zweedse en is nu alleen op weg naar Santiago. Het is een kort goedendag en we lopen verder.

Onderweg blijken de cafetaria's vandaag niet voor het oprapen. De eerste dorpjes die we passeren bestaan uit een paar huizen met bijbehorende koeien, kippen en blaffende joekels. Werkelijk elk huis bezit er tenminste 2. En de meeste zijn van het formaat wolf, liggen aan de ketting of in een hok en willen denk ik niet geaaid worden. Omdat Bob meestal wat rustiger loopt verwijzen we de viervoeters maar naar opa achteraan in de rij.

Onderweg wordt door het ontbreken van culinaire voorzieningen dankbaar gebruik gemaakt van de enkele bankjes die de provincie Astoria rijk is. Even rusten, een banaantje of sinaasappel (met dank aan Hans en Bob) en natuurlijk ook een kleine sanitaire lozing.

Maar de route is geweldig mooi. Het weer is perfect, de uitzichten maken iedere beklimming weer lonend. Absoluut anders dan de kustroute van de voorgaande dagen.

Om 1 uur is het dan toch echt zover, in Vega de Sariego vinden we een bar. Daar nemen we natuurlijk pauze. De schoenen gaan uit en de voetjes mogen genieten van de warme zon. Koffie en een zumo maken de rustpauze compleet. En terwijl we zitten te genieten komt ook Storm aangekuierd. Volgens afspraak gaat hij ook niet meer verder, 16 kilometer is voldoende voor vandaag. We hadden hem gisteren (per vergissing) ook aangegeven niet verder te gaan. Ter plaatse vertellen we hem toch verder te wandelen naar Pola de Siero. Maar hij blijft hier zoals beloofd. Ook mooi toch?

We gaan na een klein uurtje weer op pad en onderweg wordt door Hans en Bob nog even wat ingeslagen bij de plaatselijke buurtsuper. Terwijl ik buiten op wacht sta bij de rugzakken komt Storm weer buiten. Na het zoveelste "tot ziens" besluiten we dan toch maar dat we elkaar nog wel een paar zullen ontmoeten. En anders laat ik wel een keer weten wanneer ik in Santiago aan kom.

Na de inkopen gaan we weer snel op pad. Die laatste 10 kilometer kunen niet zo'n probleem zijn. En dat zijn ze gelukkig ook niet. Het weer daarentegen wel. Het betrekt en zelfs onze eigen positieve Pelleboer trekt op een gegeven moment wat regenkleding aan. De lucht betrekt behoorlijk en het rommelt dan ook al enkele keren boven ons. Enige haast lijkt geboden.

En dat blijkt te kloppen. Het rommelen slaat om in regen, gevolgd door wat stevigere regen. Niet zo erg dat we moeten stopen maar mijn nieuwe regenbroek krijgt zijn eerste lichte regentest. En zakt ter plaatse voor deze proef. €200,= voor een broek die tegen regen moet kunnen. Het enige wat tegen de regen kan is de prijs denk ik want mijn knieën voel ik na de eerste druppels al nat worden. Uit voorzorg pak ik mijn Handbuch ook maar in het plastic in. Die kan ik voorlopig nog niet missen.

Het gaat even zo door en klaart dan weer op, gevolgd door weer wat regen. Maar uiteindelijk bereiken we redelijk ongeschonden het in het handboek beschreven oude Romeinse bruggetje, de grens van de stad. Terwijl we binnen lopen en het droog is geworden horen we ineens nog een harde donderslag, alsof er gezegd wordt; "Opschieten, ik hou het niet meer!" En na een tiental minuten staan we met versnelde pas bij de alberge van Pola de Siero. Deze blijkt nog gesloten maar de aan de overzijde liggende bar biedt uitkomst. Een Duits sprekende vrijwilliger van de alberge blijkt vlakbij te wonen en we worden gastvrij binnen gelaten. We zijn wederom de enige pelgrims. En op zijn vraag of we nog meer pelgrims hebben gezien moeten we (afgezien van Storm) negatief antwoorden. Nou, succes, zoek dan maar iets uit, is zijn antwoord. In het Duits dan want hij blijkt ergens in Duitsland gewoond te hebben en kent zelfs "Twello" Oh ja, en hij houdt van haring, die heeft ie in Enschede gegeten.

Na ons traditioneel kwartier maken waarbij de territoriale grenzen duidelijk worden vastgelegd, je kunt namelijk nooit kunt weten of er nog een verdwaalde pelgrim binnen valt, nemen we onze intrek in het etablissement aan de overzijde. Het is er gelukkig rustiger dan even tevoren. En we hebben wel zin in iets lekkers. Op advies van de bardame wordt het paella. En dat gaat erin als het eerste doelpunt van Barcelona tegen Valencia. 1 minuut en 3 seconden!

Ter verduidelijking; De televisie staat hier natuurlijk aan en op TV is voetbal. Helemaal mijn sport. En omdat we onder het scherm zitten zit de hele kroeg ons aan te kijken, zo lijkt het tenminste.

Maar de paella is lekker en de bardame is ook zeer bedreven in het gebruik van de eergisteren al omschreven pisbakken. Buiten is het ondertussen weer gaan regenen en het heeft geen zin om inkopen te gaan doen. Om de tijd nuttig te besteden schrijf ik mijn blog alvast. En terwijl we binnen zitten en mijn blog bijna klaar is komt er een verzopen pelgrim binnen. Of we de sleutel hebben? Hans helpt hem op weg en er blijken nog 2 pelgrims meer gearriveerd. We moeten de tent dus delen vanavond.

Maar ach, er is ruimte zat en de vooruitzichten voor morgen zijn weer goed. Wat kan ons nou gebeuren? Maar nu eerst mijn moeder even bellen.

¡Buen Camino!