Nadat we de Fransman met bijbehorende taalbeperking in de herberg op zijn eigen kamertje hebben achter gelaten kunnen we op weg naar het restaurant. Er moet ook nog wat gegeten worden anders blijft de motor nou eenmaal niet draaien. In het restaurant is de grootste drukte achter de rug en binnen is volop ruimte. Het is ondertussen ook behoorlijk afgekoeld. We besluiten daarom maar binnen een plekje te zoeken. Zodra we een stap richting eettafeltjes willen zetten worden we er op gewezen dat er pas vanaf half acht geserveerd wordt. Om niet uitgedroogd op een stoel langzaam het leven uit ons lijf te moeten voelen wegvloeien besluiten we daarom maar in het voorportaal en onder het genot van een cerveza op het heilige tijdstip te wachten. En na ruim 10 minuten mogen we verder. We zijn de enige . . . Een tafeltje is dus snel gevonden en we kunnen wat bestellen. We krijgen de menukaart gepresenteerd en ik zie dat de tent gerund wordt door de alom bekende Italiaanse familie Corleone. Inderdaad, ook de maffia heeft hier voet aan vaste bodem gekregen. Omdat het zondag is, geen menu del dia. Logisch toch??? Dus maar van de kaart. We bestellen gezamenlijk maar een salade in combinatie met een Spaans bittergarnituurtje, gevolgd door een eenvoudig hoofdmenu, zijnde vlees met friet. Een uurtje later zijn we bijna 77 Euro armer en staan we zonder nagerechtje weer buiten. Dit in tegenstelling tot de gebruikelijke 30 euro. Volgende keer bellen Domino's wel, da's toch ook Italiaans? De Fransoos heeft ondertussen ook de eetgelegenheid gevonden maar nog eerder als ons er zijn buik vol van denk ik, want hij was al snel vertrokken.

In onze herberg zijn de eerste 16 bedden nog altijd "ons" eigendom en monsieur Papa fumez une pipe, ligt op zijn eigen kamer. De tent kan op slot en wij kunnen naar bed. Nadat we ook nog alle irritante noodverlichting gedempt hebben kunnen we gaan genieten van onze welverdiende nachtrust.

Ik slaap binnen de kortste keren. Wat een rust! Geen gesnurk en alles heerlijk donker. Zo moest het iedere avond zijn lijkt mij. Totdat . . . Ik wakker wordt van de een of andere halve gare idioot die staat te timmeren. Het duurt even voordat ik door heb dat ik niet helemaal meer slaap. Ik probeer te begrijpen wie er nu nog op dit tijdstip aan het timmeren is. Het timmeren duurt even, houdt dan weer even op en begint dan opnieuw. Nadat ik weet dat ze in Spanje wijn inschenken in pisbakken geloof ik nu alles. Ik kan er niets van maken maar ondertussen ben ik wel klaar wakker. Twee tellen later ook ons talentelent. De herrie heeft ondertussen ook zijn oordoppen gepasseerd. De lamp gaat weer aan en volgens Hans staat er iemand aan de deur te bonken. Aan de deur van een herberg in dit door iedereen vergeten asieldorp? Het lijkt mij sterk maar Hans besluit toch maar even te gaan kijken. En verdomd, twee tellen later komt die dikke Duitser die een nacht eerder mijn bovenbed in beslag nam binnen gewandeld. Het zal me toch niet weer gebeuren dat ik plaats moet maken. Maar, nee hoor. Hans wijst de Oosterbuur immer gerade aus en such maar ein platz neben den Franzoos. Gutte Nacht!

De arme Duitser blijkt het spoor helemaal bijster te zijn en het restaurant weigerde hem de sleutel te geven van de herberg. Het is maar goed dat wij van die aardige jongens zijn die dan toch nog wat erbarmen hebben met een medepelgrim. Tenminste Hans dan, ik lag lekker in mijn nest en heb alleen maar aangegeven dat deze keer de bovenverdieping niet te huur was.

Tot zover onze nachtrust.

De volgende morgen zijn we natuurlijk weer als eerste op. Frankrijk hebben we niet meer gezien of gehoord vanuit zijn prive appartementje. Onze Oosterbur lag nog in zijn nest en maakte wederom geen aanstalten de tent te willen verlaten. Met een beetje geluk trekken ze vandaag samen weer op. En aangezien Heinrich bang is de weg kwijt te raken zal ie als gevolg van de taalbarrière wel blindelings de tegendraadse monsieur Paturain gaan volgen. En dan staat ie vanavond weer naast Frida, want die hebben we dus helemaal niet meer gezien. We wachten maar in spanning af wat er vandaag weer op ons af komt.

Het is vanmorgen mistig. En als ik zeg mistig, zeg dan maar gerust érg mistig. We kunnen maximaal 30 meter iets zien en dan is de wereld over. Er gaat dus naar de weersomstandigheden, evenredige kleding aan en we kunnen weer op pad. Onze mening is dat het wel weer goed komt vandaag.

En het gaat goed, met uitzondering dat we geen koffie hebben gehad. We passeren diverse dorpjes en uiteindelijk vinden we na 2,5 uur een eerste tentje dat open is. We zitten op dat moment in Grado en het dan ook wel een keer nodig te stoppen. De koffie gaat erin als, tja als . . . Ik weet het niet maar hij smaakte prima. Na de koffie doen we nog wat inkopen want ons Handbuch für die unerfahrene Pilger zegt dat er voorlopig niks meer te krijgen is. We willen echter nog naar Cornellana, dat is een kleine 14 kilometer verderop, maar . . . . met een niet te onderschatten beklimming. Er worden dus wat inkopen gedaan bij de bakker en de kruidenier. We kunnen weer op pad want we hebben voldoende proviand. Water is onderweg voldoende te vinden bij de diverse bronnen. En het gründliche Handbuch hat wiederum recht.

Het weer is sinds Grado een stuk beter en de jassen etc. zijn al uit. Een enkeling heeft zelfs de kuiten alweer in de zon en regen komt er beslist niet meer. De beklimming is inderdaad niet te onderschatten en ieder doet deze op zijn eigen tempo. Maar we overleven de klim, genieten van het geweldige uitzicht en het prachtige weer en kunnen na een korte pauze op pad naar onze eindbestemming, Cornellana.

We bereiken de stad om een uur of half drie. Het Handbuch geeft aan dat we vanavond in het klooster van San Salvador moeten slapen. In de verte zien we ineens het klooster, een prachtig oud gebouw. Maar er staat ook een torenkraan bij en het blijkt op dit moment gerestaureerd te worden. De gedachten komt voorbij dat de tent dus nog gesloten kan zijn. Maar we vinden de ingang naar de herberg om de hoek. De herberg is in het klooster weliswaar maar waarschijnlijk net buiten de bouwwerkzaamheden. Er is een bel en die drukken we meerdere malen. Van een pater of iets anders geestelijks geen enkel spoor of reactie. Siësta of toch gesloten, we weten het niet. Bij de ingang staat ook een telefoonnummer en Señor Hans waagt de gok maar eens. En krijgt verbinding. "Uno momento" is de reactie aan de andere kant, en daar blijft het eigenlijk ook bij. Het enige dat ie hoort is iemand die door het grind loopt. Enkele minuten later komt er dan ook inderdaad een dame aan gewandeld. Het blijkt de in het Handbuch omschreven Segnorita Gloria te zijn die de tent regelt. Ze moest vanuit een bar enkele honderden meters verderop komen maar laat ons vriendelijk binnen. We worden ingeboekt, we krijgen de gewenste stempel in onze pelgrimspas en met de tent is helemaal niets mis. We zijn (nog) de enige en hebben 8 bedden tot onze beschikking. Ieder neemt dus weer zijn eigen stapelbed en er komt niemand meer bij, is onze mening.

De bedden worden opgemaakt en omdat het klooster ook een wasmachine en droogtrommel heeft besluiten we na het douchen eerst maar eens de was te gaan doen. We begrijpen iedere morgen beter waarom dat nodig is.

Maar Gloria heeft de wasmachine al in genomen om wat lakens te wassen. Als ze ziet dat we dan maar met de hand willen wassen komt daar niets van in. Leg maar neer, zegt ze, dan doe ik dat wel. En dat is niet tegen dovemansoren. Wij gaan dus maar op zoek naar de bar voor een dorstlesser en een tussendoortje.

In de bar is gelukkig ook wifi. Het uploaden van de foto's blijkt gisteren dus opnieuw fout gegaan te zijn. Die liggen nog bij de familie Corleone ben ik bang en dat moet dus vandaag opnieuw. Fried; hij komt eraan!

We bestellen een pintje en een salade. Verder niets want we hebben niet echt honger en zullen zoals dat gebruikelijk is pas om een uur of acht echt gaan eten. En het is maar goed dat we niets meer besteld hebben. De salade is grandioos en meer dan voldoende.

Na het tussendoortje besluit ik maar even te gaan liggen. Ik heb al een aantal dagen last van mijn linkervoet. Die is opgezet en ik denk dat ik iets gescheurd heb. Maar het gaat goed en ik kom wel verder.

En als ik weer in het klooster ben is Gloria druk doende onze was in het machine te doen en daarna te drogen. Hans en Bob hebben wat inkopen gedaan en onder het genot van een pintje kunnen we even later plaats nemen aan een tafeltje in de zon. Wat kan een dag toch geweldig eindigen.

Maar oh scheisse als die dikke Eric vanavond wieder hinein gewandert kommt . . . Wir sind gespannt!

¡Buen Camino!