En inderdaad, er bleken gisteren nog 3 Spanjolen onderweg. De eerste reisde toch niet alleen maar bleek de voor de rest uit te lopen. Even later volgt de rest van het gezelschap en daar blijft het verder bij. Geen grote drukte op de slaapzaal maar helaas niet meer alleen.

Morgenvroeg is er geen ontbijtje in de herberg en waarschijnlijk ook niet in La Espina. Onderweg blijkt het volgens Das Handbuch auch kein fettpot. Dus er wordt proviand ingeslagen in het supertje van onze aller vriendelijkste herbergin.

We eten na het bevoorraden van de troep in een barretje even verderop. Veel honger hebben we nou ook weer niet en ze hebben pizza. Da's weer eens wat anders en dat wordt hem dus. Bob bestelt een glutenvrije combinatie schotel en zowel Hans als ik zien de pizza wel zitten. Eentje met alles er op en eraan, als het effe kan. De jeugdige bardame in hotpants en strak truitje neemt de bestelling op adviseerd ons gezamenlijk één pizza te nemen, ze zijn namelijk groot genoeg. Huhhhhh, wat? Waar gaat het over, ik ben even de draad kwijt en heb mijn interesse verlegd van de menukaart naar het uitzicht aan onze tafel. Gelukkig werkt Hans de bestelling af zoals dat van een keurig huisvader wordt verwacht. Wat een karakter heeft die vent!

De pizza is inderdaad groot genoeg en ik heb er meer dan voldoende aan. Met een goed gevulde maag kunnen we terug naar de herberg. Voor de herberg staat herbergmama ons met haar zoon op te wachten. Ze komt nog even persoonlijk goede dag zeggen en vult het verhaal meteen aan dat er voor morgenvroeg ook wat te eten staat. Dus een bed, douche, wasmachine én een ontbijtje voor het bedrag van een vrijwillige donatie? Alles wordt vertaald door haar wat verlegen zoon. Ik bedank haar vriendelijk met 2 kussen zoals dat in Spanje gebruikelijk is en bedenk dat ik dat eigenlijk ook wel voor de pizza wel had kunnen doen. Helaas vergeten. Maar alles leuk en aardig, we hebben wel zelf ook al wat ingeslagen voor morgenvroeg! Dat wordt wel een groot ontbijt of alles de hele dag meezeulen. Morgenvroeg zullen we wel zien.

Het Spaans gezelschap dat bestaat uit 2 mannen en 2 vrouwen hebben zelf gekookt en hebben zijn nog volop actief. Wij zoeken het bed maar op en ik besluit maar wat muziek te gaan luisteren, het zal voorlopig nog wel niet stil zijn. En dat klopt dus ook. Ik luister zo nog een uurtje en uiteindelijk ligt iedereen in bed. Helaas wordt ik s-nachts dus weer als enige wakker van een snurkende Spanjool. Ons talentalent heeft zijn oordoppen zover in zijn gehoorkanaal geduwd dat ze elkaar raken, want hij heeft weer niks gehoord.

Om zeven uur is mijn nachtrust voorbij en wordt het tijd onze ochtendrituelen af te werken. Mijn brood en worst die ik gisteren heb ingekocht en die vandaag als ontbijt en lunch dienst moesten doen blijken geen succes. Het brood is vanochtend al droog. De worst is niet te snijden. De winkeldame verwonderde zich ook al dat ik een stuk worst wilde en geen plakjes. En zo leer ik iedere dag weer bij. Maar we hebben een ontbijtje en eindelijk ook weer eens melk, met dank aan herbergmama.

Even na half acht kunnen we op weg. We lopen richting dorpsgrens en nog geen tien minuten kunnen de rugzakken weer af. Er blijkt een barretje open en ze hebben er koffie. Ook een prima ontbijtje overigens maar dat hebben we al op, dankzij ons grundliches Handbuch. Doen we de volgende keer dus ook weer anders . . .

En de vooruitzichten waren slecht maar blijken perfect. Alleen de echt fanatieke pelgrims vertrekken in korte broek. En dat betekent in ons gezelschap alleen Hans. Bob en ik houden verstandig een lange broek aan, we moeten eerst op temperatuur komen. Ik moet zo wie zo iedere morgen weer even op gang komen. Het vertrek gaat wel maar niet van harte. Het duurt meestal een half uurtje en dat gaat het pas goed. Het

ritme heb ik dan gevonden en de voeten en spieren willen weer. Ik krijg er dan weer zin in en ik weet dat het toch wel weer goed komt. Even het verstand op nul en dan kan ie weer.

Het weer blijkt geweldig en dus zoals ik al zei, is het weerbericht even onbetrouwbaar als de Spaanse economie. De dag begint met een klim en de paden zijn verrassend en goed begaanbaar. We lopen gelukkig weinig over de openbare weg. De eerste stop wordt Tineo, 11 kilometer verderop. Terwijl we wandelen zien we boven de bergtoppen verderop de lucht al betrekken en geregeld ook de regen erop neer dalen. Bij ons blijft het nog altijd droog maar we houden wel een redelijk tempo omdat het vandaag blijkbaar nog alle kanten op kan gaan. Doorlopen naar Tineo en daar zullen we wel verder zien. Terwijl we Tineo uiteindelijk binnen lopen voelen we de eerste spatters vallen. De eerste bar is nog gesloten maar bij de tweede hebben we prijs. Deze is open en terwijl we aan de koffie en de voetjes rust krijgen zitten begint het buiten te regenen. We hebben geluk!

Na de koffie moeten we weer op weg. Hans controleert buiten het weer nog maar eens en heeft een goed en slecht bericht. Binnen is het droog maar buiten blijkt het harder te zijn gaan regenen, de regenkleding moet dus aan. En mijn poncho komt voor de eerste keer uit zijn opbergvak. En voor wie hem niet kent; mijn poncho heeft formaatje bungalowtent en gaat ruim over mij en mijn rugzak heen. En dan kun je er ook nog zonder problemen mee wandelen. Het is geen gezicht maar de regen blijft wel buiten. Mijn zweet blijft overigens heel goed binnen waardoor je bij de minste inspanning toch nog nat wordt, van je eigen zweet dus. En van Hans mag ik ook nog zijn spatlappen gebruiken want deze doorgewinterde pelgrim heeft een regenbroek die wél bestand blijkt tegen regen. Na de verkleedpartij kunnen we weer op pad. Ons kan niets meer gebeuren.

We verlaten Tineo en de route vervolgt zich meteen met een stevige klim naar de top voor vandaag. Deze ligt op 920 meter en we zullen een uurtje nodig hebben om er te komen. Geleidelijk klimt het en we houden een rustig tempo aan. Het is ook zeker niet koud en of de duvel er mee speelt . . . het klaart op. We hebben amper regen gezien of het is weer droog. We hebben ergens een beschermengeltje! Er wordt dus weer kort gepauzeerd en de regenkleding gaat bij mijn beide wandelmaten weer in de rugzak. Ikzelf besluit alleen de luifel van mijn voortent maar open te gooien omdat ik nog altijd weinig vertrouwen heb in de Spaanse meteologie.

Onderweg komen we langs een wei en Hans realiseerd zich dat hier een foto gemaakt is die in das Handbuch staat. En hij heeft gelijk. Het is even wat schuiven maar uiteindelijk lukt het om met de figuranten op exact dezelfde plaats dezelfde foto te maken. Na dit fotomomentje op weg maar weer naar de top. En die bereiken we na een uurtje. Het weer is echt opgeklaard en ook ik berg mijn tent maar op. Opvouwen het kreng, oprollen en in het veel te kleine zakje zien te krijgen. Het lukt uiteindelijk en ook de spatlappen van Hans gaan droog in de rugzak. De regenhoes gaat er nog maar overheen anders moet ik die ook weer apart opbergen en dat doe ik vanavond wel. Eerst maar eens zien dat we ons volgende doel gaan bereiken. Tijdens het opbergen en de korte pauze worden we gepasseerd door de eerste Spanjaard van gisteren. Hij gaat als een speer en de rest komt zometeen, zegt ie. Binnen de kortste keren is hij ook weer uit het zicht. We gaan weer op weg maar worden kort daarna ook nog ingehaald door zijn wandelmaat, van beide dames is in de wijde omgeving ook maar iets waar te nemen.

De route is eenvoudig en gaat voornamelijk bergafwaarts, soms over de weg, dan weer over bospaden. En na een kwartiertje voelen we de eerste spatters alweer. Ze worden rap gevolgd door meer regendruppels en al snel moet toch de regenkleding weer voor de dag komen. De 2 Spanjaarden lopen we weer voorbij en we gaan als een speer bergafwaarts. En ineens worden we door Bob tot stoppen gedwongen. Hij blijkt zijn nieuwe gebit te zijn verloren. Het moet ergens tussen de vele bladeren liggen en we zoeken ons het apezuur. Maar het gebitje blijkt verloren en we zijn genoodzaakt de reis voort te zetten. Achteraf bleek het niet zijn nieuwe gebitje te zijn maar een afgebroken tand. Hij kan dus zijn eten nog tot verwerkbare brokken vermalen en hoeft voorlopig nog niet aan het vloeibaar voedsel.

En ook aan deze regen komt abrupt een einde. Hetzelfde ritueel volgt als eerder vandaag. De afdaling gast verder en we bereiken in een ras tempo het tweede doel van vandaag, Campiello. Hier is koffie en een herberg. De koffie is niets mis mee, de alberge blijkt van de klasse Van der Valk, overbodig, veel te duur en heeft niets met de camino van doen. We willen hier dus alleen koffie en een frisdrankje. En terwijl we zitten te genieten gebeurt het onvermijdelijke. Het is net als een likdoorn, je hebt er zelden last van maar hij blijft op de meest onverwachte momenten terug komen. Inderdaad, je voelt hem al aankomen; Storm komt in de verte aan gewandeld . . .

Wederom een spectaculair weerzien. We krijgen het advies van de alwetende veteraan om voldoende proviand in te slaan want verderop is het net de sahara, er is dan niets meer te krijgen. Als je verstandig bent eet je hier en kun je weer verantwoord verder, hetgeen hij dus ook in de praktijk brengt. Ons Handbuch geeft aan dat er 4 kilometer verderop een herberg is en dat de sleutel eerst bij de bar moet worden opgehaald. Ons grootste gevaar is dus dat we de herberg nooit zullen vinden, de bar zeker wel. En waar een bar is, is ook wel wat te eten. Succes amigo, en adios. Op weg maar weer maar niet voordat we toch nog maar voor alle veiligheid wat goed belegde broodjes hebben ingeslagen, hij zou eens gelijk moeten krijgen.

Na een kleine 3 kwartier bereiken we de wereldstad, die ons einddoel voor vandaag word. Borres, een stad met 6 kanaries, 2 goudvissen 12 koeien waarvan er eentje drachtig is en een zeug die hoognodig gedekt moet worden. Verder een bar en een herberg en meer hebben we ook niet nodig. De bar ligt helaas voorbij de herberg en we moeten eerst een stukje doorlopen. Even een stukje naar beneden en dan weer omhoog door de koeienstront. Mijn schoenen waren net een beetje schoon. Maar goed in de bar zit een man (klant? we weten het niet) en een bardame. We zijn wederom de eerste klanten van vandaag. We schrijven ons in en krijgen de felbegeerde stempel. Eten blijkt ook geen probleem en het ziet er keurig uit. Na het inchecken kunnen we weer teug naar de herberg, omlaag door de koeienstront en even verderop weer omhoog naar de herberg. Het blijkt een vervallen woning maar binnen is het netjes en er staan voldoende bedden. Alleen de benedenverdieping is in gebruik, bij de boververdieping zijn de ramen kapot en is slapen uitgesloten. Terwijl we ons een beetje inrichten begint het opnieuw te regenen. Je zult nog nog maar onderweg zijn . . .

We hebben ons snel geïnstalleerd en de douche volgt daarna als eerste. Een douche is veel gezegd. Het is een cabine van 60 x 60 cm en als je je wilt bukken om je voeten te wassen zit je kont tegen de muur en sla je met je kop tegen het douchescherm. Daarnaast mag je niet beide douches tegelijk gebruiken omdat de druk dan meteen wegvalt en thermostaatkranen kranen zijn hier nog niet uitgevonden. Met een douche van 60 x 60 cm wens ik iedereen sterkte maar een stapje opzij is er niet bij. Dus het is of heet, of koud. Na een douche in sneltreinvaart en een scheerbeurt voel ik me toch zover schoon dat ik me weer kan vertonen. Op weg naar de bar dus maar om de slokdarm te spoelen en te genieten van een schaaltje tapaz. Het einde van een mooie dag.

¡Buen Camino!