Wat kan de wereld toch mooi zijn als je geen dikke Duitser hebt die je achtervolgt.

Het duurde gisteravond echt wel even voordat ik eindelijk een in slaap viel. Het bed boven mij was nog leeg. Dat van Bob en Hans overigens ook. En toen ik eindelijk ingeslapen was verscheen likdoorn 2 ten tonele. Het is bij al elf uur en de hele slaapzaal is donker en in stilte gehuld. De dikke Duitser vond onze herberg en moest , ik wed dat ie het van tevoren bedacht heeft, het bed boven mij hebben als zijn definitieve rustplaats voor vandaag. De hele stellage schud door elkaar als ie erin klimt en het duurt even voordat ik begrijp waar deze aardbeving door veroorzaakt wordt. Even ben ik bang dat er in Borres ook naar gas geboord wordt, maar helaas. En als de rust is weergekeerd in casa Simon en ik mijn gedachten toch maar probeer te verzetten krijgt ie het op zijn heupen om het toilet nog maar eens te gaan bezoeken. Het hele ritueel speelt zich nog een keer af, een beving van 8 op de schaal van Richter is het gevolg en ik ben helemaal wakker. En opgefokt!!! Ik doe voorlopig geen oog meer dicht en spreek met mezelf af om dit ook maar te herhalen zolang ik geen oog meer dicht doe. Een mens moet toch iets, hé?

Het lukt me om na alle irritaties toch in slaap te vallen. Het is zeker geen geweldige nacht en ik ben blij dat het 7 uur wordt. Tijd om op te staan en ik ben gelukkig niet alleen. Mijn rommeltje heb ik snel ingepakt en we kunnen op weg naar de bar. Koffie als ontbijtje, om half acht staat de bardame klaar is beloofd. En dat klopt. We zijn de eerste, vreemd hé, en kunnen op ons gemakkie aan de koffie, een zumo en een donut. Een kwartiertje later volgt de rest en we maken plaats, op weg naar het volgende doel. En als alles goed gaat wordt dat vandaag Berducedo.

Vandaag bereiken we de het hoog(s)te punt van de tocht naar Santiago. We vertrekken op een goede 600 meter en klimmen in een teug naar ruim 1200 meter. Dit is nog altijd niet Seite 102 van das Handbuch maar een goede voorbode. Overigens blijkt Seite 102 te gaan over de afdaling die hierop volgt. Sommige van ons hebben wat problematische knieën. Daarvoor is de afdaling erger dan de beklimming. Seite 102 zal wat mij betreft dus wel meevallen, ik ben meer benieuwd naar de klim van vandaag. Terwijl we koffie hebben gedronken blijken er al 3 dames te zijn vertrokken. We zien ze echter erg snel en zijn er in rap tempo voorbij. Even later komt een keuze punt, je kunt hier de originele route van de Primitivo volgen zonder rustpunten of voorzieningen, of kiezen voor de dames route met eettentjes en manicure-voorzieningen. De dames die we juist hebben ingehaald gaan voor het alternatief. Wij niet! Wij zijn hier voor de Primitivo en dan zullen we hem ook lopen ook. Ik wil daar geen spijt van krijgen en ga dan liever voor de zwaardere ettape.

De tocht begint met de klim. Het gaat over redelijk goed begaanbare paden en al snel klimmen we. Even later krijgen we al uitzicht over de bergen rondom ons. En waar bergen zijn, zijn ook . . . inderdaad; dalen. Deze liggen voor en groot gedeelte bedekt onder dekens van wolken. Wij zitten er ruim boven en hebben een pracht uitzicht. En ik zou het graag beschrijven maar weet zeker dat me dit niet gaat lukken. Regelmatig stoppen we om foto's te maken. Iedere keer lijkt het weer mooier als even daarvoor. We lopen tussen wilde paarden en vinden zelfs een volledig kaal karkas van een gestorven paard langs de weg. Voor ons schieten herten weg en het is echt te moeilijk hier een goede omschrijving van te maken. Zelden heb ik zo genoten van het uitzicht en de enorme rust. De wandeling gaat in tegenstelling dat ik verwachtte boven verwachting goed. Dit zou ik nooit hebben willen missen! En ik zou het iedereen willen laten mee beleven maar de foto's zullen deze keer het werk moeten doen. Ik heb er veel gemaakt en als wifi wil meewerken in het dorp staan ze er binnenkort ook op.

De wandeling gaat goed maar er is inderdaad geen enkele voorziening. Water en eten moet je zelf meenemen vandaag maar dat hebben we gisteren ook goed voorbereid. Af en toe stoppen we op een mooi punt om te genieten van het uitzicht en de voetjes rust te gunnen. En om bijna10.00 uur bereiken we de top. De route wordt door de pijltjes naar links aangegeven. Hans en ik besluiten echter nog wat verder te klimmen omdat de dchte top nog iets hoger ligt. En even later bereiken we door de hei het hoogste punt, 1230 meter! Na een selfie op de top en even genieten van het uitzicht vinden we Bob weer op de route en stoppen we maar bij de oude herberg op de top. Hier rustte vroeger ook de eerste pelgrims en het lijkt ons wel gepast deze traditie voort te zetten. Na de pauze kunnen beginnen aan de eerste etappe van de tweedaagse afdaling. Na de top gaat het steil naar beneden. Het pad bestaat voor een groot deel uit losse keien en het blijft oppassen om niet te glijden. We worden zelfs ingehaald door de snelle Spanjaard van de dagen hiervoor. Als ern speer vliegt is de berg af en verdwijnt uit beeld.

We kijken uit naar koffie of iets anders maar het duurt tot Lago voordat we daar van kunnen genieten. Vanaf ons vertek hebben we er dan 22 kilometer op zitten. De jassen zijn allang uit, de broekspijpen zitten in mijn rugzak en de zonnebril staat op. Het is geweldig en het is warm. Maar ik heb zelden zo genoten en fijn gewandeld. Om een uur of 1 bereiken we dan de bar in Lago en een pintje hebben we wel verdient. De schoenen vliegen uit en de voetjes gaan omhoog. Een half uurtje rust en we kunnen op weg naar onze eindbestemming. Met nog 4 kilometer te gaan een eitje. Ware het niet dat er weer gespoed moet worden om zeker te zijn van een slaapplaats want voor ons vertrekken een Spanjaarden met mini rugzakje en ze blijken dezelfde eindbestemming te hebben. De herberg heeft maar 12 slaapplaatsen het is dus ieder voor zich. Griepsgewijs natuurlijk.

De Spanjasrden blijken echter al gereserveerd te hebben en het heeft dus verder weinig zin te stressen. Maar we zijn uiteindelijk toch de eerste bij de herberg, zoals gewoonlijk, en hebben plaats. De Spanjaarden blijken na overleg toch nog verder te gaan. Hun rugzakken zijn al vooruit gebracht en liggen te wachten in de bar waar we ons moesten melden voor een plek in de herberg.

Geen probleem dus en om all problemen met een mogelike verlate Duitser te voorkomen besluit ik vandaag maar eens boven te gaan liggen. De douche is warm en we zijn snel klasr. De was doen we daarna nog snel en terwijl ik mijn zootje uit spoel blijkt het warme water al op. We zijn op dat moment met 3 personen in de herberg en de rest zal snel volgen. Snel op weg dus naar naar de bar, de was droogt ondertussen zelf wel.

In de bar is het gezellig, de zon schijnt en in de wereldstad is geen fluit te beleven. Echt een plekje om op het terras te gaan zitten genieten.

Even later komt eerst likdoorn 1 aangewandeld. Hij vind een plaats in de herberg. Niet veel daarna druppelt likdoorn 2 binnen en ik sta op dat moment in de bar een , tja wat zou ik nou bestellen? Hij biedt me een biertje aan vanwege de overlast afgelooen dagen. En zoals het een echt pelgrim betaamt antwoord ik;" Natürlich kein einziges Problem mein Freund. Das gehört bei die Camino! " Maar toch wel gevolgd dat ie het verder toch "Aus seine Kopf muss lassen!" Hij heeft er alle begrip voor en als echte vrienden gaan we uit elkaar . . . Hij slaapt vanavond niet boven me want de herberg is vol en hij moet verder op zoek naar een slaapplaats.

Morgen Seite 102. Alleen watjes zien er tegenop!

¡Buen Camino!