Seite 102, geen enkel probleem.

De herberg zit met 12 gasten bommetje vol. De bedden staan al niet al te ver uit elkaar en dan moeten er ook nog 12 rugzakken worden uitgepakt en de slaapplaatsen worden ingericht. Maar iedereen kent het ritueel en geeft elkaar voldoende ruimte.

Na het eten dat we afsluiten met een koffie met een cognacje keren we terug naar de herberg. Een enkeling ligt er al in en de rest volgt snel. Omdat het nog vroeg is en de ruimte beperkt berg ik mijn schone was (inderdaad, ik heb wederom gewassen en het is spul is hartstikke droog geworden in de zon) eerst op. Daarna leg ik alles klaar voor de volgende ochtend, en wel zo dat ik mijn bovenverdieping niet hoef te verlaten. Na alle voorbereidingen gaat de muziek maar weer op en lig zo nog een tijdje te luisteren. Uiteindelijk gaat ook bij mij het licht uit, in de naast de slaapkamer gelegen keuken, annex kantoor, annex wasruimte helaas niet. Uit veiligheidsoverwegingen blijft hier de felle lamp de hele avond branden en wel zo dat ik er recht in kijk. En nee, de deur kan niet dicht . . . Omdraaien dus en niet zeuren.

Vanmorgen werd volgens algehele onderlinge en internationale afspraak om 7 uur het licht ontstoken in de slaapkamer. Het was ook mooi geweest. Mijn kleren kon ik op mijn bovenverdieping van het stapelbed aantrekken en mijn rugzak was daarna snel ingepakt. Ook Hans en Bob waren snel klaar en we konden als eerste weer op pad, echte planners, je krijgt het er niet uit.

Als eerste maar naar de bar voor een koffie en eventueel wat voorraad voor onderweg. De koffie is geen enkel probleem, het bij de bar behorende winkeltje blijft echter gesloten. Ook een broodje zit er hier niet in dus het worden 2 cakejes. voor onderweg.

En we kunnen op pad. De dag waar door Hans vanaf het begin voor gewaarschuwd is. Seite 102, hij heeft deze bladzijde in het vliegtuig naar Spanje al gezien en dit wordt in zijn beleving de zwaarste dag. "Deze dag maakt alle andere dagen overbodig." Het zou een gevleugde uitspraak van mijn wandelmaat kunnen zijn, zo zijn er namelijk al veel voorbij gekomen. Deze nog niet en ik wacht in spanning af.

Het weer is wat minder maar we vertrekken in korte broek en zonder jas. Met de temperatuur is namelijk niets mis. En zoals ons Handbuch ook aangeeft begint het vanag 900 meter met een kleine klim. Daarna weer een kleine afdaling naar La Mesa (waar de andere pelgrims overnacht hebben die geen plaats meer hadden in Berducedo) en opnieuw een klim naar, ik was het alweer vergeten, 1050 meter bij Buspol.

We lopen alle drie (gelukkig) ons eigen tempo. Ik heb mijn eigen ritme en het valt me op dat daarbij mijn linkervoet naar achter gaat, mijn rechterstok naar voren en ik hetzelfde moment inadem. En vervolgens hetzelfde met de andere voet en stok, maar dat ik dan natuurlijk uitadem. Op deze wijze klim ik in een voor mij plezierig maar stevig tempo, dat helaas niet voor de meeste is bij te houden. Het is toch net werken. Heerlijk!

Dit gaat mij perfect af zien en we de windmolens dichterbij komen en tenslotte van de achterzijde. Even verderop is de oude kapel van Buspol en het hoogste punt voor vandaag. En dan komt ie; de afdaling. En daar zit voor mijn wandelmaat het probleem. Bij 2 geopereerde knieën is een afdaling van dit formaat geen plezierige wandeling meer. Maar het is niet anders.

We beginnen aan de weg omlaag, een klim vind ik onplezieriger maar een afdaling is geen enkel probleem. In het begin blijven we redelijk bij elkaar maar naar gelang we lager komen vlieg ik in een rap tempo de bult af. Even zie ik Hans nog achter me, van Bob zie ik dan al niets meer. En voor me zie ik even later ineens 2 pelgrims voor me. En dat is vreemd omdat we de eerste zijn die vanuit Berducedo zijn vertrokken. Dit moeten dus pelgrims zijn die vanochtend uit La Mesa zijn vertrokken. En terwijl ik op ze inloop zie ik dat dit klopt. Voor me loopt mijn Duitse likdoorn met een Spaanse wandelaarster. Ik ga ze voorbij en groet ze natuurlijk vriendelijk. Mijn opvoeding is niet helemaal voor niets geweest. In het Duits gaat het even over en weer, hij heeft goed geslapen. En eigenlijk blijkt het best een aardige gast, zolang ie maar op tijd in zijn nest ligt.

Ik vlieg verder de berg af. De afdaling eindigt uiteindelijk op 220 meter. Ik loop alleen en het gaat echt als een speer, geen enkel probleem. Omdat ik alleen ben kan ik mijn eigen "snelle" tempo blijven lopen. Al veel pelgrims hebben mijn tempo besproken omdat het vaak snel omhoog en omlaag gaat maar iedereen weet ook dat we allemaal ons eigen tempo lopen. Je voelt je daar goed bij.

Onderweg naar beneden is het vaak niet het mooiste pad. Er liggen veel losliggende stenen die ook vaak uit lei bestaat. En af en toe schuif ik uit maar weet wonderwel overeind te blijven. Ik sta er van te kijken hoe snel je lichaam moet reageren om dit voor elkaar te krijgen want er hangt ook nog eens 15 kilo bagage op mijn rug. Maar het gaat goed.

Onderweg begint het al wat te spatteren en om te voorkomen dat mijn rugzak met inhoud nat wordt besluit ik om even te stoppen en deze in te pakken. Ik ben dan tenminste verzekerd van droge kleren mocht de regen echt doorzetten. Ik kan weer op weg en even verderop tref ik moeder en dochter uit Polen. Ze zitten gezellig op het pad te rusten en te genieten van het uitzicht. Als ik ze vertel van de koffie enkele kilometers verderop blijken ze geen koffiedrinkers te zijn en rusten liever hier. En na een fotootje voor mijn blog kan ik ook hier weer verder. Op weg naar het stuwmeer op 220 meter en de koffie er vlak achter. Het stuwmeer komt ondertussen steeds in zicht.

En na het passeren van nog enkele langzamere pelgrims uit La Mesa kom ik aan op de stuwdam. Een van de Spanjaarden is op zoek naar iemand die hem op de foto kan zetten en even ruilen we van camera's en zijn allebei gelukkig met ons plaatje. Even verderop is het hotel met uitzicht op de dam, en nog belangrijker; koffie! De eerste 13 kilometer en zwaarste afdaling aller tijden zit erop. Waar hebben we het over?

In de bar van het hotel bestel ik mijn koffie, zumo de naranja en een geweldige bocadillo con chueso e jambon. En in afwachting van mijn wandelmaten krijg ik de gelegenheid om de foto's van gisteren op mijn blog te plaatsen. Het hele uploaden kost me een uur en ik heb helaas geen tijd meer om de reacties te lezen. Dat moet dus even wachten, net als de foto's van eergisteren. Ook dat komt nog helemaal goed.

Hans en Bob zijn tijdens het uploaden binnen gekomen, net als diverse andere wandelaars. Aangezien dit de enige voorziening is waar je wat te eten en te drinken kunt krijgen heb je een aardig beeld wie er voor of achter je komt. En aangezien de meeste ook weer zo'n beetje tegelijk blijken te gaan vertrekken gaat de race van start. Op jacht naar een van de beperkte slaapplaatsen. Als het verdeeld zou worden op basis van aankomst zitten we iedere dag gebijteld. Helaas is dat niet zo en er blijken al diverse mensen een plek in de herberg van Castro gereseveerd te hebben. En omdat er slechts 16 bedden in Castro te verdelen zijn is het wellicht verstandiger eerder te stoppen in Grandas de Salime. Hier zijn 44 bedden. Ik heb mijn zinnen echter gezet op Castro. Als we daar vandaag aankomen kunnen we morgen niet meer dan 20 kilometer lopen omdat er na Fonsagrada of Padrón geen slaapplaatsen meer te vinden zijn. We zijn dan dus op tijd binnen en ik wil graag even met Ronnie in Australië Whatsappen. Ik heb hem al gemaild en hij heeft al gereageerd. Maar het blijft afwachten of ik op tijd binnen ben en er daarnaast ook internet in de wereldsteden is.

Terwijl ik sta af te rekenen en de barman weer iets vergeet roep ik Hans. Maar die is buiten druk in de weer met een van de Spanjaarden. Ik corrigeer de rekening (in het voordeel van de eigenaar!) en even later komt Hans ook weer binnen. Na een laatste aanpassing van de rekening kunnen we op weg. Hans heeft ondertussen samen met de Spanjaard een plaats voor ons in de jeugdherberg van Castro gereserveerd, we zijn dus verzekerd van een slaapplaats. We kunnen op ons gemakkie op weg en hebben nog ruim 11 kilometer voor de boeg. Maar we hoeven niet meer te haasten om op tijd binnen te zijn.

En na een kleine tussenpauze in Grandas de Salima, met koffie natuurlijk, kunnen we op weg naar Castro. Het is verder niet erg spectaculair meer en geloof het of niet, we staan als eerste bij de jeugdherberg.

De jeugdherberg ziet er keurig uit, 4 kamers met elk 4 bedden. Wij hebben de eerste kamer en het zal afwachten worden wie het laatste bed gaat innemen. Terwijl ik mijn verhaal schrijf druppelen er steeds meer pelgrims binnen, Duitse Eric, De Spanjaarden en nog diverse anderen. Uiteindelijk kennen we elkaar allemaal wel zo'n beetje. Helaas wordt het de komende dagen alleen maar drukker omdat er steeds meer wandelaars bijkomen. Zij lopen minder maar zeker de laatste 100 kilometer wordt druk omdat deze afstand noodzakelijk is om in Santiago een compostella te ontvangen. Niet iedere idioot vertrekt blijkbaar vanuit Irun. . .

Vanavond eten we in de herberg. Sandra, onze herbergmama van vandaag staat al de hele tijd te kokkerellen en het zal zeker goed komen.

Maar voor vandaag; Seite 102 ist vorbei, een eitje en we hebben het er nooit meer over!

¡Buen Camino!