Ook morgen schijnt de zon.

De weg is het doel, de bestemming de beloning.

Gisteren heerlijk gegeten met een soepje vooraf en daarna rijst met een heerlijk mals kalf erachteraan. Wat een mals stukje vlees was dat! En de nacht was verder ook geen probleem.

Vanmorgen waren we al bijtijds wakker. Ons Handbuch für die recht schnelle Pilger sagt, dat er in de herberg ook vanaf 07.00 u ontbeten kan worden. Het is allemaal in de prijs inbegrepen. Voor de echt vroege pelgrims kan er zelfs een ontbijtpakketje worden ingepakt. Dat laatste hoeft voor ons dan nou niet ook weer dus we staan keurig om iets na zeven uur bij de bar voor onze desayuno. Maar er is geen mens te bekennen en uiteindelijk wordt het kwart over zeven maar nog altijd is er niets van Sandra, onze herbergerin te bekennen. Die kan natuurlijk geen Duits lezen, dan krijg je zoiets met een buitenlands handboek. Uiteindelijk besluiten we maar te vertrekken met een paar cakejes van gisteren als ontbijt. En geen koffie, wat de start van vandaag er zeker niet makkelijker op maakt.

Het weer is veranderd. De lucht zit dicht en de zon is in geen velden of wegen te bekennen. Het is zelfs zo erg dat onze bikkel zijn lange broek heeft aangetrokken en dat wil wat zeggen! Hij in lange broek en tevens een regenjas aan. Dan moet er wat op ons afkomen, hem kennende.

Maar ook Bob en ik hebben de regenjas aan, mijn bungalowtent blijft voorlopig ingepakt want het valt nu nog mee. Het waait hard en zoals zo vaak, het kan weer alle kanten op.

Castro zijn we snel uit en ons Handbuch mit information für die Gastronomische Pilger waarschuwt dat er de eerste 8 kilometer niets te krijgen is. In Acebo is er een bar en daar willen we naar toe. Koffie moet er komen!

Terwijl we (alweer) moeten klimmen naar 1100 meter waait het stevig en regent het afwisselend. In de verte en boven ons staan de windmolens te draaien als een idioot en die leveren vandaag hun geld dubbel en dwars op. Ik heb het idee dat daar ook ons hoogste punt voor vandaag ligt maar na een uurtje blijken we er vlakbij terwijl we toch nog 200 meter moeten klimmen. Achteraf blijkt mijn inschatting onjuist en we klimmen inderdaad naar de windmolens, passeren er tussendoor en dalen aan de andere kant weer af. Het weer blijft raar en Rambo-Hans heeft er zelfs zijn regenbroek bij aangetrokken. Dat moet de situatie wel een beetje duidelijk maken, toch?

Ik spoed me naar beneden en zie in de verte de "bar" Een wit huis met een graafmachinetje voor de deur. Er staat verder nog 1 auto en aangezien het nog vroeg is en wij de eerste zijn kan het er ook nog niet druk zijn. Ik sta uiteindelijk bij de voordeur en heb me voorgenomen om ook maar meteen koffie voor mijn wandelmaten te bestellen. Alleen blijkt de deur nog op slot. Even later komt er nog een auto aangereden. Het blijkt iemand van de graafmachine en ook hij verbaasd zich dat de tent nog dicht is. Afgezien van 2 honden is er weinig leven in de brouwerij en het blijft er voorlopig stil.

Als we de situatie proberen in te schatten komt er op zijn dooie akkertje de eigenaar van achteren aangewandeld. En de Spanjaard weet met een minimum aan woorden aan te geven dat de bar in april nog gesloten is. Da's dan fijn hombre, maar kun je dat dan niet even ergens aangeven?

We moeten dus verder en vertrekken nadat we de route weer even bestudeerd hebben. Voorlopig komt er geen koffie. Vamos, dus maar.

Na weer wat heuveltjes op en af verloopt de route voorspoedig. De regen wordt niet erger en af toe probeert de zon het wolkendek te doorboren. Omdat we langzaam afdalen wordt de beschutting beter en de wind minder. Het gaat dus naar omstandigheden goed.

Plotseling worden we blij verrast door een bord met de mededeling dat er 6 kilometer verderop een restaurantje komt. Das Handbuch vertelt er zelfs over dat er deftige gerechten worden geserveerd tegen betaalbare prijzen. Een meevaller en slechts een paar kilometer verderop. Zeer gemotiveerd kunnen we dus verder, die koffie zit er nu toch echt aan te komen. Het is ondertussen al ruim 10 uur geweest en Hans is niet meer te genieten? D'r mot koffie in of anders . . .

En ook deze tent komt snel dichterbij en uit voorzorg poetsen we onze modderige schoenen tijdens het lopen in het natte gras. We zouden eens geweigerd worden. En na een nat bospad bereiken we de asfaltweg met het restaurant op de kruising ernaast. Eindelijk koffie en iets te eten. Binnen zie ik al licht branden dus het komt helemaal goed. Bij de deur aangekomen pak ik de klink vast, duw hem naar beneden, geef een ruk aan de deur om als volleerd Spanjaard binnen te komen met "¿Holla, que t'al?" En je raad het al, de deur is nog afgesloten. Binnen staat er zelfs geen tafel. En na wat rond de tent scharrelen doet er uiteindelijk een goedlachse Segñorita open. Ze blijkt de keukenhulp en ook deze tent zit voorlopig nog dicht. Opnieuw geen koffie en we gaan maar snel weer op pad. Ik wil graag op tijd in Fonsagrada zijn. Ik heb met Ronnie afgesproken om te skypen en moet dus vanwege het tijdverschil met Australië tijdig binnen zijn. En dat is op deze manier dus wel heel erg goed mogelijk.

We bereiken Fonsagrada na nog een discussiepunt vanwege de zoveelste "Variante" in das Scheisshandbuch. Als we eruit zijn wordt de route vervolgd met een kleine klim en bereiken we de stad even na 12 uur. 20 kilometer in een kleine 4 uur, geen slechte prestatie, en zonder koffie!!!!

De herberg hebben we snel gevonden en we zijn (zoals verwacht) zeker niet de laatste en hebben keus uit alle bedden. Het blijkt een z.g.a.n. herberg met lakens, dekbedden en een handdoek. Daarnaast liggen er tandenborstels voor het oprapen en shampoo voor de douche. De schoenen kunnen we ophangen op speciale rekken die ze van binnen drogen. Er staan 4 wasmachines en evenzoveel drogers en magnetrons. De keuken is ruim ingericht en er is echt niets op aan te merken. En dat voor € 10,= pp.

De douche doet goed, wifi is perfect en de was ligt in no-time in het machine. We kunnen op zoek naar koffie want Ronnie heeft aangegeven even geen tijd te hebben. Op zich heel vreemd maar het zal wel een reden hebben . . .

Na een supermarkt-lunch uit de magnetron, waar overigens niets mis mee was, begin ik maar aan mijn verhaal voor vandaag. Dat zal niet veel worden want er is niks te vertellen. En terwijl ik bezig ben meldt Ronnie zich, hij is weer bereikbaar.

Ik ben blij hem even te kunen spreken. Hij is nu 4 maanden weg en het duurt nog even voor ik hem weer zie. Hij vertelt dat ie weer wat heeft bijgeleerd. Afgelopen week meldde hij al dat ie lammetjes ging castreren en wat heeft ons menneke vandaag weer geleerd? Houthakken voor een kampvuur. Hij begint zijn verhaal en ik maak het voortijdig af met de vraag, "Wat heb je geraakt?" Zijn voet dus. Bloeden als een rund en zelf verbonden. Maar hij overleeft het wel, zo blijkt uit de rest van zijn verhaal. En dan zal dat ook wel zo zijn. We praten ruim een half uur en we zijn weer helemaal op de hoogte. En ik mag dit schrijven want hij heeft Wilma ook al gesproken en ze weet ervan. Gelukkig dus.

En over Wilma gesproken.

Die is druk doende met haar monnikenwerk, een puzzle van 2000 stukjes. De eerste 4 "heuvels" heeft ze al genomen. Maarten heeft haar de vijfde heuvel gegeven en daar is ze als ik dit schrijf ook wel een heel eind klaar mee, verwacht ik. En dan kan ze aan de laatste heuvel beginnen en bereikt ook zij haar einddoel. Voor ons is dat Santiago, voor haar . . . Ik zou zeggen, vraag het haar zelf maar over een paar dagen.

En wijffie, zo hebben we er allebei in 5 weken een hele taak opzitten. En opnieuw blijkt dan de weg er naartoe het doel, de bestemming de beloning.

Over 2 dagen hopen we Lugo te bereiken. Daarna nog 100 kilometer naar Santigo de Compostella. Dus over een weekje bereik ik mijn bestemming. Doorgaan naar Muxia zit er dit jaar niet meer in vanwege andere afspraken. Maar ook Muxia komt nog wel keer.

Morgen hebben we een lange dag gepland zodat we overmorgen wat tijd hebben om Lugo te bekijken.

Het weer is voorlopig niet geweldig. Maar het zal wel. Santiago gaan we zeker halen, niets houd ons tegen.

Wijffie nog even doorbijten, als jouw pelgrimsroute is volbracht is de beloning zoet.

X X X

¡Buen Camino!

Reacties

Reacties

moeder

het is een mooi vervolg verhaal ik geniet er nog
steeds van

marian

Heerlijk hoor Siem om elke dag even te lezen hoe het jullie gaat. En Wilma: ik word toch wel heel benieuwd naar jou "missie"
Ook voor jou een dikke knuffel
groetjes Marian

Marij

Ja Siem.
Ondanks de wolken gaat het jou en Wilma deze keer weer lukken.
En ja zo gaat het met het weer en in het leven soms moet het onweren om de zon weer te laten schijnen. Succes nog
Gr marij

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!