We zijn gisteravond met Jan toch nog even naar de stad en de met dik subsidiegeld van Unesco gerestaureerde stadsmuur gaan bekijken. De stadswal was zeker de moeite waard om overheen te wandelen. En de kathedraal is net als die in Santiago, overdreven met bling-bling. Veel glimmende beelden en zo. Niet mijn ding maar ieder zijn smaak.

Jan is overigens een Tsjechische jongen van 27 jaar die ook de camino loopt. Heeft net als diverse andere pelgrims zijn ontslag genomen en alles achter gelaten en probeert nu zijn geluk in Spanje. Zo zijn er veel en het zet je aan het denken. Maar maak je niet ongerust, ik blijf voorlopig nog wel werken. Ik kan helaas niet anders dan wat ik ben, gewoon een tandje erbij en de lat wat hoger. That's me, deal with it.

Als we na ons culturele ommetje en een pizza weer in de herberg komen is het ondertussen toch al mooi bijna negen uur. En dan heb ik nog geen slaap maar er zijn al 2 mensen diep onder de wol gekropen. En tja, dan moet je er niet van staan te kijken dat niet iedereen helemaal muisstil binnen komt, toch? Ook ik heb verder niets omhanden, er is geen wifi, dus ik ga maar in bed naar wat muziek luisteren. Ondertussen komen er meer binnen gedruppeld en op een gegeven moment een hele delegatie Spanjaarden. Die hebben het blijkbaar goed naar hun zin. Als Hans ze in de gang tegenkomt en zijn Spaans nog eens wat wil oefenen is de boot helemaal aan. Er volgt een ietwat luidruchtige geklets op de gang en in het bed naast mij begint er eentje wat te sakkeren. "Die klote Spanjaarden, die houden nergens rekening mee alleen met zich zelf!" En ik moet lachen want het blijkt Storm in hoogsteigen persoon die al om half negen in bed lag. Met zijn ruime ervaring in Camino's begreep hij niet dat je dit niet kunt eisen met 24 personen op één kamer. Als even later het "gesprek" zich nog verder voortzet bij de bedden is ie helenaal overstuur en volgt hetzelfde epistel nogmaals. De enige bij wie hij zich hierover kan beklagen blijkt de jonge Deense zonder verblijfplaats, Frieda. Hij heeft haar onder zijn hoede genomen en loopt dagelijks met hem naar de volgende herberg. Het is bijna eng.

De volgende morgen volgt dan natuurlijk zijn revanche. Hij is als een van de eerste wakker, ruim voor 7 uur wakker en er dient dan met zijn stoel geschoven te worden, ook de deur laat je dan hard dicht vallen en inpakken van je rugzak heeft dan geen enkele reden meer om dit tenminste enigzins geluidloos proberen te doen. Het zal wel, achteraf blijken er echter steeds meer mensen zijn streken te kennen.

Wij werken ons ritueel af en vertrekken naar de eerste koffietent. Nemen een koffie en een wonderpil heb ik dan al achter mijn kiezen. Ik heb het idee dat het beter wordt maar vertrouw er nog niet op om een dag zonder te doen. Misschien morgen.

Na de koffie vertrekken we richting kathedraal en verlaten de stad via de stadspoort aan de westzijde. Op weg naar een prachtige Romeinse brug. Wat kan civiele techniek toch mooi zijn. En oud dus.

Het weer is perfect, droog en niet veel wind of zon. We schieten dan ook snel op. De route gaat de eerste uren via wegen waar ook verkeer op zit en dat maakt dat we erg moeten blijven opletten en regelmatig van links of rechts veranderen om niet in een binnenbocht te belanden. Auto's nemen de binnenbocht nogal eens en er is niet veel ruimte om tijdig uit te wijken. Uiteindelijk verlaten we de weg en kunnen we via prachtige bospaden verder.

We lopen niet alleen, de 3 Finnen, een slenterend vreemd Duits echtpaar met schone broekspijpen en klein rugzakje en de Spaanse uit Malaga zitten in ons peleton. De 3 Finnen zijn iets voor ons vertrokken maar een van hen is weer ongesteld en heeft zijn eten er gisteren en vanmorgen al uit gegooid. Terwijl de andere 2 me dit 's-morgens vertellen kunnen ze hun lach niet onderdrukken, "Nu is hij aan de beurt, :-)"

Zij gaan in 3 dagen naar Santiago. En dat betekent voor hen doorlopen, ca. 33 kilometer per dag.

Onderweg kom ik ze dus weer tegen, de zieke als eerste, de andere twee zijn niet bij te houden. Als ik vraag of het hem goed gaat komt er een lach en gaat het verder. Geen probleem dus.

Even verderop kom ik Jan ineens tegen, zijn tempo is altijd lager en hij maakt plaats als ie iemand hoort naderen. Zelfde ritueel; "Alles OK?" En ook daar is er geen probleem. Het gaat iedereen vandaag goed af, waarschijnlijk omdat er geen regen is. En onderweg passeer ik ook weer moeder en dochter uit Polen, ze zitten ergens te picknicken en waarschuwen me dat we zojuist een koffietent gepasseerd zijn. Eigenlijk verwacht ik er nog eentje iets verderop maar dat is helaas een verkeerde inschatting. We moeten daarom verder naar San Roman voor koffie. Maar onderweg vinden we al wat eerder een betonnen picknick hoekje en besluiten daar eerst ons meegenomen ontbijtje te nemen en wat te rusten. Wat later gaan we weer op pad en bereiken San Roman. De Finnen zijn er als eerste gearriveerd maar hebben nog altijd geen koffie. Het apparaat moet eerst op temperatur zien te komen. Daarom eerst maar een cola en de bestelde koffie volgt daarna wel een keer. Ook wordt hier ons verplichte extra stempeltje behaald. Om in Santiago een verklaring (Compostella) te kunnen ontvangen moeten de laatste 100 kilometer per dag tenminste 2 stempels van herbergen in de pelgrimspas staan.

Uiteindelijk komt Bob ook met de koffie. De 3 Finnen hebben dan nog altijd niets gehad en wachten daarnaast ook nog op hun bocadillo's, brood van een halve meter lang, rijkelijk belegd met ham en kaas (of iets anders, het is maar wat je besteld)

Jan heeft onderweg ook nog een fleece jas gevonden maar deze blijkt van niemand. Totdat er een Spanjaard het ding ziet liggen en herkend als zijn eigendom. De ongelukkige pelgrim is dolgelukkig met zijn verloren uitrusting.

Na de koffie gaan we weer op pad nadat we de juiste weg uitbundig hebben gecontroleerd en nagevraagd, er blijken weer wat alternatieven mogelijk. Maar wij willen uiteindelijk datgene waar we voor gekomen zijn, de originele Primitivo. En dat wordt hem dan ook, verder over de Via Romana naar Ferreira.

De koffie heeft me goed gedaan, daarnaast gaat mijn muziek op en de paden zijn geweldig. Het weer is perfect en de dag kan niet meer stuk. Ik ga als een speer en loop al snel alleen. Geweldig!!!! Helemaal mijn ding! Ik geniet van de weg, het uitzicht, de rust, mijn muziek.

Het gaat dus geweldig afgezien van een soms wat vervelende knie zodra het weer berg op en af gaat. Als ik een beetje op let is het ook zo weer over en dat komt dus goed. Dorpje in en uit, bergje op en af en volop stilte. Totdat ik in een dorpje loop en ineens oog in oog sta met een Deutche Tekkel van 60 cm. hoog die midden op het 3 meter brede weggetje staat. Het Scheiss Tier kijkt mij aan en ik hem. We begrijpen elkaar denk ik maar daar denkt hij uiteindelijk net weer iets anders over. Want als ik hem net strategisch in recreatief tempo en oogontwijkend voorbij ben is hij van mening dat het weggetje toch echt wel zijn terrein is. En dat maakt ie een aantal keren vrij duidelijk. Nou ben ik niet bang van honden en ook deze red ik wel maar ik ben uteindelijk toch blij als een struise Spaanse van de andere kant van een heg begint te roepen dat het kolere beest zijn grote bek eens moet houden. "En terug naar binnen" roept ze waarschijnlijk ook. Maar dat blijkt dan weer een probleem met een Duitse hond, die verstaat geen Spaans. Dat begrijpt een kind zelfs nog.

Ik ben het kreng voorbij en kan ongeschonden weer verder. Onderweg kom ik nog langs een van de vele oude wasplaatsen die we al zo vaak gezien hebben. Maar deze keer staat er nog echt een vrouw de was te doen. En daar moet ik een foto van hebben. Heel bijzonder toch.

De weg is verder prachtig en als je precies wil weten hoe mooi, vanaf volgende week is mein Handbuch im Sonderangebot. Doe er je voordeel mee.

Ik bereik Ferreira, hoe kan het eigenlijk anders, als eerste. De tent is nog gesloten maar gaat in een paar minuten open. Ik gebruik de tijd maar om mijn schoenen meteen eens keer schoon te maken en zie dat mijn zolen toch wel verslijten. Ze gaan het zeker wel redden maar ze hebben meer te verduren gekregen dan ik had verwacht.

Ondertussen komen ook de Spaanse uit Malaga aangelopen en een setje Spaanse Caballeros (en in bezit van zijn fleece jas) die samen lopen. Ik kan ons direct inschrijven, vind drie bedden en daarna de douche. Daarna is het tijd even een wasje te doen en vanuit financieel oogpunt en het mooie weer doen we dat dit keer maar met de hand. De zon mag de rest doen.

Als ik herbergmama vraag waar ik mijn kleren even kan wassen is de tegenvraag van de goedbedeelde señorita; zelf of met het machine? Wat denk je nou zelf met deze prijzen? Met de hand natuurlijk! En ook dat blijkt gelukkig geen enkel probleem, buiten in de bak met stromend beekwater . . . Hetzelfde als een half uurtje tevoren dus. Het zal wel gebruikelijk zijn hier.

Maar als een ervaren pelgrim zonder smetvrees sla ik mijn wasje door de bak met heerlijk fris water. Duwen, opnieuw soppen en kneden, schuren en spoelen. Een kind kan de was doen. En nadat het gevoel geheel uit mijn vingers verdwenen is vanwege de temperatuur van het water ga ik er ook maar vanuit dat mijn kloffie ook niet meer stinkt. Aan de lijn met het spul en op zoek naar een cerveza! Het enige medicijn om de voeten mee te eren voor hun inspanningen van vandaag. Heerlijk.

De tent loopt vol. De Finnen lopen voorbij net als Storm en zijn stagiaire. Terwijl iedereen op het terras geniet van de zon en zijn/haar voetenelixer valt ook onze (ondertussen) Duitse vriend Eric binnen. En uiteindelijk blijkt hij ook nog in staat tot massages, bij de Spaanse dames voor alle duidelijkheid.

Het is gezellig! En ik moet helaas naar binnen om ook een keer mijn blog bij te werken. Wifi werkt en ik wil bij zijn.

Morgen weer een dag. En als het goed gaat komt Pulpo voorbij. Melide wordt morgen namelijk ingenomen.

¡Buen Camino!