Na het uploaden van mijn verhaal en de eerste foto's moet de rest even wachten want de paella staat klaar. Er is met een paar mensen aan gewerkt en dat is ook te zien aan de enorme schaal die klaar staat. In een prachtige ruimte die is omgebouwd tot eetzaal staat een lange tafel waar we plaats aan moeten nemen. Er is geen indeling dus je ziet maar waar je een plek krijgt. Op tafel staan de vertrouwde flessen wijn en manden met brood al klaar.

Vooraf allereerst een mix salata. De Duitse dame naast mij gaat er voor het gemak maar vanuit dat iedereen gek is op olijfolie en begint op eigen initiatief de schaal maar verder gebruiksklaar te maken. Totdat ze beseft dat misschien niet iedereen daarvan gediend is.

Mij maakt het niks uit. Het vergemakkelijkt de stoelgang nogal in positieve zin. Maar ze heeft geluk, niemand heeft er problemen mee en ze kan verder met haar bijdrage aan het feestmaal. Naast mij zit, aan het hoofd van de tafel, een eenzame Spanjaard met wat slijtageverschijnselen. Hij loopt nogal moeilijk. Tegenover mij het handenhoudende Franse echtpaar zonder geluid. En dat is dan weer hun probleem, ze blijken in het gesprek dat op gang komt ineens . . . Duits. Heb ik weer, kan ik mijn memoires gaan herschrijven. Doe je klep dan ook een keer open.

Maar na de eerste voorzichtige woordjes van het echtpaar komt het gesprek toch redelijk op gang. Dankzij een rijkelijke hoeveelheid vocht die ik ondertussen op eigen advies heb toegediend komt het gesprek toch nog enigzins op gang. De salade was te gek en de paella volgt.

En man, die was echt lekker. Een bord vol met alles er op en eraan. Ik vraag Hans nog of er ook sambal , ketjap en kroepoek komt, maar blijkbaar hoort dat niet bij paella. De rest snapt de humor niet helemaal.

Het Duitse echtpaar met Franse streken is niet zo kapot van vreemd eten en neemt voorzichtig een hapje van het gerecht. In overleg met mijn rechter buurvrouw wordtbespreken ze het gerecht en vertrouwen na rijp beraad er maar op dat er door jaren van experimenteren met de ingrediënten uiteindelijk ook geen Spanjaarden meer aan overlijden, dus het zal wel goed zijn. Ik begrijp ook ineens waarom ze geen enkele avond mee hebben gegeten.

Mijn Spaanse buurman blijkt geen fan van kreeft en nadat hij is uitgegeten verlos ik hem maar van de 2 onaangeroerde maar overigens lekkere kreeftjes. Een heerlijk toetje na en nadat we ook de flessen rode wijn hebben leeg getrokken kunnen we de avond in de bar afronden. Het was gezellig en om 10 uur liggen we erin.

Vanmorgen beginnen de eerste zich al om half zeven aan te kleden en voor te bereiden om te vertrekken. En dat is echt nog te vroeg naar mijn en vele anderen hun zin. Het ontbijt is er toch pas om een uur of half acht dus waarom nu al uit de veren. Boven Hans ligt een Spanjaard met strottenhoofdproblemen en hij maakt dit duidelijk met een enorm gesnurk. De hele nacht hebben we niets gehoord maar vanaf een uur of zeven is het prijs en de hele tent is wakker, behalve de Spanjaard zelf, die ronkt door. En dit is meteen de reden voor iedereen om maar op te staan en in te pakken. Om half acht zitten we aan het ontbijt en kunnen we op weg. Vandaag gaan we in gezelschap van Estefania, een 37 jarige Spaanse uit Malaga waar Hans en ik komend jaar een paar weken op Spaanse les gaan, die gegeven wordt door haar zus. Ze heeft ook het hotel in Boente (ons reisdoel voor vandaag) voor ons en de Spanjaarden al besproken dus ze kan geen kwaad meer doen.

We vertrekken met onze jas aan, het is nog fris. We gaan snel vooruit nadat ik ook mijn vergeten waterfles terug heb. Die wordt me nagebracht door een van de Spaanse wandelaarster. Ze rebbelt aan een stuk door in het Spaans en lacht zich constant te pletter. Ik heb een schoonfamilie die vergelijkbaar is. Zet een paar zussen bij elkaar en je krijgt er geen zinnig woord meer uit, maar wel veel gelach.

De eerste kilometers zijn niet spectaculair. De omgeving na Lugo wordt nu vlakker en de wegen zijn goed begaanbaar. Ik loop om de een of andere reden weer vaak voorop en na een paar uur bereiken we ons eerste koffieadresje. De tent gaat gelukkig net open want ik moet de post nog voor de deur oprapen. Maar de koffie is er snel, warm en lekker.

We kunnen na de koffie op weg naar Melide. Mijn muziek heb ik weer op en ik loop zoals heel vaak voorop. Ik loop dan alleen en doe dat ook het liefste. Mijn eigen (snelle) tempo. En gelukkig heeft daar niemand hier moeite mee, we hebben uiteindelijk toch allemaal hetzelfde doel. Het doet er niet toe hoe snel je loopt en je hoeft niemand verantwoording af te leggen. We komen elkaar de laatste weken iedere keer weer tegen en hebben heel veel plezier. Of te wel, het gaat geweldig en niemand zeurt.

Melide wordt een fysieke mijlpaal. Vanaf hier komen de Primitivo en de route Française bij elkaar en is het afgelopen met rustig lopen. Er komen hier dus veel pelgrims bij omdat de route Française nogal populair is. Ik heb hem afgelopen jaar zelf ook gelopen en was blij (dit jaar) met de rust op de Primitivo. Het is een compleet andere route en zeker een heel andere ervaring.

We bereiken de grens van Melide om een uur of twaalf. Ik vind een paaltje met de richting voor de route. Daaronder nog het aantal af te leggen kilometers, het blijken er nog ca. 55 naar Santiago de Compostela. En het begint ineens door te dringen, het einde nadert . . . . . .

Na Melide lopen we nog 6 kilometer naar Boente. Even snel rekenen betekent dat we vanaf morgen nog een kleine 48 kilometer voor de boeg hebben. Morgen dus nog een gewone dag. Vrijdag op weg naar Santiago en daarna is het voorbij. Ik wist het natuurlijk wel maar het besef komt nu pas. Net als vorig jaar heb je liever dat er geen eind aan komt. Maar het einde is onvermijdelijk, het zij zo.

Verder nog maar, op weg naar Melide, we hebben nog een afspraak.

Wie Melide zegt, zegt Pulpo! En we hebben afgesproken dit traditioneel gerecht met zijn vieren te gaan eten. Het is even zoeken door de stad, waarbij we likdoorn 1 strategisch ontwijken, maar vinden uiteindelijk wat we zoeken. Pulperia A Garnacha. Op advies van Spaanse collega-pelgrims, die het horen te weten, bestellen we een fles witte wijn en het grootste bord Pulpo. Gisteren paella, vandaag Pulpo. En het zal voor sommigen misschien even slikken zijn (Das Handbuch meldt het ook) maar ik heb er geen moeite mee. Je mag het geen inktvis noemen maar kraak. In de eettent staat een grote pan. Vanuit de pan worden de porties verdeelt. En het succes van het gerecht zit hem erin dat als je het goed klaar maakt het niet taai wordt. En dat is gelukt. Een aanrader! We blijven uiteindelijk een kleine 2 uur in de tent en genieten volop van het eten en het gezelschap. We hebben een geweldige pauze en gaan met moeite weer op pad.

En de samenkomst met de andere route is duidelijk merkbaar. Er lopen in Melide zeer veel pelgrims. En zoals vorig jaar ook al verteld, met kleine (of geen) rugzak. Het lijken vooral veel wandelaars die voor de laatste 100 kilometer gaan en daarmee een verklaring ontvangen. Ook mooi maar niet mijn uitdaging.

Na onze geweldige pauze mag ik van Estafania niet meer voorop lopen. En ik laat daarom deze topfunctie vandaag maar aan de rest. Mijn muziek gaat weer op en ik volg wel. Mijn tempo gaat omlaag en dat is zeker ook wel lekker. Nog een uurtje en we zijn bij de herberg.

En die bereiken we om ca 3 uur. En prima tent, een goede douche en zelfs een zwembad waar Hans nog even voor doet wat droogzwemmen in houdt. We relaxen in de tuin, mijn vinger wordt door een Spaanse chicqa nog even ingesmeerd met marihuana balsem zodat ik goed kan blijven schrijven, en de middag kan verder niet meer stuk.

Morgen nog een serieuze wandeldag. Het einde van opnieuw een prachtige ervaring komt helaas dichterbij.

¡Buen Camino!