De rest van de middag en avond was bere-gezellig met de 3 Spaanse dames die we hebben leren kennen. Alleen werd het natuurlijk wel later dan een goede pelgrim betaamt.

Vanmorgen was er dus ook weinig animo om uit bed te springen. En nadat we dat toch gedaan hadden bleek daar ook alle reden toe. Het weer is somber en terwijl we ons ontbijtje verwerken komen de eerste pelgrims met rugzak en poncho voorbij.

Het blijkt echter maar een beetje te miezeren en er is dus ook geen enkele reden om maatregelen te nemen om alles droog te houden. Op weg dus met een jas aan, het is namelijk niks te warm.

De route is in vergelijking met afgelopen tijd zeker niet meer echt interessant te noemen. Veel route langs de openbare weg en weinig imponerende paden. Ik hoor dit te herkennen van afgelopen jaar maar het duurt toch nog even voor ik de eerste plekjes vind die nog herinneringen oproepen. Vandaag gaat het wat bergje op en af. En van Estafania heb ik vanmorgen al te horen gekregen dat ik niet voorop mag lopen. En wat mij betreft ook geen enkel probleem want ik heb er zeker in het begin moeite zat mee om de rest bij te houden. Mijn knietje doet steeds moeilijker en het duurt even voor de pilletjes van Hans hun werk gaan doen. Ik denk ook dat ik eerst wat in beweging moet zijn voor het minder wordt, het zal dus wel een beetje van allebei zijn. En na een goed half uur begint het ook weer wat soepeler te gaan.

Het is druk op de route. Veel pelgrims vertrekken rond deze tijd en ze komen vanuit de diverse herbergen samen op de weg naar Santiago. Deze drukte hebben we nog niet mee gemaakt en is een onaangenaam verschil met de voorgaande weken. Veel mensen met sportschoenen en een kleine rugzak of mensen, zoals Hans het noemt, met een broodbuil op d'r rug. Er komen ook weer fietsers voorbij. De eerste bellend zodat ze in sneltrein vaart voorbij kunnen en daar maken ze vrienden mee.

Het weer lijkt te verbeteren en om niet helemaal bezweet te worden doen we onze jas maar eens uit. Het gaat lekker en we schieten goed op. De heuveltjes blijken voor mij vandaag toch wel een vervelende hindernis maar er zijn er gelukkig niet te veel meer van. Na een paar uur komen we

in Arzua aan en ik herken dit als een plaatsje waar ik vorig jaar heb overnacht. Maar de barretjes lijken zoveel op elkaar dat we uiteindelijk toch in de verkeerde aan de koffie zitten. In de bar zitten ook twee andere pelgrims al aan de koffie en het blijken ook Nederlanders, vanwege hun shirtje van de marathon van Eindhoven dat eentje aan heeft. Ze lopen een weekje en hebben geen bagage maar omdat ze het niet kennen willen ze wel weten hoe een volledige route verloopt. En eigenlijk kunnen we alleen maar uitleggen dat een volledige veel mooier is dan de laatste 100 km. En als ze weer vertrekken blijken ze inderdaad alleen maar een stok bij te hebben om mee te wandelen. De rest is al onderweg naar het volgende hotel en ik betwijfel of ze ooit een tocht willen lopen met hun eigen bepakking. Misschien moet je daarvoor ook wel een beetje gestoord zijn maar ik vind het geweldig en het geeft mij veel voldoening.

Na de koffie gaan we weer verder en we vinden de andere Spaanse dames een klein uur verder waar ze in een bar zitten. Het is half twaalf en de eerste pint staat al op tafel. 's-lands eer is 's-lands wetten! en we sluiten ons er maar bij aan. Ondertuseen komen er nog wat andere Spanjaarden bij die we op de Primitivo hebben leren kennen, waaronder Jesus. Het is de Spanjaard met een sterk strottenhoofd volume en ronkt als een idioot. Hij loopt (volgens mij altijd) moeilijk vanwege een slecht been. Maar iedere avond heeft hij zijn stuk er toch ook weer op zitten. En nadat de eerste pint is opgeborgen kunnen we er na een half uurtje weer tegen aan. Ik heb ondertussen mijn jackie maar aan getrokken tegen de kou. Bij het barretje waaide het en met een bezwete rug was dat niet aangenaam. Mijn regenjack blijft echter opgeborgen omdat er geen reden voor is hem aan te trekken. We kunnen op weg en volgens afspraak loop ik niet voorop, overigens zou ik wel willen maar ik moet eerst weer eventjes soepel worden. De kleine Spaanse met grote waffel en alleen Spaans in haar woordenschat loopt als een opgefokte kievit. Niemand , ook haar eigen vriendinnen, houdt haar bij. Maar aangezien zij voorop loopt mag ik, zodra ik weer tempo heb er achteraan.

De afstand met de rest wordt steeds groter en eigenlijk is er geen bijhouden aan. Het lukt me na lang snelwandelen om toch bij haar in de buurt te komen. Ze wordt regelmatig opgehouden door groepen pelgrims, die soms wel uit 30 en zelfs meer personen bestaat en het hele pad nodig hebben. Hun tempo is echter altijd veel lager dus we moeten er voorbij. En uiteindelijk gebruik ik de weg maar om er langs te komen. Iets anders zit er niet op. Het miezeren is ondertussen overgegaan in regen en aangezien er geen schuilplaatsen zijn en mijn jack al nat is heeft het ook geen zin meer om nu nog mijn regenjack aan te trekken. Ik wacht wel op een goede plek en zie dan wel verder. Als ik nu namelijk mijn jacks omruil heb ik vanavond helemaal niets droogs meer om aan te trekken. En zo gaan de pittige Spaanse en ik verder en bereiken uiteindelijk een barretje boven op de top van een beklimming. En om de rest in te laten lopen nemen we hier conform aloude Spaanse traditie, inderdaad, een pint. Zij beklaagt zich in rap en vloeiend Spaans over de drukte op de route, ik knik instemmend en samen begrijpen we elkaar volledig. De rest heeft ondertussen de uitloop van ons weggewerkt en het wordt weer gezellig en drukker. Ook Jesus redt de klim. Ik krijg het ondertussen steeds kouder en wil graag weer op pad. Er blijken nog 2 kilometers voor ons te liggen ik wil graag naar een warme douche en droge kleren.

Het vervolg blijkt uiteindelijk toch weer iets langer en ik haast me net als de pittige Spaanse om er te komen. Ze loopt dit keer echter zo hard dat ze helemaal uit het zicht verdwijnt. Ik heb daarnaast geen zin mijn pootje de laatste dag te verpesten. Nog een dag moet ie het volhouden, dan krijgt ie rust. En zo loop ik alleen naar onze eindbestemming in Pedrouzo. En als ik bij een kruising aan kom geeft een pijl aan dat de route aan de andere kant van de kruising verder gaat. Oversteken dus. En als ik even rechts en links kijk zie ik ineens een bord van de door de Spaanse dames gereserveerde herberg. Speedy Gonzales is denk ik al over gestoken want in de verste verte is ze niet te zien. Ik heb echter geen zin om ook maar een meter te veel te lopen want uiteindelijk zit ik op dat moment op een niveau dat ik liever thuis op de bank zou zitten, kacheltje aan en de poten lekker omhoog. Wat een snertweer!

Linksaf en richting Pedrouzo. Het centrum wijst zich vanzelf, want dat is meestal zo als het stadje uit een hoofdstraat met 6 zijwegen bestaat. Even vragen, een keer onzinnig links, rechts en weer links en de herberg is gevonden. Even later gevolgd door de rest van het gezelschap, waarvan een in het Spaans scheldende en lachende Speedy boven iedereen uit komt. Tja señorita, je loopt zelf zo hard, ik kon je niet meer waarschuwen!

De warme douche is een aangename afronding van een saaie wandeling door simpelweg snertweer. En na de droge kleren hebben we eerst maar eens wat te eten genomen in een restaurantje vlak bij. Te veel lopen heeft namelijk totaal geen zin vandaag. En hetzelfde geldt voor de foto's. Omdat ik vaak op hetzelfde moment als vorig jaar denk dat het een aardig plaatje is zou ik dezelfde foto's maken. Mocht je ze willen zien, blader dan een jaar terug op mijn blog, vandaag zouden het dezelfde zijn geworden.

Morgen komt er geen einde aan de regen, we moeten nog ca. 20 kilometer en de dames hebben al een herberg besproken in de buurt van de kathedraal. En Jesus heeft met de eindstreep in het zicht opgegeven vanwege een opgezwollen voet. Hij is met een taxi al naar Santiago en we zien hem morgen zeker wel weer. Naar verwachting conform aloude Spaanse traditie, in een barretje met een pint.

Ik kan bijna niet wachten tot het morgen is.

¡Buen Camino!