En de laatste ochtend is aan gebroken, de zon staat hoog aan de hemel en de korte broek en zonnebril gaan op . . . Een prachtige dag om Santiago binnen te lopen.

Het zou toch mooi zijn maar het is helaas niet zo. De voorspellingen worden nagekomen en het komt met bakken uit de hemel gevallen. De volledige Spaanse economie is ingestort. Het wordt dus;

Pilletje erin voor de knie. Regenkleding aan en de poncho erover. Het is zaak dat we de stad halen en zoveel mogelijk droog proberen te houden. En aangezien er ook nog wat bultjes komen zal dat laatste zeker niet mee gaan vallen. Daarnaast heb ik gisteren ook nog een klets gevangen dus ik snotter lekker.

Maar mij zul je niet horen klagen. Santiago gaat vandaag voor de bijl!!!

Goed ingepakt gaan we dus op weg. Het duurt weer even voordat ik wat tempo heb maar ook dat komt goed. Vanwege het prachtige weer zit het tempo er aardig in en wordt het dus ook al snel warm in mijn bungalowtent. Vandaag kan er echter niets open dus de zooi wordt ook van binnen net zo nat als van buiten. Het uitzicht is ook te beroerd om ook maar iets van een foto van te maken of je moet liefhebber zijn van een egale grijze massa. En met mijn haar val ik nu helemaal niet meer op.

Na een uur of anderhalf bereiken we de eerste bar en er moet koffie in. Ik doe mijn rugzak af en mijn jas uit. Daaronder mijn shirt en hemd, drijfnat! En als ik zeg drijfnat dan is het ook drijfnat. En het enige dat er dan nog op zit is de natte zooi maar uit te trekken en vervangen door iets droogs. Mijn avondshirtje wordt mijn nieuwe kledij, wat het vanavond dan weer moet worden zie ik dan wel. De dames zijn onder de indruk van de zweetpartij maar dit komt helaas niet alleen van het klimmen. De kou van een dag ervoor hebben er geen goed aan gedaan en op advies van de dames gaat er nog maar een pil achteraan. En als ik vanavond zes kleuren ...... dan weet ik waar het van komt

En na de droge kleren, de koffie en het drogen van mijn jas kunnen we weer op pad naar de volgende bar. En die bereiken we na ook weer een uurtje of anderhalf. Kleren natuurlijk weer drijfnat en de stemming om te wandelen is naar een na-oorlogs dieptepunt gezakt. Er worden geen droge kleren meer gepakt. Mijn jas weer binnenste buiten want die droogt snel, dat doet Gortex dan weer wel. Bij de dames sneuvelt de eerste pint dan al maar deze traditie laat ik nu toch nog maar eens voorbij gaan.

En na wat opdrogen kan de zooi weer op mijn rug en gaan we op weg voor de laatste etappe van vandaag, de kathedraal van Santiago de Compostela.

Na de koffie op de camping komen nog langs de herberg waar ik vorig jaar heb geslapen. Een plek met 3000 slaapplaatsen. Wat zegt u, dat moet een foutje zijn. Het is 'm in zijn bol geslagen, hoor ik u denken. Maar niks hoor, ze hebben echt 3000 slaapplaatsen. Een restaurant, grote bar, winkels etc, simpelweg een klein dorpje.

En net buiten dit kampement een monument met uitzicht over de stad. Maar dus niet vandaag want het is, zoals u ondertussen al weet gewoon shit-weer! En als ik zeg shit-weer dan bedoel ik ook . . . . Dus.

Er wordt in opdracht van de dames nog snel een fotootje gemaakt bij het monument en we kunnen de laatste bult af en vervolgens de stad gaan binnen wandelen. En terwijl we afdalen komen we onder het wolkendek uit en hebben warempel nog wat zicht over de stad ook. Mirakels, een wonder. Het moment van mijn eerste foto is daar, niets bijzonders maar het is tenminste iets vandaag.

We zijn snel aan de stadgrens en vanaf hier is het een prachtige route door de oude stad met zijn monumentale panden en grore herenhuizen . . .

Niet dus! Het gaat langs de openbare weg en er is niks bijzonders aan. Veel verkeer en bebouwing. Maar OK, de laatste paar honderd meter gaat dan uiteindelijk door de oude stad en de kathedraal komt in zicht. En die bereiken we om half een. En dat was hem dan. Waar hebben we het over? Prettig weekend en tot de volgende keer . . . zou ik zeggen.

Maar nee hoor, natuurlijk zijn we blij om op het plein te staan. Het zit er bijna op. Nog even onze verklaring halen en daarna, volgens aloude Spaanse traditie (of een nieuwe, wie zal het zeggen) een pint??? Nee! Een glas wijn! Ook lekker.

De verklaring heb ik snel op zak en we nemen plaats in een klein barretje waar de wijn nog uit houten vaten in kannen wordt getapt. Vervolgens wordt die in een soort van doorgeschoten eierdopjes gegoten en daarna wordt er natuurlijk getoost. SALUTE!

Ik gooi het spul in een teug achterover want er zit geen graat in zou mijn vader zeggen. En het spul smaakt goed, net appelsap. Er volgen er nog een paar maar daarna wordt het tijd de herberg op te zoeken, een warme douche te nemen en droge kleren aan te trekken. En zo geschiede.

Na deze heerlijke vervanging voel ik me weer een stuk beter en kunnen we op weg om de stad nog maar eens te gaan bekijken. Maar eerst toch nog maar eerst wat gegeten met de dames en een paar andere Spanjaarden. Heerlijke hapjes vooraf en daarna zoals gebruikelijk een 3 gangen menuutje. En de feestdis wordt afgesloten met 4 soorten smeermiddel van allen boven de 18 jaar. Eentje voor de zere knie, de ander voor een zere keel en nog twee die ook wel ergens goed voor zijn. Na alle kleuren pillen die ik geslikt heb in combinatie met de drankjes komen er zometeen nog blauwe kamelen voorbij gewandeld, ben ik bang. Maar dit blijft me gelukkig bespaard.

Na het eten op weg naar de kathedraal. Er is nog één zaak die ik voor mezelf moet afwerken. In de kathedraal blijkt er ondertussen ook een mis aan de gang. Vreemd genoeg is het geen enkel probleem om de kerk te bezichtigen, mits in de juiste richting. En zo kom je ook nog achter het altaar langs met zicht richting kerkdienst. De meeste kapelletjes rondom het altaar zijn afgesloten en in slechts een enkele kan ik mijn laatste opdracht afronden want zoals beloofd wil ik ook dit jaar Philips weer sponsoren. Hè??? Voor wie het niet weet, hier geen kaarsjes maar ledlampjes die voor een eurootje gaan branden. Ook mooi toch? Niet dus, maar het is niet anders.

En zo brandt na inworp van een euro mijn eerste lampje voor mijn ouders, BEDANKT! De tweede is voor Marco, hij heeft iedere dag een stuk meegewandeld en wordt nooit vergeten. De derde is voor Jolanda met haar gezegende handen en zooltjes; perfect meid, geen enkele blaar. De vierde is voor alle anderen. En de vijfde is voor de tiende van de maand, ik ben alleen vergeten welke maand.

En terwijl we rustig naar buiten lopen komen de smurfen in bruin pakkie ineens voorbij. En die hadden we dus niet verwacht. De kenners weten het dan natuurlijk al, de Weber gaat weer door de tent! Er is dus voldoende in de collecteschaal gedaan.

En voor wie het niet weet, nu komt de cursus; Barbecuen voor gevorderden. Het 80 kilo zware wierrookvat wordt opgestookt en gaat door de kerk. En niet zomaar, nee de afgetrainde smurfen trekken het ding aan een dik touw omhoog en de hoofdsmurf geeft het ding een zwiepert waarna de 8 smurfen op commando van grote smurf het ding tegen het plafond van de kathedraal proberen te krijgen. De hele tent staat vol rook en er is geen pelgrimszweet tegen de lucht opgewassen. Maar het is wel een geinig gezicht.

En nadat we ook dit spektakel nog even hebben mogen meemaken staan we ineens ook nog achter de grote baas van de zaak. De bisschop zelf loopt voor me in zijn verantwoorde tempo de kerk uit. Handjes schuddend aan de kerkgasten en ik ben blij dat ik hem pas aan het eind van mijn Camino voor me heb. Die zul je de hele tocht voor je voeten hebben, dan mag ik er in Vught wel een week drie extra voor vrij nemen.

En over Vught gesproken. Ik zit nu zo in de Camino stemming dat ik binnenkort ook maar wat gele pijlen ga schilderen vanaf de Paardensteeg via de Taalstraat en over het Marktveld, voorbij de; "fuente con agua potable" Staat Vught ook meteen op de kaart en kunnen er binnenkort ook daar stempeltjes gescoord gaan worden.

En zo komt aan alles een eind. Ik hoop dat iedereen er net zo van heeft genoten als ik. Wij gaan nog even door in de barretjes om de tocht op gepaste wijze af te ronden. Maar het was opnieuw een bijzondere ervaring met grandioze herinneringen. Ik kan het iedereen aanraden.

En wat mij betreft; "Hasta año próximo!"

En Wilma, dit keer niet; "Bedankt Wijffie" maar; "Tot zo, Wijffie"

¡Buen Camino!