Vanmorgen ontwaakt met uitzicht op de brug. Een heel zootje andere zwervers heeft de gratis locatie ook ontdekt. Een aantal slaapt in hun auto. Bij ons brandde gisteravond de kachel dus ik ben toch wel benieuwd of ze het enigszins warm hebben gehad. Vanavond in ieder geval weer een betaalde plaats met stroom en een beetje luxe.

Vanwege de ervaring van gisteren hebben we besloten vandaag toch maar eens op tijd te vertrekken zodat we niet opnieuw voor gesloten deuren staan. En zo staan we om 09.30 u al op de eerste bezienswaardigheid. In tegenstelling tot gisteren gratis en geen openingstijden dus echt iets voor ons. De Waipu cave. Een grot met glimwormen. Voor de grot van gisteren moest betaald worden en die sloot om 16.00 u. Dat zal wel een reden hebben. En verdomd, het is zo.

Nadat we via slingerende bergpaden met steenslag ons rijdend chalet de berg op hebben gemanoeuvreerd en enkele keren hebben moeten keren omdat de route niet helemaal helder is bereiken we uiteindelijk het parkeerterrein. En er staan al meer liefhebbers. Sommige komen zelfs al terug. Korte broek en natte schoenen. Het is dan nog altijd maar een goede 10 graden dus de outfit is niet helemaal helder. Maar dit blijkt raadzaam bij een bezoek aan de grot, ‘r moet namelijk door de kniehoge bergbeek geklautert worden om de plek met glimwormen te bereiken. Niks geen makkelijke wandeling, het wordt klimmen over glibberige rotsen, tijgeren door de grot, een snelstromende bergbeek doorkruisen en van enig garantie dat dit voor ons haalbaar is geen sprake. Maar wel lekker gratis en ze sluiten de tent niet om 16.00 uur dus we kunnen er lekker lang over doen. Verlichting is wel raadzaam is de laatste tip die we nog mee krijgen. Hij blijkt waardevol.

Na enig overleg veranderen Wil en Moniek van schoeisel en pantalon. Ik houd het op alleen een paar stevige stappers en een afritsbroek. Wilma bedankt voor het spektakel, zoekt een boek en een sigaret. Zij zal de noordwesten waarschuwen als we morgenavond niet terug zijn.

Nadat Wil ook een soort van bouwlamp op zijn hoofd heeft gemonteerd kunnen we als volleerde speleologen op pad. De weg naar de hoofdingang bestaat uit een zompig weiland met voornamelijk diepe plassen. Mijn wandelschoenen doorstaan deze eerste beproeving met glans en ook de broekspijpen kan ik redelijk droog houden. Onderweg begint het opnieuw te regenen dus wat er ook gebeurt, nat zal ik worden. De ingang is te vinden via een bord, het enige wat aan de overkant van de wei staat. Vanaf hier is het een paar meter over vette klei, rotsen en bergaf. Kortom, garantie om je nek te breken. Mijn bergstappers doen hun werk en ik bereik met wat slippartijtjes de ingang. Na wat overleg besluiten Wil en Moniek hun weg door de beek te volgen. Ik niet want er liggen ook stenen in de ondergrondse beek en zoek mijn weg over de gladde blokken. En ook dit overleef ik en beland uiteindelijk een eindje in de grot. Maar van enig spektakel met glimwormen is niks te zien, tenminste niet tot we de lampen uit doen. En toen, ik zeg het je, a d e m b e n e m e n d !!!!! Allemaal versleten ledlampjes aan het plafond. En als je je lamp er op schijnt . . . . gaan ze weer uit. Aan, uit. En nog maar een keer aan en uit, en nog maar een keer. Vervolgens nog wat verder in de grot en het spektakel nog een keer of wat herhaald, je kunt namelijk nooit weten, maar precies hetzelfde, dus.

Nou dat was hem dan. Daarna weer dezelfde martelgang terug en proberen alles heel en droog te houden. En ook dat overleeft. Tja, ik kan er niet meer van maken. Ik zou zeggen kijk op een heldere nacht een keer omhoog en geniet daarvan. Ook mooi! En ik realiseer me nu dat het opschrijven bijna net zo lang duurde als de tocht zelf. Wilma was ook al zo verbaasd dat ik al weer terug was.

Maar goed, vervolgens een dikke 300 km gereden naar Hot Water Beach. Daar zijn een paar heet waterbronnen op het strand. Het water is 60 – 65 graden en wordt verwarmd door ondergrondse rotsformaties. Samen met gassen stijgt het water op en komt borrelend aan de oppervlakte. Je kunt in het water baden door dit te mengen met zeewater. Jawel, zeewater. Wie voelt ‘m aan komen? Zeewater, je kent het waarschijnlijk wel, dat spul dat je strandlaken verpest als je bij Zandvoort een uurtje in een gezellige strandtent hebt gezeten. Blijkt het vloed te zijn geworden. Wie denkt daar nu aan???? Nou wij dus ook niet. Want het borrelende water is blijkbaar alleen te vinden als het laagwater is. En dat zetten ze dus nergens in de boeken erbij! Stonden we dus ook daar weer een beetje voor Jan met de korte achternaam naar het water te staren. Hebben wij weer!

Om er nog een beetje een acceptabele trip van te maken ook nog maar even doorgereden naar Cathedral Cover. Het mooiste strand van Nieuw Zeeland met een rotsblok waar je onderdoor kunt wandelen/zwemmen/varen. Zeg het maar want ik weet het niet. Het werd al donker en het was minstens 40 minuten lopen, de diesel raakte op en er moesten ook nog boodschappen gedaan worden. Dus na een korte blik richting de niet zichtbare toeristische trekpleister en een gezamenlijke verklaring dat we het zo ook wel goed vinden keren we om. We moeten ons gaan voorbereiden op de gemeenschappelijke maaltijd. De planning voor morgen moeten we toch eens wat beter voorbereiden. Maar komt zeker goed.

Till next time.