We hebben vannacht een 5 sterren overnachting gehad. De camping lag dan ook op het terrein van het Hilton. Warme douches, chique toiletten en wastafels. Alles erop en eraan. Eten doen we maar niet hier en we zoeken een plaatselijke eettent in het dorp op. Het worden spare-ribs want het is rib night in the house. Op woensdagavond een dubbele portie. En dat komt goed uit want we verrekken van de honger. Daarbij een grote pot bier en wat friet en ons diner is compleet. Nou weet ik alleen niet wat voor varkens ze hier houden maar die moeten het formaat van een koe hebben. Spare-ribs van zo’n 20 cm. En dan ook nog een dubbele portie. Dat redden we geen van vieren en de rest gaat mee in de doggy bag (pizza doos dus) Het eten voor morgen is dus ook al bekend.

De ochtend begint triest want het regent. De afvoer van de camper van Wil en Moniek is al vanaf het begin verstopt maar Moniek heeft bij de receptie gevraagd of ze een ontstopper hebben. Zeker wel, maar nog beter, ze sturen wel even een klusjesman. We staan dus niet voor niets bij het Hilton. En aangezien we toch geen haast hebben vanwege het weer, wordt er gewacht. En nog wat gewacht, en nog wat. Kortom, Wil zijn geduld raakt op en we vertrekken. Ontstoppen zien we later wel.

Het eerste doel ligt op 8 km afstand, het Wairakei Park, met onder andere de mysterieuze “Craters of the moon “ en de Waikato, de langste rivier van Nieuw-Zeeland. Veel hydrothermische en andere activiteiten. En zo staan we binnen niet al te lange tijd bij de ingang van het sensationele park met “al haar activiteiten” We worden ontvangen door een vriendelijke man op leeftijd, een echte opa zeg maar. We krijgen uitleg over de route die we kunnen lopen en in verband met het weer wordt het de route, zonder aftakking naar het panoramapunt dat zeer geschikt is voor een foto over het park. Het regent pijpenstelen en in combinatie met de stoom die uit de grond komt rechtvaardigt het gebruik van een luchthoorn zodat we elkaar terug kunnen vinden. De regenkleding gaat dus aan, fototoestel in de aanslag en op pad. We zijn hier uiteindelijk ook om iets te bekijken.

Dus, . . . Het is eigenlijk een herhaling van gisteren. Veel stoom uit de grond. Regelmatig waarschuwingen om vooral niet van het pad af te gaan, wat we ook zeker niet zullen doen omdat dat de snelste manier naar de uitgang is. Maar ook een waarschuwing vanwege het onstabiele thermisch gebied. En eigenlijk hopen daarna op een klap of zo die de NZ$ 8,= het bezoek waard maakt. Er gebeurt natuurlijk niets maar dan kan ook niet voor de schamele €6,= pp. Een pruttelende modderput is dan weer even een leuke aanvulling maar daarna houden we toch echt voor gezien. Stomende grond komen we onderweg wel op meer plaatsen tegen. Opa heeft ons gelukkig aan het begin ook al verteld dat de auto hier veilig staat. Zonder bewaking werden er in het verleden wel 6 auto’s per dag opengebroken. Een waarschuwing die overigens op veel plaatsen staat.

Vervolgens staat een bezoek op het programma aan de Haku Falls. 1,5 km verderop en ook met bewaakte parkeerplaats, maar gratis, dat dan weer wel. De waterval verwerkt 120 m3/sec. En ja, dat is veel. Maar eigenlijk is het geen waterval maar meer een stroomversnelling. En die is best indrukwekkend. Nog indrukwekkender is het bedrag om met een jet-boat naar de waterval te varen. NZ$ 99,= geachte lezer mag u neertellen om even te gaan kijken en vanaf het water te zien wat wij vanaf de kant zien. OK, ik heb niet dezelfde foto, maar NZ$ 99,= is me toch écht iets te gortig. Dan kun je wel rijk getrouwd zijn maar ik ben bang dat mijn nachtegaaltje vals gaat zingen van zulke bedragen.

Dus na het spektakel van de gekookte grond, gevolgd door het reuzetoilet op naar de laatste bezienswaardigheid; de dam iets verderop. Ik heb er geen foto’s van, dus maak zelf het verhaal maar af.

En dat was het zo’n beetje vandaag. Nog 250 km of zoiets gereden door een troosteloze omgeving. Wat bulten, gefrustreerde chauffeurs, wat wegwerkzaamheden, veel regen, grote vlaktes. De gastank nog gevuld en zeiknat geregend en wat boodschappen gedaan.

Morgen komt er weer een dag en gaan we op weg naar Wellington om vanaf daar de overtocht naar het Zuider-eiland te maken. Wanneer zien we nog wel.

Till next time.