We hebben na de overtocht al snel een camperplaats gevonden. De eigenaar is niet meer aanwezig en we moeten zelf maar een plekje zoeken en de volgende morgen maar komen afrekenen. Tenminste, dat staat op het papier dat aan de deur hangt. We vinden een plek en zoeken ook maar meteen de toiletten op, zoals eigenlijk iedere dag. Die zijn in orde en Monique controleerd ook maar even de elektrische installatie van een lege camper plek. Gevolgd door een vonk en een klap . . . Ze overleefd de inspectie wonderwel en na de eerdere controle van ons keukenkastje, de wijziging van de instellingen van de portofoons en nog wat andere zaken moet ze zich misschien toch maar eens gaan bezig houden met een puzzelboekje of zo.

We besluiten direct wat te gaan eten en vinden na wat zoeken een leuk eettentje in de haven. Het wordt een pizza en een grote pot bier, what else? Nadat het eten is bezorgd zit meteen ook Stella, het joekeltje van de kroegbaas naast me. Een Schnauzer met een dikke pens en een niet al te intelligente blik. Er komt geen piep of blaf uit. Alleen af en toe zijn neus tegen mijn knie of een veeg met zijn poot over mijn been. De bedoeling hiervan is net zo duidelijk als waar de dikke pens vandaan komt. Het beessie is gewent met de gasten mee te eten.

De pizza en het bier smaken goed. Monique redt het niet helemaal en we stellen voor de rest in de doggy-bag te stoppen, genaamd Stella. Kan die het daarna mooi ergens in de een of andere hoek van de kroeg deponeren. Maar de eigenaresse is ons voor en we krijgen een echte zak om het restant in mee te nemen. Monique ‘r ontbijt is dus al geregeld.

En na een goede nacht slapen wordt ik zoals meestal om 6 uur wakker. Na een dikke kus van Wilma kan ik dan eindelijk de kaart openen die ik van mijn moeder heb meegekregen. Het is namelijk feest vandaag. Ik wordt 58. Jawel, je zou het niet zeggen, ik weet het. Maar het is écht zo. Een jonge god met een six-pack ín zijn pens en een grijze kop om het plaatje compleet te maken.

Er komen wat felicitaties voorbij via mail, mijn blog en WhatsApp, waarvoor hartelijk dank!!!!! En na een heerlijk ontbijt en het betalen voor de overnachting kunnen we weer op pad. Doel van vandaag, het Abel Tasman National Park, zo’n kleine 180 km naar het noorden. De route gaat onder andere via bergwegen en langs de kust. Voordat we zover zijn rijden we nadat we Picton hebben verlaten eerst tussen de vele wijn- en fruitgaarden door. Meestal strak geregeld, vooral de fruitgaarden. En tussen de wijngaarden lopen de schapen het gras bij te houden. Het is rustig op de weg en het schiet lekker op. Wil en Monique pikken nog een Argentijnse lifster op die naar Nelson wil. En na haar weer te hebben afgezet is het tijd voor koffie met gebak, het is uiteindelijk feest vandaag. Het blijft bij 4 koffie met gebak of taart, meer bezoek komt er helaas niet, ondanks mijn uitnodigingen. Dus vervolgens weer op pad. En man oh man, vrouw oh vrouw of transgender oh transgender of welke bevolkingsgroep dan ook; WAT IS HET HIER MOOI!!!!

Een geweldige route door de bergen, dalen, kustgebied etcetera. Absoluut mooier dan het noorder eiland, Ronnie had gelijk. Tel daar het mooie weer en de rust bij op en het is totaal genieten. Op ons gemak bereiken om een uur of 14.00 u. het einddoel voor vandaag, het Abel Taisman Park. De plek waar onze Zeeuwse landgenoot Nieuw Zeeland ooit heeft ontdekt, vandaar de naam. Maar vanwege zijn “ons bien zuunig” mentaliteit waarschijnlijk de bemanning niet wilde betalen en daardoor geen voet aan land zette. Zoiets moet het geweest zijn anders snap ik het niet. De Engelsen maakte uiteindelijk aanspraak op héél het land, en hij kreeg alleen een park op zijn naam. Oh ja, en een stuk zee, daar ben je lekker vet mee zeg. Een stuk zee aan de andere kant van de wereld. Alsof je daar iets aan hebt . . . Daar is stroming, dus wat is dan jouw water ??? Zeeuwse soepkip!

Maar daar zitten we nu dus. Onder het genot van een pintje. Wilma doet de was en Wil en Monique zijn een stukje wandelen. Vanavond zetten we de klok een uur vooruit en is het hier dus 11 uur vroeger dan thuis. Het is maar dat u het weet.

Morgen laten we ons een stuk verderop met een boot afzetten, gaan enkele uren wandelen en de boot haalt ons daarna een eind verderop weer op. Hoe mooi kan het leven zijn. Maar daarover morgen meer, eerst even feesten.

Till next time.