Wederom een prima camping. We zijn wel weer de oudste van de gasten. Waarschijnlijk veel backpackers. Er staan weinig auto’s of campers maar in de gezamenlijke keuken is het druk. Wil kookt vandaag. Het wordt kip met rijst en bonen en iets dat op satésaus lijkt. Het smaakt goed en gaat wat mij betreft door voor een feestmaaltijd.

De avond vullen we met rikken, het nodige bier en zelfs toastjes met Franse kaas. De volgende morgen kunnen we dan toch op weg voor een 5 uur durende wandeling door het Abel Tasman National Park. Het weer is geweldig en het beloofd zo’n 20 graden te kunnen worden. Dus nadat we de rugzak hebben gevuld met proviand, je kunt onderweg namelijk niets kopen, worden de wandelschoenen onder geknoopt en kunnen we weg. We hebben geregeld dat we worden opgehaald. Wij staan keurig op tijd op de afgesproken plek en enkele minuten later vliegt een busje het terrein op, racet voorbij, keert om en stopt voor onze voeten. Het is inderdaad voor ons bedoelt en de meters hoge Nieuw Zeeland er roept goeiendag en meldt dat ie eigenlijk al in het water had moeten liggen. Wellicht was hij vergeten zijn klokkie een uur vooruit te zetten. Maar na een korte racetocht naar het verzamelpunt zijn we dan compleet. Er staan al een man/vrouw of 40 te wachten en we worden verdeeld over 2 groepen. De boten die ons naar het vertrekpunt van de wandeling zullen brengen liggen nog op een trailer die achter een tractor hangt. We worden verzocht in te schepen en zodra iedereen een plekkie en een reddingsvest heeft zet de karavaan zich in beweging richting strand. De tractors rijden compleet met boot het strand op richting zee en wel zover de zee in dat de boot gelost kan worden. Het is een bijzondere manier van te water gaan maar je houdt wel droge voeten.

En met een 250 PK motor erachter wil het ook nog eens aardig vooruit en onze skipper heeft er aardigheid in. Allereerst gaan we naar de “split apple” Een bijzondere steen die in tweeën gesplitst is verteld onze kapitein. Wil roept nog dat er bij ons ook hunebedden zijn maar dat maakt geen indruk. Vervolgens brengen we een bezoekje aan een eiland met zeeleeuwen. Die liggen wat te zonnen en zullen een zoekplaatje op de foto worden. Op Anchorage bay worden 7 personen afgezet die daar hun wandeling starten. Wij gaan door naar Bark bay en wandelen in een uurtje of 5 terug naar Anchorage bay waar we weer door de watertaxi om 15.30 u. zullen worden opgepikt.

Maar wanneer gaan ze nu eens wandelen? vraagt u zich wellicht af. Het wordt zo wel een héél lang verhaal. Ben gerust, het einde is in zicht.

Via een loopplank bereiken we met droge voeten het strand. We kunnen op weg en vinden vrij eenvoudig het begin. De skipper had dat ook al uitgelegd. We volgen het pad en gaan zo 5 uur verder. . . . . Want dat is het grootste deel van de wandeling. Pad van een metertje breed door het bos, bochtje naar links, bochtje naar rechts, heuveltje op of af. Toegegeven, een mooie omgeving, maar we hadden toch wel iets onderweg verwacht. Oh ja, een hangbrug, dat was een leuke afwisseling! Maar verder . . . .bos, bos, bos. En op links af en toe zicht op zee.

Nou kan ik gerust melden dat mijn medereisgenoten nou niet bepaald wandelaars zijn en dat dan ook regelmatig kenbaar maakte. Ikzelf sjouw dapper door want er zou toch wel een keer een eind aan komen. Maar achter mij werd regelmatig de kreet “Eens maar nooit meer!!!” geroepen. Maar het moet ook gezegd, die kleine nachtegaal van me met haar versleten knieën heb ik niet gehoord. Chapeau! Die is niet stuk te krijgen. Behalve dan toen onze watertaxi kwam om ons op te halen. De kleine meid dacht even zonder aanwijzingen op de boot te mogen klauteren. Nou, daar dacht de skipper toch héél anders over. Ze schrikt al als een vlieg een scheet laat dus kun je je voorstellen hoe die keek toen onze Nieuw Zeelandse brulboei haar fijntjes op de etiketten van het schip wees. Hij bedoelde het goed maar ik denk wel dat ze nu een paar dagen van de leg is.

En ook nog wat intellectuele aanvulling op het spektakel van vandaag. Onderweg zijn we ook nog wat huizen op een mooie locatie tegen gekomen. Dat is vreemd in een National Park. Maar deze zijn niet constant bewoond en huizen zijn toegestaan sinds 1940 om toezicht op de zee te kunnen houden. Na de komst van de Engelsen en een Nederlander zaten ze zeker niet te wachten op ook nog een stel Duits georiënteerde Japanners.

Voor de rest zie de foto’s .

Till next time.