De wandeling van gisteren heeft ons goed gedaan. We lagen allemaal voor 21.00 u. in bed en niemand vroeg wakker. We zijn zo sportief . . . met de conditie van een bejaarde kip.

Het weer is vanmorgen in tegenstelling tot gisteren geheel anders. Geen zon en er wordt regen verwacht. Veel regen en noodweer. Een perfecte dag dus om wat kilometers te maken, verder richting het zuiden. Doel van vandaag wordt Greymouth. Onderweg is er ook nog wat te zien maar we kijken wel wat het weer doet.

De omgeving is wederom geweldig. Wie Zwitserland kent en de wegen door de bergen zo’n mooi vind dan ligt hiermee geluk. Redelijk vergelijkbaar, zo niet nog mooier en er komt geen eind aan. 100 kilometer achter elkaar, geen probleem. En nog mooier, geen kip op de weg. Maar het weer . . . . Bagger! Het komt er regelmatig met bakken uit en er zit maar één ding op, kilometers maken. Onderweg moet er ook nog even getankt worden. En ook hier is het even slakken. Op Noord, zoals wij Kiwi’s over het noorder eiland plegen te spreken, betaal je NZ$ 1,04/ltr. Op zuid mogen we ineens even NZ$ 1,41/ltr. aftikken. En of dat niet gek genoeg is, een flesvulling gas kost hier NZ$ 18,90 ipv NZ$ 9,= En waarom??? Simpel, legt de pompbediende uit, er is hier geen concurrentie en mijn baas kan vragen wat ie wil. De klanten komen toch wel. Het kan maar duidelijk zijn.

Op de route komen we langs de langste hangbrug van Nieuw Zeeland. 110 meter, meneer de dokter, vergis u niet! In onze onschuld denken we eerst nog dat we er met de auto over gaan maar dat blijkt helaas een vergissing. Het obstakel moet te voet worden genomen, na betaling natuurlijk. En dan denk je, ik ga hier een historisch monument bekijken. Maar nee hoor, het gaat van deze kant van de rivier naar, jawel, de ander kant. En daar is . . . . niks! Nada, niemendal, zero. Ja, OK een paar plastic deksels die de kinderen kunnen gebruiken “om goud te zoeken” En een goudzoekershut, en dat was goddorie niks meer dan een paar palen met wat golfplaten erop. Ik zeg het je; BOEIEND! Heb ik daar mijn leven voor geriskeerd over een wankele brug. Gelukkig liep Wil voor me maar toen we eenmaal op de brug waren probeerde die het werelduurrecord te verbeteren. En dan schommelt zo’n ding dus. En niet zo’n beetje ook. Ik heb doodsangsten uit gestaan om mijn geld eruit te halen! Maar uiteindelijk ook overleefd.

Onderweg stoppen we voor een kop koffie en iets te eten. In de eettent loopt opnieuw een joekeltje en is dus meteen mijn beste vriend. We bestellen koffie en op advies van de bardame wordt het ook een kop soep, want daar is het weer voor. Echte champignonnesoep, gebonden en goed gevuld. En voor Wil groentesoep, want die eet geen witte sauzen. De keuze blijkt niet verkeerd want we krijgen een rijkelijk gevulde soep met volop toast. En ondertussen uitleg over wat er gaat komen, door de eigenaresse van het joekeltje. Ondanks het weer is een bezoek aan de zeeleeuwen bij Westport een goede keuze want die beesten hebben geen boodschap aan het weer.

Dus op weg naar Westport. De regen laat bij vlagen merken dat het nog veel meer in petto heeft. Het water stroomt over de weg en we zijn blij dat er weinig verkeer is. De weg slingert door de bergen met een indrukwekkende begroeiing aan weerszijden. We moeten een kleine omweg van de route maken maar het zal de moeite waard zijn. Als we er bijna zijn wordt de regen minder. Het parkeerterrein is leeg en we maken ons op om de beestjes te bezoeken. Ik vraag nog aan Wil of hij weet hoeveel water er op 500 meter ( de exacte afstand naar de lieftallige bontjassen op de rotsen) naar beneden kan vallen maar hij verwacht geen probleem. Ik had beter moeten weten. We zijn goed en wel op weg en bij elke stap verder van de auto begint het harder te regenen. Dan is 500 meter ineens best veel, zeker als je het ook nog terug moet. Mijn jas laat geen water door en loopt er zo vanaf. Mijn broek in voor alle duidelijkheid. Er worden onderdelen nat die geacht worden met respect te worden behandeld. Dat is nu zeker niet het geval. Vanaf mijn jas wordt alles nat. Broek, sokken, schoenen, alles! Drijfnat. Maar wél de zeeleeuwen gezien, én foto’s gemaakt. Blijven jullie maar lekker droog, wij maken het allemaal mee. Droge kleren aan, de rest te drogen hangen en weer op pad.

En als je dan denkt, dat is het dan. Niks hoor, we zijn ook nog naar de Pancakerocks met blowholes geweest. Het werd al wat droger en dan ga je gekke dingen doen. Ineens denk je het komt allemaal goed. En zo stonden we dus ineens op een parkeerterrein tussen een blik Japanners met fototoestellen. Wil en Monique in korte broek, met badslippers en regenponcho. Zelden zo’n sexy ensemble gezien. Maar we konden op weg, Wilma bedankte voor de tocht van 20 minuten en probeerde op temperatuur te komen, onder het genot van een sigaretje.

Op een affiche bij de ingang staat dat één route gisteren is afgesloten ivm het noodweer en mogelijk instortingsgevaar. Dinsdag wordt bekeken of de route weer open mag. Terwijl Monique uit legt hoe onze route loopt leg ik uit in welk tempo ik de route ga afleggen. Mijn kleren zijn nog droog en ik ga geen risico nemen. Een bliksembezoek wordt het. Route volgen, kijken, foto maken en gas erop! Op naar de uitgang. En we houden het wonderwel droog. Het uitzicht is prachtig. De bordjes vertellen dat de wetenschappers er nog niet uit zijn hoe het spektakel is ontstaan maar het is zeker apart. De zee is wild maar een blowhole vinden we helaas niet. Wij niet, Monique wel.

En na ons bezoek aan de Pancakerocks moet alleen nog de supermarkt worden bezocht voor we ons kunnen installeren op de camping. Er moet proviand worden ingeslagen. Da’s binnen dus je wordt niet nat zou je zeggen. Nou, daar denken Wil en Monique nu anders over want die deden er een paar minuten langer over. En het kwam opnieuw met bakken uit de hemel . . .

Till next time.