Het is een koude nacht geweest. Wij stoken geen kachel maar hebben het ook niet koud. Maar bij onze reisgenoten brandt de kachel iedere nacht. Helaas heeft hij de kuren en deed vannacht niks. De douche was lekker warm maar daarbuiten was het stervenskoud. De shampoo komt maar met moeite uit de fles. Het was dan ook een moeilijke stap de kraan dicht te draaien om me te kunnen afdrogen en aan te kleden. Uiteindelijk toch maar gedaan en in een ambtenaar waardig tempo naar de camper waar de kachel ondertussen brandt. Dat kun je gerust aan mijn duifie over laten.

We gaan verder langs de kust, richting Dunedin. We hebben gisteren bij de receptie nog een kaart gekregen met een aantal bezienswaardigheden langs de route. Dus na een minuut of 10 staan we weer aan de kant. Enkele kilometers terug was een plekje dat je volgens de kaart bezocht moest hebben, de Tautuku Estuary boardwalk. Een indrukwekkende naam maar helaas geen plek om de campers te parkeren. Het was trouwens een rustige wandeling van een minuut of 20, over een meanderend houten trottoir (vandaar boardwalk) En de ploeg bestaat nu eenmaal niet uit fanatieke wandelaars dus het besluit was nogal rap genomen om naar een andere plek te rijden en dar ons geluk te proberen. We treffen het, er is plek voor wel 3 campers en we zijn met zijn tweeën. Het is wederom een wandeling maar deze is slechts kort. Maar het doel is reden genoeg om aan de volgende beproeving te beginnen. Het betreft, volgens het pamflet van de receptie, een meer dat een restant is in de ijstijd. Zo dichtbij, vandaar dat het vannacht zo koud was! Maar de reflectie van het meer moet adembenemend zijn. Hé, dat hebben we een paar dagen eerder ook al een keer gehoord. Maar toen regende het en nu is het prachtig weer, dus wie weet. De afdaling naar het meer (Mirror Lake Wilkie) is goed te nemen en verdomd, de goden zijn ons gunstig gestemd. Het is windstil, de zon schijnt volop en er is verder geen kip aanwezig. Wat kun je je nou nog meer wensen denk je dan. Nou, niet een paar van die klote eenden die op het midden van het meer liggen te dobberen. Maar als we helemaal beneden zijn aangekomen zijn de dwarsliggers gevlogen. En . . . . inderdaad een prachtige reflectie. Nadat we weer kunnen ademen en wat foto’s hebben genomen kan dezelfde weg weer omhoog gewandeld worden. Let wel, wandelen. En jullie kennen het gezelschap ondertussen.

De volgende halte wordt het Papatowai Settlement met de lost gipsy Gizmo Gallery. Een verzameling oud ijzer en blik rondom een oude roestige bus, aaneen gesmeed tot kunst. Volgens het pamflet gesloten op woensdag, dus we hebben geluk, het is zaterdag. En op het hek het bordje geopend vanaf 22 oktober . . . En het is september. Wil en Monique vinden het nog wel aardig, ondanks dat we nergens binnen kunnen. Wilma geeft er de brui aan en zoekt een zitje en wat troost in een sigaret. Ik probeer het te begrijpen maar zie na een paar minuten wel in dat dit niet aan mij besteed is. Opruimen de zooi en ga iets nuttigs doen zou mijn advies zijn. Maar mij wordt niets gevraagd.

Het volgende evenement op de lijst betreft een wandeling van 40 minuten naar een historisch Mao jagers kamp, en kan uitgebreid worden tot een wandeling van 2-3 uur. Is om de een of andere reden van de lijst verdwenen.

En als laatste van de lijst staat een bezoek aan, je gelooft het niet, een waterval gepland. We gaan wederom in ganzepas via het zoveelste gravelpad naar beneden. Een wandeling, geachte lezer, van 20 minuten heen en 20 minuten terug. Maar de moeite waard. Het water stroomt hier, leg mij maar uit hoe het kan, van boven naar beneden en valt, of de goden ermee spelen, onder weer in een riviertje. Niet ernaast, nee erin! Hoe is het mogelijk. Wilma is zoals vertrouwd als eerste alweer aan de terugreis begonnen. Ze kan de emoties niet aan denk ik. En héél even is er nog twijfel over het bezoek aan Parakaunui. Met zijn 30 minuten wandeling naar een, waterval. Met een meerderheid aan stemmen wordt deze van de lijst geschrapt.

Nou, na deze High Lights van de ochtend werd het dan ook weer tijd om wat te eten. Mijn keukenprinsesje zou groentesoep maken. Zo klaar want ze had de gehaktballetjes de avond ervoor al gerold. Even wat bouillonblokjes, groente en de balletjes bij elkaar in een pan. En hop, even pruttelen en klaar is je groentesoep. Of je jus. Dus. Op advies van Wil even het mengsel door de zeef, een blik soep opnieuw op het vuur, het zootje erbij, en hop, klaar is je fantasie soep.

Een bezoeken daarna nog Nugget point. Een prachtige route langs de kust naar een zeeleeuwen kolonie. Maar met een wandeling van 900 meter, berg af en op. Dus niet geweest.

Verder naar Dunedin en een gratis museum bezocht. Wilma besluit als eerste de uitgang maar op te zoeken. Ik tref haar een minuut of 30 later op een bankje, genietend van de zon en een sigaret. Samen bezoeken we nog het treinstation. Een mooi station in Vlaamse stijl en het perron had zomaar in Den Bosch of Boxtel kunnen hebben gestaan.

En na ook deze inspannende dag kunnen we op zoek naar de camping. Een bezoek aan de albatrossen kolonie slaan we maar over. We verwachten namelijk niet zoveel van die doorgevoerde meeuwen en moeten er voor omrijden. We vinden een betaalbare camping en Monique vraagt nog even terloops of er wat te zien is en met name naar Baldwin streek. Hier ligt namelijk de steilste weg ter wereld! Deze blijkt verassende dichterbij dan verwacht, slechts 20 minuten lopen. Lopen, voor alle duidelijkheid, de hobby van mijn medereizigers. We besluiten ons erop te wagen en dalen af, de camping ligt namelijk op een berg. En met de plattegrond die we ontvingen van de receptie kunnen we op onderzoek. 20 minuten dus er naar toe en hetzelfde terug. Nou, we hebben Baldwin Street gevonden. Na 45! Minuten. En dat was de kortste weg. En dus ook weer 45 minuten terug. De stemming was omgekeerd evenredig aan de afstand. Maar goed, wel leuk om gezien te hebben. De weg gaat over een afstand van 161,2 meter, 47,22 meter omhoog. Dat lijkt niet veel maar is het wel. Op het steilste punt stijgt de weg 1 meter op 2,86 meter. En dan blijft de soep of jus niet in je bord staan kan ik je verzekeren.

Ook deze wandeling werd uiteindelijk overleefd maar het vertrouwen in de recepties is er wel een stuk minder door geworden.

Till next time.