Nieuwe ochtend, zelfde rituelen. We zijn op tijd startklaar en vertrekken dus conform afspraak, strak 09.00 u. Doel van vandaag is Christchurch of daar voorbij. Er moeten veel kilometers weg gestampt worden en er is dus weinig tijd voor veel bezoeken. En dat komt goed uit want er is eigenlijk ook weinig te beleven op de 360 kilometer tussen Dunedin en Christchurch.

De weg is eenvoudig en . . . .plat. Aan allebei de kanten is het vlak, alleen aan de linkerzijde zie je in de verte bergen. Als je naar rechts kijkt zou je zomaar in Nederland kunnen zijn. Voor de rest hetzelfde als voorgaande dagen, her en der een stadje ( en dat is eigenlijk te veel gezegd), niks geen luxe, palen met elektriciteitsdraden en gras, héél veel gras.

En toch hebben we nog een stopplaats onderweg, de Moeraki Boulders. En wie een beetje engels kent of naar Gold Rush op Discovery Chanel kijkt, weet dat boulders gewoon keien zijn. Meestal grote keien, mooi rond geslepen door de rivier. En dan ga ik me echt afvragen wat je daar bijzonder aan is. Kijken naar keien? Ik ben er ondertussen namelijk ook achter dat ze er hier van nogal wat dingen een hoop ophef maken zolang het maar interessant klinkt en toeristen trekt. Maar goed, de benen moeten ook een keertje gestrekt na een stuk rijden. Dus zodra we Moeraki ook maar goed en wel inrijden, wij rechtsaf, richting de keien op het strand. Een redelijk parkeerterrein met een eettent en natuurlijk ook een souvenirwinkel. Voordat we de trap willen afdalen richting zandbak worden we er via een bord op gewezen eerst even NZ$ 2,= in de pot te stoppen. “Dat dus nooit nie” volgens Wil, “Eerst maar eens kijken of er wel iets te zien is voordat die dingen alleen bij eb zichtbaar zijn”. Dus wij rap de trap af richting strand. Beneden aangekomen zien we links op het strand en ook een stukje in zee inderdaad grote keien liggen. Maar waarom dan zoveel ophef? Terwijl we dichterbij lopen wordt dat duidelijker. De keien zijn mooi rond, een paar meter in doorsnee en hebben wat craquelle (zeg maar scheuren) ze liggen bij elkaar. En een enkele is uit elkaar gevallen. Ze blijken ontstaan door erosie van de mud-stone rotsen bij het strand. En ik moet toegeven, de stop is de moeite waard en bijzonder genoeg om er naar toe te gaan. Een van de uit elkaar gevallen boulders lijkt van binnen van marmer. Wilma staat dit te bekijken en die kan het niet na laten dan ook meteen aan de steen te voelen. En terwijl ze zo voorover gebukt staat te voelen aan de keien roep ik dat ze radio-actief zijn. Da’s lachen joh! Die kan dan wel last van haar rug hebben maar ze kwam nou toch in razend tempo overeind.

Na het bezoek aan de keien zijn we weer terug gegaan, via het pad omhoog, paar euro in de pot gedaan en hup de souvenirwinkel in. Toeristen zijn ook zo’n voorspelbaar volk . . .

We kunnen dus weer verder. Er is niet veel meer te beleven op de weg naar Christchurch dus dat betekent door rijden. En hoewel niet iedereen zit te wachten op nog een tussenstop bezoeken we toch nog even aan in Oamaru. Een stadje met de meest beschermde gebouwen van Nieuw Zeeland. Opgetrokken uit mergelsteen en gebouwd in Victoriaanse stijl. De stad heeft ook een stoommuseum en omdat het zondag is, zijn er ook veel bezoekers in het plaatsje. Wilma en ik hebben een koffie, Wil en Monique bezoeken het haventje en de markt. En daarna op weg naar Christchurch.

In Christchurch was op 4 september 2010 een aardbeving, gevolgd door een tweede aardbeving op 22 februari 2011. 185 mensen verloren het leven en ca. 1000 gebouwen zijn ingestort of onherstelbaar beschadigd. Tot zover de reisgids, met dank aan mijn lieftallige assistente op de linkerstoel naast me. – nu moet ik even met mijn moeder bellen want het is zondagochtend 10.00 u. in Nederland.-

In de stad zijn de gevolgen van de aardbeving nog goed zichtbaar. Veel omleidingen omdat er aan de weg gewerkt wordt. Ook veel kale gedeelten waar vroeger gebouwen stonden. We bezoeken als eerste de kartonnen kathedraal. Deze is ter vervanging van de ingestorte versie. De “noodkerk” is ontworpen door een Japanner en zal minstens nog 50 jaar kunnen blijven staan. Hoewel de naam suggereerd dat de kerk van karton is (het ervan merendeel blijkt ook zo te zijn) is dat niet te zien. Het dak is van kunststof. Maar evengoed wel heel bijzonder. Vervolgens nog een bezoek aan een kunstwerk van 185 witte stoelen die de slachtoffers voorstellen, gevolgd door een bezoek aan het plein waar de originele kathedraal stond/staat. Deze is gedeeltelijk ingestort en het is nog niet duidelijk of deze weer wordt opgebouwd. En tot slot nog even naar New Regent Street. Een straatje met gebouwen uit 1930-1932 dat na de aardbeving weer gerestaureerd is. Het wordt beschouwd als “een van de mooiste straatjes van Nieuw Zeeland.” Mij hoor je niet. Maar alles bij elkaar best indrukwekkend wat een aardbeving voor gevolgen heeft. Tot zover de samenvatting van deze dag.

En ik hoor net dat Max Verstappen de GP van Maleisië heeft gewonnen . . . Mijn dag kan niet meer stuk!

Till next time.