We overnachten in Wellington. Er is niemand van de receptie en we zoeken een plekje op het parkeerterrein, niet op de camperplaatsen. Maar moeten weer vroeg op weg, 06.30 u. omdat we bij een motel staan en we ons om 07.00 u. moeten melden om te betalen. Sommige van ons hebben daar nogal wat moeite mee. Maar goed, weg dus en maar op zoek naar het bureau van Apollo, de verhuurder van de camper. Deze zit ook in Wellington maar het blijkt helaas alleen een bureau op het vliegveld en heeft geen camperverhuur. We zoeken dus maar een koffie tentje in afwachting van het benodigde telefoontje van Apollo. En deze bellen keurig op tijd. De oproep heb ik gemist omdat het geluid van mijn telefoon uit stond maar binnen twee minuten heb ik de hulpvaardige Melinda weer aan de telefoon. Ze heeft ondertussen ook al een berichtje gestuurd met de gegevens van het bedrijf waar ik me mag melden. Het wordt Truck & Trailers in de haven. Uiteindelijk hebben we met ons op en neer gerij meer diesel verspeeld dan dat we kwijt waren aan gewoon betalen, maar het zal wel. En we hebben de veerboot ondertussen zo vaak gezien dat ze bijna naar ons zwaaien als we voorbij komen.

Het is een Mercedes (vrachtwagen) garage en dat schept goede moed. We melden ons bij de receptie en een aardige man roept voordat ik iets kan zeggen; “You must be Simon” Kijk, dat is nou service van een bedrijf dat zijn ster waard is. Inderdaad, I’m Simon, and the car is sick. Apollo heeft wat verkeerd begrepen want de garage denkt dat er iets met de motor is. Maar nadat ik hem heb uitgelegd wat precies het probleem is komt er actie. Boven staat er koffie en een monteur zal even proefrijden. 10 minuten later staat de camper op de smeerput en nog eens 10 minuten later komt de chef met zijn oordeel. “The car is inderdeed very sick. Apollo belt even later en we kunnen op hun kosten een taxi nemen naar het centrum want het nog gaat wel een paar uur duren.

Dus wij met de taxi naar het centrum en op aanraden van Monique het Te Papa museum in. Daar kun je wel een paar dagen voor vrij maken want zoveel is er te zien. En dat klopt, een zeer leuk en vooral afwisselend museum met veel informatie over het land. Maar het voelt ook wel een beetje of je in Amsterdam een museum maakt om te laten zien waar boter en kaas vandaan komt en hoe koeien en varkens groeien. Veel informatie is namelijk voor scholieren en 100 kilometer verderop gewoon te zien, maar dat maakt het ook wel weer begrijpelijker voor ons. Maar absolute hit van het museum is toch wel de grootste octopus van de wereld. Levend gevangen en hier te zien op sterk water. 4,5 meter lang en gevangen door een vissersboot op tonijnen maar waar niemand begreep waarom zij ( het is een vrouwtje) haar prooi niet los liet toen die werd opgehaald. Veel uitleg en een begeleidende film. We slijten enkele uren in het museum en worden ondertussen weer gebeld door Apollo, The car is checked and indeed very sick. Fixen is very duur maar you ken ‘r nog wel mee drijven. Het voorstel van Apollo is om de auto te laten staan en dan sturen ze een andere vanuit Auckland maar dat duurt dan wel een dag. Ik leg in mijn klompen-engels uit dat als er nog mee gereden kan worden we wel een stuk naar het noorden rijden en het vehicle de volgende dag dan maar ergens geruild moet worden, het gejank van de achteras nemen we wel op de koop toe want er moeten nog meters gemaakt worden. Ook geen enkel probleem want service staat hoog in het vaandel bij Apollo, onderhoud helaas een heel stuk lager.

Dus we zijn weer een paar uur verder en hebben een spotgoedkope camperplaats in en bos. Ma Flodder staat ons bij binnenkomst al op te wachten en we worden verzocht niet op het gras te parkeren, da’s namelijk nogal een vetzootje. We blijven dus op het asfalt en rekenen NZ$ 32 af voor 2 campers, 4 personen én stroom. Koopje dus en goedgekeurd door Monique, Wilma controleert de toiletten en ook deze komen door de keuring. We blijven dus.

Vlakbij de camping is zelfs een swing bridge, tenminste dat staat op een bord aangegeven. Maar als Monique vraagt of dat ver lopen is blijkt deze al 20 jaar (géén typefout) te zijn verdwenen, weg gespoeld of zoiets. Over het bordje met de gratis kruiden aan de andere zijde van het hek bij de kantine heb ik daarna ook zeer mijn twijfels.

Morgen nog een stukje verder naar het noorden en rond de middag wordt ons jankend vervoermiddel geruild. Komt er weer rust in de tent.

Till next time