Wilma en Monique zorgen voor het eten. Het wordt ravioli soep en gebakken aardappelen met van alles wat er in de koelkast ligt, maar dan door elkaar gehusseld, zeg maar gemengd. En het smaakt goed. De ravioli soep blijkt in tegenstelling er op het blik staat geen soep naar gewoon ravioli en de gehusselde groente blijkt meer dan gedacht. En met die laatste worden een Tsjechische dame en Duitse heer weer blij mee gemaakt. Zij fietst in haar eentje al enkele weken door een regenachtig nieuw-zeeland, hij doet het met een auto, maar ook alleen.

De avond wordt afgesloten met rikken en een pintje. We slapen geweldig in tegenstelling tot de nacht ervoor. Deze camping is betaald is geluidloos, die van gisteren (aan een snelweg maar wel “gratis”) niet. Betalen heeft dus toch voordelen.

Na een uitgebreid ontbijt met veel ei en weinig brood pakken Wilma en ik de meeste spullen alvast in. Er moet namelijk van camper gewisseld worden vandaag. Om 09.00 u. zijn we klaar voor vertrek, de tanks worden geleegd. Niets staat er meer in de weg voor een snelle pitstop van de camper ruil.

Onderweg wordt nog wel even extra data gekocht voor mijn tijdelijke telefoon. De filmpjes die ik gisteren op mijn blog heb geplaatst hebben namelijk mijn volledige bundel opgevreten. Ik ben volledig onbereikbaar, hoe deden we dat vroeger in hemelsnaam? De extra bundel is snel gevonden en de helpdesk van Vodafone is opnieuw erg hulpvaardige om een digibeet te helpen extra data toe te voegen, ik kan dus weer vooruit.

We rijden naar Wanganui, een plaatsje 130 kilometer verderop waar ik heb afgesproken om de campers te ruilen. Zelf kunnen we ook een paar dingen bekijken zoals de herdenkingstoren voor de gesneuvelden van de 1e wereldoorlog en een lift door de bergen. Alles bij elkaar een uurtje vermaak in afwachting van de chauffeur met onze nieuwe camper.

We arriveren in Wanganui om 11.45 u. Keurig op tijd dus want de afspraak was rond de middag. Er is nog niemand en we hebben vakantie dus er wordt niet gestrest. Jammer dat er nog niemand is maar we besluiten eerst maar eens even te wachten. Wilma en ik pakken de laatste zaken in, de koelkast uit, het bed wordt weer tafel, de berging wordt opgeruimd, kastjes gecontroleerd etc. etc. Na een half uur zijn we er écht klaar voor maar zien nog niemand. Om 12.54 u. besluit ik toch maar eens te bellen, we zullen toch niet op de verkeerde plek staan? Maar de hulpvaardige jongeman aan de telefoon bevestigd het adres en daarbij; de chauffeur is gisteren na de middag al aangereden en het komt dus goed. Wie ben ik dan om daaraan te twijfelen, toch?

Wil en Monique besluiten ondertussen de toren maar te bekijken en via de lift door de berg af te dalen naar een lager gelegen tunnel, om vervolgens bij de rivier uit te komen. Wilma en ik wachten ondertussen op de chauffeur en kunnen verder niet veel. Het wordt toch weer een uurtje later en Wil en Monique zijn weer terug. We wisselen maar en wij dalen via de lift af om vervolgens buiten gekomen maar ergens wat te eten. De lift is van 1919 en gaat 65,8 meter naar beneden. Hij komt daar uit op een tunnel van 213 meter die de lift met de openbare weg verbind. In de lift staat een aardige dame en haar cabine lijkt meer op een kantoortje dan een lift. Het ding schudt behoorlijk terwijl we zakken maar het is een bijzondere tocht. En in de tunnel klinkt een geweldige echo.

Als we terug komen is het ondertussen 15.04 u. geworden en ik besluit er nog maar eens een telefoontje aan te wagen. Het probleem is bekend bij Apollo maar is eigenlijk geen probleem. De chauffeuse is vanmorgen om 07.30 u. ergens vertrokken en kan er nu ieder moment zijn. Relax, want waar hebben we het hier over? Ik vraag ze toch maar of ze de chauffeur kunnen bereiken zodat we iets van een tijd kunnen krijgen. Een half uurtje later wordt ik terug gebeld, ze krijgen hem niet te pakken. Zal wel ergens aan een dikke kiwi schnitzel zitten of zo. En een chauffeur kan 2 dingen betekenen. Of het is er zo een waarvan je denkt, ik had niet anders verwacht. Of het is er eentje waartegen je zegt; “ Ach arm kind, daar kun jij toch niks aan doen”

We besluiten er maar het beste van te maken en de kaarten komen weer voor de dag. Er wordt weer geprikt. Het weer is toch beroerd en er zit niks anders op.

Om 16.59 u. is er nog altijd geen actief op het parkeerterrein en ik besluit er maar weer eens een telefoontje aan te wagen. Het is blijkbaar druk bij Apollo want er is ondanks lang wachten niemand bij de centrale beschikbaar. Ik wordt omgeleid naar een bandje om een bericht achter te laten. In het verleden werkte dit goed, dus wie weet. “Your message is important to us “ zegt het bandje. Ik spreek een boodschap in en meld dat ik het beu aan et worden ben. Ik leg voor de zoveelste keer de situatie uit en verzoek z.s.m. terug gebeld te worden, dat werkte in het verleden goed. Nu niet dus, om 17.25 u. nog altijd geen reactie. Ik trek de stoute schoenen dus maar aan en bel zelf nog maar een keer. De maat is vol. Terecht volgens mij en gelukkig ook volgens mijn reisgenoten.

Wederom een telefonist aan de telefoon die alle begrip voor me heeft (hoe doen ze dat toch?) Maar bij mij is er geen begrip meer. Even stelt de telefonist nog voor om me door te verbinden met de chauffeur zodat ik wat kan maar het lukt me haarfijn uit te leggen dat dat zijn job is en niet de mijne. Daarbij zou het verbazend zijn dat ze hem/haar nu ineens wel te pakken zouden krijgen want dat is de hele dag nog niet gelukt. Nu dus ook weer niet want hij probeert het ondertussen toch zodat hij iets kan doen voor ons. Ik leg hem vervolgens op de voor zovele bekende rustige manier uit dat de maat vol is en dat we verder gaan. Er komt daarop een heel verhaal over het waarom wel of niet en alles wat ze in het werk stellen om iets geregeld te krijgen. Geruststellend leg ik hem uit dat het een mooi verhaal is maar dat we wel verder rijden. Er moet nog een slaapplaats gevonden worden en er moet ook nog iets warms bereid worden. En onze camping goed ligt in Hawera 130 km verderop vriend, ik bel je over een uur wel om het exacte adres door te geven. En zo geschiede. Een goed uur rijden staan we op de camping. Stekker er weer in, tank gevuld en afwachten op wat komen gaat.

Om 20.18 u. gaat de telefoon. Het is een vreemd nummer en ik krijg een oude grijsaard aan de telefoon. Hij staat bij “the warehouse” met een camper die geruild moet worden. Da’s mooi zeg ik maar waar is “the warehouse” vriend? In Wanganui zegt ie. Dat ligt een dik uur terug leg ik ‘m uit en daar hebben wij bijna 6 uur staan wachten. Als ik hem vraag of Apollo hem niet heeft doorgegeven hier naartoe te komen zegt ie dat ie niemand heeft gehoord. Hij weet ook helemaal niet waar Hawera ligt en komt er ook niet naar toe. Hij heeft geen kaart, geen GPS en is pas vanmorgen om 10.00 u. vertrokken. Er is geen land mee te bezeilen en gaat z.s.m. weer terug naar vrouw en kinderen. 430 kilometer terug.

Om 21.02 u. wordt ik weer gebeld. Het is Apollo. De chauffeur is niet van plan te komen en vraagt of ik de camper in Wanganui even wil gaan ruilen. Ik leg de goede man op mijn tactische manier uit dat hij niet moet denken dat ik nu 130 km heen en 130 km terug ga rijden omdat bij Apollo niks kunnen regelen. Ze sturen die klooster maar hier naar toe, want ook al weet ie de weg niet, het is één rechte weg. Hij legt me nogmaals uit dat ze de chauffeur een half uur aan de telefoon hebben gehad maar hij weigert te rijden. Hij gaat inderdaad weer 130 kilometer terug.

Morgen belt Apollo opnieuw om wat af te spreken. We maken ons gedrag dus maar weer op, tafel inklappen kussens veranderen, lakens en dekbedden erop en we kunnen weer slapen. Benieuwd wat de morgen ons brengt.

Till next time.