Gisteren hebben we gegeten in Murphy’s Law Irish Bar. We moesten wel want de kasten raken leeg, alleen nog wat te veel ingekochte chips en zo. Monique heeft een arm gezinnetje gevonden op de camping en daar gaat het voedselpakket naar toe. Na het eten hebben we nog een pintje gepakt in de bar omdat ook de koelkast leeg is. En rikken natuurlijk. Het is erg rustig in de bar en er zijn maar een paar andere gasten. Het blijkt altijd rustig te zijn op maandag. Het is een leuke en grote tent met veel Ierse muziek. Ook Iers bier en alleen Wilma waagt zich aan één Guiness. De tweede wordt toch weer een normaal bier. En daar blijft het bij. We zitten te kaarten en Wilma weet, nadat ze de barman heeft gesproken dat we nog wel even hier kunnen blijven zitten, ook al zijn we ondertussen nog de enig overgebleven klanten. Wel vreemd want de stoelen en krukken gaan op tafel, wat later de muziek uit, nog wat later zit het personeel in de keuken en uiteindelijk gaat ook daar de transistor radio uit en is het helemaal stil. Wilma vermoed dat we mogen blijven zitten en besluit nog snel even een pilsje te bestellen voordat ook het laatste personeelslid verdwijnt en we zelf af moeten sluiten. En wat de rest al verwachtte, er wordt niet meer getapt en zit er niks anders op dan ook maar te vertrekken. En omdat er verder niets meer open is ( het is 22.15 u.) wordt het terug naar de campers en naar bed. We hadden onze laatste avond bij Murphy’s Law Irish Bar iets anders voorgesteld maar het is zo ook goed.

Dus de badge te voorschijn om de poort binnen te kunnen. We hebben er twee ontvangen. Wil heeft hem nog maar ik kan het kreng nergens meer vinden. Hoe ik ook zoek hij is weg. Vervelend maar ook dat wordt wel weer opgelost. Naar bed en morgen de campers weg brengen, vlucht inchecken en naar het hotel.

De volgende morgen zit Wilma al op een bankje bij de camper en heeft sinds 05.00 u. geen oog meer dicht gedaan omdat haar telefoon is afgegaan. Ronnie heeft gebeld maar ze kreeg hem niet meer te pakken. Niet via WhatsApp, haar eigen of mijn telefoon met Nieuw Zeelands abonnement. Dat laatste gaat ook niet omdat je daarmee alleen naar vaste nummers in het buitenland kunt bellen. Ik bel hem met mijn eigen telefoon en hij neemt direct af. Hij blijkt per vergissing gebeld te hebben en er is niks te melden. Ze is weer gerustgesteld en nog een paar dagen en we zien ze weer.

Het is een korte weg naar het hoofdkwartier van Apollo. De tanks worden een laatste keer geleegd. We rijden eerst maar langs het vliegveld zodat we daar kunnen inchecken. Op de heenweg was dat namelijk nogal een probleem. Inchecken op de site van China southern airlines bleek niet mogelijk en kon na contact met de helpdesk alleen via KLM. Op het vliegveld zien we geen balie van de maatschappij dus maar naar de info balie. Die verwijst ons weer naar een vage deur naast een incheckbalie. Trap omhoog en een borden volgen. We vinden de deur en komen via een trap op plaatsen waar geen passagier hoort te komen. De deur is gesloten maar na wat kloppen doet er een aardige dame met Chinees uiterlijk open. We leggen uit wat we komen doen, ze begrijpt het en zegt daarop, Dit is China Airlines, niet China Southern Airlines. We hadden al zo’n vermoeden en vinden dit ook voldoende, zij niet. We worden weer doorgestuurd en komen op nog meer plaatsen waar we niet horen te komen. Op Schiphol waren we zeker al opgepakt maar vol zelfvertrouwen stappen we door de gangen, trap op en af. Geen mens die vraagt wat we komen doen. Uiteindelijk vinden we de deur van de juiste maatschappij en kloppen aan. Effe wachten en . . .niemand aanwezig. We besluiten daarom toch maar in het hotel via internet in te checken. Op weg dus om de campers in te leveren.

Op het hoofdkwartier van Apollo is het weer net zo druk als bij het ophalen van de camper. Dat wordt dus wachten verwachten we. Wil zet zijn camper op aanwijzing van Monique wat verder weg. Wij laten hem staan en binnen de kortste keren komt er iemand in het kantoor vragen of er ook mensen zijn die komen inleveren. En we zijn direct aan de beurt. Even melden dat we niks geraakt hebben en de koffers meteen in een klaar staand busje gedeponeerd. Daarna nog even de formaliteiten afhandelen, bonnetjes van taxi, olie etc. inleveren en het verschil betalen, en wij zijn klaar. De beloofde dagen ter compensatie zijn al op de bankrekening terug gestort, zeggen ze . . . Even later komen Wil en Monique en nadat ook zij alles hebben afgerond worden we naar het hotel gebracht. In een rap tempo want de chauffeur heeft eigenlijk een vrije middag. Onze eerste camper zien we naast het busje staan. De chauffeur heeft de weg terug dus gevonden. Ik heb maar niet gevraagd wanner die terug was.

We melden ons aan de balie van het Ibis hotel en krijgen 2 kamers op de 4e verdieping. Als we in de kamer komen zien we weer een echt bed. Luxe. En een eenpersoonsbed er ook nog dwars overheen. De kamer is eigenlijk net zo groot als het bed zelf, alleen nog een pad eromheen. Wilma moet drie keer met haar koffer steken om de bocht om het bed te kunnen maken. En dan beseft ze dat ze aan de verkeerde kant staat. Dus het kreng moet het hele eind weer terug, bochie achteruit, zoals bij het rijlessen is geleerd. Even inpakken en rust.

We proberen nog om via de computer van het hotel in te checken maar ook dit is hetzelfde probleem als thuis. Niet mogelijk en we laten het er maar bij. Eerst eten en we zien morgen op het vliegveld wel. Na een snelle hap gaan Wil en Monique wat kuieren, Wilma en ik zoeken een barretje op om de middag te slijten. Ik kan mijn laatste verhaal schrijven, op mijn blog plaatsen en wat foto’s toevoegen. Hierna voorlopig geen verhalen en foto’s. Mocht er nog iets te melden zijn dan heb ik thuis tenminste nog iets te vertellen. Vanavond eten we hier nog een keer, hopelijk iets speciaals.

Na ruim 30 uur reizen en 18500 kilometer vliegen op de heenweg, ruim 5200 kilometer rijden met dik 750 liter diesel en heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt zit er nu bijna op. Morgenvroeg vliegen we in 26 uur en opnieuw 18500 kilometer terug en het zit erop. Waar hebben we het over. Maandag weer aan de slag en dinsdag weten we niet beter dan dat het nooit is gebeurt. Maar gelukkig heb ik mijn verhalen en de foto’s nog zodat ik het allemaal nog eens dunnetjes over kan doen.

Maar uiteindelijk smaakt de appeltaart nergens zo goed als bij moeder thuis.

Till next time