Mijn werk heb ik zoveel als mogelijk overgedragen. Maar er blijven enkele zaken over die ik niet kon afronden en daar zit nu een ander mee. Het is niet anders. Ik heb er naar toe gewerkt om alles vlekkeloos te kunnen achterlaten maar ook dit keer komt het eigenlijk weer niet uit. Maar ik kan niet anders dan mijn collega’s er succes mee wensen. Ik weet van mijn vorige wandelingen dat ik over een week met andere dingen bezig ben en mijn werk vergeten ben. Ik ga er dus maar van uit dat me dat ook deze keer gaat lukken.

Jacqueline heeft vorige week nog even mijn grijze kop gekortwiekt. Een vlot wandel-kapsel volgens haar en dat kan er weer een week of wat tegen. 

Mijn rugzak heb ik samen met Wilma gisteren nog een keer gecontroleerd en alles zit er in, denk ik. Met 14 kg zou dat ook wel moeten. 

Maar met paspoort en pinpas ligt de wereld aan je voeten. Komt helemaal goed dus.

En ook thuis is alles overgedragen. Wilma kan de aan de slag met plantjes water geven. De voortuin heb ik nog even aangepast want die lag ook al een paar jaar te wachten op een grondige renovatie. Die is geslaagd (bedankt Hes) en kan er weer jaren tegen.

Vandaag vlieg ik om 16.00 u. naar Sevilla. Mijn vertrek vandaag is alleen wat vervelend. Al vele weken weet mijn jongste broer dat hij een zware operatie moet ondergaan. Dat zou eerst voor mijn vertrek zijn, toen weer als ik al weg was. Gistermorgen heeft hij telefoon gekregen om direct te komen en vandaag om 08.00 u wordt hij geopereerd. Als alles goed gaat is de operatie na een uurtje of 4 weer achter de rug. Rond 16.00 u. kunnen ze meer vertellen. Ik hoor dus net voor ik instap of alles goed is.

Ik kom pas om 18.50 u. in Sevilla aan en heb daarom mijn eerste overnachting alvast geregeld. Omdat ik de vorige keer (2015) na aankomst nog op zoek moest naar een slaapplaats wilde ik dat deze keer voorkomen. Ik slaap in het Triana Backpackers in de Calle Rodrigo de Triana. Met zo’n naam krijg je toch al meteen zin om te vertrekken. Het ligt, als je héél hard kunt gooien op een steenworp van de kathedraal van Sevilla waar mijn beginpunt ligt. En morgen ga ik in een week of 6 noordwaarts over de Vía de la Plata naar Santiago en als er tijd over is door naar Muxia. 

Ik heb mijn nieuwe schoenen ingelopen en enkele weekenden de benen los gegooid. Resultaat, ondanks Jolanda’s halve zooltjes, iedere keer een blaar. Dat beloofd dus nog wat.

Kortom; ik ben er klaar voor. Wilma brengt me weg en zonder tegenslagen ben ik 23 mei weer terug. Weer tot mezelf gekomen, helemaal Zen, een ander mens . . . voor een weekje.

En broertje; heel veel sterkte de komende weken.

¡Buen Camino!