Mijn slaapkamer deel ik met 3 Fransozen. Een koppeltje en een solitaire. Het koppeltje deelt samen een stapelbed, ik krijg het andere bovenbed want ik ben de laatste die binnen komt. De territoria zijn duidelijk vastgelegd en ik geloof niet dat pa Paturain er van gediend is dat ik iets verplaats.

Het zal wel. Ik neem de bovenverdieping en maak het bed op. Pa kruipt er ondertussen al in. Het is dan al een uur of acht. En even twijfel ik of ik mijn klok dan toch een paar uur moet verzetten in dit deel van Spanje. Maar nee hoor, het is ook hier gewoon 8 uur.

Nadat ik mijn bed heb opgemaakt vertrek ik. Ik moet nog bellen, wat eten en schrijven. Kortom, nog een drukke avond.

Als ik terug komt ligt het koppeltje Fransozen al te slapen. De solitaire onder mij ligt gelukkig nog een boek te lezen. Ben ik tenminste niet de enige ordeverstoorder. Ik worstel me naar boven waardoor het hele bed staat te schudden. Maar na een paar minuten lig ik dan toch op mijn plekje en de lamp kan uit.

Ik kan niet slapen en het eerste uur lig ik wat te draaien. Soms slaap ik wat maar wordt daarna ook snel weer wakker. Pa Paturain heeft namelijk het vermogen om in zijn slaap een stoomlocomotief te kunnen imiteren. Hij puft en zucht als een volwaardig treinstel van rond 1900. In het donker zoek ik mijn oordopjes (die was ik dus vergeten in te doen). En dat werkt. Ik slaap uiteindelijk door tot een uur of zes. Maar alles is dan nog in volle rust, zelfs de stoomlocomotief. En ik wil niet iedereen wakker maken dus rek het uiteindelijk tot 7 uur.

Maar toen was het welletjes. Ik ben hier om te wandelen en niet op vakantie. Dus lamp aan, kleren aan, alles inpakken, nog even het bed door elkaar schudden en de kamer uit. Nog snel een kop koffie en een cakeje, want het ontbijt was inbegrepen (en dat voor € 32,=). Op weg naar de gate van vlucht VY8378 naar Amsterdam! Die is een eindje verderop.

Nou kun je het jezelf makkelijk maken en de korte route door de stad nemen, of je neemt een omweg omdat je toch ook wel een stempel van de kathedraal van Sevilla wil hebben. Ik zie dat als fanatieke pelgrim als het zalige beginpunt van de route. Maar het is nog vroeg en de kans is klein dat ik er ook iemand vind die me aan een stempeltje wil/kan helpen.

De kathedraal is eenvoudig gevonden. En ik loop er wat omheen op zoek naar een deur. Op straat wordt volop gewerkt om alles weer schoon te maken na de festiviteiten van gisteren en ook weer klaar te zetten voor de activiteiten van vandaag. En bij de grote deur zijn schoonmakers bezig de vloer schoon te maken. Het lijkt wel of ze gisteren kauwgom hebben gestrooid. Ze zijn druk in de weer met steekmessen om de een of andere plakzooi van de tegelvloer te krijgen. Ik vraag of ze me kunnen helpen en wordt doorverwezen naar een vroom manspersoon van bedenkelijke lengte die verderop in de kathedraal staat. En jawel hoor, hij zwaait dat ik kan komen en ik moet wachten bij een zij-ingang. Even later komt hij terug met het felbegeerde stempelkussen en plaatst een afdruk in mijn pelgrimspas. Met moeite kan ik mijn tranen bedwingen en ik kan nu écht op pad.

Het duurt even voor ik Sevilla uit ben. Het slingert wat door de straten en uiteindelijk ben ik weer aan de juiste kant van de rivier. De route staat zoals Barbara al had verteld goed aangegeven. Dat is dus geen probleem. Wat lastiger is, is dat ik verder geen rugzakken zie dus ik loop alleen. “Ja, en?” zul je denken. Nou, dan moet je verrekte goed opletten dat je geen pijltje mist anders sta je zo in Barcelona. Ik moet er weer even aan wennen en omdat het een behoorlijk saaie route is gaat het goed. Na verloop van tijd kom ik zelfs weer een stuk of 10 andere pelgrims tegen. Na 2,5 uur bereik ik een dorpje en heb eigenlijk nog geen zin in koffie.

FOUT DUS! Want ik loop dus door en “das Handbuch” had me al gewaarschuwd; er komt verder ook niks meer waar je kunt rusten of iets drinken.

En zo staan ik dus om klokslag 12 uur bij mijn hospita van vandaag op de stoep. Ik ben de eerste en zoek dus een mooi bed uit ( beneden en mét stopcontact). Mijn rugzak kan in de hoek en ik begin met een douche. Mijn rug is namelijk behoorlijk nat, het is nu zo’n 25 graden. En omdat de zon schijnt en ik tijd heb doordat er verder niks te beleven valt in Guillena, gaat de was er ook maar achteraan. En terwijl mijn wasje op het dakterras hangt te drogen kan ik op zoek naar wat te eten.

Even verderop zit een cafeetje met een paar stoelen en tafels voor de deur. Ik bestel een kopje koffie en dat is zo geregeld. Alleen een broodje heeft ie niet. Wel een menukaart vol gerechten. Het wordt een “pan de la casa con Salmorejo Y jamón Ibérico” Da’s volgens mij toch gewoon een broodje ham, lijkt mij. Niet dus. Voor € 3,50 krijg je een geweldig bord met brood, ham en een of andere sopsaus. Het brood en ham is goed, de sopsaus heeft veel weg van gepureerde soepgroente. Maar ik heb tenminste wat te eten.

Ik bekijk ondertussen de volgende etappes want die van vandaag was wel wat kort. Morgen wordt echter nóg korter. Maar 18,3 kilometer. Daarna moet ik op zoek naar een slaapplaats want de derde etappe heeft de eerste 16 kilometer ook géén voorzieningen. Geen enkele, niks nada noppes! Voldoende drinken en eten zelf meenemen zeggen zowel mijn Duitse handboek als ook de digitale routebeschrijving die ik van Barbara heb gehad. Maar die 3e etappe wordt dan toch wel serieus (en mooier) met totaal een kleine 30 kilometer. Kijk, dan hebben we het tenminste ergens over.

¡Buen camino!