Ook morgen schijnt de zon.

Fin de Camino

We hebben een herbergje bij de kerk, of beter gezegd een kerkje want groot is het zeker niet. Ervoor ligt een pleintje van zo’n 10 x 10 meter. Er staan 3 tafels met wat stoelen en een parasol en daarmee is het pleintje ook meteen voor de helft bezet. De zon schijnt nog en we besluiten nog wat uit te rusten, genietend van een vers glas zumo de naraja (jus d’orange) Dat smaakt me goed, in tegenstelling alles wat ik eerder had willen eten. En appel gaat er ook nog in.

Daar knap je van op. Na een tijdje gaat het dan toch weer regenen en is het tijd voor wat huishoudelijke zaken.

Renee en ik besluiten niet in de herberg/café te eten. We vinden een ander eettentje 20 meter verderop. Met een menu del perigrino, da’s voor ons dus. Voor nog geen tientje een 3 gangen menu met een glas wijn. Het wordt een salade mixta en een pasta carbonara voor mij. Het is perfect maar meer dan ik op kan. Om 9 uur zijn we klaar en gaan weer terug naar de herberg. Om de hoek gekomen zien we dat het “terras” van het plein is verwijderd en is ingenomen door de plaatselijke bevolking en fanfare. Het is dus tijd voor opnieuw een processie. Het is goede vrijdag, de dag dat Jezus werd gekruisigd (krijg ik uitgelegd). Maar wat daar goed aan is blijft voor mij een raadsel.

In het midden van het plein staan weer misdienaars (?) met witte en zwarte puntmutsen te wachten. We hebben die ook al vaker in de andere dorpjes gezien. Het is een vreemd, of beter akelig gezicht. Maar het heeft iets te maken met de goede en slechte dood krijg ik opnieuw uitgelegd.

Het duurt even voordat de groep iets van een opstelling in neemt. Het staat uiteindelijk op zijn plek, sjokt wat naar voren en de fanfare begint te spelen. 5 meter verder staan ze weer stil en valt er hele opstelling weer uit elkaar. Maar aansluitend volgt het volgend spektakel. In de deuropening van het kerkje staat een draagbaar met daarop een beeld van Jezus die het kruis draagt. Onder de draagbaar staan dragers, niet zichtbaar, uitgezonderd een paar sportschoenen. Voetje voor voetje schuifelt de baar door de deuropening naar buiten. Daarbij geholpen door omstanders die voor 99% zeker roepen dat ze moeten zakken want het kruis raakt de bovenkant van het deurkozijn. Met veel geduld en beleid komt het hele geval buiten de deur, begeleid door trompetter- en trommelmuziek van de fanfare. En zodra ze buiten staan is er luid applaus.

Het is ondertussen toch al half tien en Renee en de andere pelgrims volgen het spektakel vanuit de gezamenlijke ruimte op de 1e verdieping van de herberg. Daar zijn ook de 3 slaapruimte voor 8 personen. De ramen liggen aan het pleintje, dus slapen heeft nog geen zin. Ik ga ook maar naar boven want niemand weet hoelang dit nog gaat duren. Maar iedereen vindt het een geweldig schouwspel ons het genot van de fanfare. Maar snel gaat het niet dus ik waarschuw mijn mede pelgrims dat het nog wat wordt als ze het hele geval wat later op de avond ook weer achteruit moet inparkeren.

Na nog een half uurtje kruipen we toch maar onder de wol, morgen weer een dag. En als we net in bed liggen en de lampen uit zijn begint de fanfare weer uit volle borst te spelen. We zien het niet maar de processie vertrekt waarschijnlijk voor een rondgang door het plaatsje. En als het weer stil is, de muziek had overigens wel wat, vallen de meeste in slaap.

Totdat de processie de route heeft volbracht. Onder luid getrommel en trompetmuziek komt de stoet weer aan op het pleintje voor de herberg. Het zit erop en de baar kan terug de stalling in, klaar voor volgend jaar. Nadat het weer rustig slaap ik snel weer in. Totdat later de fanfare uiteindelijk ook vertrekt. Onder vol volume natuurlijk. Vanaf dan blijft het rustig.

Om 07.00 uur is iedereen weer wakker en snel uit de veren. Vlug de tas inpakken en op weg naar een kop koffie en een broodje. Die vinden we verderop in het dorpje. Daar is het al druk met een groep Spaanse wandelaars. We nemen een plekje aan de bar en krijgen koffie en een broodje met jam, Renee vraagt me of het weer gaat. En het gaat inderdaad wat beter maar ik krijg nog met moeite het brood naar binnen. Maar dat zal moeten want zonder eten wordt het niks.

Na ons ontbijtje is het even zoeken hoe we het dorpje moeten verlaten maar we vinden de route naar Santiago weer. Buiten het dorpje komen we voorbij de plaatselijke arena voor stierengevechten. Die hebben ze zelfs in dit gehucht. Net als een groot veld met zonnecollectoren. Vermoedelijk met een subsidie van de europese unie, vermoed Rene. Even verderop bewaken 2 enorme loslopende schapen-honden een groepje schapen. We moeten er voorbij en ze laten ons met rust. Het gaat goed en we gaan verder via poorten verder door een prachtig natuurgebied. In het gebied lopen varkens vrij rond en we komen er diverse tegen.

Het is er mooi en enigszins glooiend. Dat gaat goed maar er volgt weer een kleine klim. En opnieuw red ik het niet zonder diverse keren te stoppen. En dat is niet goed.

Na de klim zet het me opnieuw aan het denken. Ik ken dit niet. Dit mag geen probleem zijn maar is het wel. Te serieus om te negeren. Ik ben blij dat Renee in de buurt is maar die loopt vandaag waarschijnlijk toch al verder dan ik. De weg is nog lang en er komen gegarandeerd serieuzere klimmen als die van de laatste dagen. En ik ben niet van plan ergens echt een keer neer te vallen. Als ik eerlijk ben wordt het deze keer niets en ik ga de ultieme grens niet opzoeken.

En zo lopen we de etappe naar het volgende plaatsje af, genietend van het uitzicht met zelfs redelijke goed weer.

In het dorpje vinden we zoals gebruikelijk snel een cafeetje. Ook hier is het druk met Spaanse wandelaars. Koffie en een zumo voor mij, voor Renee nog een boterham. Waar ze het laat snap ik niet. Wat later wil ze verder en neemt ze afscheid want ze wist al dat ik deze etappe toch al wilde opsplitsen in 2 delen. Maar ik vertel haar dat de Vía de la Plata voor mij hier eindigt.

Ik begrijp het niet maar denk dat dit de beste keuze op dit moment is. Ik ga naar huis.

Un otra vez!

¡Buen camino!





Reacties

Reacties

Anita en Fränklin

Jeetje, wat jammer zeg! Moeilijke beslissing ook, maar het is zeker goed om naar je lichaam te luisteren. Jammer dat we je verhalen nu niet meer kunnen lezen, maar hopelijk ga je nog een keer terug om de camino te vervolgen.

Bert

Jammer man, maar inderdaad, zonder goed te kunnen eten wordt het lastig.
Een troost: Santiago blijft nog wel wachten, tijd genoeg.
Maar even gewoon vakantie houden dan maar.
Groet

Carla

Wat een moedige beslissing...maar vooral heel verstandig.
Hopelijk kunnen onze Hollandse geneesheren je weer snel oplappen.
Heel veel sterkte

Hans

Qué pena,
Jammer maar wijs besluit! Je voelt je eigen lichaam het beste en zoals je al schrijft, al Siem niet kan gaan als een speer dan mankeert er wat aan.
De via de la plata blijft wel wachten op jou.
Beterschap peregrino!

Jacqueline Vossen

Oeps das balen! Maar misschien wel goed, je weet niet wat je lichaam aan kan. Check is altijd goed en wandelen kan altijd nog. Heel spijtig voor je. Goede reis naar huis en beterschap

Marian

Om zo'n besluit te nemen is moed nodig! Heel jammer Siem maar jou kennende ga je het op een later moment nog een keer doen. Je gezondheid is belangrijker nu. Ga wel naar de huisarts he? Toi toi toi

Ragnhild

Jammer Siem, moeilijk maar een wijs besluit van je. Sterkte en beterschap.

Jacqueline

Jammer zeg, maar je gezondheid is belangrijker! Hopenlijk voel je je in Nederland snel weer wat beter!!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!