‘s-avonds leer ik Renee kennen. Ze komt uit Nederland en dat schept meteen een band, net zoals met bijna de rest van de herberg gasten. De meesten komen uit Nederland en daarnaast is er een man uit Italië en een vrouw uit Zuid Afrika. Die laatste is overigens na 1 dag de rest van haar reisgenoten al kwijt. Ze is namelijk vooruit gegaan omdat ze een kwetsuur of zo had. En ze heeft 2 telefoons en nog kan ze niemand bereiken. Ze heeft ook 2 rugzakken, of beter 1 rug- en een buikzak. Ze ratelt aan een stuk door en weet duidelijk niet waar ze aan begonnen is.

Ik ga met Renee eten. We vinden een tentje waar een dagmenu € 7,= kost, 3 gangen menu met volop keuze. We raken aan de praat en ik leg uit waarom ik loop te wandelen. Ik ben geen wandelaar maar wil met teveel uren een grote afwisseling van mijn werk. Zij is al gepensioneerd en een echte wandelaarster. Ze blijkt uit Eindhoven te komen. En ze blijkt kennissen in Vught te hebben . . . In de Boxtelseweg nota bene. Ze vind het werk er lang duren.

Ik heb haar een en ander maar uitgelegd en afgerond. Ik ben hier tenslotte ook om mijn werk te vergeten. Uiteindelijk rekenen we samen € 19,= af voor het eten én drinken.

De volgende morgen zijn we allemaal om 7 uur wakker. Er wordt wat gegeten en koffie gedronken. Om half acht ga ik op pad. Het weer voorspelt niet veel goeds. 60% kans op regen en ook onweer. Dat is overigens ook de voorspelling voor de komende 7 dagen. Maar het is nog bijna droog en alleen mijn rugzak krijgt zijn regencape. Op pad dus, samen met de Italiaan. Eerst nog even langs de bakker voor een pelgrims pakket want onderweg is er verder niks meer te krijgen. Geen voorzieningen, geen afdak, geen rustpunt. In één keer naar het volgende dorpje, 18 kilometer verderop. En ook het pelgrimspakketje kan ik vergeten want de bakker is nog niet geweest.

De route staat in het begin onduidelijk aangegeven omdat er wat pijltjes vervaagd zijn. Mijn Italiaanse metgezel is echter in het bezit van een beschrijving via zijn telefoon en is in staat bij wat Spanjaarden de juiste route na te vragen. Samen gaan we het dorp uit en volgen de route over een geel kleipad dat tussen de sinaasappel-gaarden door gaat. We hebben het in gebrekkig engels-spaans over koetjes en kalfjes. Het is hem gisteren blijkbaar niet ontgaan dat ik wat stevig door loop. We moeten vanwege het smalle pad achter elkaar gaan lopen waarna hij uiteindelijkuit het zicht verdwijnt. Ik loop weer alleen met ver voor mij nog 3 andere pelgrims.

Het weer wordt slechter en na verloop van tijd wordt het dan toch echt tijd mijn groen-gele bungalowtent, beter bekend als poncho, voor de dag te halen. Ik heb een hekel aan dat ding. Want je wordt er niet nat van door de regen maar door het zweet dat je hebt. Probeer zelf maar eens 15 kilo op je rug te hangen en doe dan een vuilniszak over je heen. Even lekker bewegen, trap op en af, en je weet wat ik bedoel. Ik stop dus even onder een olijfboom om het ding om te doen. Mijn jas uit en poncho aan. Als ik klaar ben zijn ook de 3 andere pelgrims voor mij uit het zicht verdwenen en sta ik alleen op een pad tussen olijf- en sinaasappelbomen. De omgeving is mooi, het weer niet en het pad wordt stilaan zo vet als spek. Pad is trouwens weer veel gezegd want het is uitgesleten door de regen die hier vaker naar beneden komt.

Als op een gegeven moment de boomgaarden op zijn gaat de route verder door een natuurgebied. Hier lopen de koeien vrij rond, wist mijn Italiaanse wandelmaatje eerder al te vertellen. En dat klopt dus ook. Zodra ik over het wildrooster ben sta ik voor een aantal volwassen koe-beesten met hun kalfjes. En zij staan op het pad dat ik moet volgen. En dan, dus?

Voorzichtig loop ik maar wat dichterbij, hopende dat ze wat plaats willen maken. En dat lukt inderdaad. Ik kan verder en dit schouwspel herhaald zich daarna nog een paar keer. En iedere keer gaat het goed. En tot slot sta ik ineens tegenover een aantal koeien, met kalfjes en een papa koe met een gigantisch klokkenspel en even indrukwekkende horens. Ook op mijn pad en geen weg er omheen. Er tussendoor lijkt mij geen optie, en verder geen mens te bekennen. Ik wordt door de familie aangestaard en besluit maar wat terug te gaan. Gevolgd door een van de familieleden. Maar gelukkig besluit de commune toch maar het gras dat wat hogerop staat te gaan bemesten en mijn pad is vrij. Ik kan verder en ben blij als ik na verloop van tijd en meerdere ontmoetingen met de koeien uiteindelijk weer het gebied via een wildrooster kan verlaten.

De weg gaat verder over onbegaanbaar paden van grote keien of vette klei onder het genot van een doorsluimerende regenbui. Volop genieten dus.

Maar zoals altijd komt ook hier een einde aan. Aan de regen dus. Het wordt droog en de bungalowtent kan gelukkig weer open. De boel moet inpandig drogen want alles is nat. De paden worden weer wat beter en ook het einde komt in zicht.

Renee heeft gisteren in haar routeboekje gezien dat er een kleine herberg is die eenpersoonskamers heeft. Voor € 14,= En dat wordt hem dus. Ze heeft me het adres gegeven en ik loop rond 12 uur de tent binnen. Moeders is de boel nog aan het schoon maken maar wijst me meteen naar een kamer. Voor Renee wordt een andere kamer vast gelegd.

Mijn natte spullen kunnen uit en worden te drogen gehangen. Een warme douche er achteraan en een half uurtje op mijn kamertje, even relaxen, een luxe!

Een uurtje later volgt Renee. En nadat ook zij is opgefrist gaan we maar eens voor een kopje koffie in het dorpje. We moeten ook nog wat inkopen doen want ook morgen is er op de 30 kilometer lange wandeling niks te krijgen en zijn er ook geen rustpunten. Met hetzelfde weer in het vooruitzicht kijk ik nu al uit naar morgen . . .

Terwijl we na de inkopen op een terrasje aan de koffie zitten krijg ik een appje binnen. Een foto van mijn broer in het ziekenhuis, zwaaiend. Dat komt dus goed. Bijna gelijktijdig ontvang ik een vervelender bericht.

En zo gaat er weer een dag voorbij.

¡Buen camino!