Gisteravond genoten van een top menu bestaande uit een hamburger. Het was het enig eetbare wat er in de wereldstad te vinden was. Daarna dus maar afgedropen naar de herberg en het bedje opgezocht. Stipt 10 uur gaat conform aankondiging de lamp uit. De meeste zijn dan al in diepe rust. Het was een zware avond, denk ik.

Voor zeven uur is iedereen al wakker en bezig zijn ochtendrituelen af te werken. De lampen zijn dan nog uit en onze pillenleverancier roept dat ik de lamp maar eens aan moet doen. Ik zoek me het apezuur maar nergens een schakelaar te bekennen. De hele tent draait op een tijdklok. Geen licht du en iedreen mag zich in he "donker" aankleden. In de overige ruimten brand gelukkig wel licht en daar kunnen we ons klaar maken om te vertrekken. Likdoorn 1 is al direct weg. Die heeft namelijk geen bagage en slaapt in zijn wandelkleding. Als ie deze al wast dan trekt ie het soms ook nog nat aan want dat droogt zo ook wel. Hoe gestoord kun je zijn? Maar eerlijk is eerlijk, hij heeft maar 8 kilo bagage bij en wij ca. 15 Verschil moet er zijn.

Als we vertrekken heb ik mijn eerste pilletje al achter de kiezen. Dr. Zeldenrust heeft me vanmorgen al van voldoende drogerende middelen voorzien om een olifant de horlepiep mee te laten dansen, dus dat komt goed. Maar na de eerste stappen zal ik het nog niet echt een aangename stappenpas noemen. Maar misschien wordt het beter als we eenmaal op gang zijn. Het gaat dus langzaam en ik ben blij dat we in het gat ook al een koffietentje vinden. Koffie? Natuurlijk! Even rustig aan en dan komt het goed. En na een korte pauze met koffie en niks erbij bdgint het pilletje zijn werk te doen en een half uurtje later zit het tempo er ook weer zo'n beetje in. Komt ook weer goed dus.

We verlaten de wereldstad masr moeten al meteen goed op zoek naar de juiste route. We zijn vanmorgen vertrokken met een redelijk betrokken lucht en een motregentje, geen reden voor mijn om mijn bungalowtent op te zetten. Het blijft voor mij dus bij mijn regenjas en de regenhoes over mijn rugzak. Buiten het dorp vinden we de eerste pijl weer en begint het al wat steviger te regenen. En nog eens een 50 meter verder is er voldoende reden om te stoppen onder een viaductje en mijn bungalowtent te voorschijjn te toveren. Uit voorzorg gaan ook de spatlappen van Hans maar weer om en na een korte onderbreking kunnen we dan toch eindelijk echt op,pad nasr Lugo.

De regenkleding blijkt geen overbodige luxe. De regen houdt aan en wordt zelfs erger. Eigenlijk houdt het de eerste anderhalf uur niet meer op. Hetvregent pijpenstelen en zijn daarom ook op zoek naar een eerste bar om even te schuilen en een kopje koffie te kunnen nemen. En om een lang verhaal maar eens heel kort te maken, de eerste tent is nog dicht, de tweede ook en de derde blijkt een overkapping met een aantal automaten erin. De Poolse moeder en dochter zijn er ook al en andere pelgrims volgen snel daarna. Na een Café Largo (met automatisch suiker erin) die uiteindelijk eigenlijk Café Pequiño hoort te heten, en een verwoede poging van Hans om een broodje uit de automaat te halen, hetgeen uiteindelijk ook lukt ( ik weet het Janine, teveel woorden in één zin) kunnen we na een 20 minuten weer op weg. De grootste regen lijkt dan even voorbij.

Mijn poncho gaat nog wel om maar het lijkt voorlopig wat minder te worden. En met een beetje geluk verdwijnt ie zelfs wel, wie zal het zeggen? Op weg dus voor de volgende 13 kilometer naar Lugo. En na een aantal minuten kan ik het zeggen, het wordt niet beter. Het regent vrijwel constant stevig en ik probeer mijn schoenen en sokken een beetje droog te houden wat uiteindelijk niet lukt. Maar de spatlappen van Hans (plastic bescherming voor rond je onderbenen) doen hun werk wonderbaarlijk genoeg wel goed. Mijn poncho komt ongeveer tot een 20 cm boven de grond. Mijn schoenen zijn niet hoger dan 10 cm dus er blijft 10 cm onbeschermd en het water van mijn poncho zou dus zo recht mijn schoen in lopen. Maar dankzij de spatlappen van Hans blijft me dit gelukkig bespaard. Tot zover weer voldoende complimenten richting mijn wandelmaat.

Afgezien van het weer gaat het goed. Mijn knie redt het vandaag wel en morgen zie ik wel weer verder. We komen goed vooruit maar een koffietentje blijft ons verder niet gegund. En als we nog een klein uurtje te gaan hebben breekt de zon enigzins door. Het wordt droog en mijn maten zijn zelfs zo positief over het weer dat de regenkleding opgeborgen wordt. Ik heb daar wat meer moeite mee en rol de voortent van mijn bungalowtentje op en leg die in mijn nek. Da's makkelijker mocht het toch nig gaan regenen.

En ik ben geen Pelleboer maar een half uurtje later is het dan inderdaad zover. Er komt het onvermijdelijke en kan mijn vrij droge kleren weer afdekken met de voortent. Lugo is onderussen in zicht gekomen en het regent opnieuw pijpenstelen. We moeten nog een stukje naar beneden en daarna direct weer omhoog naar de stad. We moeten daarnaast ook nog eens voor 13.00 u. bij de herberg zijn want daarna sluit ie tot 15.00 u. Het is dus nog even flink doorstappen. We klimmen omhoog en de regen die is gevallen komt in een stevige waterstroom de straat naar beneden gestroomd. Ik weet nu hoe een zalm zich moet voelen maar we redden het. Ietes voor 1 uur staan we voor de herberg. Er staan nog 3 pelgrims meer en de tent is, inderdaad, gesloten. Hijnblijkt pas om 1 uur open te gaan. Ons gründliches Handbuch is fout! Daar sjouw je je nou voor uit de naad.

Uiteindelijk hoeven we maar een minuutje of 5 te wachten voordat de tent van het slot gaat. En terwijl we de deur binnen lopen komt hij er ook weer aan, likdoorn 1; Storm. Houd het dan nooit op?

Een jeugdige Spaanse zit achter het loketje en boekt de eerste gasten razendsnel in. Wij zijn daarna aan de beurt maar doen maar snel onze natte kleren uit. Reden voldoende voor Storm om meteen het loket te blokkeren en zich in te schrijven. Het zal wel vriend, dan wachten we toch weer even. Uiteindelijk krijgen we toch allemaal een bed. Het enige dat wij graag willen is onze natte zooi uit doen, droog zien te krijgen en een warme douche en droge kleren. Voor de rest hebben wij absoluut geen wensen.

Op de slaapzaal aangekomen ligt Storm al languit op zijn matrasje wat te typen. Zijn kleren zijn nog droog. Ik trek mijn natte kloffie uut en wil, mijn poncho te drogen hangen. Hijnheeft ondertussen plaats genomen op een stoel voor de kapstok maar wil van geen wijken weten. Ietwat ongelukkig probeer ik mijn poncho op te hangen maar dat valt nog niet mee. "Moet ik aan de kant?" is zijn behoorlijk overbodige vraag. "Als je droog wilt blijven dan lijkt me dat wel slim, maar ik weet het niet" en om dit wat teverduidelijken schut ik mijn bungalowtent nog maar eens uit. En eindelijk valt het kwartje en maakt ie toch een beetje ruimte. Hij blijkt overigens al een uur eerder te zijn aangekomen en moest helaas dus ook tot 13.00 u wachten voor hij naar binnen kon. Er komt wat slap gezever uit over de geweldige barretjes onderweg en dat hij nog droog is. Dan de vraag of wij in die stevige regenbui hebben moeten lopen want hij heeft hiernaast in een barretje gezeten. Is dit nou leedvermaak makker of wat is dit voor gelul? En dan is voor mij de maat vol. Natuurlijk hebben wij (en alle anderen) in die regenbui gelopen. En klein kind kan dat zien aan de natte zooi die we meesjouwen. Van mij geen reactie meer, zoek het maar uit. Ik zoek de douche op die in tegenstelling tot alles wat ik tot op heden heb meegemaakt véél te heet is en in mijn blote kont probeer te ontwijken. Maar hij doet verder waar ie voor bedoelt is. Ik wordt schoon en opgewarmd en mijn droge kleren gaan aan. Mijn natte zooi kan ik helaas niet wassen want er is geen droger in de herberg. Drogen bij de verwarming is de enige optie en merr dan voldoende voor vandaag. Ik ben al blij als ik morgen niets nat hoef aan te trekken. Mijn schoenen staan ergens op een radiator en daarvan zou ik héél blij zijn als die morgen niet meer nat zijn. Daar heb ik geen extra paar van. Ik zie morgen wel verder maar denk dat het wel goed zal komen.

Na de douche etc. kunnen we Lugo een beetje gaan bekijken. Het is ondertussen weer wat droog geworden en de stad is onder andere bekend vanwege zijn oude stadsmuur. Allereerst nemen we wat te eten in een restaurantje. Een pasta met gamba's vooraf, een lapje koe met friet en tarte de chueso erachteraan. De bediening geschiedt dit keer door een 2 meter lange blonde kogelstootster met een kont breder dan d'r schouders, en dan is voor mij de lol eraf. Duidelijk geen Spaans bloed. Maar het bier is koud en het eten warm, op zich een goede combinatie. En na ons dineetje kunnen we op badslippers de stad in.

Als eerste wordt de kathedraal bezocht en kunnen we op jacht naar het felbegeerde stempeltje voor onze pelgrimspas. Na wat zoeken vinden we en Braziliaanse schoonmaakster die weet wat we willen. Het stempeltje krijgt hierdoor wel heel wat minder charme dan wanneer de bisschop hem zelf in ons paspoortje ramt, maar OK, het is er weer eentje voor de verzameling. Daarna bekijken we dan ook nog de oude stadsmuur en doen we inkopen voor morgen. En na het maken van mijn verhaal kan ik weer naar boven om te kijken in hoeverre ik mijn territorium nog moet verdedigen.

Ik blijk geen bovenhuurder te hebben. Luxe alom. Mijn kleren lijken morgen droog te zijn, schoon is een heel ander verhaal. Mijn schoenen zijn op de goede weg om droog te worden en het weer voor morgen en de komende dagen lijkt beter te worden. Maar we zullen het allemaal wel zien.

Wilma heeft ondertussen ook nog een berichtje gestuurd. Ik bel haar en ze heeft haar laatste berg er op zitten. Proficiat schat! Alles wordt ineens een stuk duidelijker voor haar. Wil je weten wat het is geworden . . . vraag het haar en anders vertel ik het wel een keer.

Alles komt uiteindelijk goed als je het een beetje voorbereid. En dat je niet altijd weet wat er in mijn hoofd om gaat blijkt ook wel weer. En zo zal het altijd blijven. En daarom wil ik meteen, Geert, Renate, Ton, Bea, Marij, Ons moeder, Maarten, Ronnie, Bart en Jeanne heel hartelijk danken voor hun medewerking en stilzwijgen.

Morgen weer op pad. Ook dat is goed voorbereid en vrijdag arriveren we in Santiago. Zaterdag gaan we naar Porto om van daar naar huis te gaan. Nu nog iets meer dan 100 kilometer, vanaf morgen kunnen we gaan aftellen.

¡Buen Camino!