be

Na de kop koffie besluiten we terug te gaan naar de herberg. Een eigen kamer met airco dat heeft zo zijn voordelen. Het is ondertussen namelijk weer gaan regenen en ik kan mijn spullen niet buiten hangen. In de kamer drogen ze ook niet. Totdat ik de airco bekijk. En de lamp in de kamer. Het is even richten met de airco maar ik krijg de windstroom richting lamp gericht. En even later hangen mijn pet en handdoek vrolijk door mijn kamer te wapperen. En als deze droog zijn gaan mijn shirt en hemd er achteraan,

Zodra het weer wat opklaart zijn ook de ooievaars op de kerktoren weer paraat en staan vol uit te klapperen. Gevolgd door een moeilijk standje op de nok van het dak ernaast. Succes ermee.

Als we willen gaan eten horen we de fanfare. Die loopt door de straatjes en er zal dus wel iets te doen zijn, een processie is onze verwachting. En de fanfare staat inderdaad bij de kerk. Binnen is het druk en er staan 5 gigantische draagconstructie ( of hoe heten die dingen?) met Mariabeeld. Er zal naar verwachting om half zeven een stoet door de straten gaan trekken. Maar helaas om 8 uur nog altijd geen actief en we besluiten om maar een menu del dia te zoeken. En terwijl we zitten te eten blijkt de processie niet door te gaan vanwege het weer.

De volgende ochtend heb ik mijn spullen snel ingepakt. Ik heb met Renee afgesproken om samen te ontbijten en daarna de volgende etappes van het routeboek te gaan doen. Omdat ik meestal sneller loop is het niet zeker of we de hele weg samen zullen lopen. Ik neem 2 koppen koffie en wat brood maar ik krijg geen hap door mijn keel. Uiteindelijk heb ik het brood met ham maar laten inpakken voor onderweg. Ik reken €3,50 af, Renee €1,50 voor een grote kop koffie en een broodje jam. Die prijzen van tegenwoordig toch ook!

We gaan op pad en ik volg Renee. Ze is verbaasd dat ik haar niet voorbij loop maar het tempo bevalt mij prima. Veel sneller lukt me toch niet. Als ze even een sanitaire stop maakt ben ik haar kwijt. De weg loopt via een openbare weg met érg weinig verkeer. Het glooit wat en ik wil eigenlijk na 2,5 uur al een keer stoppen. Na 16 kilometer vind ik dan een “rustplekje” op een muurtje langs de weg. Even later volgt ook Renee weer. Zij eet wat en ik krijg nog altijd niks naar binnen. Mijn maag lijkt van streek en het lukt me uiteindelijk om een bakje yoghurt naar binnen te werken. Een kopje thee van Renee er achteraan. Voor de rest beperk ik me maar tot wat water. De hele route is er vandaag niks onderweg te krijgen, geen rustpunt, ook geen water punt. Je moet dus zelf alles meenemen.

Na een poosje verlaten we de weg en gaat de route via een mooi natuurgebied naar onze eindbestemming. Ik krijg behalve water nog altijd niks binnen. De route is enorm mooi en afgezien van een klein buitje redden we het ondanks de slechte voorspellibgen zonder regen vandaag. Een grote meevaller.

Maar ik zit niet lekker in mijn vel. Het lopen gaat me niet goed af en ik voel me beroerd. Mijn rugzak is me te zwaar, ook omdat we onze extra water en eten ook zelf moeten meenemen. Kortom, het is afzien voor mij en de lol is er op een gegeven moment vanaf. Net voordat we het dorpje bereiken moeten we nog een steile berg beklimmen. Steil, maar niet erg lang. En we beginnen er maar aan op zoek naar een slaapplaats. En daar komt mijn grootste tegenvaller van de wandelingen tot op heden. Ik heb een kleine 10 rustpunten nodig om boven te komen, terwijl Renee gewoon naar boven loopt. Onderweg stopt ze een paar keer omdat ze zich ongerust maakt, zeker als ze voorbij een bord komt van een gestorven Franse jongen op deze heuvel. Ik ben doodop en kom iedere keer niet verder dan een paar stappen. Uiteindelijk red ik het en val neer op een muurtje en verlos me van mijn rugzak. Dit nooit meer!

Ik voel me hondsberoerd en ben écht bekaf. Ik, die sneller loopt als een ander en nooit moeite heeft gehad met een zware rugzak. Maar hier sneuvelen ik. Renee is zeer bezorgd en probeert me te helpen. Ik begrijp er niets van. Maar ik kan niet anders dan maar proberen wat te rusten en weer op kracht te komen om de afdaling naar het dorpje te kunnen maken. Renee loopt alvast vooruit en wil vragen of ze een auto kunnen sturen. Het laatste wijs ik toch maar af en na nog wat rusten begin ik ook maar aan de afdaling. Ik ben blij als ik in het dorpje ben. De herbergier verwijst ons zonder inschrijven naar de slaapvertrekken en ik plof op bed. Renee trakteert me nog op een verse jus d’orange en ik val in slaap. Na een half uurtje ben ik dan toch weer wat opgeknapt. Een douche er achteraan en ik voel me weer een beetje mens.

De zon schijnt en we gaan maar op het terrasje voor de herberg zitten. Ze heeft zelf een hele planning hoe ze Santiago zal bereiken. Maar zelfs met haar planning red ik Santiago niet voor 23 mei, de dag dat ik terug moet! Dat wordt hem dus niet dit jaar en eigenlijk boeit het me ook niet. Ik had al aan Wilma aangegeven dat dat zeker niet mijn doel zou worden. Als we de etappes bestuderen zal het dit jaar zeker niets worden omdat de meeste etappes kort (20 kilometer) zijn. Een enkele is echter weer meer dan 30 tot zelfs 45 aan toe. En meer dan 30 kilometer ga ik niet (en kan ik nu ook niet) lopen. Aanpassing van de etappes gaat ook niet lukken want er zijn geen voorzieningen onderweg of dorpjes met slaapmogelijkheden. Er zijn, en daar heb ik me dus in vergist, geen aanpassingen mogelijk.

Maar goed. Ik ben weer wat opgeknapt, heb mijn wijffie gesproken. En ook mijn moeder omdat mijn vader vandaag eigenlijk jarig zou zijn. En ik kan weer verder, ik zie wel hoe het gaat lopen.

Maar tot slot wil ik zeker Peter heel veel sterkte wensen met het overlijden van Wil.

¡Buen camino!