Het is een lange saaie dag. Ik ben op tijd wakker en Wilma is werken. Ik ben dus alleen thuis en moet wachten tot ik kan vertrekken. Mijn broer wordt geopereerd en dat maakt het er niet makkelijker op. Om de tijd wat te verdrijven pluk ik maar wat mos tussen de planten in de tuin weg. Daar heb ik de laatste dagen al zoveel uit geplukt dat je er de kerststal in de Sint Jan mee kunt aankleden. Als dat voor de zoveelste keer gedaan is schuif ik weer achter mijn puzzelboek en vul nog maar een puzzeltje in.

Om 9 uur wordt het tijd voor mijn laatste boodschappen. Ik kon Wilma toch niet helemaal alleen achter laten. Dus ik heb wat vee aangeschaft. Dan zit ze tenminste niet de hele tijd alleen. Ze leest graag een boek dus er mag niet gestoord worden. En ook weinig onderhoud vindt ze denk ik wel makkelijk. Dus heb ik 3 koi gekocht. Kleintjes natuurlijk zodat ze in een kom passen. En over 6 weken kunnen ze zo de vijver in.

Verder is het saai. Even bij mijn wijffie op de koffie en de bank nog geplunderd. Er is geen bericht van mijn broer, dus dat is een goed bericht denk ik maar. Ik eet wat maar heb geen honger. Je moet toch iets.

Om 13.00 u is Wilma thuis. Ben je zenuwachtig, vraagt ze. En dat ben ik dus inderdaad. Waarom, ik weet het niet. Het duurt me gewoon te lang, denk ik. Even later besluiten we dan toch maar te gaan en brengt ze me naar Eindhoven.

Ik ben snel mijn bagage kwijt en door de controle. Het wordt 2 uur wachten op het vliegveld, wie kent het niet? Ook weer saai! Er zit niks anders op dan mijn route voor morgen maar eens te bekijken. En die is kort. Niet meer dan 22 kilometer. Mijn Deutsches Handbuch für den richtingen Pilger (inderdaad, een Duitse versie) zegt dat de etappe niet te verlengen is want de 18 kilometer daarna komt er niks meer. No agua potable, no alberge. Da’s lekker. Met die afstanden kom ik nooit in Santiago. Ik ben bang dat ik er nog wat weken achter moet plakken. Zal wel geen probleem zijn verwacht ik.

Het wordt 15.30 u. en eindelijk kan ik dan toch weg. Ik heb mijn stoel al in oktober gereserveerd. Bij de nooduitgang. Voor € 6,= extra beenruimte. Én een verantwoordelijke taak. Om 16.00 u heeft de laatste onverlaat ook zijn veel te grote koffer in het bagagerek gepropt en kunnen we dan toch op weg. Nog altijd geen bericht uit Nijmegen, het ziekenhuis waar mijn broer ligt. Maar op de startbaan dan ineens een appje. De operatie is achter de rug maar hij moet nog naar de IC worden gebracht. Vermoedelijk is ie nog een paar dagen van het padje maar het moet uiteindelijk allemaal goed komen. Ik ben gerustgesteld en steek mijn duim op naar de piloot dat ook ik klaar ben om te vertrekken. Op pad met die geitenkar. Deze dag duurt al lang genoeg.

En als je dan denkt dat je rustig naar Spanje vliegt . . . Nee hoor. Met mijn extra beenruimte zitten er 2 toeristen naast me die het wel geslaagd vonden om wat tapas met de nodige lading knoflook te bestellen. Bedankt Transavia! De hele tent meurt naar het Franse platteland. Nog even en ik zet de deur open. Niet te harden zeg.

Ik verdiep me verder maar in mijn puzzelboekje. Dat moet wel want ik ben vergeten een en ander off-line te zetten. Dat modern gedoe ook. En € 6,= extra betekent dan wel extra beenruimte maar nog altijd niet dat je een tafeltje krijgt waar je ook iets op kwijt kunt. Mijn kopje koffie staat er op maar mijn puzzelboek kan ik niet meer invullen. Het is gelukkig een korte vlucht.

En zo zit ik nu op een terrasje in Sevilla. Een bord zeevruchten met salade en een liter of wat slaolie erover. Maar het smaakt goed. Mijn bed is al opgemaakt en morgen vlucht ik Sevilla uit. Het is hier namelijk semana santa (heilige week voor pasen) en het is onvoorstelbaar druk.

Morgen eindelijk op bedevaart naar Santiago.

¡Buen camino!