Omdat mijn tablet niet iedere dag op tijd opgeladen kan worden vanwege de beperkte voorraad aan oplaadpunten lukt het me niet meer de foto's van donderdag op mijn weblog te plaatsen. Die volgen vandaag hoop ik. Om 5 uur lig ik wakker. Ik besef me dat ik een stomme fout heb gemaakt in mijn verhaal van gisteren. Het blijft knagen en ik wil het graag herstellen. Het gevolg is dat dus geen oog meer dicht doe. Om kwart voor zes is het genoeg geweest en kleed me aan. Beneden is het ontbijt, koffie, brood met jam en een glas verse jus d'orange. Mijn tablet gaat mee en ik kan mijn fout herstellen. Zoek 'm maar niet, het was niet veel. Maar ik kan om 06.15 u met een gerust hard weer op pad. De zon is nog niet op maar heeft zijn komst al aangekondigd. Boven Torres del Rio is al een licht schijnsel van de zon waardoor het stadje prachtig aftekent tegen de achtergrond. De eerste kilometers gaan zoals gewoonlijk iedere morgen (het zijn er nog maar 6 geweest, maar toch) vanzelf. Heuveltje op en heuveltje af. Hoewel bij een afdaling gewaarschuwd wordt dat het een helling van10 % is gaat het geweldig goed. Een foto sla ik maar eens over, die staat ook in mijn routebeschrijving. We lopen vervolgens door het dal van de Barranco de Cornava. Aan weerszijden mooie hellingen. Maar de natuur heeft toch nog wat in petto. Een colletje van de 4e categorie volgt. Boven aangekomen heeben we een gigantisch uitzicht, zo ver als we kijken kunnen. De bergen hebben plaats gemaakt voor glooiiend heuvel landschap. Duidelijk anders dan de andere dagen. Afstanden proberen we in te schatten in looptijd. We lopen richting Viana, de laatste stad van de regio Navarra. Zoals gezegd, prachtige vergezichten over heuvellandschap, kilometers ver. Na 2 uur bereiken we de stadsgrens van Navarra, niet echt geweldig. Veel nieuwbouw. In het centrum is het beter en bij een cafeetje tegenover de kerk is het tijd voor koffie en een croissantje. Ook Sandra, een vrouwelijke machinebankwerkster met oostblok uiterlijk is al gearriveerd. We zijn haar al vaak tegen gekomen, ze loopt alleen. Even later arriveerd ook Redhead, een spaanse met, inderdaad, rood haar. Ze heeft die naam van Alfons gekregen. Een lachje kan er niet vanaf dus verder vragen heeft ook geen zin. Veel pelgrims komen we iedere dag wel weer ergens tegen. Even na negen uur gaan we weer op pad richting Logroño, de volgende stad in de regio "Rioja" Inderdaad, van de wijn. Alfons en ik hebben al over ons afscheid gehad. Wanneer weten we niet maar we zullen (willen) hem niet volledig samen lopen. Er komt een moment dat we elkaar kwijt raken. Dat kan veel redenen hebben. Hoeveel wil je lopen op een dag, hoe voel je je, wil je iets bekijken of heb je nog wel zin. Allebei maakt het ons niet uit, we zien wel. Het kan maar helder zijn. Even na 10 uur dalen we via een pad af richting Logroño. Ik heb nu ook een keertje de routebeschrijving gelezen. Er stond iets over een stempeltje halen bij Doña Felisa. Helaas is ze in 2002 op 92 jarige leeftijd al overleden. Maar haar dochter Maria heeft haar levenswerk overgenomen, schrijft mijn handboek voor de beginnende pelgrim, ik dus. En inderdaad komen we bij een stalletje, opgesteld voor een oud woninkje langs de route, hoewel dat natuurlijk iedereen kan zijn. In het stalletje met allerhande prullaria stast en dame van een jaar of 40. Beleefd vraag ik haar of zij Maria is. "No no" (spaans voor nee nee) is het antwoord van deze spaanse schone. Maria zit blijkbaar achter haar, samen met een trouwe viervoeter. Ik kan het niet nalaten het beesie over zijn kop te aaien en vervolgens Maria de hand te schudden. Maria is schat ik zo'n jaar of 70 en laat haar dochter het werk doen, stempeltjes zetten en de verkoop van memorabilia. Stempeltje OK maar geen prullaria voor mij, denk ik nog. Dochterlief heet ook Felisa, naar haar grootmoeder. D'r komt nog net geen grote boze wolf in het verhaal voor maar het is wel aardig. Dit is dus inderdaad het stalletje dat wordt beschreven in mijn handboek. Zonder deze stempel geen Camino. De oude Felina (de dode dus) ondertekende met; "Higos - agua y amor" en de stempel komt overeen, (vijgen - water en liefde) Geen van drieën heb ik helaas ontvangen. Vijgen, niet gezien. Water was een cola van een paar euro en over liefde nog maar te zwijgen. Voor de foto 5 heb ik me toch nog maar laten overhalen en een opstrijkbaar Camino ding van €5,= te kopen. Dat gebeurt dus als ik terug ben. Te laat. We vervolgen onze afdaling over het voetpad richting Logroño en stuiten op het "heilige der heilige" (volgens Maarten) de EBRO !!! Meervallen zo groot als slagschepen heb ik begrepen, een paradijs voor de échte visser, na de Ebro de zonsvloed; The holy grail! Ik ga het zien. Niets dus. Een vieze plomp en geen snorremans te zien. Na deze teleurstelling besluiten we maar koffie te nemen. Logroño is een industriestad, niet mooi en erg druk. Wel zeer schoon, daar kun je niks van zeggen. Dat is het eigenlijk overal. Alfons kent mijn geplande etappe voor vandaag. Ik wil graag na de 21 km naar Logroño verder naar het volgende dorpje. Weg uit de drukte van de stad en voldoende kilometers onder de voeten. Het wordt niet te warm, het probleem is alleen dat het volgende dorp nog ruim13 km verder ligt en geen Alberge er tussen in. Om half twaalf vertrekken we na wifi en koffie richting Navarrete. Het gaat goed, het weer is super, geen regen, zonnig en af en toe wat wind. De spaanse Jan Pelleboer zat er helaas naast, het wordt dik 30 graden. Alfons zijn voeten branden ondertussen af, zijn tempo vertraagd. Mijn voeten worden ondertussen ook écht wel gevoelig. Stoppen is nu geen optie, doorgaan en mijn verstand op nul. Met het laastste heb ik geen problemen. Ik zet mijn muziek aan, oortjes in en sjouwen, een tandje erbij en de lat juist wat hoger! Het gaat me goed af. Alfons en mijn pad scheiden ons. Ik loop in op de duitse Sandra. Ze staat langs de kant en plukt iets. Als ik bij haar ben zie ik dat ze bloemen van een Acacia zoekt. Ze zijn te eten en rijk aan vitamine C zegt ze. Hoe leg ik nu uit dat ik eigenlijk al een hekel aan sla heb. Maar ik probeer het maar. Ronnie zou me niet anders adviseren. Als het onverantwoord is staan er morgen wel wat ziekenbroeders aan mijn bed, nadat mijn bericht op mijn blog is geplaatst. Ik lig in de gemeentelijke herberg in Navarette. Tot op heden heb ik geen buikpijn, ze smaakten zoet, en misschien klopt mijn vertaling ook niet helemaal. Als er morgen geen blog is hoef je je dus pas zorgen te gaan maken. Ik kom in gesprek met Sandra, we lopen samen het laatste stuk. Tempo, scheisse! Het eind is in zicht. Sandra komt uit de Harz in Duitsland en is ook daar te voet vertrokken. Ze is al 2 maanden en een week onderweg en heeft ruim 2000 km afgelegd om hier te komen. Petje af! Samen lopen we door naar Navarette. Mijn schoenen moeten uit en mijn rugzak met 15 kilo bepakking moet af. Het is zwaar. Onderweg lopen we langs de snelweg, de borden Burgos vallen me op. Het is onze volgende grote stad die we gaan passeren. Het bordje 500 meter zal wel voor de afslag bedoelt zijn en niet voor de afstand. Burgos ligt nog 125 kilometer verderop. We bereiken het dorpje iets voor 14.00 uur. Niet slecht. Van Alfons ontbreekt nu ieder spoor. We komen op een punt waar je moet kiezen, links of rechts. Ik besluit te wachten op Alfons, meestal loopt ie een paar kilometer achter me. Sandra wil nog verder, een kilometer of 7. Een echt klasse wijf! Ik denk, chapeau en rustig laten inslapen, het is echt wel mooi geweest voor vandaag. Ik wacht ruim een uur tot 15.00 u. Van Alfons nog altijd niks. Om mijn blog tijdig klaar te hebben besluit ik maar de plaatselijke Alberge op te zoeken. Ik hoop Alfons morgen weer tegen te komen. Indien niet, ik heb ook zijn e-mail, komt goed maar is wel jammer. Het herbergje is snel gevonden. Herberg moeder boekt me in. Na het betalen van 7 euro begeleid herberg papa me naar boven. Luxe hoor, da's voor het eerst. We lopen de trap op en opeens hoor ik "SIMON !" (compleet met duitse tongval) Alfons staat boven aan de trap. Ik ben blij hem te zien. Hij heeft een andere kruising genomen en is al bijna een uur in de alberge. Het zal wel, morgen gaan we weer samen van start. Oh wat zijn we heden blij! (naar drs. P.) ¡buon camino!